Κατ' αρχην υπάρχουν κι άλλες περιπτώσεις. Μια είναι αυτή που ανέφερε η Angy. Άλλη είναι ο άνθρωπος να είναι ψυχανώμαλος, και να μην ικανοποιείται με τίποτα. Ή άλλοι που τους αρέσει το απαγορευμένο, ή τους αρέσει να ρισκάρουνε ή τέλος άλλοι που το έχουν στο αίμα τους.
Κατα δέυτερον, ναι μεν φταίνε και οι δύο στην περίπτωση που δεν ταιριάζουνε και συνεχίζουνε, αλλά το γεγονός αυτό δεν αποτελεί άλλοθι στον έναν από τους δύο να απατήσει τον άλλον. Οπότε η πράξη της απιστίας, κατ' εμέ, βαρύνει τον έναν και όχι και τους δύο. Δηλαδή αυτό που δε μπορώ να καταλάβω είναι πως μια ελλειματική σχέση θα πρέπει να έχει την απιστία ως φυσικό επακόλουθο και όχι στον τερματισμό της... και γιατί μια απιστία θα έπρεπε να επιβαρρύνει και τους δύο...
Είναι μεγάλο το θέμα πάντως...και ίσως βγήκαμε λίγο off topic..σε αυτό που ζητάει το topic, συμφωνήσαμε οτι καταδικάζουμε την απιστία. Οπότε κάτι είναι κι αυτό
