Για να κλείσω τις τοποθετήσεις μου πάνω στη διαιτησία και να μη γίνω κουραστικός παραθέτω ένα άρθρο του Α. Πανούτσου, το οποίο με βρίσκει τελείως σύμφωνω και θα βοηθήσει να καταλάβετε τί εννούσα πριν.
''Ολα τριγύρω αλλάζουνε, αλλά τα κόζια μένουν και ο Παναθηναϊκός πέρασε σαν οδοστρωτήρας από τη Νέα Σμύρνη και ο Μέλμπεργκ πάτησε σαν οδοστρωτήρας τον Σαγκανόφσκι και ο Μαϊστόροβιτς κατεδάφισε με συνοπτικές διαδικασίες τον Λεάλ.
Του Αντώνη Πανούτσου
Και φυσικά parakeets και papagali θα τρέξουν να πουν ότι στο πέναλτι που κερδίζει ο Νίνης υπάρχει επαφή (υπάρχει), ότι ο Γιάχος δεν έδωσε πέναλτι υπέρ του Νταρμπισάιρ (θα μπορούσε) και ότι η ΑΕΚ έχει φάει ουκ ολίγες πιστολιές σε προηγούμενα ματς (που έχει). Θα ρωτήσω, όμως, εγώ με το φτωχό μου το μυαλό: πόσες φορές έχει τύχει οι τρεις μεγάλες ομάδες του κέντρου να ευνοηθούν την ίδια αγωνιστική όταν δεν παίζουν μεταξύ τους και πόσες πιθανότητες υπάρχουν ο Πανιώνιος, ο Ατρόμητος και ο Εργοτέλης να παίζουν με τους μεγάλους και να ευνοηθούν και οι τρεις; Το δεύτερο μην το σκέφτεστε, είναι περίπου σαν να βγείτε στο μπαλκόνι και να βρείτε έναν εξωγήινο να ποτίζει τις γλάστρες.
Ολα τα ανωτέρω όχι επειδή θα διεκδικήσουν δάφνες πρωτοτυπίας, αλλά σαν τροφή για σκέψη για τα έργα και τις ημέρες της φετινής ΕΠΟ και τον τρόπο που αντιλαμβάνεται τη διαιτησία. Οτι πρόβλημα είναι όταν ένας μεγάλος αδικείται σε μια αγωνιστική που ο άλλος μεγάλος ευνοήθηκε, αλλά δεν είναι πρόβλημα αν την ίδια αγωνιστική ευνοηθούν και οι δύο. Ψάχνουμε να βρούμε αν τα κόζια άλλαξαν επειδή ο Παναθηναϊκός πήρε μισό σφύριγμα περισσότερο από τον Ολυμπιακό και δεν βλέπουμε ότι και οι δύο παίρνουν μισό καράβι σφυρίγματα περισσότερα απ' όλους τους άλλους. Και θέλω να ρωτήσω πώς αντιλαμβάνονται στην Επιτροπή Διαιτησίας της ΕΠΟ τους οπαδούς των άλλων ομάδων.
Σαν καλούς χριστιανούς που επί γης θα μαρτυράνε να βλέπουν τους Καλόπουλους και τους Γιάχους να τους πιστολίζουνε, αλλά στη μετά θάνατον ζωή άγγελοι εξ ουρανού θα λυσσάξουν να σφυρίζουν πέναλτι κατά του Ολυμπιακού και του Παναθηναϊκού;
Φέτος, πάντως, χάρη στη νέα ΕΠΟ είμαστε στο «ο Ολυμπιακός και ο Παναθηναϊκός να κερδάνε και οι άλλοι να πάνε να πηδηχτούνε». Απόδειξη για το πόσο λίγο ρόλο παίζει η διαιτησία είναι ότι οι φωνές του Πατέρα για τα παπαγαλάκια δεν αφορούσαν τις σφυρίχτρες, αλλά το ότι λέγανε ότι ο Μάκης Ψωμιάδης δεν θα παίξει το ματς.
Οπως και οι φωνές των παπαγκάγιος ήταν για το ότι ο Ολυμπιακός αποκοιμήθηκε και νόμισε ότι ο Εργοτέλης δεν θα χτυπήσει το ματς. Το πόσο κακομαθημένοι είναι φέτος και οι δύο θα φανεί στο μεταξύ τους ματς, όταν όποιος δεν πάρει αποτέλεσμα θα ψάχνει να βρει τη φάση που τον ενόχλησε. Σκεφτείτε το και σκεφτείτε να είσαστε οπαδός του Πανιωνίου ή του Εργοτέλη και να παρακολουθείτε στην τηλεόραση να γίνεται ανάλυση του πιο ασήμαντου πλαγίου, όταν στο δικό σας ματς ακουγόντουσαν τα κουμπούρια της Μάλαμως. Το κόβετε το γήπεδο; Το κόβετε, όπως τόσοι άλλοι το έχουν κόψει.
Aυτό που ακούστηκε στη ΝΕΤ προχθές το βράδυ θύμιζε το «δεν είμαι ρατσιστής. Αυτός είναι αράπης». Είναι η φράση που λέει ο ρεπόρτερ του Πανιωνίου όταν ο «Πουρουπουπού» τον ρωτάει αν ακούστηκαν ρατσιστικά συνθήματα κατά του Νίνη και απαντάει «ναι μεν αποδοκιμάστηκε ο Νίνης, αλλά δεν προκύπτει θέμα ρατσιστικών συνθημάτων, όπως όταν κάποιος είναι νέγρος». Το σύνθημα ήταν το γνωστό «δεν θα γίνεις Ελληνας ποτέ, Αλβανέ, Αλβανέ». Το οποίο πρέπει να είναι το πιο ηλίθιο σύνθημα που έχει ακουστεί στα γήπεδα διότι αν υπήρξε ράτσα που προσαρμόστηκε αμέσως στην ελληνική πραγματικότητα, με τα καλά και τα κακά της, ήταν οι Αλβανοί.
Με «τα κακά της» επειδή και ο Νίνης γρήγορα έμαθε ότι όταν είσαι παίκτης μεγάλης ομάδας και βουτάς κάτι καλό θα σου συμβεί. Μετά το πέσιμο με τη Ρόμα, που πέναλτι πρέπει να ήταν, ήρθε το πέσιμο στο ματς με τον Πανιώνιο που πέναλτι δεν ήταν. Μπορούσε να δοθεί; Φυσικά, όπως σε κάθε περίπτωση που παίκτης μιας ομάδας ακουμπάει αντίπαλο παίκτη μέσα στην περιοχή, αλλά, σύμφωνα με τον χρυσό κανόνα Πανούτσου πέναλτι είναι μόνο η φάση που ο παίκτης πέφτει ενώ δεν θα μπορούσε να μείνει όρθιος. Αν πει κάποιος ότι υπάρχουν και πέναλτι που ο παίκτης μένει όρθιος, η απάντηση είναι «ας μείνει και είναι στην κρίση του διαιτητή να αποφασίσει αν θα το δώσει».
Αυτό που γίνεται στη φάση με τον Πανιώνιο είναι ότι ο Κοντοές ακουμπάει το πόδι του Νίνη, ο Νίνης κάνει ένα ακόμα βήμα και όταν καταλαβαίνει ότι η μπάλα πάει να βγει έξω βουτάει. Τώρα όλοι οι ευφημισμοί «το κέρδισε», «το πήρε έξυπνα» και «επωφελήθηκε από...» είναι ελληνικές απατεωνιές που έχουμε εφεύρει για να δικαιολογούμε τα αδικαιολόγητα. Πέναλτι είναι αυτό που μοιάζει με πέναλτι και δεν χρειάζονται 10 ριπλέι και τρεις καθηγητές για να αποδειχτεί ότι ο διαιτητής μπορούσε και να το δώσει. Και η δήλωση του Νίνη ότι το πέναλτι ήταν δείχνει πόσο γρήγορα έμαθε να επωφελείται από τις αβάντες που έχουν οι παίκτες των μεγάλων ομάδων.
Θα μου πεις ο Νίνης που μεγάλωσε στην Ελλάδα δεν θα το μάθαινε, όταν ο Μέλμπεργκ που δεν έχει κλείσει χρόνο έμαθε να λέει τα σωστά πράγματα. Από τσιγκέλι να τον είχες κρεμάσει τον Σαγκανόφσκι, δεν θα μπορούσε να σταθεί όρθιος μετά το κλάδεμα του Μέλμπεργκ, αλλά ο Σουηδός αδάμας. Οταν τον ρώτησαν αν υπήρχε πέναλτι, το μόνο που απάντησε κατηγορηματικά ήταν «όχι».
Οσοι αναρωτιούνται γιατί οι παίκτες όταν έχουν κερδίσει παραμύθι πέναλτι δεν λένε μετά το ματς την αλήθεια, ο λόγος είναι η εκδίκηση. Οι διαιτητές είναι σαν τους ελέφαντες και δεν ξεχνούν τίποτα, όπως μπορούν να καρφώνουν ο ένας τον άλλον, αλλά αν είναι να τον καρφώσει ποδοσφαιριστής τον έχουν τελειώσει. Ας πούμε λοιπόν ότι ο Νίνης έλεγε μετά το ματς ότι πέναλτι δεν υπήρξε ή ότι ο Μέλμπεργκ έλεγε ότι υπήρξε. Από τη στιγμή που το έκαναν, μαύρο αίμα να έβγαζε ο πρώτος πέναλτι στο μέλλον δεν θα έπαιρνε και στο αυτί να φύσαγε τον αντίπαλο ο Σουηδός, ο διαιτητής θα έδειχνε τη βούλα.
Το θέμα της διαιτησίας στην Ελλάδα, όμως, θα λυθεί όταν σταματήσουμε να σκεφτόμαστε ποιους αφορά η φάση και εξετάζουμε μόνο τη φάση. Θα φέρω ως παράδειγμα το ματς του Ολυμπιακού με την Μπορντό. Είναι η τελευταία φάση πέναλτι ή επιθετικό φάουλ; Κατά τη γνώμη μου το δεύτερο, αφού και σπρωξιά να έχει φάει ο Νταρμπισάιρ μαγκώνει καταχαρούμενος τη φανέλα του τερματοφύλακα. Αλλά ας πούμε ότι έχω λάθος και ισχύει το πρώτο. Σε μια τέτοια περίπτωση έχουμε δικαίωμα για μια αμφισβητούμενη φάση να λέμε ότι ο Αγγλος διαιτητής ήταν από πιασμένος μέχρι μεθυσμένος;
Αν η ίδια φάση γινόταν στην άλλη πλευρά του γηπέδου θα ωρυόμασταν για το αίσχος; Μην ακούσω το επιχείρημα ότι θα ωρυόντουσαν οι Γάλλοι, διότι πρώτον δεν θα ίσχυε, δεύτερον και να ίσχυε θα ήταν σε κάποιο από τα ταμπλόιντ με τις σοβαρές εφημερίδες να μένουν απέξω και τρίτον ακόμα και να το κάνανε γιατί να το κάνουμε εμείς; Δημοσιογράφοι είμαστε και όχι υπερασπιστές των ελληνικών συμφερόντων. Τουλάχιστον αυτό θα έπρεπε να είμαστε...
Και η φάση με τον Νταρμπισάιρ στο ματς με την Μπορντό αναμένεται να είναι παρανυχίδα μπροστά στο τι προβλέπεται να γίνει στο Παγκόσμιο Κύπελλο τον Ιούνιο, όταν τα πειρατικά και τα μεροκάματα θα ταξιδεύουν πλάι πλάι. Εδώ χάρη στον πρίγκιπα του Λουξεμβούργου είχαμε γίνει η ομάδα με τα ωραιότερα σφυρίγματα στην Ευρώπη, γίναμε η πρώτη ομάδα που καταφέρνει να αποβληθεί προπονητής των Δανών επειδή δεν άντεξε τη διαιτησία και μία λάθος αποβολή έδωσε ο Ντε Μπλέκερε και τον κάναμε ορκισμένο ανθέλληνα και παρουσιάσαμε την Εθνική σαν την κυνηγημένη ομάδα της Ευρώπης. Για τη Νότιο Αφρική από τώρα προβάρουν τις φουστανέλες για τις μεταδόσεις.''
