Εδώ και καιρό, σκέφτομαι να μοιραστώ αυτές τις σκέψεις που έχω. Μελετάω διάφορα συστήματα, είτε με διάβασμα, είτε με συζητήσεις, συστήματα που αφορούν τη συλλογική συνείδηση, είτε μιλάμε για κομμουνισμό, αναρχία, αριστερισμό, εθνικοσοσιαλισμό, ξέρω γω τι άλλο. Και διακρίνω μία ατέλεια σε αυτά. Θα είμαι άμεσος σε όλα.
Υπάρχουν άνθρωποι, που για διάφορους λόγους, έχουν καλλιεργήσει την προσωπικότητά τους σε τέτοιο επίπεδο, που αν βρεθείς κοντά τους, λες "πωωπωωω τι απίστευτα που τα λέει, δεν υπάρχει αυτός, θέλω να γίνω κι εγώ έτσι!". Αυτοί οι άνθρωποι λοιπόν, ακριβώς χάρη σ' αυτό το χάρισμα, έχουν την ικανότητα να αναδειχθούν από τους θαυμαστές τους, ως ηγέτες.
Το θέμα ποιο είναι. Ένας άνθρωπος, έχει την ικανότητα, να κρύψει πολύ καλά τον εαυτό του κι αυτό το βλέπω καθημερινά, μη μου πείτε ότι δεν ισχύει. Πράγμα, που σημαίνει, ότι σε περίπτωση που αν ο ηγέτης-καθοδηγητής, τα λέει υπέροχα, είναι φανταστικός και λοιπά, αυτό που έχει στο μυαλό του, είναι να εξυπηρετήσει το δικό του ατομικό συμφέρον, τότε, μπορεί να στρέψει τα πλήθη, ενάντια στο σύστημα αυτό το συλλογικό, ή να το διαμορφώσει με τον καιρό, έτσι όπως τον συμφέρει. Κι αυτό, το έχει αποδείξει η ιστορία. Σου μιλάει. Δεν ξέρεις αν πραγματικά θέλει το καλό σου, ή όχι. Είναι τόσο υπέροχος, που τον εμπιστεύεσαι και τον ακολουθείς και λες ότι "σιγά μη θέλει το κακό μου". Αυτός όμως, κρύβεται τόσο καλά, που δεν θα τον καταλάβεις ποτέ. Κι έτσι, την έχεις πατήσει.
Έχετε σκεφτεί κάτι ας πούμε αντίστοιχο; αν κάποιος απ' όλες τις πλευρές (αριστερός, κομμουνιστής, εθνικιστής, εθνικοσοσιαλιστής, αναρχικός, φασίστας, τίποτα απ' όλα αυτά και άλλα πολλά), ήθελε ας πούμε να γράψει ένα δικό του μανιφέστο, σίγουρα στον συγκεκριμένο τομέα, θα συναντούσε σοβαρό πρόβλημα.
