Ποίηση

[Σ.απ.φώΣ]

ελπίζω να μην το έχουν ξαναπαραθέσει...
ελύτης...


ΜΟΝΟΓΡΑΜΜΑ

Θά πενθώ πάντα -- μ'ακούς; -- γιά σένα,
μόνος,στόν Παράδεισο


Θά γυρίσει αλλού τίς χαρακιές
Τής παλάμης,η Μοίρα,σάν κλειδούχος
Μιά στιγμή θά συγκατατεθεί ο Καιρός

Πώς αλλιώς,αφού αγαπιούνται οι άνθρωποι

Θά παραστήσει ο ουρανός τα σωθικά μας
Καί θά χτυπήσει τόν κόσμο η αθωότητα
Μέ τό δριμύ του μαύρου του θανάτου.


ΙΙ.

Πενθώ τόν ήλιο καί πενθώ τά χρόνια που έρχονται
Χωρίς εμάς καί τραγουδώ τ'άλλα πού πέρασαν
Εάν είναι αλήθεια

Μιλημένα τά σώματα καί οί βάρκες πού έκρουζαν γλυκά
Οί κιθάρες πού αναβόσβησαν κάτω από τα νερά
Τά "πίστεψέ με" και τα "μή"
Μιά στόν αέρα μιά στή μουσική

Τα δυό μικρά ζώα,τά χέρια μας
Πού γύρευαν ν'ανέβουνε κρυφά τό ένα στό άλλο
Η γλάστρα μέ τό δροσαχί στίς ανοιχτές αυλόπορτες
Καί τά κομμάτια οί θάλασσες πού ερχόντουσαν μαζί
Πάνω απ'τίς ξερολιθιές,πίσω άπ'τούς φράχτες
Τήν ανεμώνα πού κάθισε στό χέρι σού
Κι έτρεμες τρείς φορές τό μώβ τρείς μέρες πάνω από
τούς καταρράχτες

Εάν αυτά είναι αλήθεια τραγουδώ
Τό ξύλινο δοκάρι καί τό τετράγωνο φαντό
Στόν τοίχο μέ τή Γοργόνα μέ τά ξέπλεκα μαλλιά
Τή γάτα πού μάς κοίταξε μέσα στά σκοτεινά

Παιδί μέ τό λιβάνι καί μέ τόν κόκκινο σταυρό
Τήν ώρα πού βραδιάζει στών βράχων τό απλησίαστο
Πενθώ τό ρούχο πού άγγιξα καί μού ήρθε ο κόσμος.


ΙΙΙ.

Έτσι μιλώ γιά σένα καί γιά μένα

Επειδή σ'αγαπώ καί στήν αγάπη ξέρω
Νά μπαίνω σάν Πανσέληνος
Από παντού,γιά τό μικρό τό πόδι σού μές στ'αχανή
σεντόνια
Νά μαδάω γιασεμιά κι έχω τή δύναμη
Αποκοιμισμένη,νά φυσώ νά σέ πηγαίνω
Μές από φεγγαρά περάσματα καί κρυφές τής θάλασσας στοές
Υπνωτισμένα δέντρα μέ αράχνες πού ασημίζουμε

Ακουστά σ'έχουν τά κύματα
Πώς χαιδεύεις,πώς φιλάς
Πώς λές ψιθυριστά τό "τί" καί τό "έ"
Τριγύρω στό λαιμό στόν όρμο
Πάντα εμείς τό φώς κι η σκιά

Πάντα εσύ τ'αστεράκι καί πάντα εγώ τό σκοτεινό πλεούμενο
Πάντα εσύ τό λιμάνι κι εγώ τό φανάρι τό δεξιά
Τό βρεγμένο μουράγιο καί η λάμψη επάνω στά κουπιά

Ψηλά στό σπίτι μέ τίς κληματίδες
Τά δετά τριαντάφυλλα,καί τό νερό πού κρυώνει
Πάντα εσύ τό πέτρινο άγαλμα καί πάντα εγώ η σκιά πού μεγαλώνει
Τό γερτό παντζούρι εσύ,ο αέρας πού τό ανοίγει εγώ
Επειδή σ'αγαπώ καί σ'αγαπώ
Πάντα Εσύ τό νόμισμα καί εγώ η λατρεία πού τό
Εξαργυρώνει:

Τόσο η νύχτα,τόσο η βοή στόν άνεμο
Τόσο η στάλα στόν αέρα,τόσο η σιγαλιά
Τριγύρω η θάλασσα η δεσποτική
Καμάρα τ'ουρανού με τ'άστρα
Τόσο η ελάχιστη σου αναπνοή

Πού πιά δέν έχω τίποτε άλλο
Μές στούς τέσσερις τοίχους,τό ταβάνι,τό πάτωμα
Νά φωνάζω από σένα καί νά μέ χτυπά η φωνή μου
Νά μυρίζω από σένα καί ν'αγριεύουν οί άνθρωποι
Επειδή τό αδοκίμαστο καί τό απ'αλλού φερμένο
Δέν τ'αντέχουν οί άνθρωποι κι είναι νωρίς,μ'ακούς
Είναι νωρίς ακόμη μές στόν κόσμο αυτόν αγάπη μου

Να μιλώ γιά σένα καί γιά μένα.

[Σ.απ.φώΣ]

ΙV.

Είναι νωρίς ακόμη μές στόν κόσμο αυτόν,μ'ακούς
Δέν έχουν εξημερωθεί τά τέρατα μ'ακούς
Τό χαμένο μου τό αίμα καί τό μυτερό,μ'ακούς
Μαχαίρι
Σάν κριάρι πού τρέχει μές στούς ουρανούς
Καί τών άστρων τούς κλώνους τσακίζει,μ'ακούς
Είμ'εγώ,μακούς
Σ'αγαπώ,μ'ακούς
Σέ κρατώ καί σέ πάω καί σού φορώ
Τό λευκό νυφικό τής Οφηλίας,μ'ακούς
Πού μ'αφήνεις,πού πάς καί ποιός,μ'ακούς

Σού κρατεί τό χέρι πάνω απ'τούς κατακλυσμούς

Οί πελώριες λιάνες καί τών ηφαιστείων οί λάβες
Θά'ρθει μέρα,μ'ακούς
Νά μάς θάψουν κι οί χιλιάδες ύστερα χρόνοι
Λαμπερά θά μάς κάνουν περώματα,μ'ακούς
Νά γυαλίσει επάνω τούς η απονιά,ν'ακούς
Τών ανθρώπων
Καί χιλιάδες κομμάτια νά μάς ρίξει
Στά νερά ένα-- ένα , μ'ακούς
Τά πικρά μου βότσαλα μετρώ,μ'ακούς
Κι είναι ο χρόνος μιά μεγάλη εκκλησία,μ'ακούς
Όπου κάποτε οί φιγούρες Τών Αγίων
βγάζουν δάκρυ αληθινό,μ'ακούς
Οί καμπάνες ανοίγουν αψηλά,μ'ακούς
Ένα πέρασμα βαθύ νά περάσω
Περιμένουν οί άγγελοι μέ κεριά καί νεκρώσιμους ψαλμούς
Πουθενά δέν πάω ,μ'ακους
Ή κανείς ή κι οί δύο μαζί,μ'ακούς

Τό λουλούδι αυτό τής καταιγίδας καί μ'ακούς
Τής αγάπης
Μιά γιά πάντα τό κόψαμε
Καί δέν γίνεται ν'ανθίσει αλλιώς,μ'ακούς
Σ'άλλη γή,σ'άλλο αστέρι,μ'ακούς
Δέν υπάρχει τό χώμα δέν υπάρχει ο αέρας
Πού αγγίξαμε,ο ίδιος,μ'ακούς

Καί κανείς κηπουρός δέν ευτύχησε σ'άλλους καιρούς

Από τόσον χειμώνα κι από τόσους βοριάδες,μ'ακούς
Νά τινάξει λουλούδι,μόνο εμείς,μ'ακούς
Μές στή μέση τής θάλασσας
Από τό μόνο θέλημα τής αγάπης,μ'ακούς
Ανεβάσαμε ολόκληρο νησί,μ'ακούς
Μέ σπηλιές καί μέ κάβους κι ανθισμένους γκρεμούς
άκου,άκου
Ποιός μιλεί στά νερά καί ποιός κλαίει -- ακούς;
Είμ'εγώ πού φωνάζω κι είμ'εγώ πού κλαίω,μ'ακούς
Σ'αγαπώ,σ'αγαπώ,μ'ακούς.

V.

Γιά σένα έχω μιλήσει σέ καιρούς παλιούς
Μέ σοφές παραμάνες καί μ'αντάρτες απόμαχους
Από τί νά'ναι πού έχεις τή θλίψη του αγριμιού
Τήν ανταύγεια στό μέτωπο του νερού του τρεμάμενου
Καί γιατί,λέει,νά μέλει κοντά σου νά'ρθω
Πού δέν θέλω αγάπη αλλά θέλω τόν άνεμο
Αλλά θέλω της ξέσκεπης όρθιας θάλασσας τόν καλπασμό

Καί γιά σένα κανείς δέν είχε ακούσει
Γιά σένα ούτε τό δίκταμο ούτε τό μανιτάρι
Στά μέρη τ'αψηλά της Κρήτης τίποτα
Γιά σένα μόνο δέχτηκε ο Θεός νά μου οδηγεί τό χέρι

Πιό δω,πιό κεί,προσεχτικά σ'όλα τό γύρο
Του γιαλού του προσώπου,τούς κόλπους,τά μαλλιά
Στό λόφο κυματίζοντας αριστερά

Τό σώμα σου στή στάση του πεύκου του μοναχικού
Μάτια της περηφάνειας καί του διάφανου
Βυθού,μέσα στό σπίτι μέ τό σκρίνιο τό παλιό
Τίς κίτρινες νταντέλες καί τό κυπαρισσόξυλο
Μόνος νά περιμένω που θά πρωτοφανείς
Ψηλά στό δώμα ή πίσω στίς πλάκες της αυλής
Μέ τ'άλογο του Αγίου καί τό αυγό της Ανάστασης

Σάν από μιά τοιχογραφία καταστραμμένη
Μεγάλη όσο σέ θέλησε η μικρή ζωή
Νά χωράς στό κεράκι τή στεντόρεια λάμψη τήν ηφαιστειακή

Πού κανείς νά μήν έχει δεί καί ακούσει
Τίποτα μές στίς ερημιές τά ερειπωμένα σπίτια
Ούτε ο θαμμένος πρόγονος άκρη άκρη στόν αυλόγυρο
Γιά σένα,ούτε η γερόντισσα μ'όλα της τά βοτάνια

Γιά σένα μόνο εγώ,μπορεί,καί η μουσική
Πού διώχνω μέσα μου αλλ'αυτή γυρίζει δυνατότερη
Γιά σένα τό ασχημάτιστο στήθος των δώδεκα χρονώ
Τό στραμμένο στό μέλλον με τόν κρατήρα κόκκινο
Γιά σένα σάν καρφίτσα η μυρωδιά η πικρή
Πού βρίσκει μές στό σώμα καί πού τρυπάει τή θύμηση
Καί νά τό χώμα,νά τά περιστέρια,νά η αρχαία μας γή.


VI.

Έχω δεί πολλά καί η γή μές'απ'τό νού μου φαίνεται ωραιότερη
Ώραιότερη μές στούς χρυσούς ατμούς
Η πέτρα η κοφτερή,ωραιότερα
Τά μπλάβα των ισθμών καί οί στέγες μές στά κύματα
Ωραιότερες οί αχτίδες όπου δίχως να πατείς περνάς
Αήττητη όπως η Θεά της Σαμοθράκης πάνω από τά βουνά
τής θάλασσας

Έτσι σ'έχω κοιτάξει πού μου αρκεί
Νά'χει ο χρόνος όλος αθωωθεί
Μές στό αυλάκι που τό πέρασμα σου αφήνει
Σάν δελφίνι πρωτόπειρο ν'ακολουθεί

Καί νά παίζει μέ τ'άσπρο καί τό κυανό η ψυχή μου !

Νίκη,νίκη όπου έχω νικηθεί
Πρίν από τήν αγάπη καί μαζί
Γιά τή ρολογιά καί τό γκιούλ-μπιρσίμι
Πήγαινε,πήγαινε καί ας έχω εγώ χαθεί

Μόνος καί άς είναι ο ήλιος που κρατείς ένα παιδί
νεογέννητ'
Μόνος,καί ας είμ'εγώ η πατρίδα που πενθεί
Ας είναι ο λόγος που έστειλα νά σου κρατεί δαφνόφυλλο
Μόνος,ο αέρας δυνατός καί μόνος τ'ολοστρόγγυλο
Βότσαλο στό βλεφάρισμα του σκοτεινού βυθού
Ο ψαράς που ανέβασε κι έριξε πάλι πίσω στούς καιρούς τόν Παράδεισο !


VII.

Στόν Παράδεισο έχω σημαδέψει ένα νησί
Απαράλλαχτο εσύ κι ένα σπίτι στή θάλασσα

Μέ κρεβάτι μεγάλο καί πόρτα μικρή
Έχω ρίξει μές στ'άπατα μιάν ηχώ
Νά κοιτάζομαι κάθε πρωί που ξυπνώ

Νά σέ βλέπω μισή να περνάς στό νερό
και μισή να σε κλαίω μές στόν Παράδεισο.

[old_lion]

"...Είναι νωρίς ακόμη μές στόν κόσμο αυτόν ,
   μ'ακούς ? ..."

Είναι νωρίς μόνο για σένα , κόρη τής Κύπρου .

Για τον Λαπαθιώτη δεν υπάρχει πλέον χρόνος , έχει προ πολλού λήξει .
Και για κάποιους άλλους ίσως και να είναι πολύ αργά .

Σε χαίρομαι όμως για το γεγονός ότι δεν κλείστηκες
στο μικρό εγωκεντρικό κυπραίικο κόσμο .

Αν και τόσο νέα , εσύ , θέλεις να πετάξεις .
Και τελικά το επιτυγχάνεις .

Μάσσαλά .     

[Σ.απ.φώΣ]

"...Είναι νωρίς ακόμη μές στόν κόσμο αυτόν ,
   μ'ακούς ? ..."

Είναι νωρίς μόνο για σένα , κόρη τής Κύπρου .

Για τον Λαπαθιώτη δεν υπάρχει πλέον χρόνος , έχει προ πολλού λήξει .
Και για κάποιους άλλους ίσως και να είναι πολύ αργά .

Σε χαίρομαι όμως για το γεγονός ότι δεν κλείστηκες
στο μικρό εγωκεντρικό κυπραίικο κόσμο .

Αν και τόσο νέα , εσύ , θέλεις να πετάξεις .
Και τελικά το επιτυγχάνεις .

εμ, καταρχήν, οι στίχοι είναι από το ΜΟΝΟΓΡΑΜΜΑ του Ελύτη..
Λαπαθιώτη ακόμα να διαβάσω..!

όσο για τα υπόλοιπα τι να πω. νομίζω λάθος συμπεράσματα...μακάρι όμως.

[old_lion]

"...εμ , καταρχάς , οι στίχοι είναι από το ΜΟΝΟΓΡΑΜΜΑ του Ελύτη..."

Ναι , μωρέ κόρη κι εσύ , μη φωνάζεις . 
Πρόσεξα το λάθος μου απόψε .

Απλώς παρασύρθηκα από το Ρηνιώ που έγραψε ακριβώς από επάνω σου .

Αλλά τι σημασία έχει , κόρη ?

Δεν έχει και τού Ελύτη πια περάσει ο χρόνος ?
Το χώμα δεν τον φιλοξενεί κι αυτόν ?

Κι όσο για τα υπόλοιπα , ξέχασέ τα .
Λαλώ σου , ξέχασέ τα κόρη .

[Σ.απ.φώΣ]

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Οι στίχοι αυτοί μπορεί και να 'ναι οι τελευταίοι
Οι τελευταίοι στους τελευταίους που θα γραφτούν
Γιατί οι μελλούμενοι ποιητές δε ζούνε πια
Αυτοί που θα μιλούσανε πεθάναν όλοι νέοι
Τα θλιβερά τραγούδια τους γενήκανε πουλιά
Σε κάποιον άλλον ουρανό που λάμπει ξένος ήλιος
Γενήκαν άγριοι ποταμοί και τρέχουνε στη θάλασσα
Και τα νερά τους δεν μπορείς να ξεχωρίσεις
Στα θλιβερά τραγούδια τους φύτρωσε ένας λωτός
Να γεννηθούμε στο χυμό του εμείς πιο νέοι.


MANOΛΗΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΑΚΗΣ

Ο Επίλογος αυτός είναι ο πρώτος του..

[old_lion]

"...Τα θλιβερά τραγούδια τους γενήκανε πουλιά
     Σε κάποιον άλλον ουρανό που λάμπει ξένος ήλιος
     Γενήκαν άγριοι ποταμοί και τρέχουνε στη θάλασσα
     Και τα νερά τους δεν μπορείς να ξεχωρίσεις...""

Έτσι , έτσι ακριβώς , κόρη . 

[Σ.απ.φώΣ]

Κι ήθελε ακόμη

Κι ήθελε ακόμη πολύ φως να ξημερώσει. 'Ομως εγώ
Δεν παραδέχτηκα την ήττα. 'Εβλεπα τώρα
Πόσα κρυμμένα τιμαλφή έπρεπε να σώσω
Πόσες φωλιές νερού να συντηρήσω μέσα στις φλόγες.
Μιλάτε, δείχνετε πληγές αλλόφρονες στους δρόμους
Τον πανικό που στραγγαλίζει την καρδιά σας σα σημαία
Καρφώσατε σ' εξώστες, με σπουδή φορτώσατε το εμπόρευμα
Η πρόγνωσις σας ασφαλής: Θα πέσει η πόλις.
Εκεί, προσεχτικά, σε μιά γωνιά, μαζεύω με τάξη,
Φράζω με σύνεση το τελευταίο μου φυλάκιο
Κρεμώ κομμένα χέρια στους τοίχους, στολίζω
Με τα κομμένα κρανία τα παράθυρα, πλέκω
Με κομμένα μαλλιά το δίχτυ μου και περιμένω.
'Ορθιος και μόνος σαν και πρώτα περιμένω.

Μανόλης Αναγνωστάκης

(και πάλι μανόλης.. δε γίνεται διαφορετικά)

[Σ.απ.φώΣ]

ΣΚΥΦΤΟΙ ΠΕΡΑΣΑΝΕ…

Σκυφτοί περάσανε και φύγανε, δειλοί, μ’ έναν ίσκιο
   στα μάτια
Ούτε ένα μαντήλι ανεμίσανε –ξέραμε το χαιρετι-
   σμό τους-
Η σκόνη μπήκε στα σπίτια μας από τα πέταλα
   των αλόγων
Φτάνουνε τόσο μικρές οι εποχές που δεν έχουν τον
   καιρό να φωτίσουν τη σιωπή μας.
Είναι που όλοι οι χειμώνες περάσανε και διαβα-
   στήκαν όλα τα βιβλία
Σαν τις διαβατικές γυναίκες που παραλλάζουνε τ’
   όνομα.
Εμείς πιστεύουμε εκεί που ένας άλλος θα τ’ από-
   διωχνε σαν ένα όνειρο κακό
Σα μια νεροποντή που τον βρήκε στη μέση του κάμπου
Σα μια φρικτή περιπέτεια που ξεβιδώνει το λογικό
   του
Η μνήμη τους είναι το πόδι που νοσταλγέι ο ανά-
   πηρος
Είναι η σπασμένη θερμάστρα στο γεναριάτικο δω-
   μάτιο
Είναι τα φύλλα που στοιβάζονται και ξεθωριάζουν
στο συρτάρι.

Ακούοντας τα παιδιά να τραγουδούν στο δρόμο ξέ-
   νοιαστα
Σκεφτόμουν αν αυτό στ’ αλήθεια είναι η προϋπό-
   θεση της γαλήνης
Μιας κάποιας ανάπαυλας με μόνη την ευθύνη της
   αδιαφορίας
Ή μήπως όταν οι στρατιώτες επιστρέφουνε με τε-
   λευταίαν ελπίδα
Ένα λευκό σεντόνι χωρίς αίμα, όταν ο ταξιδιώτης
Ακούει τα μακρυσμένα βήματα του γέρικου πιστού
   του σκύλου.
Όμως μια μέρα φτάνουν όλα χωρίς την αρμονία
   της διαλογής
Δεν προφταίνουμε ν’ αγαπήσουμε έναν άνθρωπο κι
    ύστερα τον χάνουμε
Πεθαίνει μια μέρα και μαθαίνεις το θάνατό του
   απ’ τις εφημερίδες
Φεύγει –«τέλειωσαν όλα»- κι εσύ δεν έχεις ακό-
μα γνωρίσει την αρχή
Ψάχνεις μια θύμηση μαζί του (…το τελευταίο βρά-
   δυ που βρεθήκαμε στο καφενείο Φ…)
Δεν ξέρεις ποια ζωή σ’ αξίζει και ταξιδεύεις ά-
σκοπα.
Α! πώς ψεύτισαν όλα! Αφήσανε στους δρόμους
    τα χαλάσματα δεν τα προσέχει πια κανείς
Σέρνονται τα παιδιά ξυπόλυτα ούτε που τα γνωρί-
   ζουν οι μανάδες
Στους τάφους τα λουλούδια μαραθήκανε και τα
    σαπίζει η βροχή
Τα σπίτια χάσκουνε δίχως παράθυρα σαν κρανία
   ξεδοντιασμένα
Δείχνουνε τις πληγές  στα στήθια τους και ζητια-
   νεύουν τα κορίτσια
Τα κάρα βούλιαξαν στη λάσπη και πεθάναν οι αμα-
   ξάδες
Κι οι μαστροποί ποιητές βουβοί τρέμαν τις νύχτες    
   στα κατώφλια.
Μια μέρα φτάνουν όλα χωρίς την αρμονία της δια-
   λογής
Αξίζει τέλος να σταθείς τύψη με τύχη
-Και, Θέ μου, πόσος λυρισμός μέσα στο ανέκφραστο
Κι είχα μέσα μου ακόμα τόσες εικόνες που ζητούσα
Φυλαχτά τόσων πολύτιμων κρυφών αναδρομών-
Δεν το ‘ξερα πως ήμουν πλασμένος να ‘ρθω μια
    μέρα
Πίσω στα σκονισμένα μονοπάτια να κοιτάξω κα-
   τάματα
Τη φλεγόμενη πόλη τα σωριασμένα κουφάρια στους
    δρόμους
Να κλάψω κι εγώ για τους ανθρώπους που δε
    γνώρισα
Για τις πικρές γυναίκες που δε φίλησα ποτέ μου
Για τα σπασμένα χέρια των παιδιών που με κλω-
   τσούσαν
Να κάτσω στην πιο μαύρη πέτρα και να σκεπάσω
Το μαραμένο μου πρόσωπο με λιπόσαρκα χέρια
Να μάθω ξένα ονόματα και ξένες προσευχές
Να κρατήσω σφιχτά στα χέρια μου λίγο χώμα
   θυσίας.

(Πώς θα ζήσουμε με μια κατάμαυρη σκιά στη θύμηση επάνω;
Πώς Θα κοιμήσουμε τα είκοσι χρόνια μας στη θα-
   λασσα της λησμονιάς;)
Άκουγα πάλι τη φωνή σου όταν γυρνούσα χτες
   από το πληκτικό νοσοκομείο
Ανάμεσα στα βρώμικα πανιά και στα νερά τα μου-
   χλιασμένα
Πλήθος ενέδρες της ζωής  παραμονεύουν την πτώ-
   ση σου
Τα ξίφη διασταυρώνονται σε ματωμένες αστραπές
Ο θάνατος είναι κι αυτός μια περασμένη αφήγηση
Κι ήθελε ακόμη πολύ φως να ξημερώσει.
«Με μια κατάμαυρη σκιά…». Κι εγώ σκεφτόμουν
πεδιάδες με μαύρα άλογα και πλοία λευκά στη
   θάλασσα.
Κι εγώ σκεφτόμουν μια φευγαλέα μορφή που μου
   ‘χε γνέψει
Δεν ξέρω αν σ’ ένα χαμένο μου όνειρο ή στα παι-
   δικά μου χρόνια.

να συνεχίσω να βάζω μανόλη ή τον βαρεθήκατε..;

[geni]

Παράθυρα προς την πέμπτη εποχή

Ξέρεις την κόμη που έγραψε τον άνεμο;Τις ματιές που παραλληλίσανε το χρόνο;Τη σιωπή που ένιωσε τον εαυτό της;Αλλα είσαι εσύ μια νυχτερινή επινόηση που αρέσκεται στις βροχερές εκμυστηρεύσεις.[..]Μια φανταχτερή καταστροφή είσαι...

Α!Θέλω να ρθούν τα στοιχεία που ξέρουν ν' αρπάζουν.Η μέση των συλλογισμών μου θα ευφράνει την καμπύλη τους διάθεση.Οταν ανέβουν μεγαλώνοντας τα δαχτυλίδια ο ξαφνικος ουρανός θα πάρει το χρώμα της προτελευταίας μου αμαρτίας.
Ενώ η τελευταία θα γοητεύεται ακόμη απο τα μοναχικά τουτα λόγια!

ΙΙ
Ενα ποδοβολητό τελειώνει στην άκρη της ακοής.Μια σουρωμένη καταιγίδα χιμάει μες στο νεανικό στήθος που σπαταλάει την ανεξήγητη φεγγοβολή του.Η επιθυμία έχει μια πολυ ψηλή κορμοστασιά και στις παλάμες της καίει η απουσία.
Η επιθύμία γεννάει το δρόμο της όπου θέλει να περπατήσει.Φεύγει...

Κι ένας λαός απο χέρια προς εκείνη ανάβει θαυμασμού παρανάλωμα!
ΙΙΙ
Τι όμορφη!Εχει πάρει τη μορφή της σκέψης που την αισθάνεται όταν αυτή αισθάνεται πως της είναι αφιερωμένη...

ΙV Στ' αμπέλια που δεν έχουνε ηλικία κρύφτηκαν οι καλοκαιρινές μου εγκαταλείψεις.Ενας κυματισμός ονείρου τραβήχτηκε τ' άφησε κει δε ρώτησε.[...]

Είναι για να μην ξέρεις πια τίποτε.

Κι όμως, πίσω απ' το αγνοημένο αυτο βουναλάκι υπάρχει ένα συναίσθημα.Δεν έχει δακρυα ούτε συνείδηση.

Δε φεύγει δεν επιστρέφει.
V. Ενα δίχτυ αόρατο συγκρατεί τον ήχο που αποκοίμησε πολλές αλήθειες.Ανάμεσα στα πορτοκάλια του δειλινού της γλιστράει η αμφιβολία.Φυσάει το αμέριμνο στόμα.Η γιορτή τκάνει να λάμπουν οι επιθυμητές επιφάνειες.Μπορείνα πιστέψει κανείς ως και στον εαυτό του.Να νιώσει την παρουσία της ηδονής ως μες στις κόρες των ματιών του. Των ματιών του που ρέουνε απο την πλάτη του έρωτα.Και βρίσκουνε την παρθενική τους ασέλγεια μέσα στη διάφανη δροσιά της πιο νυχτερινής χλόης μου.

VΙΙ [...]

Τότε θ' ανοίξεις μέσα μου τα ριπίδια των συναισθημάτων.Δάκρυα συνειδήσεων πολύτιμες πέτρες επιστροφές κι απουσίες.Κι ενώ θα τρέχει ο ουρανός κάτω απ' τις γέφυρες των πλεγμένων χεριών μας ενω οι πιο πολύτιμοι κάλυκες θα ταιριάζουνε στα μάγουλά μας θα δώσουμε το σχήμα του έρωτα που λείπει από τις οράσεις αυτές.

Τότε θα δώσουμε

Στη λειτουργία των δυσκολότερων ονείρων μια σίγουρη παλινόρθωση!

[Σ.απ.φώΣ]

όμορφο γεωργιάννα!!

ΑΓΑΠΑΩ

Αγαπάω ό,τι θλιμμένο στον κόσμο.
Τα θολά ματάκια, τους άρρωστους ανθρώπους,
τα ξερά γυμνά δέντρα και τα έρημα πάρκα,
τις νεκρές πολιτείες, τους τρισκότεινους τόπους.
Τους σκυφτούς οδοιπόρους που μ’ ένα δισάκι
για μια πολιτεία μακρινή ξεκινάνε,
τους τυφλούς μουσικούς των πολύβοων δρόμων,
τους φτωχούς, τους αλήτες, αυτούς που πεινάνε.
Τα χλωμά κορίτσια που πάντα προσμένουν
τον ιππότη που είδαν μια βραδιά στ’ όνειρό τους,
να φανή απ’ τα βάθη του απέραντου δρόμου.
Τους κοιμώμενους κύκνους πάνω στ’ ασπροφτερό τους.
Τα καράβια που φεύγουν για καινούρια ταξίδια
και δεν ξέρουν καλά – αν ποτέ θα γυρίσουν πίσω
αγαπάω, και θα ‘θελα μαζί τους να πάω
κι ούτε πια να γυρίσω.
Αγαπάω τις κλαμμένες ωραίες γυναίκες
που κυττάνε μακριά, που κυττάνε θλιμμένα…
αγαπάω σε τούτον τον κόσμο –ό,τι κλαίει
Γιατί μοιάζει μ΄ εμένα.


ΝΙΚΟΣ ΚΑΒΒΑΔΙΑΣ
(Ανέκδοτο)

[Σ.απ.φώΣ]

http://www.arctech.net/greekpoetry/forum/

για όσους δεν το ανακάλυψαν!

[Rizla]

Να, που πρέπει να γράψω λίγες γραμμές…

για να συμπληρώσω ένα κενό.

Κενό χώρου; κενό χρόνου; κενό αέρος;

Α, μπα το τελευταίο δε γεμίζει με τίποτα.

Ίσως οι λέξεις να μην είναι αρκετές.

Ίσως και να μην είναι οι σωστές.

Ίσως και να μην είναι καιρός για ίσως.

Όλα τρέχουν:

τα αυτοκίνητα, οι άνθρωποι και

τα άλλα ζώα,

το κενό που ζούμε μα τόσο αγαπούμε.

Μαζί μ’ αυτά τρέχει και η μοναξιά,

ψάχνει για ένα χαμόγελο,

προσπαθεί να βγει απ’ το κλουβί

όπου την έχουν εγκλωβίσει,

όλοι εκείνοι που είναι πολύ βιαστικοί

για να ’ναι μόνοι και ως εκ τούτου

είναι πιο μόνοι απ’ όλους.

Κάπου ανθίζει ένα μοναχικό λουλούδι,

αλλά, ποιος έχει χρόνο να σταθεί να το κοιτάξει;

Μόνο του θα ανθίσει και θα μαραθεί

όπως και τ’ αδέλφια του χρόνια τώρα, και

κάποτε θα πεθάνει,

αλλά θα πεθάνει μες στην ομορφιά,

όπως και έζησε,

όπως και δεν έζησαν οι ανθρώποι,

οι πολύ βιαστικοί για το τίποτα.

 
άγνωστος ο ποιητής...

[Σ.απ.φώΣ]

Ξέρεις, κάθε ταξίδι απλώνεται στα περιστέρια,
Όλος ο κόσμος ακουμπάει τη θάλασσα και τη στεριά
Θα πιάσουμε το σύννεφο θα βγούμε απ’ τη συννεφιά του χρόνου
Από την άλλη όψη της κακοτυχιάς
Θα παίξουμε τον ήλιο μας στα δάχτυλα
Στις εξοχές της ανοικτής καρδιάς
Θα δούμε να ξαναγεννιέται ο κόσμος

       [/b]

Ελύτης

Προσανατολισμοί
 Ήλιος ο Πρώτος μαζί με τις Παραλλαγές Πάνω σε Μια Αχτίδα

   

[pinelopi]

                   "Έφερες πάλι τ' όνειρο
    Άγνωστη θάλασσα, ανεξερεύνητη
                        θάλασσα δικιά μου
                      ηφαιστειογενές νησί
                  στοίχημα με το θάνατο.
Μη ξέροντας αν θα βουλιάξουμε ξανά
           ή αν πιο ψηλά θ' αναδυθούμε''

Τίτος Πατρίκιος

[Σ.απ.φώΣ]

Σχήμα της απουσίας I

Ό,τι έφυγε, ριζώνει εδώ, στην ίδια θέση, λυπημένο, αμίλητο
όπως ένα μεγάλο βάζο του σπιτιού, που πουλήθηκε κάποτε
        σε δύσκολες ώρες,
και στη γωνιά της κάμαρας, εκεί που στέκονταν το βάζο,
απομένει το κενό πυκνωμένο στο ίδιο σχήμα του βάζου, αμετάθετο,
ν' αστράφτει διάφανο στην αντηλιά, όταν ανοίγουν πότε-πότε
        τα παράθυρα,
και μέσα στο ίδιο βάζο, πούχει αλλάξει την ουσία του
με ίδια κ' ισόποσην ουσία απ' το κρύσταλλο του άδειου,
μένει και πάλι το ίδιο εκείνο κούφωμα, λίγο πιο οδυνηρά ηχητικό
        μονάχα.

Πίσω απ' το βάζο διακρίνεται το χρώμα του τοίχου
πιο σκοτεινό, πιο βαθύ, πιο ονειροπόλο,
σα νάμεινε η σκιά του βάζου σχεδιασμένη σε μια σαρκοφάγο ―

Kαι, κάποτε, τη νύχτα, σε μιαν ώρα σιωπηλή,
ή και τη μέρα, ανάμεσα στις ομιλίες,
ακούς βαθιά σου κάποιον ήχο οξύ, πικρό και πολυκύμαντο
σάμπως ένα αόρατο δάχτυλο να έκρουσε
κείνο το απόν, ευαίσθητο, κρυστάλλινο δοχείο.

ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ

[Σ.απ.φώΣ]

Επτα νυχτερινα επταστιχα
Οδυσσέας Ελύτης

1
Ονειρα κι ονειρα ηρθανε
Στα γενεθλια των γιασεμιων
Νυχτες και νυχτες στις λευκες
Αϋπνιες των κυκνων
Η δροσια γεννιεται μεσ'στα φυλλα
Οπως μεσ'στον απεραντο ουρανο
Το ξαστερο συναισθημα

2
Ευνοϊκες αστροφεγγιες εφεραν τη σιωπη
Και πισω απ'τη σιωπη μια μελωδια παρεισαχτη
Ερωμενη
Αλλοτινων ηχων γοησσα
Μενει τωρα ο ισκιος που ατονει
Και η ραϊσμενη εμπιστοσυνη του
Και η αθεραπευτη σκοτοδινη του-εκει.

3
Ολα τα κυπαρισσια δειχνουνε μεσανυχτα
Ολα τα δαχτυλα
Σιωπη
Εξω απο τ'ανοιχτο παραθυρο του ονειρου
Σιγα σιγα ξετυλιγεται
Η εξομολογηση
Και σα θωρια λοξοδρομαει προς τ'αστρα!

4
Ενας ωμος ολογυμνος
Σαν αληθεια
Πληρωνει την ακριβεια του
Στην ακρια τουτη της βραδιας
Που φεγγει ολομοναχη
Κατω απ'τη μυστικια ημισεληνο
Της νοσταλγιας μου.

5
Την αφρουρητη νυχτια πηρανε θυμησες
Μαβιες
Κοκκινες
Κιτρινες
Τ'ανοιχτα μπρατσα της γεμισανε υπνο
Τα ξεκουραστα μαλλια της ανεμο
Τα ματια της σιωπη.

6
Ανεξιχνιαστη νυχτα πικρα διχως ακρη
Βλεφαρο ανυσταχτο
Πριν βρει αναφιλητο καιγεται ο πονος
Πριν ζυγιαστει γερνει ο χαμος
Καρτερι μελλοθανατο
Σαν ο συλλογισμος απο τον ματαιο μαιανδρο
Στην ποδια της μοιρας του συντριβεται.

7
Το διαδημα του φεγγαριου στο μετωπο της νυχτας
Οταν μοιραζονται οι σκιες την επιφανεια
Της ορασης
Κι ο πονος μετρημενος απο εξασκημενο αυτι
Ακουσιος καταρρεει
Μεσ'στην ιδεα που αχρηστευεται απ'το μελαγχολικο
Σιωπητηριο.

[Σ.απ.φώΣ]

μπείτε και εδώ..

αξίζει τον κόπο..
ώχου του παππούλη μου..

www.costasmontis.com

[Ax_Wield]

Μου αρέσουν πολύ οι ξένοι ποιητές όπως William Blake, Edgar Allan Poe και άλλοι πολλοί...παραθέτω ένα τετράστιχο του William Blake που μου αρέσει πολύ και έχει βαθύ νόημα:

He who binds to himself a joy
Doth the winged life destroy
But he who kisses the joy as it flies
Lives in eternity's sun rise

...πως σας φάνηκε;

[FAIRY-The return!]

Kariotakis, gogou

Απόψε ειναι σαν όνειρο το δείλι...

[Νεκταρία]

Γ. Σεφέρης

 Αρνηση

Στο περιγιάλι το κρυφό
κι άσπρο σαν περιστέρι
διψάσαμε το μεσημέρι
μα το νερό γλυφό.

Πάνω στην άμμο την ξανθή
γράψαμε τ' όνομά της
ωραία που φύσηξεν ο μπάτης
και σβήστηκε η γραφή.

Με τι καρδιά , με τι πνοή,
τι πόθους και τι πάθος
πήραμε τη ζωή μας΄ λάθος!
κι αλλάξαμε ζωή.



 

[akarayan]

Μήνες!
Φέρτε την κόρη τη χρυσή,
μέσα σε κρίνα και σε ρόδα,
μέσα σ’ οβρυές, μολόχες και άγριες ορχιδέες!
Να περπατάει ξυπόλυτη στην άμμο
με τα μανιτάρια και τα όστρακα,
να τραγουδάει με τα πουλιά
και τα καμπανάκια των προβάτων,
να βλέπει χρώματα και πεταλούδες,
ζουζούνια! Που κουβαλούν τη γύρη,
σαν τον πατέρα της…
Κι αυτός να τη χαϊδολογάει·
να τη γεμίζει με φιλιά και δάκρυα χαράς,
να γίνει η άσπαστη η στάμνα του,
με το κρασί το διάφανο·
το ροζ με τα αρώματα!
Κι η μάνα της να χαίρεται…
Στον αργαλειό του κόσμου να υφαίνει
τα φορέματα και τα εσώρουχά της ...
Να την αγγίζει ο σκορπιός,
χωρίς να την πληγώνει,
να’ ναι το φίδι φίλος της
κι η αράχνη μοδιστρούλα!
Κι η μέλισσα σαν την θωρεί,
ανθών χυμούς να πίνει!

                   Άννα Καραγεωργιάδου.   

[akarayan]

 Σ’ ΑΓΑΠΩ!

Σ’ αγαπώ· δε μπορώ
τίποτ’ άλλο να πω
πιο βαθύ, πιο απλό,
πιο μεγάλο!

Μπρός στα πόδια σου εδώ
με λαχτάρα σκορπώ
τον πολύφυλλο ανθό
της ζωής μου.

Ω μελίσσι μου, πιές
απ’ αυτόν τις γλυκές,
τις αγνές ευωδιές
της ψυχής μου!

Τα δύο χέρια μου, να!
σ’ τα προσφέρω δετά
για να γείρεις γλυκά
το κεφάλι,

κι, η καρδιά μου σκιρτά
κι’ όλη ζήλεια ζητά
να σου γίνει ως αυτά
προσκεφάλι!

Και για στρώμα, Καλέ,
πάρε ακέριαν εμέ,
σβήσ’ τη φλόγα σε με
της φωτιάς σου,

ενώ δίπλα σου εγώ
τη ζωή θ΄αγρικώ
να κυλάει στο ρυθμό
της καρδιάς σου…

Σ’ αγαπώ· τι μπορώ,
Ακριβέ, να σου πω
πιο βαθύ, πιο απλό,
πιο μεγάλο;

     Μυρτιώτισσα.

[akarayan]

Κι όταν το Σύμπαν εκραγεί
και σβήσουνε τ' αστέρια,
εγώ εσένα θα φιλώ
που θα κρατώ στα χέρια.

...............................
...............................

Δεν είσαι τώρα πια εσύ
αυτό που ονειρευόμουν
είσ' ένα πρόσωπο σκιά
που πάντοτε φοβόμουν...

Σταύρος Βούτσινος

[Νεκταρία]

ΚΩΣΤΑΣ ΒΑΡΝΑΛΗΣ

ΟΙ  ΜΟΙΡΑΙΟΙ

Μέσ' στην υπόγεια την ταβέρνα,
μέσ' σε καπνούς και σε βρισιές,
(απάνω στρίγγλιζε η λατέρνα),
όλη η παρέα πίναμε εψές,     
εψές, σαν όλα τα βραδάκια,     
να πάνε κάτου τα φαρμάκια.

Σφιγγόταν ο ένας πλάι στον άλλο
και κάπου εφτυούσε καταγίς       
ω! πόσο βάσανο μεγάλο             
το βάσανο είναι της ζωής !     
Όσο κι' ο νους αν τυραννιέται
άσπρην ημέρα δε θυμιέται!

(Ήλιε και θάλασσα γαλάζα           
και βάθος του άσωτου ουρανού       
ω! της αυγής κροκάτη γάζα,
γαρούφαλα του δειλινού,       
λάμπετε, σβήνετε μακριά μας,   
χωρίς να μπείτε στην καρδιά μας!)

Του ενού ο πατέρας χρόνια δέκα
παράλυτος, ίδιο στοιχειό             
του άλλου κοντόμερη η γυναίκα   
στο σπίτι λειώνει από χτικιό       
στο Παλαμήδι ο γυιός του Μάζη   
κ' η κόρη του Γιαβή στο Γκάζι.

- Φταίει το ζαβό το ριζικό μας!
- Φταίει ο Θεός που μας μισεί!
- Φταίει το κεφάλι το κακό μας!
- Φταίει πρώτ' απ' όλα το κρασί!
«Ποιος φταίει; ποιος φταίει;» κανένα στόμα
δεν τόβρε και δεν τόπε ακόμα.

Έτσι στη σκοτεινή ταβέρνα
πίνουμε πάντα μας σκυφτοί
σαν τα σκουλήκια κάθε φτέρνα,
όπου μας έβρει, μας πατεί:     
δειλοί, μοιραίοι κι' άβουλοι αντάμα
προσμένουμε, ίσως, κάποιο θάμα !