Μόνο που αυτός ο "κώδικας" δεν είναι προιόν συναίνεσης και αποδοχής από τους φορείς του, αλλά φόβου, καταναγκασμού και ζουγκλοποίησης όπου βασιλεύει ο ισχυρότερος. Αυτό το προιόν πρέπει να ζηλέψει η έξω κοινωνία?
Να το ζηλέψει;
Όχι, δεν είπα αυτό.
Είπα ότι ενδόμυχα, μα και πλλές φορές έξω από τα δόντια, κάποιοι, πολλοί, λένε: καλά του κάνανε του πού**η!
Θυμάμαι, φεριπείν, την περίπτωση Δουρή.
Βέβαια, στις "πολιτισμένες" τηλεοπτικές συζητήσεις, αυτή η αντιμετώπιση είναι αδιανόητη.
Αλλά στα καφενεία, και σε πολλές παρέες, ο κόσμος αποδέχεται αυτού του είδους την αυτοδικία.
Σου λέει: ποιά δικαιοσύνη ρε; Καλά του κάνανε και τον λυντσάρανε. Ένα καθίκι λιγότερο, να ξεβρωμίσουμε.
Και, αν και θα μπορούσαμε να κάνουμε εδώ αναλύσεις πόσο απαξιώνεται έτσι ο δικαιϊκός μας πολιτισμός, η ουσία παραμένει πως ο απλός, καθημερινός, κόσμος δεν αισθάνεται ικανοποιημένος από το νομικό και ποινικό μας σύστημα. Και διόλου δεν τον ενδιαφέρουν τον κόσμο οι πολιτικώς ορθές τοποθετήσεις κι οι εμβριθείς κοινωνιολογικές αναλύσεις.
Εκείνο που τον ενδιαφέρει είναι να αισθάνεται ασφαλής και δικαιωμένος.
Ζούγκλα λες; Μπορεί.
Αλλά, πάντως, οι πιό πολλοί, πιστεύω, έτσι αισθάνονται.
Λένε: ο νόμος και το σύστημα είναι με την πλευρά του θύτης; Ε, λοιπόν, θα αποδώσουμε τον δικό μας "νόμο" κι ας φερθεί, μετά, το δικαιϊκό σύστημα ευνοϊκά απέναντί μας.
Και για να εξηγηθώ: Δεν είμαι, επουδενί, υπέρ της αυτοδικίας,
αρκεί το νομικό και ποινικό σύστημα να ικανοποιεί, μέσα στο λογικό πλαίσιο, το αίσθημα της δικαιοσύνης του κόσμου. Αυτό πρακτικά,
για μένα, σημαίνει ότι, όταν λέμε ισόβια θα εννοούμε ισόβια (που έλεγε κι ο συγχωρεμένος), αλλά, επίσης, ότι σε κάποιες ιδιάζουσες και ιδιαίτερα απεχθείς περιπτώσεις (όπως, ας πούμε, σ' αυτό το "πράμα" που βιάζε τα παιδάκια) θα εφαρμόζεται η εσχάτη των ποινών.
