Πολύ όμορφη παρατήρηση! Η ισορροπία ενός συστήματος έγκειται στο ότι οι εισροές του (σε ενέργεια, πληθυσμό ατόμων, διάταξη-δομή) είναι ίσες με τις εκροές του. Οι κοινοί περιβαλλοντικοί παράγοντες δεν γίνονται αντιληπτοί ως πίεση, διότι το σύστημα τους έχει αφομιώσει. Πχ η εναλλαγή μέρας - νύχτας δεν νοείται ως πίεση για το σύστημα, παρόλο που είναι μια πολύ σημαντική μεταβολή του περιβάλλοντος. Τώρα, εάν ορισμένα άτομά του "ψυχοπλακώνονται" την νύχτα και υποφέρουν, δεν σημαίνει ότι το σύστημα δεν ισορροπεί αλλά ότι τα άτομα αυτά αποκλίνουν. Το σύστημα έχει τους μηχανισμούς για να κάνει τις αποκλίσεις ανώδυνες γι αυτό.
Για να γίνει πλήρως κατανοητό αυτό που λέω ας πάρουμε ως παράδειγμα ένα πολύ γνώριμο σύστημα. Τον πνεύμονα του ανθρώπου. Στους κοινούς περιβαλλοντικούς παράγοντες το σύστημα είναι πλήρως ισορροπημένο. Όταν ο άνθρωπος αρχίζει να καπνίζει, δημιουργείται μια πίεση που καταπιέζει το σύστημα.
Η διαπίστωσή σου λοιπόν είναι ότι ο άνθρωπος που δημιουργεί πίεση στο σύστημα - μέλος του υποφέρει, γι αυτό το κάνει. Δεν ξέρω αν ισχύει αυτό προ της εφαρμογής της πίεσης, αλλά σίγουρα ισχύει μετά από αυτήν.
Το σύστημα του πνεύμονα καταπιέζεται, και ορισμένα κύτταρά του ωθούνται από την συλλογική σκέψη να αντιδράσουν. Αν το "ελατήριο" σπάσει, έχουμε τον σχηματισμό καρκίνου και ο εφαρμοστής της πίεσης υποφέρει ακόμα περισσότερο.
Υπάρχουν όμως και περιπτώσεις όπου η εφαρμογή πίεσης στον πνεύμονα ενός ανθρώπου γίνεται από άλλους και όχι από τον ίδιο: καυσαέρια αυτοκινήτων, τζιμινιέρες, φυτοφάρμακα κλπ. Μπορούμε τότε να πούμε ότι το ευρύτερο σύστημα ισορροπεί?
