Σε πολλά αεροδρόμια (φαντάζομαι ενδεχομένως και αλλού) υπάρχει το εξής βολικό: κλειστοί χώροι με φουλ εξαερισμό, ειδικοί για καπνιστές. Παίρνεις το καφεδάκι σου από την καφετέρια έξω, πας εκεί μέσα (κλείνεις και την πόρτα) και καπνίζεις όσο γουστάρεις. Σε άλλα, απλά φροντίζουν οι καφετέρια των καπνιστών να είναι σε αρκετή απόσταση από αυτή των μη καπνιστών. Και ούτε γάτα, ούτε ζημιά (ούτε καταπίεση σε καμία από τις δύο ομάδες). Γιατί λοιπόν να μην μπορεί να συμβεί το ίδιο και σε κανονικά μαγαζιά? Θα μου πεις, η διαμόρφωση του χώρου συχνά δεν το επιτρέπει. Πολύ ωραία, σε αυτήν την περίπτωση ας υποχρεώνεται ο ιδιοκτήτης να δηλώνει το μαγαζί του smoking / non smoking αποκλειστικά.
Αλλά τότε, σου λέν πολλοί μη καπνιστές (και φυσικά όχι όλοι), τα περισσότερα μαγαζιά θα επιτρέπουν το κάπνισμα, γιατί οι καπνιστές πελάτες είναι πολλοί περισσότεροι... επίσης κάποιοι μη καπνιστές έχουν δηλώσει και το εξής καταπληκτικό: αφού όλοι οι φίλοι μου καπνίζουν, θα αναγκάζομαι ή να πηγαίνω σε χώρους καπνιστών μαζί τους, ή να μην βγαίνω μαζί τους... μάλιστα. Γιαυτό λοιπόν, ας τους καταπιέσουμε, για να πάνε υποχρεωτικά σε χώρους μη καπνιστών και να έχεις κι εσύ το τσαμένο παρέα. Ε?? Ε, όχι.
Καταλαβαίνω απόλυτα ότι κανένας δεν είναι υποχρεωμένος να αναπνέει τον καπνό μου. Η ίδια έχω πρόβλημα να καπνίσω σε κλειστούς χώρους όταν είμαι με μη καπνιστές, ακόμα κι αν εκείνοι μου λεν ότι δεν ενοχλούνται. Από την άλλη, το να καπνίζω είναι δικαίωμά μου και κανείς δεν πρέπει να μπορεί να μου το στερήσει. Διαφωνώ λοιπόν κάθετα με τη λογική περιθωριοποίησης των καπνιστών (και οποιασδήποτε κοινωνικής ομάδας γενικά). Ούτε λέπρα έχουμε, ούτε μανιακοί δολοφόνοι είμαστε. Είμαι υπέρ της επιλογής. Φτιάξτε κύριοι ξεχωριστούς χώρους, που να μην έχουν καμία επαφή μεταξύ τους και να μην υπάρχει καμία περίπτωση να πάει καπνός στους μη καπνιστές, και ας επιλέξει ο καθένας μόνος του πού θέλει να πάει να κάτσει. Αν ο μη καπνιστής επιλέξει να πάει με τους καπνιστές φίλους του στον τεκέ, θα υποστεί την κάπνα. Αν εγώ επιλέξω να ακολουθήσω τους μη καπνιστές φίλους μου στο άκαπνο μαγαζί, θα υποστώ το κρύο και την παγωνιά του πεζοδρομίου κάθε φορά που θέλω να καπνίσω (ή το σύνδρομο στέρησης). Και, προς θεού, ΜΗΝ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΤΕ ΝΑ ΜΕ ΣΩΣΕΤΕ ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΟΥ. Basta.
