Από όλα αυτά καταλαβαίνει κανείς ότι το αίμα έχει ιδιαίτερη σημασία στα μάτια του Θεού. Την ίδια σημασία θα πρέπει να έχει και για εμάς. Ο Δημιουργός, έχει το δικαίωμα να περιορίζει αυτά που οι άνθρωποι μπορούν να κάνουν με το αίμα. Επειδή ενδιαφέρεται πολύ ακόμη και για τη δική μας ζωή, αποφάσισε να ξεχωρίσει το αίμα ώστε να χρησιμοποιηθεί με έναν πολύ σημαντικό τρόπο, το μόνο τρόπο που καθιστά δυνατή την αιώνια ζωή. Εκείνος ο τρόπος περιλάμβανε το πολύτιμο αίμα του Ιησού.
Αφού λοιπόν οι Ιεχωβάδες υποστηρίζουν ότι το αίμα είναι ζωή, μεταφορικά και κυριολεκτικά (στην περίπτωση μεταγγίσεων, αιμοκάθαρσης) και η χρήση του είναι μόνο μια: η εξιλέωση, τότε μήπως μπορούμε να συμπεράνουμε ότι η άρνηση μετάγγισης/κάθαρσης αίματος και ο θάνατος του ασθενούς θεωρείται ως (ανθρωπο)θυσία για χάρη του Θεού και άφεση αμαρτιών;
Να υποθέσω επίσης ότι απαγορεύεται η λήψη αίματος για αιματολογικές εξετάσεις;
Και εντάξει αν την άρνηση σωτηρίας (γιατί αυτό είναι ουσιαστικά) την αποφασίζει ο ίδιος ο ενήλικας ασθενής με σώας τας φρένας, αν όμως αποφασίζει κάποιος άλλος για ασθενή που δεν μπορεί να πάρει την απόφαση... για το ανήλικο παιδί του ή για τον πνευματικά ανάπηρο γονέα, επιβάλλοντας έτσι τον θάνατό του με βάση τα πιστεύω του, τότε αυτό είναι τραγικό...
Με βάση όλα αυτά, όταν ανάμεσα στους πρώτους Χριστιανούς ανέκυψε το ζήτημα του αν πρέπει να τηρεί κανείς το Μωσαϊκό Νόμο όταν γινόταν Χριστιανός, έγινε μια σύσκεψη το 49 μ.Χ. η οποία ασφαλώς περιλάμβανε και τους αποστόλους του Χριστού.
Η απόφαση που πάρθηκε ήταν η εξής:
«Να απέχετε από πράγματα θυσιασμένα σε είδωλα και από αίμα και από πνιχτά και από πορνεία». Πράξεις 15:29.
Η αποχή από το αίμα τέθηκε στο ίδιο υψηλό ηθικό επίπεδο με την πορνεία και την ειδωλολατρία.
Τώρα ξαναμπερδεύτηκα... Εννοεί να μη θυσιάζουμε σε είδωλα αλλά μόνο στον Θεό, ή να μην θυσιάζουμε καθόλου; Ή μήπως να θυσιάζουμε στον Θεό αλλά να μην πίνουμε το αίμα της θυσίας;
Η Πενθέκτη Σύνοδος που συνήλθε το 692 μ.Χ. στην Κωνσταντινούπολη δήλωσε: «Η αγία Γραφή μάς προστάζει να απέχουμε από αίμα, από πνικτά και από πορνεία. . . . Οποιοσδήποτε στο εξής τολμήσει να φάει με οποιονδήποτε τρόπο το αίμα ζώου, αν είναι κληρικός, να καθαιρεθεί· αν είναι λαϊκός, να αφοριστεί».
Δηλαδή όλοι οι αληθινοί χριστιανοί πρέπει να είναι χορτοφάγοι; ή να ψήνουν το κρέας καλά για να μην φαίνεται το αίμα;
Δηλαδή, η εντολή του εδ. Πράξεις 15:29 ήταν: «Να απέχετε από… αίμα».
Δεν αποκλείει μόνο τη χρήση αίματος ως τροφής. Επίσης, δε γίνεται κάποια διάκριση μεταξύ της λήψης αίματος από το στόμα και της λήψης του από τα αιμοφόρα αγγεία.
Αν θελήσουμε να ερμηνεύσουμε τα πάντα κατά το δοκούν, μπορούμε να ισχυριστούμε επίσης ότι αν κοπούμε ή μας μαχαιρώσουν δεν θα πρέπει να σταματήσουμε την αιμορραγία, αφού "ήταν μοιραίο να γίνει" ήταν "θέλημα Θεού", και το αίμα μας θα τρέξει για καλό σκοπό, για την εξιλέωση. Δεν αναφέρεται πουθενά ότι πρέπει να σταματάμε τις αιμορραγίες.
Επίσης, ίχνη αίματος πιθανόν να εισέλθουν και από το δέρμα μας, άρα μπορούμε να υποθέσουμε ότι απαγορεύεται να αγγίζουμε πληγή ή το αίμα που έτρεξε (τουλάχιστον όχι κάποιου άλλου), δηλαδή δεν πρέπει να γίνουμε χειρούργοι/γιατροί/νοσοκόμοι ούτε καν να προσφέρουμε τις πρώτες βοήθειες στον συνάνθρωπό μας... Εκτός ίσως αν φοράμε γάντια, αλλά αυτό δεν αναφέρεται στις Γραφές...
Προφανώς εννοείται ότι κάποιος έχει το δικαίωμα να πάρει εκδίκηση για τον φόνο που έγινε και εκεί τελειώνει το ζήτημα.
Η εκδίκηση είναι δικαίωμα; είναι θεμιτή; Αυτό δίδαξε ο Χριστός;
Με την εκδίκηση δεν "τελειώνει το ζήτημα", αλλά δημιουργείται βεντέτα.
Μήπως δεν κατάλαβα καλά τι θέλεις να πεις;
