Αλήθεια πως καταφέραμε να επιβιώσουμε? Δεν τα θυμάμαι όλα ρόδινα! Θυμάμαι .... τους κλέφτες και του αστυνόμους, θυμάμαι .... τα μπουγέλα στην αυλή, θυμάμαι ....τις ξύλινες κούκλες, θυμάμαι .... τους σβώλους και τις μπίλιες, το κουτσό, το σκινάκι, την πινακοτή, ....
.....θυμάμαι όμως .... και το λεωφορείο για κολιάτσου οτι το έπερνα μόνη μου σε ηλικία 8 χρονών, ....θυμάμαι όμως ..... και τις πάνες και τα μπιμπερό που τάιζα στον αδερφό μου όταν εγώ ήμουν 5, (γιατί οι δικοί μου δουλεύαν όλη μέρα), .....θυμάμαι όμως .... πως ξέραμε πότε ετιμάζετε καβγάς, τον μοιριζόμασταν, .... θυμάμαι όμως ..... πως καταλαβαίναμε μια συναλλαγή χαπακίων στην μέση του προαυλίου χώρου του δημοτικού, και ας ήμασταν 7 χρονών..... , .....θυμάμαι όμως .... και τις πρώτες σούζες πάνω σε μηχανάκι και ας ήμασταν 10 χρονών, στα 13 κάναμε και κόντρες στην παραλιακή, ....θυμάμαι όμως .... και το σλόγκαν για το 59ο κάτω πατησίων, "απο την μία πόρτα βγαίνουν και μπαίνουν στην άλλη με την ίδια ευκολία, να μην αλλάζουν και γειτονιά, να μην πάνε μακριά τα παιδιά", και εννοούσαν το νεκροταφείο δίπλα απο το γυμνάσιο.... θυμάμαι δυο πόρτε είχε η ζωή για πολλά παιδιά τις γενιάς του 65, του 70, και γενικότερα! ..... η μία ήταν σ'ενα κλουβί σαν το πουλί (κορυδαλλός), ....και η άλλη σ'έστελνε να κάνεις παρέα με τα ραδίκια!
....ΩΩΩΩ ΝΑΙ !!!! έχω ωραίες αναμνήσεις, ξένοιαστες, ανεξέλεγκτες, ελεύθερες, παιδικές, ανθρώπινες .... και δίχως λόγο μας ωρίμασαν, χωρίς άλλο μας μάθαν να είμαστε άνθρωποι, δυνατοί, αυτόνομοι, υπεύθυνοι .... αλλά με τί θυσίες? με τί δάκρυα? με τι κόπους? κάτω απο ποιους κινδύνους καλεστήκαμε να τα καταφέρουμε μόνοι μας χωρίς την επίβλεψη των αφελλών ή εργαζόμενων γονέων? Τολμώ να πώ μας έννωσε η χαρά του παιχνιδιού και της δημιουργίας τόσο όσο και η ανάγκη να επιβοιώσουμε, όλοι μαζί τα καταφέρναμε πάντα καλύτερα!!!!
