Κι αν η απάντηση επαφίεται στη βάση του ατομικού συμφέροντος για τον κάθε έναν από εμάς, η πολιτεία οφείλει να εξετάζει τους πάντες, προσφέροντας λύσεις που θα προωθήσουν το σύνολο κι όχι μια μερίδα αυτού.
Νομίζω ότι αυτό το μήνυμα του schizm (το οποίο δεν παραθέτω όλο για εξοικονόμηση χώρου), είναι πολύ σαφές και δεν χρειάζεται να προσθέσουμε κάτι άλλο. Δεν έχει νόημα να ρωτάμε "γιατί το ένα, γιατί το άλλο". Το θέμα είναι ένα: Θέλουμε κράτος πρόνοιας ή όχι; Θέλουμε δημόσιες υποδομές ή όχι; Κάθε απόφαση έχει τα καλά και τα κακά της, και είναι δεσμευτική για τη συνέχεια. Δεν θα καταργήσουμε το δημόσιο ασφαλιστικό σύστημα εν μία νυκτί επειδή κάποιοι πολίτες προτιμούν τελικά (μετά από τόση μεθοδευμένη δημόσια κακοδιαχείριση) την ιδιωτική ασφάλιση.
Προς όσους θέλουν μόνο ιδιωτική ασφάλιση για την πάρτη τους και οι άλλοι ας πάνε να πνιγούν:- Ποιος πληρώνει για να πάτε σχολείο και να σπουδάσετε και έτσι να έχετε μια καλή δουλειά για να πληρώσετε την ιδιωτική ασφάλιση; Δεν νομίζω ότι όοολοι πήγατε σε ιδιωτικά σχολεία και ιδιωτικά πανεπιστήμια.
- Ποιος πληρώνει για τους δρόμους στους οποίους κυκλοφορείτε με το ακριβό σας αυτοκίνητο; (οι φτωχοί φορολογούμενοι που δεν έχουν αυτοκίνητο γιατί να πληρώνουν για σας; Να πληρώσετε τους δρόμους μόνοι σας!)
- Ποιος πληρώνει για το πάρκο στο οποίο πηγαίνετε βόλτα με τα παιδιά ή/και τα σκυλιά σας; (Μιλάω για σκέτα πάρκα, με φυτεμένα μόνο δέντρα, όχι και με εμπορικά κέντρα, ξενοδοχεία, κλπ. (βλέπε Ελληνικό, Καϊάφας, κλπ)) Εκτός αν προτιμάτε βόλτα στο the mall για "shopping therapy".
- Ποιος πληρώνει για να στέκεται ακόμα όρθιος ο Παρθενώνας; (Εκτός αν προτιμάτε να δοθεί σε επιχειρηματία που θα το κάνει trendy lounge cafe bar restaurant club, για party της high-society πάνω στα μάρμαρα, κάτι παρόμοιο όπως έκαναν οι Βρετανοί με τα "ελγίνεια μάρμαρα". Και μέρος των εσόδων θα πάει για την ανάπτυξη του περιβάλλοντος χώρου: Παγκάκια για την φτωχολογιά για να τρώει τον πασατέμπο της)
Καλώς ή κακώς δεν είναι δυνατόν (και δεν πρέπει) να λειτουργεί όλη η χώρα σύμφωνα με το ιδιωτικό συμφέρον, είτε εταιρικό, είτε ατομικό. Θεωρητικά βέβαια, γιατί πρακτικά όποιος έχει την οικονομική δύναμη (βλέπε μεγάλα κεφάλαια-εταιρίες) ασκεί πίεση. Ακριβώς με την ίδια λογική που περιέγραψα σε προηγούμενο μήνυμα, το παιχνίδι παίζεται σε επίπεδο χώρας: Φύτεψε τα κατάλληλα άτομα στις κατάλληλες θέσεις εξουσίας, φτιάξε πραξικοπήματα και δικτατορίες, βοήθησέ τους να κλέψουν ότι μπορούν, προκάλεσε αναταραχές, διάλυσε το κράτους και δίχασε τους πολίτες του, και αν/όταν τελικά καταφέρει να ανατραπεί όλο αυτό, κάνε τον καλό και πρόσφερε αφειδώς δάνεια για ανοικοδόμηση τα οποία ξέρεις ότι δεν θα μπορέσουν να αποπληρώσουν ποτέ, και γι'αυτό σε αντάλλαγμα πάρε ότι μπορεί να προσφέρει η χώρα, δηλαδή τον φυσικό πλούτο, το φτηνό εργατικό δυναμικό, τις συμφωνίες για μικρή ή καθόλου φορολογία στις πολυεθνικές εταιρίες.
Πίσω στο ασφαλιστικό τώρα. Αξίζει να διαβάσετε αυτό:
http://www.saludthefilm.net/ns/cuba-health-system.html και για πιο αναλυτικά αυτό:
http://en.wikipedia.org/wiki/Healthcare_in_Cuba Δωρεάν υγεία και παιδεία για όλους, παρά το εμπάργκο των γειτόνων ΗΠΑ. Δεν έχει νόημα να κρίνουμε συνολικά τα πολιτικά συστήματα των δυο χωρών, ας μείνουμε στο θέμα μας και στα στατιστικά:
But hold on. Do they do it? Live longer than, or even as long as, we do? How could a poor developing country — where annual health care spending averages just $230 a person compared with $6,096 in the United States — come anywhere near matching the richest country in the world?
While all Cubans have at least minimal free access to doctors, more than 45 million Americans lack basic health insurance.
(Πηγή:
http://www.nytimes.com/2007/05/27/weekinreview/27depalma.html )
