Σε ένα άλλο forum του οποίου είμαι μέλος, συγκεκριμένο άτομο (με το οποίο μάλιστα επικοινωνούσα και σε προσωπικό επίπεδο) έστειλε ένα μήνυμα το οποίο ουσιαστικά ήταν σημείωμα αυτοκτονίας. Το συγκεκριμένο άτομο είχε διάφορα προβλήματα τα οποία έκαναν την ιστορία του πιστευτή, όπως κατάθλιψη, τάσεις παράνοιας (και αναφέρομαι σε αυτό που επιστημονικά ονομάζεται "παράνοια" και που δεν είναι τρέλλα, όπως πολλοί λανθασμένα πιστεύουν), κατάχρηση κάθε είδους ναρκωτικών ουσιών κλπ. Δημοσίευσε το μηνυμα και εξαφανίστηκε από το forum, από messengers, δεν υπήρξε καμιά απάντηση στα emails που πάρα πολλά μέλη του έστειλαν, δεν σήκωνε τηλέφωνα κλπ. Προσωπικά ειχα διαπληκτισθεί μαζί του το προηγούμενο βράδυ, και θεώρησα κατόπιν ότι προφανώς είχε κάποια κρίση παράνοιας την οποία απέτυχα να αναγνωρίσω, συνεπώς πέρασα μια μάυρη εβδομάδα γεμάτη τύψεις, σκεπτόμενη ότι θα έπρεπε να είχα δει ότι κάτι δεν πήγαινε καλά και να είχα προσπαθήσει να τον βοηθήσω.
Μετά από καμία εβδομάδα, κάποιος "φίλος" του άρχισε να εμφανίζεται παντού χρησιμοποιώντας το nickname του, ο οποίος μας διαβεβαίωνε ότι όντως πάει και τον χάσαμε... με λίγα λόγια, κάποιοι εφτασαν σε σημείο να επικοινωνησουν με τη μητέρα του, η οποία έξαλλη μας διαβεβαίωσε ότι η γιος της ήταν μια χαρά, και απείλησε με μηνύσεις για την κακόγουστη φάρσα που θεώρησε (και με το δίκιο της) ότι της έκαναν.
Τελικά, ο "νεκρός"... αναστήθηκε, και μας ανακοίνωσε ότι όλο το σκηνικό ήταν ένα κοινωνικό πείραμα, και εν ολίγοις ότι έπρεπε απλά να γελάσουμε και να τον συγχαρούμε για την εξυπνάδα του και όλα μέλι-γάλα. Φυσικά δεν πάει έτσι, αλλά το ζήτημα είναι, εάν μεθαύριο κάποιος άλλος δηλώσει ότι σκοπεύει να αυτοκτονήσει και αυτήν τη φορά το εννοεί, ποιός θα τον πάρει στα σοβαρά? Ποιός θα μπει στη διαδικασία να ενημερώσει αρχές και οικογένεια, με κίνδυνο να βρεθεί ο ίδιος στα δικαστήρια εξ αιτίας μιας κακόγουστης φάρσας?
Δεν εννοώ ότι πρέπει να αδιαφορούμε όταν κάποιος δηλώνει ότι σκοπεύει να θέσει τέλος στη ζωή του. Προσωπικά, προτιμώ να με θεωρήσουν κορόιδο πολλάκις, παρά να αδιαφορήσω μία φορά και να προκειται όντως για κραυγή αγωνίας. Αυτό που θέλω να πω είναι ότι η σκέψη ότι "πλάκα μας κάνεις" είναι σε έναν βαθμό δικαιολογημένη, και δεν οφείλεται πάντα σε αδιαφορία ή σκληρότητα ή σαδισμό ή κάτι ανάλογο.