Ρε παιδιά, δεν έχω καταλάβει κάτι.
Το πρόβλημα είναι οι φοιτητικοί αγώνες για το άρθρο 16, ή η δράση των μπάχαλων;
Γιατί αν το πρόβλημα είναι οι φοιτητικές κινητοποιήσεις, τότε ας προτείνει κάποιος έναν προσφορότερο και αποτελεσματικότερο τρόπο αγώνα. Οι μεταρρυθμίσεις που προωθούνται από την κυβέρνηση αφορούν, πρωτίστως και κυριότατα, στην πανεπιστημιακή κοινότητα, στους φοιτητές, στους διδάσκοντες και στο προσωπικό. Αν αυτοί δεν συμφωνούν, καθώς φαίνεται, με τα προτεινόμενα μέτρα, τότε έχουν και δικαίωμα, μα και υποχρέωση, να αντιδράσουν και να τα αντιπαλέψουν.
Και, κάλα, άντε πως το φοιτητικό κίνημα το καπελώνουν τα ΕΑΑΚ κι οι καταλήψεις αποφασίζονται και διενεργούνται με αυθαίρετο τρόπο. Αλλά τους διδάσκοντες ποιός τους καπελώνει, έτσι που εμφανίζονται, στην συντριπτική τους πλειοψηφία, εναντίον των κυβερνητικών μεταρρυθμίσεων και υπέρ των φοιτητικών αγώνων;
Και, παρακαλώ, μη μου μιλήσετε για συντεχνίες. Με την λογική αυτή, των συντεχνικών συμφερόντων, κάθε επαγγελματικός κλάδος αποτελεί μια, εν δυνάμει, συντεχνία.
Το θέμα είναι πως δεν μπορεί μια κυβέρνηση να προχωρά σε μεταρρυθμίσεις, και μάλιστα σ' έναν τόσο ευαίσθητο τομέα, απ' την στιγμή που δεν εξασφαλίζει ούτε την ελάχιστη συναίνεση των κοινωνικών ομάδων, που οι μεταρρυθμίσεις αυτές αφορούν κι επηρεάζουν.
Ούτε, ασφαλώς, μπορεί να προβάλεται η απάθεια κι η μοιρολατρία ως πολιτική στάση.
Δεν είμαστε υποτελείς, είμαστε ενεργοί πολίτες. Κι οι φοιτητές είναι (ή θα έπρεπε να είναι) το πιό ζωντανό και δραστήριο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας. Μπορεί να κάνουν κάποιες λάθος επιλογές, ή να ακολουθούν κάποιες εσφαλμένες τακτικές, στον αγώνα τους, αλλά ο στόχος κι η στρατηγική τους παραμένουν σωστα: αγώνας, αντίσταση, μαχητικότητα, διεκδίκηση και συνέπεια.
Το δυσάρεστο είναι, μάλλον, πως αυτή ακριβώς την, αταλάντευτα μαχητική και διεκδικητική, πολιτική στάση δεν ακολουθεί το σύνολο της ελληνικής κοινωνίας.
Γιατί, τότε, δεν θα είχαμε ούτε μισθούς πείνας, ούτε συντάξεις ντροπής, ούτε μεσαιωνικό εργασιακό καθεστώς, ούτε τράπεζες - τοκογλύφους, ούτε πολιτικούς - ντίλιγκερς, ούτε, γενικά, τα χάλια στα οποία έχουμε καταντήσει.
