Πολύ ωραίο νήμα!
Λοιπόν, πάντοτε με "βασάνιζαν" τα σύνθετα του ρ. βάλλω: αμφιβάλλω, μεταβάλλω, υποβάλλω κοκ.
Πότε γράφονται με ένα λ και πότε με δύο;
Λόγου χάρη, ποιό είναι σωστο: "Μήπως υπερβάλεις", ή "μήπως υπερβάλλεις";
Η απάντηση είναι, τελικώς, απλή: οι εξακολουθητικοί χρόνοι (ενεστώτας, παρατατικός, εξακ. μέλλοντας) γράφονται με δύο λ, ενώ οι στιγμιαίοι (στιγμιαίος μέλλοντας, αόριστος, παρακείμενος, υπερσυντέλικος) γράφονται με ένα.
Voila!
Τώρα θα μου πείτε, ποιός γνωρίζει τους χρόνους και την ορθή χρήση τους;
Έλα ντε!
Επίσης, κάποια που μου έρχονται στον νου:
Είναι ο λαός και γι' αυτό πρέπει να γράφουμε τον λαό κι όχι το λαό.
Είναι αμοιβή, αλλά αμείβω, αλοιφή, αλλά αλείφω.
Σάτιρα, αλλά σατυρικό δράμα.
Οφείλω, οφειλή, οφειλέτης, αλλά ωφελώ, ωφέλεια, ωφέλιμος.
Βαθύς, βαθύ, αλλά βαθιά
Μ' αρέσουν οι εκδρομές στο ύπαιθρο (κι όχι στην ύπαιθρο).
Βρόχος (για τη θηλιά), αλλά βρόγχος (για το πνευμόνι)
Επίσης, το σωστό είναι να λέμε (και να γράφουμε) στο πλαίσιο (π.χ. του οικονομικού προγράμματος) κι όχι στα πλαίσια. Ένα είναι το πλαίσιο.
Το ίδιο ισχύει και για τους ρυθμούς.
Το σωστό είναι: "στο πλαίσιο του αναπτυξιακού ρυθμού" κι όχι "στα πλαίσα των αναπτυξιακών ρυθμών".
Ρυθμούς έχουν μόνον οι τέχνες, όπως η μουσική.
Αυτά προς το παρόν.
