Χμ....και παλι χμ...ισως να ειναι πολλα τα χμ, πριν πω οτι πρεπει να πει καποιος σε αυτα τα παληκαρια, οτι εκτος απο τη δεξιοτεχνεια που τους δερνει, θα πρεπει να εξασκησουν αρκετα αυτο που λεγεται μουσικοτητα.
Για να ειμαι ειλικρινης, δεν ηξερα καν την υπαρξη αυτου του live album, πριν μου την δωσει ο φιλος ommadawn. Και για να ειμαι περισσοτερο ειλικρινης, περιμενα να ακουσω κατι το εκπληκτικο, αφου στο μυαλο μου ειχα..τους Dream theater να παιζουν Pink Floyd.
Απο που να ξεκινησω..κ τι να αφησω...
O James Labrie εκανε μια φιλοτιμη ομολογω προσπαθεια να πλησιασει τον waters και τον gilmour, ομως τα μεταλλαδικα vibrato και οι εκτος νοτες, ηταν τοσο εντονα που ουτε κατα διανοια δεν ταιριαζαν στο υφος των τραγουδιων. Ιδιαιτερα σε κομματια οπως το Hey you ή το Comfortably Numb, θα επρεπε να δωσει μεγαλυτερη σημασια στην εκτελεση κ οχι στο ποσο δεξιοτεχνικα μπορει και παιζει με τη φωνη του. Αντιθετως, ηταν πολυ καλος στο Echoes Part 1, οπου θυμισε την ατμοσφαιρα της ψυχεδελειας των 70s.
Ο Mike Portnoy ηταν ξεκαθαρα εκτος κλιματος. Σιγουρα ειναι πολυ αργο το στυλ για τον ιδιο, και πολυ "μελωδικο", χωρις τρελα κοψιματα, ομως δεν νομιζω οτι ενας drummer με τις γνωσεις και τη δυναμικοτητα του portnoy μπορει να δικαιολογηθει για χαμενες αξιες ( πχ στο Hey you και στο Comfortably Numb ), ή για metal περασματα μεσα στα κομματια ( πχ στο One of these days ). Εντονο hihat, piccolo ταμπουρο, triggers στα toms και στη μποτα...μεταφορα απο το hihat στο right ( ανεκαθεν μεταλλαδικο drum συνηθειο ) και αρκετα δυνατο crash. Εν μερη η ηχοληψια ηταν αρκετα μεταλλαδικη, και θελω να πιστευω οτι σε πολλα σημεια οπου δεν ειμαι συμφωνος με τον ηχο, θα μπορουσε να φταιει το team των sound engineers...Ομως, γενικα...θα επρεπε να συνηθισει να παιζει και σε χαμηλα tempo..Δεν κανει κακο...
John Petrucci...Χμ..μια ζεστη, μια κρυο...Παντως, φερει πανω του το Dream Theaterιστικο στυλ παιξιματος..Σε κομματια οπως το One Of these Days, μας ξεκουφανε στα ασχετα μερη στο σολο, ή σε κομματια οπως το Comfortably Numb εχανε αρκετα απο το συναισθημα που θα επρεπε να βγαλει το κομματι. Βεβαια, ο ανθρωπος σε πολλα μερη αποδειξε οτι παιζει κιθαρα..τα riffs που επρεπε να ηταν καθαρα..ηταν πεντακαθαρα. Τα χαρακτηριστικα σημεια των σολο..Και αυτα πεντακαθαρα..Μια διαφωνια ως προς τους ηχους που προτιμουσε, αφου ηταν πιο heavy απο αυτους που χρησιμοποιουσε ο Gilmour. Και τελος, οταν αρχισε να παιζει ασχετα μερη στο σολο, τα χαλαγε ολα..Δεν επρεπε να ειναι τοσο παρορμητικος σε τετοια κομματια..
John Rudess...Κριμα...και παλι κριμα..Απαραδεκτος...κανενας ηχος, καμια παρουσια, ασχετα σολο, χαλια organs...Δεν ξερω..απογοητευση.. Πολλες φορες μπερδευοταν στα "ποδια" του Petrucci και χαλουσε τα σολο. Αλλες φορες, περιμενες να ακουσεις απο εναν κατοχο τοσων μηχανηματων ενα αξιοπρεπες ηχο...Ομως τιποτα...Καμια σχεση με τον Wright...
John Myung...Ο ανθρωπος ειναι μεταλ μπασιστας...Φαινεται απο τις επιλογες του ηχου που κανει. Και ομως παρολο τον προβληματικο ηχο, ο μπασιστας αυτος ηταν ο μονος απο ολη τη μπαντα που επαιξε Waters..Οπου και να το ψαξεις, δεν εχει ξεφυγει σχεδον καθολου απο το πρωτοτυπο κομματι. Μια εκπληκτικη παρουσια!!!
Και τωρα παμε στους Guest ( που στην ουσια, αν το κοιταξει κανεις καλα καλα..αυτη σωζουν την παρασταση )
Η Theresa Thomason εβαλε τα δυνατα της για το Great gig in the sky, αλλα δεν ηταν υπεραρκετο..Ομως ηταν πολυ καλυτερο απο το ολο αποτελεσμα των vocals του James Labrie και των Petrucci-Mike Portnoy. Και ισως να ξανακουσω με μεγαλυτερη προσοχη το Metropolis Part 2, οπου συμμετεχει...
Norbert Stachel...Καλουτσικος σαξοφωνιστας, με ουδετερη παρουσια στο Money. Απλα ηρθε, επαιξε, εφυγε και μαλιστα με αξιοπρεπεια..Και τι σημαινει που ειναι μελος του tour του Waters? Τιποτα..Απλα, αυτο ειχε ως βιογραφικο υποθετω.
Derek Sherinian...μα καλα...ειμαστε σοβαροι? Βαζεις πληκτρα του Alice Cooper, του Malmsteen να παιξει Floyd?! Ενταξει, παλιο μελος των Dream theater, μπουχουχου, συγκινηση που τον ειδαμε στη σκηνη..Ελεος..κατεβαστε τον πριν κανει καμια ζημια εκει πανω.
Σαν guest μουσικοι, συμμετειχαν και ολοι οι Queensryche..Προσωπικα δεν ξερω τι παρουσια εχουν μεσα στο live, ομως που και που ακουγονται οντως καποιες 2ες κιθαρες. Δεν μπορω να πω τιποτα.
Και τωρα το clue..Παιδια...καλυτερα να πατε να ακουσετε του HTPFB που ειναι και δικα μας παιδια, παρα τους μεταλλαδες που καθισαν και ετοιμασαν ενα live τοσο προχειρα...Δεν ξερω ακριβως τι ειχαν στο μυαλο τους, αλλα αυτο δεν ηταν live, ουτε για Pink Floyd tribute, αλλα ουτε και στα δεδομενα ενος live των Dream theater.
