Δεν ξερω αν το παρατηρησες, αλλα αυτη ειναι η 3η φορα που συμφωνουμε..πρεπει να κανουμε κατι επειγοντως 

Ή εγώ γίνομαι πιο συντηρητικός ή εσύ πιο ριζοσπάστης!
Και, προσωπικά μαζί με κάποιους φίλους, έχουμε χορτάσει από ταμπέλες. Τι τσιράκια, τι λακέδες, τι μικροαστούληδες, τι πεμπτοφαλαγγίτες, τι μας είχανε, κατά καιρούς, σούρει δε λέγεται.,,
Το αστείο είναι ότι οι "ορθόδοξοι" μας λέγανε μικροαστούληδες, ενώ οι άλλοι μας λέγανε βρωμοκούμμουνα!
Χαμός.
Αλλά, τουλάχιστον, μπορούσαμε να πούμε εκείνο που θέλαμε. Μπορεί να έπεφτε γιούχα και πρόγκα, μπορεί να έπεφτε και καμιά σπρωξιά, αλλά τρομοκρατία δεν υπήρχε. Έμπαινες κι έβγαινες απ' την σχολή, κι ας σου 'χαν κρεμάσει ταμπέλα, χωρίς να χρειάζεται να κοιτάς συνεχώς πίσω σου, μη σου την πέσει κανένας κάγκουρας ή κανένας νεοναζί. Υπήρχε μια
συλλογικότητα, τουλάχιστον απ' τους περισσότερους. Μόνο στις εκλογές γινόταν της κακομοίρας. Τότε, μπορεί να πέφτανε και μερικές ψιλές. Αλλά όχι να σε λιντσάρουν. Υπήρχε πάθος για τα πολιτικά. Έτσι θέλαμε να πιστεύουμε. Ε, πάνω στο πάθος, μπορεί και να γινόταν και κανένας ψιλοτσαμπουκάς.
Βεβαίως, και τότε υπήρχαν παρακρατικοί αλήτες που δημιουργούσαν χοντρές κι επικίνδυνες καταστάσεις, όπως τα γεγονότα της Πάτρας. Αλλά ήταν πολύ λίγες αυτές οι περιπτώσεις και συνήθως υπήρχε αλληλεγγύη μεταξύ των συναδέλφων. Άμα βλέπαμε ότι κάποιον τον είχαν στριμώξει και κινδύνευε, τρέχαμε ΟΛΟΙ. Τέλος πάντων, νομίζω πως υπήρχε μια διαφορετική ποιότητα. Αλλά μπορεί και να κάνω και λάθος. Έτσι κι αλλιώς, όλοι οι γέροντες τα ίδια λένε: "αχ...εμείς στην εποχή μου...", ξέρεις τα γνωστά.

Εκείνο για το οποίο μπορώ να σε
διαβεβαιώσω είναι πως όσα παιδιά ανήκαν στον αναρχικό χώρο τότε (μιλάμε για
αναρχικούς, όχι για
γιαλαντζί κάγκουρες), ήταν τα πιό ψαγμένα, τα πιό διαβασμένα και τα πιό καλλιεργημένα άτομα! Συζητητές τρομεροί, ανεκτικοί, με βάθος και ποιότητα στην σκέψη τους, ασχέτως αν συμφωνούσες ή διαφωνούσες μαζί τους. Δεν τραμπουκάριζαν
ΠΟΤΕ κανέναν, αντιθέτως ήταν μονίμως ανοιχτοί στον διάλογο, αν και κάπως ακραίοι στις πεποιθήσεις τους. Πάντως, χαιρόσουν να μιλάς μαζί τους και ήταν πολύ λίγοι εκείνοι που κατάφερναν να σταθούν με αξιώσεις απέναντί τους σε μια ιδεολογικοπολιτική αντιπαράθεση.