Σήμερα το πρωί κατέβηκα στο κέντρο της Αθήνας για να κοιτάξω για καμιά καινούργια κιθάρα.. Από καιρό ψηνόμουνα για μια 24άρα (αναφέρομαι στον αριθμό των τάστων), με καλή/αξιόπιστη γέφυρα τύπου floyd rose και παράλληλα ένα ωραίο αισθητικό σύνολο (τουλάχιστον για τα γούστα μου).. Αφού έκανα βόλτα σε σχεδόν όλα τα μαγαζιά του κέντρου που γνωρίζω (Αρμάος, Καγμάκης, Κουρμπής, Guitar Store, Κοντοσταυλάκης, Τρίμμης - ο Δήμου ήταν κλειστός) διαπίστωσα με λύπη ότι η κατάσταση στην αγορά των μουσικών οργάνων είναι σχεδόν αποκαρδιωτική..
Για να ξεκαθαρίσω, δεν αναφέρομαι στην εξυπηρέτηση η οποία σε γενικές γραμμές ήταν καλή (το τελευταίο το αναφέρω παρόλο που δεν μου αρέσει να γενικεύω, ενώ δικαιολογώ κάποιον υπάλληλο ο οποίος βρίσκεται σε κακή μέρα και δεν είναι ιδιαίτερα εξυπηρετικός) με πρώτο και καλύτερο τον Τρίμμη (μιλάω για το νεαρό υπάλληλο και όχι για τον ιδιοκτήτη) στον οποίο όσες φορές έχω πάει πραγματικά μου δίνει την εντύπωση ότι ενδιαφέρεται να σε εξυπηρετήσει και δεν περιμένει απλά να τελειώσει το ωράριο του για να φύγει.. Βέβαια και τα λοιπά παιδιά με τους οποίους συνομίλησα ήταν ΟΚ..
Αυτό που μου έκανε άσχημη εντύπωση ήταν η έλλειψη κομματιών.. Νομίζω ότι η εποχή που πήγαινες σε ένα μαγαζί, έβλεπες 40 κιθάρες στην έκθεση και κάτω στην αποθήκη υπήρχαν άλλες 100 σε διαφορετικά χρώματα και επιλογές έχει περάσει ανεπιστρεπτί.. Οι μαγαζάτορες πλέον δεν στοκάρουν, αλλά παίρνουν ένα κομμάτι από μερικές best-seller κιθάρες και όταν το πουλήσουν ξαναπαραγγέλνουν από τον προμηθευτή.. Προσωπικά το να αγοράσω το κομμάτι της έκθεσης δεν μου αρέσει σαν ιδέα (αν και σήμερα το έκανα, μιας και εν τέλει η κιθάρα που επέλεξα δεν ήταν ιδιαίτερα ακριβή) διότι μπορεί να φέρει σημάδια από γρατζουνιές, χτυπήματα τα οποία να μην μπορείς να τα διακρίνεις με ένα γρήγορο επιτόπιο έλεγχο.. Επίσης η ποικιλία του παρελθόντος δεν υπάρχει πλέον.. Υπάρχουν 5 κιθάρες τύπου Α, 5 κιθάρες τύπου Β και αυτό είναι όλο..
Φαντάζομαι ότι όλα αυτά είναι μια κοινή διαπίστωση.. Απλά στο δρόμο της επιστροφής σκεφτόμουνα συνέχεια ότι από την μία, για τον καταναλωτή αυτή η εικόνα στα καταστήματα δεν είναι και ότι καλυτερο, αλλά φυσικά δεν μπορείς να παραβλέψεις και την οικονομική κρίση που δεν επιτρέπει στους μαγαζάτορες να προβούν σε "ανοίγματα".. Νομίζω ότι μια λύση θα ήταν ένας συνεταιρισμός ή καλύτερα η δημιουργία ενός ή δύο μεγάλων καταστημάτων που θα έχουν μεγάλη ποικιλία, θα είναι ευρύχωρα και γενικά ο καταναλωτής θα χαίρεται να πηγαίνει, να συνομιλεί με άλλους μουσικούς να ανταλλάζει απόψεις, κλπ.. Προσωπική μου άποψη είναι ότι θέμα ανόδου τιμών λόγω μείωσης ανταγωνισμού δεν υπάρχει διότι στο σημείο που έχουμε φτάσει σήμερα, ανταγωνιστής ενός μαγαζάτορα δεν είναι ο διπλανός του, αλλά τα online καταστήματα (ξέχασα να αναφέρω ότι βρήκα τις τιμές αρκετά alligned με αυτές του εξωτερικού)..
Πραγματικά όσο το φέρνω στο μυαλό μου βρίσκω όλο και περισσότερα πλεονεκτήματα σε μια τέτοια ιδέα.. Από την άλλη, οι μαγαζάτορες (μεγάλης ηλικίας οι περισσότεροι) οι οποίοι είδαν με τα μάτια τους τις καλές εποχές των καταστημάτων τους, δικαιολογούνται να είναι διστακτικοί σε κάτι τέτοιο.. Πιστεύω πως όσο περνάει ο καιρός, και τα καταστήματα θα περνάνε από τους πατεράδες στα παιδιά τους, στο τέλος η ιδέα μιας "συνεργασίας" θα αποκτά όλο και περισσότερους θιασώτες..
Από την άλλη βέβαια, υπάρχουν και οι νοσταλγοί των μικρών καταστημάτων, της διαπροσωπικής επαφής, της κουβέντας με τον μαγαζάτορα και πολλών άλλων πλεονεκτημάτων, κυρίως συναισθηματικής φύσεως.. Εν τέλει πιστεύω ότι όλα είναι μια ιδέα και εν προκειμένου κάποιος μουσικός να βρίσκει μεγάλύτερη ποικιλία, μπορεί να ανεχτεί ένα πιο απρόσωπο κατάστημα.. Στο κάτω-κάτω, κανείς δεν αποκλείει την ύπαρξη καλού και φιλικού κλίματος σε ένα μεγάλο κατάστημα.. Στο χέρι των ιδιοκτητών είναι αν θα το καταφέρουν ή όχι..
