Βεβαίως και είναι πολλά τα 200€ διότι:
1. Υπάρχουν cd ta τα οποία μας υποκαθιστούν. Κάνουμε δίσκους και βγάζουμε τα μάτια μας μόνοι....υποτίθεται οτι υπάρχει η ΑΕΠΙ που τα παίρνει από τα μαγαζιά, αλλά άσε καλύτερα...
2. Οι μουσικοί ζητάνε πολλά διότι ΔΕΝ παίζουν κάθε μέρα.
3. Έχουμε πήξει στους ερασιτέχνες οι οποίοι έχουν κάνει το χειρότερο κακό στον παγκόσμιο πολιτισμό. Όταν λέω ερασιτέχνες, δεν εννοώ τους μη "σπουδαγμένους" μουσικούς αλλά αυτούς που παίζουν μουσική όσο είναι φοιτητές, μέχρι να πιάσουν τα 25-30 τέλος πάντων, παίζουν για τη σημαία για τη "γκάβλα" για το"γούστο", είναι ημίκουλοι, ημιαδαείς, δεν παίζουν μουσική αλλά "μέταλ", "τζαζ", "πανκ", "έντεχνο", παίζουν τζάμπα ή για 30 ψωροευρώ -και περηφανεύονται κιόλας! -σου λένε "εμείς κάνουμε τέχνη, δεν κυνηγάμε τα φράγκα", δεν έχουν προσωπικότητα σαν μουσικοί αλλά αντιγράφουν τους "ήρωές" τους. Δεν ξέρουν τίποτα για εργασιακά δικαιώματα, πνευματικά δικαιώματα, τρόπους πληρωμής κ.λ.π. Έτσι κι αλλιώς, κάποια μέρα θα τα παρατήσουν (και το ξέρουν), και θα αναλάβουν την επιχείρηση του μπαμπά, ή θα μπουν στο δημόσιο, η τέλος πάντων θα κάνουν κάτι άλλο στη ζωή τους.
4. Από την άλλη, υπάρχουν άνθρωποι σαν και εμένα, οι οποίοι προσπαθούν να ζήσουν από τη μουσική τους, και όχι να την έχουν σαν χόμπι. Αλλά ποιός μας γαμεί; Θέλω να αγοράσω ένα βανάκι για τη μπάντα μου, θέλω να βελτιώσω τον ηχητικό μας εξοπλισμό, θέλω να αυξήσω τις ώρες προβών για να έχουμε καλύτερο αποτέλεσμα, φράγκα υπάρχουν για όλα αυτά,όχι όμως και προοπτική. Διότι εγώ βλέπετε κόβω αποδείξεις υπηρεσιών και διεκδικώ ένσημα, ως ο νόμος ορίζει. Κατά συνέπεια, ο μαγαζάτωρας παίρνει με 30€ τους κουλούς της γειτονιάς. Είναι εκατό κλάσεις χειρότεροι από εμάς αλλά δεν πειράζει. Δεν υπάρχουν πολλοί σαν και εμάς ωστε να πάρει πρέφα ο κόσμος τι εστί μουσική και να έχει επομένως και απαιτήσεις.
5. Τα 200€ είναι πολλά. Αν όμως εγώ μπω σε ένα site ιδιοκτητών συναυλιακών χώρων και ρωτήσω: "ρε παιδιά, ο μαγαζάτωρ μου δίνει 30€ το άτομο για τετραμελή μπάντα, μήπως είναι λίγα;" ΤΙ ΘΑ ΜΟΥ ΑΠΑΝΤΗΣΟΥΝ;