Δεν καταλαβαίνω τον αρχικό προβληματισμό....
Πώς μια δυτική, καταναλωτική και χρηματοκεντρική κοινωνία μπορεί να συντηρεί (και να ανέχεται) τον ευκαιριακό έρωτα άνευ χρηματικού αντιτίμου ;
Αν ο ευκαιριακός έρωτας είναι ipso facto δωρεάν ή κατ` αντιστοιχία συνδεδεμένος με κάποια χρηματική συναλλαγή ;
Και όταν αναφέρεσαι σε ευκαιριακό έρωτα να υποθέσω πως αναφέρεσαι σε one night stands και όχι στο ερωτικό παιχνίδι που μπορεί να υπάρξει ανάμεσα σε σένα (τον ενδιαφερόμενο) και σε ένα επαγγελματία του είδους….
Όσον αφορά την πρώτη εκδοχή μπορώ να πω πως ναι, το one night stand είναι συνήθως δωρεάν. Αν τώρα μέσα στο χρηματικό αντίτιμο βάζεις το κόστος ενός ποτού, του προφυλακτικού ή της βενζίνης του αυτοκινήτου που χρησιμοποιείς, ε… τότε δεν πρέπει να γίνεται λόγος για αμετροεπείς Χ-άχρονες κορασίδες αλλά μάλλον για το στραβό σου το κεφάλι…
Το όλο αλισβερίσι ανάμεσα σε 2 φύλα είναι (ή οφείλει να είναι) ένα παιχνίδι. Ο κάθε ένας παίζει το ρόλο του… αυτή για σένα έχει κάνει κερί, έχει βάψει μαλλί και τα καλλυντικά που χρησιμοποιεί κάνουν όσο ένα vintage πετάλι… εσύ γιατί κολλάς στο κέρασμα (ή στο ότι άλλο εμπεριέχει την έννοια του χρηματικού κόστους). Και να μην ακούσω πως πλατινέ μαλλί/μπουρνάζι και χαρτοπετσέτα μέρα μεσημέρι (πάνω στο τραπέζι) ισούται με εγκεφαλικά νεκρό άνθρωπο που τόσα ξέρει, τόσα φτάνει… και `γώ ακούω Mayhem αλλά μια βόλτα από την εκκλησία το Πάσχα θα την κάνω (ουχί με κακό σκοπό)….
Τεσπά, θαρρώ πως ακόμα και σε μια εμπορική κοινωνία η ξεπέτα μπορεί να είναι και free…
