Περνώντας στην Καινή Διαθήκη και στην έλευση του Χριστού, η ισότητα των δύο φύλων ξεκαθαρίζεται ακόμα περισσότερο.
Ο Χριστός συνομιλεί με γυναίκες προσωπικά, σε ένα περιβάλλον καθαρά φαλλοκρατικό, όπου η γυναίκα θεωρείτο σαφώς υποδεέστερη, συνομιλεί μάλιστα και με μία Σαμαρείτισα, που για τους Ιουδαίους ήταν κάτι απαγορευτικό, καθώς οι δύο φυλές αλληλομισούνταν και οι Ιουδαίοι θεωρούσαν τους Σαμαρείτες βρώμικους, ακάθαρτους και δεν τους συναναστρέφονταν.
(εδώ έχουμε και την καταπολέμηση του ρατσισμού της εποχής…)
Χμμμμ...
"Ο Ιησούς άφησε τον τόπο εκείνο κι αναχώρησε για την περιοχή της Τύρου και της Σιδώνος. Τότε μιά γυναίκα
Χαναναία βγήκε έξω από τα όρια της περιοχής εκείνης και του φώναζε δυνατά: "Ελέησέ με, Κύριε, Υιέ του Δαβίδ. Η θυγατέρα μου βασανίζεται από δαιμόνιο".
Αυτός δεν της απαντούσε λέξη. Τον πλησίασαν τότε ο μαθητές του και τον παρακαλούσαν: "Διώξε την, γιατί μας ακολουθεί και φωνάζει". Ο Ιησούς είπε: "Έχω αποσταλεί μόνο γιά τους πλανεμένους Ισραηλίτες" (
"δεν απεστάλην, ειμή εις τα πρόβατα τα απολολότα του Ισραήλ"). Εκείνη όμως ήρθε και τον προσκύνησε λέγοντας "Κύριε, βοήθησέ με". Αυτός της αποκρίθηκε: "Δεν είναι σωστό να πάρει κανείς το ψωμί των παιδιών του και να το πετάξει
στα σκυλιά" (" δεν είναι καλόν να λάβει τις τον άρτον των τέκνων, και να ρίψει εις τα κυνάρια"). "Ναι, Κύριε", είπε εκείνη, "αλλά και τα σκυλιά τρώνε από τα ψίχουλα που πέφτουν από το τραπέζι των κυρίων τους". Τότε ο Ιησούς της απάντησε: "Μεγάλη είναι η πίστη σου, γυναίκα! Ας γίνει όπως το θέλεις".Κι από κείνη την ώρα γιατρεύτηκε η θυγατέρα της"
(ΚΑΤΑ ΜΑΤΘΑΙΟΝ, ΙΕ: 21-28)
Το παρέθεσα στην νεοελληνική απόδοση από την Καινή Διαθήκη των εκδόσεων "ΟΙ ΦΙΛΟΙ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΓΡΑΦΗΣ", γιά να είναι εύκολα κατανοητό από εκείνους που δεν μπορούν να καταλάβουν την αλεξανδρινή κοινή των Ευαγγελίων.
Η νεοελληνική απόδοση είναι απολύτως πιστή στο γράμμα και το πνεύμα των Ευαγγελίων. Όποιος θέλει, μπορεί να ανατρέξει και στο πρωτότυπο κείμενο για του λόγου το αληθές.
Η ίδια
ακριβώς διήγηση αναφέρεται και στο ΚΑΤΑ ΜΑΡΚΟΝ, Ζ: 24-29, μόνο που εκεί ο "σκύλος" είναι μιά Ελληνίδα Συροφοίνισσα.
Και τώρα;
Ο Ιησούς παρομοιάζει την Χαναναία και την θυγατέρα της σαν σκύλους, επέιδή δεν ανήκουν στον "περιούσιο" εβραϊκό λαό.
(Τι κρίμα που δεν ήταν ο απ. Παύλος μαθητής του Ιησού. Ίσως να κατανοούσε τον ιουδαιοχριστιανισμό του απ. Πέτρου, ο οποίος είχε κατανοήσει, με την σειρά του, το κήρυγμα του Ιησού).
Προσοχή: ο Ιησούς παρουσιάζεται, αρχικά, άτεγκτός, σχεδόν κυνικός! Δεν καταδέχεται καν να απαντήσει στις εκκλήσεις του "σκύλου". Απλώς, την αφήνει να αλυχτά ξοπίσω του. Γιατί; Μα, το λέει ο ίδιος: επειδή είναι Χαναναία, ένας σκύλος!
Οι μαθητες, πιό "πονετικοί", και λίγότερο υπομονετικοί, ενοχλούνται και τι του λένε; "Διώξτην! Μας τα 'πρηξε" (
"απόλυσον" γράφει ο Ματθαίος).
Ο "σκύλος", όμως, μέσα στην δυστυχία του, δεν έδωσε σημασία στις προσβολές και στις λοιδωρίες κι έπεσε στα γόνατα: "Ναι", του είπε, "δεν είμαι παρά ένας σκύλος, αλλά λυπήσου με!". Κι εκείνος την λυπήθηκε, όντως, και της πέταξε ένα ξεροκόματο από την Θεία Χάρη. "Χαλάλι σου!", της είπε στο τέλος.
Βέβαια, με τους Σαμαρείτες ο Ιησούς εμφανίζεται εξόχως διαλλακτικός. Αν και οι μαθητες του τού προτείνουν να επικαλεσθούν την θεική ρομφαία και να κατακάψει τους Σαμαρείτες, που απαγόρευσαν στον Ιησού και στην συνοδεία του να μπουν στο χωριό τους ενώ πήγαιναν προς την Ιερουσαλήμ, αυτή τη φορά τους ξέχεσε: "Ξεχάσατε ποιό πνεύμα κατευθύνει τη ζωή σας
. ο Υιός του Ανθρώπου δεν ήρθε για να καταστρέψει ανθρώπους αλλά για να τους σώσει". Κι έφυγαν για άλλο χωριό με τους μαθητές, φαντάζομαι, να ξύνουν απορημένοι το κεφάλι τους, αδνατώντας να κατανοήσουν (πλήν του απ. Πέτρου) τι είναι, τελικά, εκείνο που ξεχωρίζει τους ανθρώπους απ'τα ζαγάρια στην κοσμοθεώρηση του Δασκάλου τους. Μα γιατί, όμως, είχαν τετοια έχθρα οι μαθητές προς τους Σαμαρείτες; Για τα φορολογικά! Κι αν δεν με πιστεύετε, να διαβάσετε το ΒΑΣΙΛΕΩΝ, Α: 12-18 και θα δείτε τι ήταν εκείνο που χώρισε τους Σαμαρείτες από τον οίκο του Δαβίδ και την φυλή του Ιούδα.
Αλλά η Χαναναία κι η δυστυχής θυγατέρα της; Για να δούμε, πώς θα ερμηνεύσουμε, στο πνεύμα της χριστιανικής αγάπης, τα ψίχουλα της Χαναναίας...
