Αυτοπεποίθηση στη φωνή μου

[ISOBITHS]

Γεια σας παιδιά!
Θα ήθελα να συζητήσουμε ένα θέμα το οποίο ίσως προβληματίζει και άλλα παιδιά που ασχολούνται με το τραγούδι. Αναφέρομαι στο πως μπορεί κάποιος να αποκτήσει εμπιστοσύνη στη φωνή του. Προσωπικά τραγουδώ σε χορωδία (ψηλού επιπέδου), ασχολήθηκα λίγο με τη βυζαντινή και μελετώ το θέμα φωνής σε σεμινάρια και άλλα. Θα ήθελα να ασχοληθώ πολύ παραπάνω μετά τις σπουδές μου και να κάνω σοβαρά και ολοκληρωμένα μαθήματα.
Πολλές φορές είμαι πολύ ευχαριστημένος με τη φωνή μου και όταν την ηχογραφώ την ακούω όπως θα ήθελα. Άλλες φορές διαπιστώνω εκ των υστέρων πως δεν τη χειρίζομαι όσο καλά νομίζω. Επίσης επειδή είμαι μπάσος, νιώθω ότι περιορίζομαι όσον αφορά το ρεπερτόριο ή τις δυνατότητες επειδή νιώθω καλύτερα ερμηνευτικά στις μεσαίες τονικότητες αν και χρειάζεται να κάνω υπερπροσπάθεια γιατί έχω χαμηλή φωνή. Στις πιο χαμηλές τονικότητες από την άλλη έχω άνεση, αλλά δε μου αρέσει να τραγουδώ εκεί κάτω, εξάλλου στη σύγχρονη μουσική κανείς δεν τραγουδά τόσο χαμηλά. Έχω προσέξει πως δε θα χαρακτηρίσει κανένας κάποιον μπάσο "φωνάρα" όπως κάνουμε όλοι π.χ. όταν ακούμε ένα τενόρο να κάνει κορώνες. Δηλαδή, ο περισσότερος κόσμος έχει στη συνήδεισή του ένα καλό τραγουδιστή αυτόν που μπορεί να τραγουδήσει πολύ ψηλές νότες. Όλοι ξέρουν τον Παβαρότι, τον Νταλάρα, το Χατζηγιάννη, τον Καζαντζίδη, το Ρέμο, το Freddie Mercury. Όλοι αυτοί έχουν (ή είχαν) ψηλές φωνές. Γιατί υπάρχει αυτός ο ρατσισμός στη μουσική; Αυτό ισχύει περισσότερο στους άνδρες. Στις γυναίκες, πολλές τραγουδίστριες με άλτο φωνές, έκαναν μεγάλη καριέρα (Γαλάνη, Αλεξίου, Melissa Etheridge, Μπέλου κλπ) Εν ολίγοις, δε νιώθω αυτοπεποίθηση να τραγουδήσω σόλο ζωντανά, φοβάμαι τη γνώμη των άλλων.
Γενικά ξέρω ότι αξίζω, ότι μπορώ να κάνω πολλά και γνώρισα πολλούς ανθρώπους που πιστεύουν στη φωνή μου. Πως ξεπερνά κανείς τις αναστολές όμως;
Σας ευχαριστώ για την προσοχή σας! Θα ήθελα να είχα τη δική σας γνώμη.

[MindCircus]

Το μέσο ανθρώπινο αυτί έχει μια τέτοια χαρακτηριστική καμπύλη όπου η ευαισθησία του είναι μικρότερη στις χαμηλές συχνότητες, αυξάνει μέχρι τα 1500-3500Hz περίπου και μετά ξαναπέφτει. Με αυτό το δεδομένο, ο εγκέφαλος αντιλαμβάνεται πιο σημαντικούς τους ήχους που είναι σε πιο ψηλές συχνότητες, γιατί για την ίδια ένταση της πηγής τους ακούει πιο δυνατά. Τους θεωρεί πιο σημαντικούς, γιατί ανάμεσα στους άπειρους ήχους που αντιλαμβάνεται γύρω του ο άνθρωπος, οι πιο υψίσυχνοι (μέχρι τα 3500Hz περίπου) θα ξεχωρίζουν. Αυτός είναι και ο λόγος που αν ακούσεις ένα κομμάτι από μια ορχήστρα, ο εκγέφαλός σου θα καταγράψει ως μελωδία τους πιο υψίσυχνους ήχους (πχ. τα βιολιά και τις σοπράνο).

Τώρα, ας πάμε αυτό το συλλογισμό στις ανθρώπινες φωνές. Από το wikipedia οι εκτάσεις των φωνών είναι οι εξής:
Soprano: C4-C6
Alto: F3-F5
Tenoro: C3-C5
Bass: E2-E4

που μεταφράζονται σε συχνότητες ήχων:
Soprano: 261-1046(Hz)
Alto: 175-700(Hz)
Tenoro: 130-523(Hz)
Bass: 82-330(Hz)
 
Φαντάζομαι αντιλαμβάνεσαι λοιπόν για ποιό λόγο προσέχει κανείς λιγότερο τους μπάσους σε μια χορωδία... Εδώ να σημειώσω το εξής: Σε καμία περίπτωση οι μπάσοι ήχοι δεν είναι ενοχλητικοί. Απλά ανάμεσα σε δύο ήχους, ο εγκέφαλος θα προσέξει περισσότερο τον πιο υψίσυχνο. Ενοχλητικά είναι μόνο τα διαστήματα μεταξύ δύο νοτών, όχι οι νότες αυτές καθ' αυτές. Συνεπώς η σοπράνο υπερτερεί σε μια χορωδία μόνο στο ότι μπορεί να επιβάλει τη φωνή της έναντι των υπολοίπων χωρίς να χρειάζεται να ουρλιάζει, ενώ ο μπάσος για να κάνει αισθητή την παρουσία του θα πρέπει να δώσει πολύ περισσότερη ένταση στη φωνή του απ' ό,τι μπορεί.

Τώρα, όσον αφορά τη δικιά σου φωνή. Δεδομένου ότι οι μπάσοι δεν είναι τόσοι πολλοί και από αυτούς λίγοι μόνο βγαίνουν να τραγουδήσουν γιατί έχουν τις ίδιες ανασφάλειες με σένα, έχεις ήδη ένα αβαντάζ. Ότι η φωνή σου θα κάνει εντύπωση σε κάποιον με το πρώτο άκουσμα και μόνο επειδή έχει διαφορετικό εύρος από ό,τι έχουμε συνηθίσει. Από κει και πέρα, το αν θα δουλέψεις την έκτασή σου, τη χροιά σου και τα χρωματίσματα φυσικά και είναι θεμιτό, αλλά όχι απαραίτητο. Ένας τενόρος από την άλλη για να κάνει εντύπωση θα πρέπει να έχει κάποια ιδιαίτερη χροιά, να τραγουδήσει κάποια πολύ ωραία μελωδία ή να κοπανιέται για να τον προσέξουν. Όσον αφορά το ερώτημα γιατί δεν υπάρχουν γνωστοί μπάσοι, προφανώς στην κλασική μουσική η απάντηση είναι ότι  είναι πολύ ανελαστική στο να δοκιμάζονται καινούρια πράγματα, αλλά στους υπόλοιπους χώρους μάλλον λόγω των ανασφαλειών που αναφέρεις. Νομίζω ότι θα πρέπει να διώξεις οποιαδήποτε ανασφάλεια  ή αναστολή έχεις και να κάνεις το κέφι σου  μαγκιόρικα. Τουλάχιστον με τα δικά μου αισθητικά κριτήρια, δεν έχεις να φοβάσαι τίποτα στη γνώμη των άλλων από τη στιγμή που θα έχεις καλλιεργήσει τη φωνή σου.

Αυτά! Καλό απόγευμα
 

[hot_sauce (φλουτσ)]

πολύ καλό θέμα και απάντηση, η οποία σίγουρα μπορεί να εφαρμοστεί και σε οποιοδήποτε είδος συγκροτήματος (από χωρωδία ως ροκ μπάντα)

[ΡιχάρδοςΜαυροπερισσότερος]

Συμφωνώ με τον MindCircus στο σύνολο της άποψης που εξέφρασε, να πω όμως ότι υπάρχουν αρκετοί μουσικόφιλοι που τους εντυπωσιάζουν οι μπάσες φωνές και τις απολαμβάνουν. Επίσης, δεν είναι ακριβές ότι στην κλασική μουσική οι μπάσοι είναι αδικημένοι, υπάρχουν πάμπολλοι ρόλοι πολύ σημαντικοί, που έχουν τραγουδηθεί από απίστευτους καλλιτέχνες. Απλά η "σκοτεινή" τους χροιά, οδηγούσε τους συνθέτες να τους δίνουν το ρόλο του "κακου"...

http://www.youtube.com/watch?v=a9iZC48DGbY
Παράδειγμα από το μέγιστο Nicolai Ghiaurov στο ρόλο του Μεφιστοφελή στον Gaust του Gounod 

[pivimus]

Συμφωνώ με τον Ριχάρδο και συμπληρώνω ότι οι μπάσες φωνές είναι πιο ξεκούραστες στο αυτί και πολύ απαραίτητες στα φωνητικά σύνολα μιας και αποτελούν τη βάση της αρμονίας. Χωρίς αυτές τα φωνητικά ακούγονται άδεια. Επίσης, ποιός είπε ότι καλλιτέχνες με μπάσα φωνή δεν έκαναν μεγάλη καριέρα; Θυμηθείτε τον Barry White  ή τον πιο πρόσφατο Mario Biondi από την Ιταλία και φυσικά τον μεγαλύτερο όλων Frank Sinatra, που ουσιαστικά ήταν ελαφρύς βαρύτονος. Αυτό που χρειάζεται ο τραγουδιστής με μπάσα φωνή, είναι να βρει το στιλ του κι όχι να προσπαθεί να γίνει τενόρος.
Αλλά αν θέλετε να λύσετε τις απορίες σας και να βρείτε απαντήσεις σε ότι έχει να κάνει με την φωνητική, μπορώ να σας συστήσω ένα site, όπου θα βρείτε από πληροφορίες μέχρι ολοκληρωμένα μαθήματα και μάλιστα σε προσιτό κόστος.

[ISOBITHS]

Δηλαδή η άποψή σας είναι ότι ως μπάσος θα πρέπει να τοποθετώ τη φωνή μου στις χαμηλές νότες ακόμη κι αν τραγουδώ λαϊκό ή ποπ; Εννοώ, η τεχνική θα πρέπει να ειναι η ίδια;
 
Επίσης γιατί οι μπάσες φωνές αργούν περισσότερο να ωριμάσουν; Ίσως επειδή είναι πολύ πιο απότομη η αλλαγή στη μεταφώνιση το αγόρι που εξελίσσεται σε μπάσο παρά σε τενόρο;
 
Γιατί η φωνή μας είναι λιγότερο ευέλικτη στις χαμηλότερες νότες; Δηλαδή τα μελίσματα είναι ευκολότερα στις ψηλότερες νότες κι ακούγονται καλύτερα.
 
pivimus, μίλησε μας για το site που αναφέρεις.

[Υπνοβάτης...]

Να σου πω την αλήθεια κι εγώ που είμαι τενόρος τι καταλαβαίνω; Ξεχνάω οτιδήποτε ελληνικό μπορείς να φανταστείς εκτός από τύπου ενδελέχεια και ψόφιους κοριούς   Ακόμη για να αγγίξω μέταλοτράγουδα ξένα πρέπει να έχω φωνάρα. Κοινώς σκατούλες
Ακόμη, τενόρος από τενόρο διαφέρει όπως και μπάσος από μπάσο. Πάρε τον Russel Allen, G1 - F#5. Χαμηλός τενόρος θεωρείται. Με σχετικά βραχνή και βαθειά χροια.
Πάρε και τον Chester Βennington ή τον Spencer Sotelo. Καθαρότατοι τενόροι που κάνουν τον Allen να μοιάζει με μπάσος.
(Μιλάω για metal καταστάσεις).

Τα τραγούδια τα λέμε εκεί που μας βολεύουν Ισοβίτη. Και καθαρός μπάσος να είσαι (αν και αυτό φαίνεται γύρω στα 40 σου) έχεις 2 οκτάβες γεμάτες από ανατομικής πλευράς. Μάθε να τις χρησιμοποιείς και αρκούν για τα πάντα.

Οι μπάσες φωνές έχουν μεγαλύτερο μήκος φωνητικών χορδών αν αυτό σε βοηθάει σε κάτι. Δεν έχω ιδέα γιατί αργούν οι μπάσοι. Πάντως, να ξέρεις, η φωνή περνάει άλλες τρεις αλλαγές μετά την εφηβεία. Στη δεύτερη από αυτές τις τρεις φαίνεται να οριστικοποιείται η φωνή των μπάσων.

Επίσης, αν δεις πάνω από το διάγραμμα συχνοτήτων που παρέθεσε κάποιος, από το E2 στο Ε4 θές 200 Hz αλλά από το C4 στο C6 θες 800!
Πρακτικά αυτό σημαίνει καθαρότερες αλλαγές στο αυτί μας. Πάρε για παράδειγμα ένα μπάσο και παίξει ΜΙ-ΦΑ στο 1ο τάστο της 4ης χορδής και μια κιθάρα και κάνε το ίδιο στο 12ο και στο 13ο της 1ης χορδής. Η πιο ξεκάθαρη αλλαγή είναι της κιθάρας. Νομίζω αυτό είναι το θέμα. (το λεω ως προϊόν σκέψης και όχι ως κάτι που διάβασα κάπου)

[Fourier]

Πάρε για παράδειγμα ένα μπάσο και παίξει ΜΙ-ΦΑ στο 1ο τάστο της 4ης χορδής και μια κιθάρα και κάνε το ίδιο στο 12ο και στο 13ο της 1ης χορδής. Η πιο ξεκάθαρη αλλαγή είναι της κιθάρας. Νομίζω αυτό είναι το θέμα. (το λεω ως προϊόν σκέψης και όχι ως κάτι που διάβασα κάπου)

Πολύ ενδιαφέρουσα παρατήρηση, δεν το είχα σκεφτεί. Μόλις μου απάντησες σε μία απορία που την είχα πολύ καιρό, γιατί οι συγχορδίες κλειστού voicing, ιδιαίτερα οι πολύ jazzy (με φθόγγους που βρίσκονται πολύ "κοντά" μεταξύ τους), ακούγονται καθαρότερα/"καλύτερα" όταν παίζονται στις υψηλότερες οκτάβες!

[Υπνοβάτης...]

Πάρε για παράδειγμα ένα μπάσο και παίξει ΜΙ-ΦΑ στο 1ο τάστο της 4ης χορδής και μια κιθάρα και κάνε το ίδιο στο 12ο και στο 13ο της 1ης χορδής. Η πιο ξεκάθαρη αλλαγή είναι της κιθάρας. Νομίζω αυτό είναι το θέμα. (το λεω ως προϊόν σκέψης και όχι ως κάτι που διάβασα κάπου)

Πολύ ενδιαφέρουσα παρατήρηση, δεν το είχα σκεφτεί. Μόλις μου απάντησες σε μία απορία που την είχα πολύ καιρό, γιατί οι συγχορδίες κλειστού voicing, ιδιαίτερα οι πολύ jazzy (με φθόγγους που βρίσκονται πολύ "κοντά" μεταξύ τους), ακούγονται καθαρότερα/"καλύτερα" όταν παίζονται στις υψηλότερες οκτάβες!

Χαίρομαι που σε έκανα να συνειδητοποιήσεις κάτι γιατί ο κυκεώνας γνώσεων που προσφέρεις εσύ μας έχει πάρει παραμάζωμα!

Επίσης, για να ρίξω λάδι στη φωτιά και το επιστημονικό σου μυαλό, οι ιδανικότερες θέσεις είναι μεταξύ δεύτερης και τέταρτης οκτάβας. Γιαυτό και αποφεύγουμε τη ΜΙ (καντίνι) σε συγχορδίες οι κιθαρίστες. Μετά την 5η οκτάβα (C5 και D5 ίσως είναι ανεκτά) αρχίζει και φαλτσάρει η κατάσταση. Δεν είναι μαγικό; Ακόμη ακόμη, το καλύτερο είναι το πόσο "περιττή" καθίσταται η root note για τις τετράφωνες και πάνω αλλά και το πόσο "σφίγγουν" όλα όταν μπει το μπάσο.

Αυτό μου δίνει και πάτημα να επιβεβαιώσω αυτό που ειπώθηκε παραπάνω, ότι χωρίς τους μπάσους οι μελωδίες ακούγονται ξεκρέμαστες!
Και κάτι ακόμη: Έχεις σκεφτεί το voice acting;

[ISOBITHS]

Υπνοβάτη έχω έκταση σχεδόν τρεις οκτάβες, δεν είναι εκεί το θέμα. Απλά το ότι με τη μουσική ανά το παγκόσμιο να κατακλύζεται από ψηλές φωνές και οι κορυφαίοι ερμηνευτές επίσης να σκίζονται στις κορώνες, ο μπάσος όσο τέλειος κι αν είναι, νιώθει περιορισμένος. Αυτό είναι και το θέμα που θίγω...Χαίρομαι για τις απαντήσεις σας και ευχαριστώ.

Προσωπικά δεν ξέρω τι είναι το voice acting, μιλησε μας.

Δεν αντιλέγω ότι στην κλασική μουσική, στις αρμονίες στα όργανα και στις χορωδίες ο μπάσος έχει το ρόλο του. Ο οποίος όμως περιορίζεται στη βάση για τα υπόλοιπα, για την κορύφωση που είναι και πάλι οι ψηλές νότες εξού και ελάχιστες φορές έχουν πρωταγωνιστικό ρόλο.

Κάτι άλλο: έχετε προσέξει πως στη μαύρη μουσική και γενικά οι Αφρικανικής καταγωγής τραγουδιστές έχουν πιο χαμηλές φωνές; Μεγάλες εκτάσεις αλλά περισσότερο μεσαίες και χαμηλές νότες. Επίσης ελάχιστοι στο κλασικό τραγούδι. Κι όμως ίσως είναι το μόνο είδος που γνωρίζω η soul και η R&B όπου οι χαμηλές φωνές μεγαλουργούν, δείχνουν να έχουν εύρος, όγκο και ευελιξία. Μπορεί να έχω και λάθος, διορθώστε με.

[Υπνοβάτης...]

Kοίταξε, η αλήθεια είναι ότι οι ρόλοι που δόθηκαν σε μπάσους σε όπερες είναι λίγοι αλλά καταπληκτικοί. Και πάρα πολύ δύσκολοι επίσης

Τρεις οκτάβες ε; Αυτό κι αν είναι χάρισμα! Δώσε ένα ενδεικτικό εύρος έτσι για να χουμε να θαυμάζουμε

Δεν γνωρίζω αν οι μαύροι έχουν γενικότερα χαμηλές φωνές αλλά σίγουρα έχει να κάνει με πολλά πράγματα και είναι κ θέμα κουλτούρας. Σκέψου ότι στη Ρωσία μεγαλουργούν οι μπάσοι με κορύφωση τον Basso Profundo ενώ Ιταλία μεριά έχουμε ακόμη και σύγχρονους (αλλά εξαιρετικά σπάνιους) contra tenoroυς (δεν ξέρω τον πληθυντικό στα Ιταλικά).

Όγκο έχουν σίγουρα οι μπάσες φωνές, για ευελιξία, φαντάζομαι όση τους δίνεις. Κοίταξε ας πούμε:

(απαντάω κιόλας ως προς το voice acting)

http://youtu.be/Eo6pJlfsbvM Δες εδώ από το 4:50 και μετά και δες πόσο καθαρή είναι αυτή η Eb (αν δεν απατώμαι) που σου σερβίρει ο Παλιατσάρας... Απίστευτος.

http://youtu.be/a4MrNJAi3X8 Επίσης άκου τον και εδώ.

Τώρα πες μου, παρόλη την τεχνική αρτιότητα, ελαστικότητα και καταπληκτική του ερμηνεία ΠΟΣΟ θα άντεχες να ακούς μια τέτοια φωνή;
Ενώ αντίθετα ο γνωστός σε όλους μας Darth Vader ερμηνεύτηκε φωνητικά από τον αριστουργηματικό James Earl Jones. Xωρίς τη μεστή και μπάσα του φωνή ο Vader θα ήταν αυτό:

http://youtu.be/YSm9DDxQv8E

Φωνή δε σημαίνει απαραίτητα τραγούδι. Γι αυτό και αναφέρομαι στο voice acting. Μια μπάσα φωνή με τρεις οκτάβες είναι πάρα πολύ χρήσιμη και πολύ αισθησιακή
Πάρε τον Χειλάκη. Χωρίς τη φωνή του δε θα ταν αυτό που είναι...

Δεν ξέρω γιατί είναι τόσο θελκτικές ας πούμε, οι ψηλές φωνές αλλά η δική μου δε μου αρέσει καθόλου
Η απάντηση του MindCircus μ'άρεσε πολύ. (ως εξήγηση εννοώ)



Sorry αν γράφω κάπως περίεργα και μπερδεμένα.

Αυτό που θέλω να σου τονίσω είναι ότι κι εγώ που είμαι τενόρος (θεωρητικά πάντα) ΔΕΝ έχω αυτοπεποίθηση και σιχαίνομαι τη φωνή μου και πιστεύω ότι είναι ψιλοάχρηστη . Και δεν έχω ακούσει και ιδιαίτερα καλά σχόλια να σου πω την αλήθεια.

[MindCircus]

Απλά το ότι με τη μουσική ανά το παγκόσμιο να κατακλύζεται από ψηλές φωνές και οι κορυφαίοι ερμηνευτές επίσης να σκίζονται στις κορώνες, [...]

Οι λόγοι που συμβαίνει αυτό είναι ιστορικοί, ψυχοακουστικοί, ανατομικοί κ.α. Δεν έχει και πολύ νόημα να τους συζητήσουμε, αν και θα ήταν ενδιαφέρουσα μια τέτοια κουβέντα σε κάποια άλλη φάση. Αυτό που πρέπει να καταλάβεις είναι ότι δεν έχει καμία σημασία τι συμβαίνει συνήθως... Αν ο Αγγελάκας σκεφτόταν με τη δική σου λογική, δε θα τολμούσε να τραγουδήσει ούτε καν την ώρα που έκανε ντους. Ωστόσο το πήρε απόφαση, έκανε ό,τι του ταίριαζε, και είτε σ' αρέσει εσένα αυτό το αποτέλεσμα είτε όχι, εδώ και 25 περίπου χρόνια έχει φτιάξει ένα αρκετά μεγάλο κοινό. Αν θες μπορούμε να βρούμε πολλά τέτοια παραδείγματα τραγουδιστών με διαφορετικές χροιές, με περίεργες εκτάσεις και με ό,τι είδους ιδιαιτερότητα μπορείς να φανταστείς.

[...]ο μπάσος όσο τέλειος κι αν είναι, νιώθει περιορισμένος.

Αυτό σηκώνει πολλή κουβέντα. Αυτός ο περιορισμός που λες δεν είναι κάτι το αντικειμενικό που το βλέπω εγώ και οι υπόλοιποι εδώ μέσα να αφορά γενικά τους μπάσους τραγουδιστές. Είναι ο περιορισμός που νιώθεις εσύ ότι έχεις. Γενικά περιορισμένος νιώθεις μόνο όταν δεν τα έχεις καλά με τον εαυτό σου. Περιορισμένος νιώθεις επειδή θεωρείς ότι σε αδίκησε η φύση και σε έκανε παράφωνο. Περιορισμένος νιώθεις επειδή οι άλλοι έχουν πιο ψηλή φωνή. Περιορισμένος νιώθεις επειδή έχεις ψηλή φωνή, αλλά σ' αρέσει ο όγκος που έχουν οι πιο μπάσες φωνές. Περιορισμένος νιώθεις επειδή μπορεί να έχεις γλυκιά φωνή, ενώ στο αυτί σου αρέσει η βραχνάδα. Περιορισμένος νιώθεις όταν δεν έχεις αποδεχτεί τη φωνή σου και προσπαθείς να μιάσεις στους άλλους, χωρίς όμως να το καταφέρνεις γιατί η κάθε φωνή είναι διαφορετική. Αυτά είναι ανασφάλειες που όλοι τις έχουμε όταν πρωτοακούμε τον εαυτό μας. Βγάλ'τες απ'  το μυαλό σου το συντομότερο και τραγούδα εκεί που νιώθεις πιο άνετα. Άμα προσπαθείς να τραγουδήσεις πιο ψηλά απ' ό,τι μπορείς, εκτός απ' το ότι θα κάνεις ζημιά στης χορδές σου, θα βλέπουν όλοι ότι ζορίζεσαι και δε θα είναι ωραίο το αποτέλεσμα. Και στο κάτω κάτω αν νιώθεις εσύ περιορισμένος που έχεις έκταση 3 οκτάβες τι να πουν άλλοι που έχουν μιάμιση;

[Υπνοβάτης...]

MindCircus έχω διαβάσει και ακούσει αρκετές φορές ότι για να έχεις μιάμιση πρέπει να συντρέχει παθολογικός λόγος αλλιώς όλοι έχουμε 2. Λόγω κατασκευής. Αν ξέρεις κάτι παραπάνω διαφώτισέ μας.

Επίσης, συμφωνώ απόλυτα με ό,τι είπες, το βλέπω και από τον εαυτό μου αλλά και από άλλους.

Ερώτηση: Υπάρχουν όμως άτομα που δεν τους ενδιαφέρει καθόλου το πως ακούγονται. Είναι τόσο εσωτερική διαδικασία η ερμηνεία ενός τραγουδιού γι αυτούς που... χέστηκαν
Αυτόν τον φόβο του πως ακούγεσαι πως στο καλό τον ξεπερνάς;
Θα πρεπε να έχουμε συναίσθηση του πως ακουγόμαστε;

Έχω πιάσει τον εαυτό μου να βγάζει εντελώς διαφορετική φωνή και να έχει απόλυτη ακρίβεια στις νότες σε χαλαρές/τυχαίες καταστάσεις και σε φάσεις που πρέπει να λειτουργήσουν όλα να μην γίνεται τίποτα. Τι στο καλό; Δε μου συμβαίνει πουθενά αυτό, παρά μόνο στη φωνή.

[adr1anos]

.. Γενικά περιορισμένος νιώθεις μόνο όταν δεν τα έχεις καλά με τον εαυτό σου. Περιορισμένος νιώθεις επειδή θεωρείς ότι σε αδίκησε η φύση και σε έκανε παράφωνο. Περιορισμένος νιώθεις επειδή οι άλλοι έχουν πιο ψηλή φωνή. Περιορισμένος νιώθεις επειδή έχεις ψηλή φωνή, αλλά σ' αρέσει ο όγκος που έχουν οι πιο μπάσες φωνές. Περιορισμένος νιώθεις επειδή μπορεί να έχεις γλυκιά φωνή, ενώ στο αυτί σου αρέσει η βραχνάδα. Περιορισμένος νιώθεις όταν δεν έχεις αποδεχτεί τη φωνή σου και προσπαθείς να μιάσεις στους άλλους, χωρίς όμως να το καταφέρνεις γιατί η κάθε φωνή είναι διαφορετική. Αυτά είναι ανασφάλειες που όλοι τις έχουμε όταν πρωτοακούμε τον εαυτό μας. Βγάλ'τες απ'  το μυαλό σου το συντομότερο και τραγούδα εκεί που νιώθεις πιο άνετα..

Συμφωνώ απόλυτα με αυτή την τοποθέτηση.

Αυτόν τον φόβο του πως ακούγεσαι πως στο καλό τον ξεπερνάς;
Θα πρεπε να έχουμε συναίσθηση του πως ακουγόμαστε;
Έχω πιάσει τον εαυτό μου να βγάζει εντελώς διαφορετική φωνή και να έχει απόλυτη ακρίβεια στις νότες σε χαλαρές/τυχαίες καταστάσεις και σε φάσεις που πρέπει να λειτουργήσουν όλα να μην γίνεται τίποτα. Τι στο καλό; Δε μου συμβαίνει πουθενά αυτό, παρά μόνο στη φωνή.

Ο φόβος του πως ακούγεσαι αφορά την ετεροεικόνα σου, δηλαδή το πως πιστεύεις ότι εκλαμβάνεσαι/ακούγεσαι από τους άλλους.
Ο φόβος αυτός αφορά όχι το πως εκφράζεσαι για τον εαυτό σου, αλλά το πως φαίνεσαι στους άλλους.

Δηλαδή είναι μία διαδικασία που εμπεριέχει μία ερμηνεία των άλλων.
Κάθε ερμηνεία όμως των άλλων που γίνεται από εμάς είναι επηρεασμένη από το δικό μας ασυνείδητο οπότε περιέχει προβολές των δικών μας θεμάτων και έτσι στην πραγματικότητα δεν έχει καμία απολύτως αξία, αντίθετα είναι εσφαλμένη και επιζήμια.

Ο στόχος είναι η ευχαρίστηση που προέρχεται από την δική μας δημιουργία και έκφραση μέσω του τραγουδιού, ενός σόλου και γενικά κάθε καλλιτεχνικής έκφρασης. Η ευχαρίστηση προέρχεται από το λαρύγγι και τα αυτιά μας, τα χέρια μας και το σώμα μας, ταυτόχρονα με την απόλαυση του ηχητικού συνόλου που δημιουργείται από μερικούς ανθρώπους σε βέλτιστη επικοινωνία, όπως μία ορχήστρα η ένα γκρούπ. Όχι από το πως εκλαμβάνεται αυτό από τους παρευρισκόμενους και το τι σκέφτονται για εμάς.

Εάν πάψεις να ασχολείσαι το πως φαίνεσαι στους άλλους, παύεις και να μπλοκάρεις την διαδικασία της δικής σου έκφρασης, η οποία από μόνη της εάν δεν εμποδίζεται από σκέψεις είναι εξαιρετικά αποδοτική, όπως ανέφερες και για σένα σε περιπτώσεις χαλαρές/τυχαίες. Έτσι παύεις και να μπλοκάρεις την προσωπική σου ευχαρίστηση, που είναι η κινητήρια δύναμη όλης της διαδικασίας.

[Υπνοβάτης...]

Συμφωνώ με την εξαιρετική ανάλυση.
Υπάρχει ένα αλλά όμως

Το θέμα με τη φωνή είναι καθαρά και μόνο θέμα με τη φωνή. Βγαίνω χρόνια live για κιθαροκαταστάσεις, γιορτές κακό και συν τοις άλλοις ασχολούμαι και με το θέατρο και έχω την τύχη φέτος να βρίσκομαι σε μια παράσταση. Δε με απασχολεί τίποτα πραγματικά παρά μόνο να πάει καλά το σύνολο. Βγαίνω εντελώς από τον εαυτό μου, δεν τίθεται καν θέμα αυτοκριτικής γιατί δε με ενδιαφέρει.

Γιατί όταν πάω να τραγουδήσω, μαγκώνω; Μαγκώνω ακόμη και μόνος μου, παρέα με τον υπολογιστή μου. Γιατί εκεί να αυτοκριτικάρομαι;

Ενώ έχω εμπιστοσύνη στη σκηνική μου φωνή και στα χέρια μου και στο σύνολο μου τέλος πάντων, γιατί τα χάνω όταν πιάνω μικρόφωνο;

Είναι κάτι πιο βαθύ μήπως; Είναι πιθανόν να μην αντλώ την ευχαρίστηση που θέλω/πιστεύω ότι αντλώ από το τραγούδι;
Η μήπως απλά, έχοντας απόλυτη επίγνωση του τι μπορώ να κάνω, φρενάρω τον εαυτό μου;

Ποια η πιθανότητα να αναγνωρίζω (ορθά να το αναγνωρίζω, όχι λόγω ηττοπάθειας) ότι η φωνή μου δεν είναι ικανή και να τη σταματάω;

[adr1anos]

Γιατί όταν πάω να τραγουδήσω, μαγκώνω; Μαγκώνω ακόμη και μόνος μου, παρέα με τον υπολογιστή μου. Γιατί εκεί να αυτοκριτικάρομαι;

Γιατί μέσα σου ακούς μία φωνή. Η φωνή αυτή μπορεί να λέει ¨δεν τόχεις", ή "δεν είσαι αρκετά καλός" ή "πρέπει να είσαι καλύτερος" ή whatever.
Η φωνή αυτή δεν είσαι εσύ. Είναι κάποια οντότητα μέσα στο ασυνείδητο σου, που εμφυτεύθηκε εκεί ως απόηχος κάποιας σχέσης ή γεγονότος. Μπορεί να είναι η φωνή ενός γονιού, ή ενός προσώπου που έχει τον ρόλο κριτή και σημείου αναφοράς ποιότητας ("είσαι αρκετά καλός / δεν είσαι").
Αυτή την φωνή πρέπει να μάθεις όταν την ακούς να την αγνοείς, και το σημαντικότερο, να μην ανοίγεις διάλογο μαζί της. Θύμησε στον εαυτό σου ότι δεν είναι εσύ. Γέλασε με αυτά που λέει εάν μπορείς.
Μετά εστιάσου αποκλειστικά στην δική σου ευχαρίστηση. Χωρίς μέτρο απόδοσης, χωρίς μέτρο σύγκρισης και χωρίς κριτή και περιορισμούς.

Ποια η πιθανότητα να αναγνωρίζω (ορθά να το αναγνωρίζω, όχι λόγω ηττοπάθειας) ότι η φωνή μου δεν είναι ικανή και να τη σταματάω;

Δεν χρειάζεται να σταματάς, παρά μόνον εάν/όταν πάψεις να ευχαριστιέσαι.

Θα στο περιγράψω με μία μικρή παραβολή, λίγο χονδροειδή, αλλά θα περάσει το νόημα:
Υπάρχει κάπου σε ένα πάρτυ μία ωραία παρέα που κάνει παρτούζα. Υπάρχουν και δύο φίλοι που φθάνουν στο πάρτυ κάπως καθυστερημένοι.. Ο ένας γδύνεται, κοιτάει τι συμβαίνει και σκέφτεται "την έχω 14 εκατοστά μόνο, ποια γυναίκα από εδώ θα με προτιμήσει από όλους αυτούς τους νταυραντωμένους τύπους που ήδη συμμετέχουν.." και κομπλάρει, κάθεται στην άκρη και διστάζει. Ο άλλος την έχει 10 εκατοστά. Αντί όμως να δει τους τύπους, βλέπει τις ωραίες γυναίκες, και χωρίς δισταγμό, γδύνεται και πέφτει με τα μούτρα στο πάρτυ, βούρ με ότι έχει, και περνάει καταπληκτικά..
Ποιός απο τους δύο θέλεις να είσαι? Αυτό είναι το ερώτημα που πρέπει να σε απασχολήσει..

[Υπνοβάτης...]

Μπορώ να σου πω στα σίγουρα ποιος είμαι...

[Απόλλων]

Υπάρχει κάπου σε ένα πάρτυ μία ωραία παρέα που κάνει παρτούζα...

Mπορείς να μάς δώσεις κάποια διεύθυνση ή τηλέφωνο...;

[MACMISIAS]

Συμφωνώ με την εξαιρετική ανάλυση.
Υπάρχει ένα αλλά όμως

Το θέμα με τη φωνή είναι καθαρά και μόνο θέμα με τη φωνή. Βγαίνω χρόνια live για κιθαροκαταστάσεις, γιορτές κακό και συν τοις άλλοις ασχολούμαι και με το θέατρο και έχω την τύχη φέτος να βρίσκομαι σε μια παράσταση. Δε με απασχολεί τίποτα πραγματικά παρά μόνο να πάει καλά το σύνολο. Βγαίνω εντελώς από τον εαυτό μου, δεν τίθεται καν θέμα αυτοκριτικής γιατί δε με ενδιαφέρει.

Γιατί όταν πάω να τραγουδήσω, μαγκώνω; Μαγκώνω ακόμη και μόνος μου, παρέα με τον υπολογιστή μου. Γιατί εκεί να αυτοκριτικάρομαι;

Ενώ έχω εμπιστοσύνη στη σκηνική μου φωνή και στα χέρια μου και στο σύνολο μου τέλος πάντων, γιατί τα χάνω όταν πιάνω μικρόφωνο;

Είναι κάτι πιο βαθύ μήπως; Είναι πιθανόν να μην αντλώ την ευχαρίστηση που θέλω/πιστεύω ότι αντλώ από το τραγούδι;
Η μήπως απλά, έχοντας απόλυτη επίγνωση του τι μπορώ να κάνω, φρενάρω τον εαυτό μου;

Ποια η πιθανότητα να αναγνωρίζω (ορθά να το αναγνωρίζω, όχι λόγω ηττοπάθειας) ότι η φωνή μου δεν είναι ικανή και να τη σταματάω;

Συμφωνώ με αυτά που σου λέει ο Ανδριανός. Όταν καταφέρει κάποιος να ξεφεύγει από τη διαδικασία του πως τον βλέπουν οι άλλοι και εκφράζει τον εαυτό του, τότε η μισή δουλειά έχει γίνει. Όταν είσαι μόνος σου και "μαγκώνεις" , αυτό πάλι συμβαίνει γιατί χωρίς να το καταλαβαίνεις ίσως μπαίνεις στην ίδια διαδικασία παρ'όλο που το μόνο κοινό εκείνη τη στιγμή είναι ο εαυτός σου.
 
Η άλλη μισή "δουλειά", βρίσκεται σε κάποια άλλα πράγματα. Το πρώτο είναι κατά πόσο προπονείσε. Αν κάνεις μαθήματα, ασκήσεις, έστω πρόβες που γράφεις τη φωνή σου κάπου και μετά την ακούς και την παρατηρείς. Παρατηρείς όταν κάνεις κάτι καλό και μετά σκέφτεσαι πως το έκανες και προσπαθείς να το επαναλάβεις , μέχρι να γίνει κτήμα σου.
 
Το δεύτερο είναι η αυτογνωσία των δυνατοτήτων σου τη συγκεκριμένη εποχή( γιατί εννοείτε ότι μετά από δουλειά πάντα βελτιωνόμαστε) και η επιλογή σου σε τραγούδια. Είναι πολύ σημαντικό να τραγουδάς ότι σου ταιριάζει και όχι μόνο ότι θα ήθελες να τραγουδάς. Δεν΄υπάρχει φωνή που να είναι για ΟΛΑ τα είδη. Βρες εκείνα τα κομμάτια που σου αρέσουν αλλά και που σου ταιριάζουν. Μη ντρέπεσαι να κάνεις τρανσπόρτα. Οι μουσικοί συνήθως λόγω έλλειψης πραγματικής μουσικής παιδείας σιχαίνονται τα τρανσπόρτα και υποχρεώνουν τους τραγουδιστές να λένε τα κομμάτια in tono . Μάλιστα έχουν και μιά ολόκληρη φιλολογία πάνω σε αυτό , ότι χαλάει το άκουσμα, ότι δεν βγαίνει στο όργανο κλπ. Πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, όλα παίζονται από παντού , αρκεί να είσαι πραγματικός μουσικός.
 
Τέλος υπάρχουν και κάποιες κακές συνήθειες που επηρεάζουν. Άλλος όταν πίνει ένα ποτό πριν χαλαρώνει, άλλος όταν ανεβαίνει δεν σταυρώνει νότα.
 
Εν ολίγοις. Τραγούδα για τη ψυχή σου, κατέκτησε κάποια κομμάτια τεχνικής , φέρε τα πράγματα στα δικά σου δεδομένα και τότε θα νοιώσεις καλά και θα τραγουδάς με αυτοπεποίθηση. Τραγουδιστής με εκατομμύρια πωλήσεις είναι ο Dickinson, τραγουδιστήυς με εκατομμύρια πωλήσεις είναι και ο Dylan . Κι ας είναι η μέρα με τη νύχτα φωνητικά.

[Υπνοβάτης...]

Συμφωνώ με αυτά που σου λέει ο Ανδριανός. Όταν καταφέρει κάποιος να ξεφεύγει από τη διαδικασία του πως τον βλέπουν οι άλλοι και εκφράζει τον εαυτό του, τότε η μισή δουλειά έχει γίνει. Όταν είσαι μόνος σου και "μαγκώνεις" , αυτό πάλι συμβαίνει γιατί χωρίς να το καταλαβαίνεις ίσως μπαίνεις στην ίδια διαδικασία παρ'όλο που το μόνο κοινό εκείνη τη στιγμή είναι ο εαυτός σου.
 
Η άλλη μισή "δουλειά", βρίσκεται σε κάποια άλλα πράγματα. Το πρώτο είναι κατά πόσο προπονείσε. Αν κάνεις μαθήματα, ασκήσεις, έστω πρόβες που γράφεις τη φωνή σου κάπου και μετά την ακούς και την παρατηρείς. Παρατηρείς όταν κάνεις κάτι καλό και μετά σκέφτεσαι πως το έκανες και προσπαθείς να το επαναλάβεις , μέχρι να γίνει κτήμα σου.
 
Το δεύτερο είναι η αυτογνωσία των δυνατοτήτων σου τη συγκεκριμένη εποχή( γιατί εννοείτε ότι μετά από δουλειά πάντα βελτιωνόμαστε) και η επιλογή σου σε τραγούδια. Είναι πολύ σημαντικό να τραγουδάς ότι σου ταιριάζει και όχι μόνο ότι θα ήθελες να τραγουδάς. Δεν΄υπάρχει φωνή που να είναι για ΟΛΑ τα είδη. Βρες εκείνα τα κομμάτια που σου αρέσουν αλλά και που σου ταιριάζουν. Μη ντρέπεσαι να κάνεις τρανσπόρτα. Οι μουσικοί συνήθως λόγω έλλειψης πραγματικής μουσικής παιδείας σιχαίνονται τα τρανσπόρτα και υποχρεώνουν τους τραγουδιστές να λένε τα κομμάτια in tono . Μάλιστα έχουν και μιά ολόκληρη φιλολογία πάνω σε αυτό , ότι χαλάει το άκουσμα, ότι δεν βγαίνει στο όργανο κλπ. Πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, όλα παίζονται από παντού , αρκεί να είσαι πραγματικός μουσικός.
 
Τέλος υπάρχουν και κάποιες κακές συνήθειες που επηρεάζουν. Άλλος όταν πίνει ένα ποτό πριν χαλαρώνει, άλλος όταν ανεβαίνει δεν σταυρώνει νότα.
 
Εν ολίγοις. Τραγούδα για τη ψυχή σου, κατέκτησε κάποια κομμάτια τεχνικής , φέρε τα πράγματα στα δικά σου δεδομένα και τότε θα νοιώσεις καλά και θα τραγουδάς με αυτοπεποίθηση. Τραγουδιστής με εκατομμύρια πωλήσεις είναι ο Dickinson, τραγουδιστήυς με εκατομμύρια πωλήσεις είναι και ο Dylan . Κι ας είναι η μέρα με τη νύχτα φωνητικά.

Μωρέ κι εγώ συμφωνώ σε όλα αλλά εκνευρίζομαι με τον εαυτό μου. Τόσο άγχος για το τίποτα. Για την ιστορία να αναφέρω ότι είμαι (πιθανότατα) τενόρος με μπόλικη έκταση κιόλας και αρκετή ευελιξία από πλευράς βραχνάδας/καθαρότητας/screaming και τα συναφή αλλά με απαίσιο αυτί και ζόρικο control. Ίσως το ότι για να βρω το σωστό pitch θέλω ώρα να με αποθαρρύνει. Ίσως απλά να είμαι καθυστερημένος.

Και να πω επίσης κάτι που νομίζω ότι πάει σε όλους τους (δυνάμει) τραγουδιαρηδες. Αυτό που λέει ο MACMISIAS είναι πολύ σωστό. Υπάρχουν τραγούδια και τραγούδια. Ακόμη και σε δικά μας τραγούδια μπορεί να μην τραγουδάμε με την πραγματική μας φωνή αλλά προσπαθώντας να μιμηθούμε κάποιον αγαπημένο ερμηνευτή.

Η ώρα της εξομολόγησης:

Μιλάω κοντά σε D3 ενώ οι περισσότεροι γνωστοί μου κατεβαίνουν εώς και σε A2. Μιλάμε για μια αρκετά ψηλή φωνή όπως καταλαβαίνετε. Αυτό βέβαια με αφήνει ανίκανο να πω οτιδήποτε έντεχνο-ροκ-ελληνοειδές. Κάτι που στα χρόνια του γυμνασίου και του λυκείου (τα χρόνια της έντεχνης φάσης όπως την αποκαλούμε στην παρέα) με έκανε να ποθώ μια χαμηλή φωνή με αυτή την τόσο ποθητή χροιά των έντεχνων. Παρόλα αυτά και επειδή σε κάποιες φάσεις έπρεπε να τραγουδήσω, το έκανα χωρίς ιδιαίτερη σκασίλα. Το παιζα βαρύτονος βλέπετε
Με τα χρόνια κατάλαβα ότι αυτή η ανασφάλεια είχε και μια βάση στο δημοτικό. Ναι! Τραγικό μεν. Αληθινό δε. Λεπόν, για να μην το κουράζω, με είχε σουτάρει η δασκάλα της μουσικής από κομμάτι σχολικής εορτής (συγκεκριμένα τα σαράντα παλικάρια) γιατί είχα πολύ ψηλή φωνή! Ε, το πήρα βαρέως. Δεν ξέρω γιατί. Δεν ένιωσα αρκετά άντρας;
9 χρονών ήμουν τι φάση;

Επειδή γενικότερα πέρασα ζόρικα παιδικά χρόνια δεν ασχολήθηκα μέχρι που μια μέρα πολύ πρόσφατα (μιλάμε 13 χρόνια μετά) σε κάτι ασκήσεις χτύπησα ένα A5 και κατάλαβα τι εννοούσε η τύπισσα.
Και πλέον ξέρω τι εννοεί ο MACMISIAS περί καταληλότητας και προσαρμοστικότητας των τραγουδιών.

Ξέρω ότι ένα έντεχνο κομμάτι, ή ένα λαϊκό ή ακόμη και ένα παραδοσιακό δε θα το πω. Με τίποτα όμως. Θα βγει χάλια Όσο και να το μετατονίσω.
Αντίθετα ξέρω ότι ένα κομμάτι τύπου linkin park (τυχαίο παράδειγμα) θα μου βγει αβίαστα. 


Για να καταλήξω Ισοβίτη, απ ότι φαίνεται δεν είναι το πρόβλημα σου ότι είσαι μπάσος άρα και άχρηστος-δύσκαμπτος-σπανίζον είδος. Όλοι το χουμε

[adr1anos]

Υπάρχει κάπου σε ένα πάρτυ μία ωραία παρέα που κάνει παρτούζα...

Mπορείς να μάς δώσεις κάποια διεύθυνση ή τηλέφωνο...;

Στο ανταλλάζω με την Μόνικα Μπελούτσι στο πίσω κάθισμα της Ferrari που έλεγες..