Ρε σεις, να σας πω κάτι;
Εδώ που τα λέμε, 9 στις 10 πανεπιστημιακές σχολές παράγουν άνεργους πτυχιούχος.
Το δράμα είναι πως όποιος αποφοιτά από μερικές βοϊδοσχολές (που είναι και οι περισσότερες) έχει πολλά "προσόντα" για να προσληφθεί ως υπάλληλος σε μια επιχείρηση, αλλά πολύ λίγα για να προσληφθεί ως στέλεχος.
Για τα περισσότερα παιδιά που αποφοιτούν από τις εν λόγω βοϊδοσχολές αυτές (υπάρχουν και καλές σχολές με "βαριά χαρτιά", αλλά είναι πολύ λίγες) αρχίζει το δράμα της "αναζήτησης" διορισμού.
Όσοι τυχαίνει να έχουν "μπάρμπα στην Κορώνη", μπορεί και να επιπλεύσουν.
Όσοι δεν έχουν...κλάφτα Χαράλαμπε!
Οπότε, αν θέλετε μια συμβουλή, όσοι προλαβαίνετε (από θέμα ηλικίας), δεν είστε πολύ του διαβάσματος (για να επιτύχετε σε μια από τις σχολές που εξασφαλίζουν εργασία) ή δεν έχετε καημό να σπουδάσετε κάτι συγκεκριμένο, δεν διαθέτετε οικογενειακή επιχείρηση για να απασχοληθείτε και να την κληρονομήσετε και δεν έχετε "μπάρμπα στην Κορώνη" (για να σας διορίσει στο Δημόσιο), μάθετε μια τέχνη, αλλά να την μάθετε καλά.
Και καλύτερα θα περάσετε και πιό γρήγορα θα ανεξαρτητοποιηθείτε και, μάλλον, απείρως πιο πολλά φραγκάκια θα βγάλετε και με λιγότερο άγχος θα ζήσετε και, στην τελική, θα γλυτώσετε από πολλά "σκυψίματα" και φιλήματα σε κατουρημένες ποδιές.
Άλλωστε, η καλλιέργεια κι η μόρφωση είναι προσωπική υπόθεση.
Θα χάσετε, βέβαια, την φοιτητική ζωή και τα καλά της και θα μπείτε γρήγορα στο μεροκάματο, αλλά δεν μπορεί να τα 'χουμε όλα σε τούτη τη ρημαδοζωή.