long poetic manifest mode = on
Ακόμα και στις σκληρότερες εκδηλώσεις του ο άνθρωπος κάνει κάποιες προσπάθειες να μην κυλίσει στο εντελώς ζωώδες επίπεδο.
Ένα minimum ruleset δηλαδή που θα κρατήσει ένα στοιχειώδες fair play (αν είναι δόκιμος ο όρος).
Μπορεί δηλαδή να σε έχει ταλαιπωρήσει πολύ ο άλλος και να σου έχει σκοτώσει το μισό στρατό, τον αδερφό σου και τα παιδιά σου στον πόλεμο, αλλά αν σηκώσει λευκή σημαία οφείλεις (οι πολιτισμένοι τέλος πάντων, όσοι συμπλέουν με αυτές τις συνθήκες) να μην τον εκτελέσεις από εκδίκηση αλλά να τον πάρεις μαζί, να φτιάξεις στρατόπεδο, να του σερβίρεις 2 γεύματα, να τον θεραπεύσεις από τα τραύματά του, να του δώσεις κουβέρτα....
Και στο μποξ γίνεται το ίδιο. Αν τον ρίξεις κάτω πρέπει να κάνεις πίσω. Να μετρήσεις μέχρι το 10, να του δώσεις το περιθώριο να συνέλθει. Φυσικά, με κίνδυνο να τις φας μετά. Τραυματίστηκε ο άλλος στο ποδόσφαιρο; Σταματάς. Πετάς την μπάλα έξω. Καλείς τον ιατρό. Φυσικά μετά μπορεί να σου ρίξει και 2-3 γκολάκια αυτός ο παίκτης.
Και στο κυνήγι. Δε ψαρεύεις γόνο. Δε σκοτώνεις τα μικρά. Δε χτυπάς μπεκάτσες εκτός σεζόν ή το χειμώνα. Δε ψαρεύεις με δυναμίτη. Δε χρησιμοποιείς κόρνες που μιμούνται πουλιά. Φυσικά έτσι τους δίνεις τη δυνατότητα να σε ταλαιπωρήσουν πολύ παραπάνω αντί να τα ξεκληρίσεις να τελειώνεις άκοπα.
Και στο κράτος. Ακόμα και να σε θεωρούν επικίνδυνο και να είσαι φτωχός και το έγκλημα σου ιδιαίτερα απεχθές δικαιούσαι άμυνας και συγκεκριμένης μεταχείρισης",ακόμα και κερασμένο δικηγόρο, ακόμα και αν με αυτά τα μέσα την γλιτώσεις....
Ίσως σήμερα που είσαι ο νικητής να φαίνεται παράλογο να τους την χαρίζεις, ενώ μπορείς να τους αποτελειώσεις γρήγορα και εύκολα, αλλά αυτοί οι κανόνες είναι χρήσιμοι για εκείνη τη μέρα που θα είσαι εσύ ο αιχμάλωτος, τραυματίας, ο παγιδευμένος στρατιώτης ενάντια σε 100 αντιπάλους η ο αλεξιπτωτιστής που θα διαταχθεί να πηδήξει από το αεροπλάνο.
Επίσης, συνηθίζεται να ανακοινώνεται η κυρηξη πόλεμου έστω κάποιο μικρο διάστημα πριν την έναρξη των εχθροπραξιών. Παρόλο που με αυτό το πλεονέκτημα του αιφνιδιασμού χάνεται. Σαν μια ύστατη προσπάθεια για συνθηκολόγηση, σαν έξτρα ευκαιρία παράδοσης του αντιπάλου ...
Η τρομοκρατία ουσιαστικά έτσι (θα έπρεπε να) διαφοροποιείται από τον επίσημο πόλεμο μεταξύ κρατών. Οτι ο τρομοκράτης αρνείται να παίξει με κανόνες ευσπλαχνίας αφού δεν τον εξυπηρετούν στο σκοπό του. Θεωρεί ότι δικαιούται να σκοτώσει μικρούς, αμάχους, αθώους, απροειδοποίητα, μη οπλισμένους, ασθενείς, γέρους, να μην περιθάλψει αιχμάλωτους κλπ. Βεβαία, κάθε τρομοκράτης μετά απαιτεί να του δωθούν τα μέσα μιας "τίμιας" δίκης, μιας ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης αν είναι τραυματίας, ενός δικηγόρου, το δικαίωμα να ακουστεί η φωνή του κλπ....ουσιαστικά ζητώντας τα "best of both worlds" για παρτυ του.
Παρατηρώ πάντως ότι πιαστήκαμε ιδιαίτερα από το "Σφαγή στον αέρα ηρωισμός ή οχι; Η ισοδύναμα: Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα όταν μας βολεύει;" και χάσαμε την ... ουσία... ο Κολοκοτρώνης τελικά τι ήταν, αποφασίσαμε?
