Για να μην σας παρασύρει η τυφλή γκρίνια (πράγμα συνηθισμένο για τους έλληνες), ας κάνουμε μια παρένθεση για να πω μερικά θετικά του ελληνικού εκπαιδευτικού συστήματος. Ας αφήσω τα νούμερα να μιλήσουν:
- Εκπαίδευση δωρεάν, σε όλες τις βαθμίδες
- Αγράμματοι (ποσοστό επί συνόλου πληθυσμού)
1961: 14,6%
1971: 11,0%
1981: 7,3%
1991: 6,8%
2001: 3,6%
- Πτυχιούχοι ΑΕΙ
1961: 1,5%
1971: 2,4%
1981: 3,4%
1991: 6,2%
2001: 8,3%
- Φοιτητές ανά 1000 κατοίκους (χωρίς φοιτητές εξωτερικού)
1961: 3,4
1971: 8,9
1981: 9,8
1995: 11,7
2001: 14,3
2003: 17,0
(από τα υψηλότερα ποσοστά, μαζί με Ισπανία, Φινλανδία)
- Δραματική μείωση ανισοτήτων όσον αφορά στην κοινωνική προέλευση και το φύλο
Ο αντίλογος λέει ότι οι ποσοτικοί δείκτες ανήλθαν σε βάρος της ποιότητας, πράγμα που έχει κάποια βάση, όμως δεν μπορεί να μετρηθεί με απόλυτα νούμερα.
Επίσης, υπάρχουν μεγάλα ποσοστά ανεργίας πτυχιούχων (παρόμοια ποσοστά έχει η Ισπανία & Ιταλία). Όμως αυτό δεν σημαίνει ότι οι μη πτυχιούχοι έχουν μικρότερο ποσοστό ανεργίας. Επίσης, η ανεργία πτυχιούχων πέφτει δραματικά στο 3,7% στην ηλικιακή ομάδα 35-44 ετών (ενώ στην 25-34 είναι 13,7%)
Και κάτι τελευταίο για την παραπαιδεία (φροντιστήρια, ιδιαίτερα...):
Ακόμη κι αν το Λύκειο λειτουργήσει υποδειγματικά, το φροντιστήριο δεν θα εξαλειφθεί. Γιατί αυτό που γεννά την ανάγκη του φροντιστηρίου δεν είναι η υποβαθμισμένη λειτουργία του Λυκείου (ή τουλάχιστον όχι μόνο αυτή), αλλά ο ανταγωνισμός. Από την στιγμή που καθιερώθηκαν οι εισαγωγικές εξετάσεις για το πανεπιστήμιο, εμφανίστηκαν τα φροντιστήρια, και δεν πρόκειται να εξαφανιστούν με την αύξηση της ποιότητας των Λυκειακών σπουδών (παράδειγμα: Ιαπωνία)
Εν κατακλείδι, όλα ξεκινάνε από μια μεγάλη απόφαση, για την χάραξη εκπαιδευτικής στρατηγικής, (κυρίως για την τριτοβάθμια εκπαίδευση):
Πρώιμη επιλογή (=διαχωρισμός μαθητών από νωρίς με βάση τα κοινονικοοικονομικά στρώματα, πχ. Γερμανία) ή ελεύθερη πρόσβαση (=μεγάλος ανταγωνισμός, παραεκπαίδευση);;
