Εγώ, όμως, έχω μιά ερώτηση: ποιός, ακριβώς, είναι εκείνος ο τίτλος που νομιμοποιεί τις σχετικές πλειοψηφίες γιά να κυβερνούν;
Μην βιαστείτε, η απάντηση δεν είναι τόσο προφανής.
Πώς νομιμοποιούνται να κυβερνούν, έστω, "οι περισσότεροι" (αν και ούτε αυτό ισχύει), ακόμη και σε πολιτεύματα όπου η αναλογική είναι ανόθευτη;
Ποιό είναι το κριτήριο μιάς γνήσιας δημοκρατίας; Να κυβερνά το μέρος ή το όλον;
Αλλά ακόμη κι αν, υποθετικά, κυβερνά το όλον του δήμου, πώς αυτό εξασφαλίζει την ευδαιμονία, το δίκαιο και την αυτάρκεια μιάς πολιτείας;
Είναι επιτυχημένος, μέχρι σήμερα, ο θέσμός της κοινοβουλευτικής, αστικής, δημοκρατίας;
Έχει κατορθώσει να επιλύσει ή, έστω, να περιορίσει τις κοινωνικές αντιθέσεις και αδικίες, να επιφέρει κοινωνική δικαιοσύνη, ειρήνη, προκοπή, ευημερία, έχει δημιουργήσει το περιβάλλον εκείνο όπου αναπτύσσονται και λειτουργούν απρόσκοπτα κοινωνίες Ανθρώπινες;
Τι είναι η κοινοβουλευτική, αστική, δημοκρατία; Φετίχ ή ταμπού;
Η βασική, θεμελιώδης, αρχή του ιδεατού πολιτεύματος, όπως, τουλάχιστον, το θεωρούσαν οι αρχαίοι Έλληνες φιλόσοφοι, ήταν το δίκαιον, που με την σειρά του έφερνε την ευδαιμονία στην πόλη.
Μπορεί να επιτευχθεί κράτος δικαίου, μέσα σ' ένα αστικοδημοκρατικό οικονομικοπολιτικό περιβάλλον, που, εκ των πραγμάτων, ορίζεται κι αναφέρεται μέσα σ' ένα καπιταλιστικό εποικοδόμημα;
Οι έννοιες, όπως: δημοκρατία, δικαιοσύνη, ισοπολιτεία, είναι αυθύπαρκτες, υπεριστορικές "οντότητες", που απομένει να ανακαλυφθούν και να εκφρασθούν από κάποιον φιλοσοφικό νου, ή επικαθορίζονται, κάθε φορά, από την ιστορική και οικονομικοπολιτική συγκυρία και την, εκάστοτε, προσέγγιση της ανθρώπινης αντίληψης;
Μήπως, τελικά, η κοινοβουλευτική, αστική, "δημοκρατία", είναι ένα κέλυφος κενό περιεχομένου, ένας κίβδηλος φορμαλισμός, μιά καραμέλα του καπιταλιστικού ολοκληρωτισμού, που μας έμαθαν να πιπιλάμε οι διάφοροι τσαρλατάνοι και πλασιέδες της (α)πολιτικής;
Μήπως, εν τέλει, η "δημοκρατία" που βιώνουμε σήμερα, και που με τόση θέρμη και πάθος υπερασπίζονται κάποιοι (αν και δεν είμαι σίγουρος πως αυτό συμβαίνει με πραγματική γνώση και συνείδηση των εννοιών), δεν είναι παρά μια διαστρέβλωση, ένα εξόπλασμα ενδεδυμένο με την λεοντή του "φιλελευθερισμού" και της "ελευθερίας";