Μιά παράμετρος που δεν έχει τεθεί ακόμα στο ζήτημα είναι ότι οι Μ.τ.Ι έχουνε και μιά ολίγον μασονική νοοτροπία. Δηλαδή...Δεν είναι ότι αλληλουποστηρίζονται που και καλό είναι και θεμιτό, αλλά είναι που αποκλείουνε τους υπόλοιπους. Θα πω ένα παράδειγμα. Κάποτε μία κοπέλλα μου η οποία ήτανε επαγγελματίας τραγουδίστρια, ήρθε σε επαφή για συνεργασία κατόπιν σύστασης από Μ.τ.Ι που ήταν οικογενειακός φίλος, με έναν άλλον ομόθρησκό του καλλιτέχνη (από τα γνωστά ονόματα). Ο συγκεκριμένος λοιπόν άνθρωπος παρ'όλο που οφείλω να παραδεχτώ ότι ήταν και από τους καλύτερους του συναφιού (του καλλιτεχνικού εννοώ),σαν χαρακτήρας και ήθος, εν τούτοις ούτε λίγο ούτε πολύ ,άφησε να εννοηθεί ότι για να συνεργαστεί μαζί του, θα έπρεπε και εκείνη να ασπαστεί τη συγκεκριμένη θρησκεία...Αυτό όπως καταλαβαίνετε μας έκανε αλγεινότατη εντύπωση, γιατί ότι και να λέμε τουλάχιστον ανάμεσα στους Ορθόδοξους δεν υπάρχουνε τέτοια κολλήματα, πλην ίσως πολύ λίγων εξαιρέσεων. Αυτό λοιπόν εγώ δεν το αντιλαμβάνοναι και σαν πολύ χριστιανικό , ούτε σαν ένδειξη αγάπης προς τον πλησίον, που είναι και η σπουδαιότερη εντολή του Χριστού ως προς τις ανθρώπινες σχέσεις. Και δεν είναι μόνο το παράδειγμα του καλλιτέχνη αυτού, που θα μπορούσε κάποιος να πει ότι είναι μεμονωμένο. Είναι γενικό το κακό με τους Μ.τ.Ι που προσπαθούνε με τη πρώτη ευκαιρία να προσηλυτίσουνε κόσμο. Εδώ θα μπορούσε να ανοίξει ολόκληρη κουβέντα περί προσηλυτισμού και από την επίσημη Θρησκεία κλπ, αλλά με τους Μ.τ.Ι είναι τελείως χύμα η κατάσταση, δεν κρατούντε ούτε τα προσχήματα. Μετά ένα πράγμα που δεν απαντήθηκε είναι το πως αντιμετωπίζεται από την κοινότητα των Ιεχωβάδων, εκείνος που φεύγει από τους κόλπους της. Το αντίστοιχο με τους υπόλοιπους χριστιανούς είναι πολύ πιο μετριοπαθές. Δηλαδή αν έχεις έναν φίλο που κάποια στιγμή δηλώνει άθεος για παράδειγμα, αυτό δεν εμποδίζει σε τίποτα (εξαίρεση πάντα κάτι λίγοι φανατικοί) να συνεχίζονται οι ανθρώπινες σχέσεις με αυτό το άτομο. Οι Ιεχωβάδες (όπως και οι Μασόνοι αντίστοιχα) αυτά τα άτομα σταματούν να τα συναναστρέφονται και τα αποκαλούν "αδελφούς εν υπνώσει". Και επειδή στην θρησκευτική ορολογία ο "ύπνος" και το "κοιμήθηκε" μεταφράζονται ως θάνατος, αυτό σημαίνει ότι οι πρώην "αδελφοί" είναι σαν νεκροί για αυτούς. Δεν υπάρχει ελευθερία σε αυτή τη "θρησκεία", που είναι μιά από τις βασικότερες αρχές του Χριστιανισμού (η ελεύθερη βούληση), αντίθετα υπάρχει τυπολατρεία και ένας θρησκευτικός φανατισμός, που αν ποτέ γινόταν η "επικρατούσα θρησκεία" θα είχε και πολύ άσχημο κοινωνικό αντίκτυπο. Το ζήτημα λοιπόν της ελευθερίας και της συμπεριφοράς απέναντι σε όλους τους αδελφούς (Ιεχωβάδες και μη ) είναι και το βασικότερο μειονέκτημά τους, γιατί τα δογματικά θα ήταν στο κάτω κάτω πρόβλημα των θεολόγων, όπως είναι και τώρα οι διαφωνίες μεταξύ ορθοδόξων, καθολικών,διαμαρτυρόμενων κλπ.
