Φίλε Αναξίμανδρε, χωρίς ίσως να έχω τις γνώσεις που έχουνε κάποια παιδιά παραπάνω, ξέρεις άλλωστε ότι είμαι ένας πολύ απλός ερασιτέχνης, θα σου πω πως το κομμάτι είναι πάρα πολύ καλό. Η μουσική για μένα είναι πάρα πολύ στρωτή, δεν βρίσκω κάποια ασυνέχεια και το όλο κομμάτι πάρα πολύ δεμένο. Τόσο δεμένα και ολοκληρωμένα κομμάτια, σπάνια ακούγονται, οπότε ίσως να ήτανε δύσκολο ακόμη και να το κρίνω. Να το κρίνω σε σχέση με τι ? Με μία σούπερ στούντιο παραγωγή ?
Είσαι πολύ καλός γνώστης της μουσικής και των οργάνων, το ξέρεις άλλωστε και σίγουρα θα έβγαινε κάτι πολύ καλό. Το κομμάτι το είχα ακούσει πριν αρκετό καιρό, όταν είχες πρωτοβάλει το άρθρο, όμως δεν ήθελα να απαντήσω τότε. Ύστερα από αρκετούς μήνες ξανακούγοντας το, έμεινα με την ίδια αίσθηση. Και η φωνή ακόμη είναι πάρα πολύ καλή, με πολλές διακυμάνσεις χωρίς να ακούγεται κάτι μονότονο και βαρετό.
Το μόνο μείον που βρίσκω, είναι οι στίχοι. Δεν είναι πως δεν είναι ωραίοι.Ίσα ίσα έχουνε ουσία για μένα τα λόγια που ακούγονται, αλλά καθαρά ακουστικά και ψυχολογικά, μου αφήνουνε έτσι κάποιο είδος ασυνέχειας στο μέσα μου. Ίσως βέβαια αυτό να ήθελε να μεταδώσει και ο κύριος ποιητάς. Πάντως όταν το ακούω είναι σα να με σταματάνε οι στίχοι κάθε φορά απότομα. Σα να τρώω πόρτα!
Δεν μπορώ να πω, πως το τραγούδι κατάφερε να μην είναι "φωνητικοκεντρικό" μιας και η φωνή παρέα με τους στίχους παίζει πολύ σημαντικό ρόλο σε ένα τραγούδι.
Ίσως φίλε μου Αναξίμανδρε, για εμάς τους "απλούς" ανθρώπους που δεν έχουμε τα "αυτιά" του Αναξίμανδρου, αλλά ούτε και την μουσική παιδεία του, η φωνή είναι το πιο σημαντικό όργανο του κομματιού πάντα με την παρέα των στίχων. Όχι βέβαια ότι δεν μας έχει μείνει και κάποιες φορές όπως πχ από το Amfenster - City , το ορχηστρικό μέρος του κομματιού(κυρίως το βιολί καναρίνι), όταν κάποια από τα μουσικά όργανα παίζουν κάτι πολύ διαφορετικό + παππάδες. Για μένα μάγκα μόνο ένα Ινστραμένταλ κομμάτι μπορεί να αναδείξει τη μουσική σου και μόνο αυτή. Ή τέλος πάντων αν στο κομμάτι, όλο το Mood του ακροατή το καθόριζε η μουσική, όπως πχ στο Epitaph-King Crimson(τα Drums κηδεία).
Εσυ πιστεύω Άναξ, ότι περισσότερο δημιουργείς, πολύ δεμένα πράγματα και δεν πρόκειται να αφήσεις τη φωνή και τους στίχους σε δεύτερη μοίρα. Πάντα θα τα υπολογίζεις ισάξια σε όλο το άκουσμα.
Ξέρεις φίλε μου ότι το θέμα, αν παίζεις πολύ δεξιοτεχνικά ένα μουσικό όργανο σε ένα τραγούδι, λίγοι θα το ακούσουνε και θα το καταλάβουνε από αυτούς που δεν είναι μουσικοί. Ο μόνος τρόπος να ξεχωρίσει πολύ ένα όργανο, είναι ή να παιχτεί με μια πολύ ιδιαίτερη τεχνοτροπία (όπως οι ρεμπέτικες κιθάρες του Μυστακίδη) ή να προσφέρει ένα καινούριο, διαφορετικό άκουσμα στο κοινό (θανάσης παπακωσταντίνου).
Θέλει δηλαδή κάτι διαφορετικό και χτυπητό διαφορετικό.Σε αυτό το επίπεδο έχεις δημιουργήσει κάτι διαφορετικό, ένα ιδιαίτερο μουσικό ύφος, που πριν ακουστούνε στίχοι και φωνή σου λέει ο άλλος ΟΠ εδώ μοσχοβολάει Άναξ!Όσο φοβερές στιχάρες και φωνή να έχει ο Θανάσης, εγώ μάγκα απολαμβάνω αυτό τον πολυ ιδιαίτερο τρόπο που παίζει. Πιστεύω πάντως θα τις βρεις τις άκρες μιας και είσαι ταλέντο.
Ξέρεις όμως, ότι ψάχνεις κάτι δύσκολο και ξεχωριστό και όχι να γράψεις απλώς ένα πετυχημένο (εμπορικό) τραγούδι.
Μου έρχεται στο Μυαλό, η ταινία με τον Μότσαρτ, που ο Μουσίκαρος Ανταγωνιστής του, κοπάναγε το κεφάλι του στο τοίχο, που δεν μπορούσε να γράψει μία απλή μελωδία, που να μένει στο κεφάλι του κόσμου.
Καλή έμπνευση Αναξίμανδρε!
