Σε φίλους αφιερωμένο,
γραμμένο για εκείνους που γνωρίζουν καλύτερα αυτό που θα γινόμουν
παρά τελικά εκείνο που είμαι.
Τραγούδι απο κιθάρα
παραγωγής μαζικής, εμφάνισης κοινής
μα φωνής
που μιλάει μονάχα σε εμένα.
Κομμάτια έκφρασης πολιτικής σε δωμάτιο εφηβικό
που γυρίζω τα σάββατα. Όταν βραδιάζει.
Και βυθίζομαι στο παρελθόν μου.
Αντικειμενοστρεφής προγραμματισμός, συμπλέγματα πλατωνικά
ατέρμονες λούπες
και εφαρμοσμένες πιθανότητες
με άσπρα μαλλιά.
Μπροστά στον καθρέφτη.
Το ρεφρέν για ένα μπιζέλι.
Μες στο πιάτο το μπιζέλι
σε χορό μοναχικό
με κρασί από τ' αμπέλι
ένα φίλτρο μαγικό
σε μιαν νάρκη αφημένο
δεν σταμάταγε ποτέ
όταν άκουγε να παίζω
το επόμενο ρεφρέν:
Άσπρο, ολόλευκο παρόν μου,
κρύο σπίτι, αδειανό
άφησα τον εαυτό μου
σε έναν τόπο μακρινό.
Μια κοπέλα μαυρομάλλα
και γεννέθλιων γλυκά,
μαυροδάφνη μια μπουκάλα
και τραγούδια ιταλικά"
Το κακόμοιρο μπιζέλι,
πως τα φέραν οι καιροί
δεν γουστάρει τους μεζέδες
κι όταν λείπω απορεί.
Ποιός το πιάτο, ποιός το ντέφι
ποιός θα σέρνει τον χορό
και ποιό χέρι το ντουφέκι
θα κρατάει αν όχι εγώ?
Το κακόμοιρο μπιζέλι,
πως τα φέραν οι καιροί
τώρα ζει σε ένα πιάτο
και να φύγει δεν μπορεί.
