"...Φίλε Λιοντάρι, θα σού απαντήσω με προσωπικό μήνυμα, για να μην παρεκτρέψουμε κι άλλο τη συζήτηση.
Πήρα το μήνυμά σου καλέ μου Γιώργο , θα σού απαντήσω όσο πιο περιεκτικά μπορώ ,
εδώ ας πω δημόσια και κάποια βασικά .
Το 2004 εδώ σ' αυτό το φόρουμ κάποιος νεαρός ζητούσε πληροφορίες
για το πώς μπορεί ν' αποφύγει τη στράτευση .
Είμαι σίγουρος πως το θυμάσαι ,
ανήκεις στα παλιά μέλη και στα πολύ αξιόλογα μάλιστα .
Τότε τον είχα κράξει αυτόν τον νεαρό , δικαιολογημένα .
Έχοντας υπηρετήσει την πατρίδα μου επί 30 μήνες ,
πηγαίνοντας εθελοντικά στον πόλεμο τής Κύπρου ,
απείθαρχος πάντα αλλά και πειθήνιος στούς ανωτέρους μου
όταν οι διαταγές τους είχαν ουσία και νόημα ,
έχοντας περάσει από στρατοδικείο και στρατιωτική φυλακή , για λίγο ,
έχοντας φάει μέχρι και ξύλο από το λοχαγό Γαργανουράκη ,
< ξάδελφο τού γνωστού τραγουδιστή αλλά στ' αντίθετο στρατόπεδο >
< αυτός ήταν χουντικός , όμως είχε πολύ γενναία ψυχή >
< κι έτσι πάντα τον αγαπούσα και μ' αγαπούσε κι αυτός >
κι ένα σωρό άλλα που ντρέπομαι να τα λέω δημόσια για να μη φανεί ότι καυχιέμαι ,
έχω κάθε δίκιο να κοιτάζω από μακριά και να λυπάμαι αυτά τα νέα παλληκάρια
που φοβούνται μια 12μηνη θητεία σ' ένα στρατό που κατάντησε λύκειο θηλέων .
Στρατός μισθοφόρων γίνεται πλέον , κι αυτό είναι ολοφάνερο .
Όσο για το Μακρυγιάννη ας πω ότι πρώτος ανακάλυψε τ' απομνημονεύματά του ,
κάπου στα 1900 κάτι , ο Γιάννης Βλαχογιάννης .
Λίγο μετά ο Παλαμάς τα χαρακτήρισε αριστούργημα λογοτεχνίας .
Ύστερα πέσαν στην αφάνεια μέχρι το 1940 κάτι , δε θυμάμαι το πότε ακριβώς ,
όπου τα ξαναέβγαλε στην επιφάνεια ο Θεοτοκάς .
Αμέσως μετά από αυτόν , ο Σεφέρης ξεκίνησε μια εκστρατεία καθιέρωσης
τού λόγου τού Μακρυγιάννη ως πρότυπο δείγμα γραφής
που οφείλει ν' ακολουθεί κάθε λογοτέχνης .
Ο Σεφέρης είπε κι έγραψε πως από το 1926 δεν περνούσε μέρα
που να μη διάβαζε κάποιες σελίδες από τ' απομνημονεύματα αυτά .
Τώρα το γιατί περίμενε ο Σεφέρης το Θεοτοκά για να βάλει μπρός τη μηχανή του ,
αυτό ας το κρίνουν άλλοι .
Με πολλή-πολλή φιλία .
