Ποίηση

[ερεβος]

When the doors of perception will be cleansed, things will appear as they trully are, infinite.....

[Σιδηρόπουλος]

When the doors of perception will be cleansed, things will appear as they trully are, infinite.....

William Blake - Και ο λόγος που οι The Doors ονομάστηκαν The Doors

[holliday]

ισως εχω ξαναμιλησει γι αυτο...

E d g a r A l l a n P o e

A Dream Within A Dream


ΟΝΕΙΡΟ ΜΕΣΑ Σ' ΟΝΕΙΡΟ
Το υστερνό μου φίλημα στο μέτωπο σου πάρε
και άφησε με, αγάπη μου, δυο λόγια να σου πω
Αλήθεια λές σαν όνειρο πως διάβηκε η ζωή μου
χωρίς κανένα ατέλειωτο και ξέμακρο σκοπό.

Μα αν η ελπίδα πέταξε σε μέρα ή σε νύχτα
εκεί με σκέπασε βουνό της δυστυχιάς μεγάλο
σου φαίνεται πως έχασα το πιο λίγο καλή μου
αφου η ζωή είναι όνειρο κρυμμένο μέσα σ' άλλο.

Στέκομαι σ' άγρια ακρογυαλιά που δέρνει το κύμα
κι άμμους χρυσούς στα χέρια μου σφιχτά σφιχτά κρατάω
τι λίγοι και πως χάνονται απ' τα κλειστά μου χέρια
ενώ εγώ σε δάκρυα ολόπικρα ξεσπάω.

Θεέ μου, είναι αδύνατο να σώσω μόνο έναν
από το κύμα που κυλά με θόρυβο μεγάλο;
Είναι όλα όσα βλέπουμε σ' αυτόν εδώ τον κόσμο
ένα όνειρο ατέλειωτο κρυμμένο μέσα σ' άλλο?

 (μεταφραση ΚΩΣΤΑ ΟΥΡΑΝΗ)

[Spilios]

" Λαθρεπιβάτες στ όνειρο του κολασμένου
στ απελπισμένου τα ταξίδια ναυαγοί,
συνοδοιπόροι του έρωτα τ΄απελπισμένου
σκαστοί απ το μέλλον μας, βαραίνουμε τη γη "

Σπήλιος

[Σιδηρόπουλος]

θα πάρω κλιμακωτά τα 3 αγαπημένα μου..
3) Κι αν έσβησε σαν Ισκιος - Κ. Καρυωτάκη

Κι άν έσβησε σαν ίσκιος τ΄ονειρό μου
κι αν έχασα για πάντα τη χαρά
κι αν σέρνομαι στ΄ακαρθατα του δρόμου
πουλάκι με σπασμένα τα φτερά

κι αν έχει πριν ανοίξει το λουουδι
στον κήπο της καρδιάς μου μαραθεί
το λευτερο που εσκεφτηκα τραγούδι
κι αν ξέρω πως ποτέ δε θα ειπωθεί

κι αν έθαψα την ίδια τη ζωή μου
βαθιά μεσα στον πόνο που πονώ
καθάρια πως ταράζεται η ψυχή μου
σα βλέπω το μεγάλον ουρανό

η θάλασσα σαν έρχεται μεγάλη
και ογραίνοντας την άμμο το πρωί,
μου λεει καποιο γνώριμο ακρογιάλι
μου λέει για καποια που ζησα ζωή!

[Σιδηρόπουλος]

2) Πρέβεζα - Κ. Καρυωτάκη
Θάνατος ειναι οι κάργες που χτυπιούνται
στους μαύρους τοιχους και στα κεραμίδια,
θάνατος οι γυναίκες που αγαπιούνται
καθώς να καθαρίζουνε κρεμμυδια..

Θάνατος οι λεροί, ασήμανοι δρόμοι
με τα λαμπρά, μεγάλα ονόματά τους,
ο ελαιώνας, γύρω η θάλασσα, κι ακόμη
ο ήλιος, θάνατος μέσα στους θανάτους..

Θάνατος ο αστνόμος που διπλώνει
για να ζυγίσει, μια <<ελλιπή>> μερίδα,
θάνατος τα ζουμπούλια στο μπαλκόνι
κι ο δάσκαλος με την εφημερίδα.

Βάσις, Φρουρά, ΄Εξηκονταρχία Πρεβέζης.
Την Κυριακή θ ακούσουμε τη μπάντα
Επήρα ενα βιβλιάριο Τραπέζης,
πρώτη κατάθεσις δραχμαί τριάντα.

Περπατώντας αργά στην προκυμαία
<<υπάρχω;>> λες, κι ύστερα: <<δέν υπάρχεις!>>
Φτάνει το πλοίο. Υψωμένη σημαία.
Ισως να έρχεται ο κύριος Νομάρχης.

Αν τουλάχιστον, μέσα στους ανθρώπους
αυτόυς, ένας επέθαινε απο αηδία...
Σιωπηλοί, Θλιμμένοι, με σεμνούς τρόπους,
θα διασκεδάζαμε όλοι στην κηδεία..

----------------------------------------
αυτό για όσους γνωρίζουν:
[Υ.Γ]
"Και για ν΄'αλλάξουμε τόνο. Συμβουλέυω όσους ξέρουν κολύμπι να μήν επιχειρήσουνε ποτέ ν΄αυτοκτονήσουν δια θαλάσσης. Ολη τη νύχτα απόωε επι 10 ώρες, εδερνόμουν με τα κύματα. Ηπια άφθονο νερό, αλλα καθε τόσο χωρίς να καταλάβω πως, το στόμα μου ανέβαινε στην επιφάνεια. Ορισμένως κάπωτε, όταν μου δοθει ευκαιρία, θα γράψω τις εντυπώσεις ενός πνιγμένου.
Κ.Γ.Κ"
r.i.p

[Σιδηρόπουλος]

1) Θα'ρθει καιρός.. Κατερίνα Γώγου
Θα΄ρθει καιρός,
που θ' αλλάξουν τα πράγματα
να το θυμάσαι Μαρία
θυμάσαι Μαρία στα διαλείμματα
εκείνο το παιχνίδι που τρέχαμε
κρατώντας τη σκυτάλη
Μη βλέπεις εμένα μην κλαις
εσύ είσαι η ελπίδα..

Άκου, θα 'ρθει καιρός
που τα παιδιά θα διαλέγουν γονιούς
δε θα βγαίνουν στην τύχη
δεν θα υπάρχουν πόρτες κλειστές
με γερμένους απ' έξω
και τη δουλειά θα τη διαλέγουμε
δε θα 'μαστε άλογα
να μας κοιτάνε στα δόντια

Οι άνθρωποι, σκέψου,
θα μιλάνε με χρώματα
κι άλλοι με νότες
να φυλάξεις μοναχά
σε μια μεγάλη φιάλη με νερό
λέξεις κι έννοιες σαν κι αυτές :
απροσάρμοστοι, καταπίεση,
μοναξιά, τιμή, κέρδος, εξευτελισμός
για το μάθημα της Ιστορίας

Είναι Μαρία, δε θέλω να λέω ψέματα,
δύσκολοι καιροί και θα' ρθουνε κι άλλοι
δε ξέρω, μην περιμένεις κι από μένα πολλά
τόσα έζησα, τόσα έμαθα, τόσα λέω
κι απ' όσα διάβασα ένα κράτησα καλά

Σημασία έχει να παραμένεις άνθρωπος
Θα την αλλάξουμε τη ζωή
...παρ' όλα αυτά Μαρία

και αυτό ειναι το 1 για το μήνυμα του..

[morenita]

Jose Marti,Khalil Gibran,Nazim Hikmet,Μπερτολτ Μπρεχτ(πως γραφεται?),Jaime Sabines,τα σονετα τοu Shakespeare,Γιαννης Ριτσος,Κωστας Βαρναλης,Νικος Γκατσος,Νικος Καβαδιας κ καποια σκορπια ποιηματα(ελληνικα και μη).

[nuke]

Θα συμφωνήσω με τον 4-strings για το "Υπνος" του Καρυωτάκη-είναι από τα αγαπημένα μου.
Ας προσθέσω λοιπόν κι εγώ κάτι....

Ειναι νωρις ακομη μες στον κοσμο αυτον,μ΄ακους
δεν εχουν εξημερωθει τα τερατα, μ΄ακους
το χαμενο μου αιμα και το μυτερο, μ΄ακους
 μαχαιρι
σαν κριαρι που τρεχει μες στους ουρανους
και τως αστρων τους κλωνους τσακιζει, μ΄ακους
ειμ΄εγω,μ΄ακους
σ΄αγαπω ,μ΄ακους
Σε κρατω και σε παω και σου φορω
το λευκο νυγικο της Οφηλιας, μ΄ακους
που μ΄αφηνεις,που πας και ποιος ,μ΄ακους
 σου κρατει το χερι πανω απο τους κατακλυσμους
Οι πελωριες  λιανες και των ηφαιστειων οι λαβες
θα΄ρθει μερα,μ΄ακους
να μας θαψουν κι οι χιλιαδες υστερα χρονοι
λαμπερα θα μας κανουν πατρωματα,μ΄ακους
να γυαλισει επανω τους η απονια, μ΄ακους
των ανθρωπων
και χιλιαδες κομματια να μας ριξρι
στα νερα ενα-ενα,μ ΄ακους
τα πικρα μου βοτσαλα μετρω,μ΄ακους
κι ειναι ο χρονος  μια μεγαλη εκκλησια,μ΄ακους
οπου καποτε οι φιγουρες
των αγιων
βγαζουν δακρυ αληθινο,μ΄ακους

Οι καμπανες ανοιγουν αψηλα,μ΄ακους
ενα περασμα βαθυ να περασω
περιμενουν οι αγγελοι με κερια και νεκρωσιμους ψαλμους
πουθενα δεν παω,μ άκους
ή κανεις ή κι οι δυο μαζι,μ΄ακους
Το λουλουδι αυτο της καταγιδας και,μ΄ακους
της αγαπης
μια για παντα το κοψαμε
και δε γινεται ν΄ανθισει αλλιως,μ΄ακους
σ΄αλλη γη,σ΄αλλο αστερι,μ΄ακους
δεν υπαρχει το χωμα ,δεν υπαρχει ο αερας
που αγγιξαμε,ο ιδιος,μ΄ακους

Και κανεις κηπουρος δεν ευτηχησε σ΄αλλους καιρους

Απο τοσον χειμωνα κι απο τοσους βοριαδες,μ΄ακους
να τιναξει λουλουδι,μονο εμεις,μ΄ακους
μες στη μεση της θαλασσας
απο μονο το θελημα της αγαπης,μάκους
ανεβασαμε ολκληρο το νησι,μ΄ακους
με σπηλιες και με καβους κι ανθισμενους γκρεμους
Ακου,Ακου
ποιος μιλει στα νερα και ποιος κλαιει-ακους?
ποιος γυρευει τον αλλο,ποιος φωναζει-ακους?
Ειμ΄εγω που φωναζω κι ειμ΄εγω που κλαιω,μ ΄ακους
Σ,΄αγαπω,Σ΄αγαπω, μ΄ακους

Οδυσσέασ Ελύτης-Μονόγραμμα

[Kική]

να συνεχίσω κι εγώ...



Για σένα έχω μιλήσει σε καιρούς παλιούς

Με σοφές παραμάνες και μ' αντάρτες απόμαχους

Από τι να 'ναι που έχεις τη θλίψη του αγριμιού

Την ανταύγεια στο πρόσωπο του νερού του τρεμάμενου

Και γιατί, λέει, να μέλλει κοντά σου να 'ρθω

Που δε θέλω αγάπη αλλά θέλω τον άνεμο

Αλλά θέλω της ξέσκεπης όρθιας θάλασσας τον καλπασμό

 

Και για σένα κανείς δεν είχε ακούσει

Για σένα ούτε το δίκταμο ούτε το μανιτάρι

Στα μέρη τ' αψηλά της Κρήτης τίποτα

Για σένα μόνο δέχτηκε ο Θεός να μου οδηγεί το χέρι

 

Πιο δω, πιο κει, προσεχτικά σ' όλο το γύρο

Του γιαλού του προσώπου, τους κόλπους, τα μαλλιά

Στο λόφο κυματίζοντας αριστερά

Το σώμα σου στη στάση του πεύκου του μοναχικού
Μάτια της περηφάνιας και του διάφανου
Βυθού, μέσα στο σπίτι με το σκρίνιο το παλιό
Τις κίτρινες νταντέλες και το κυπαρισσόξυλο
Μόνος να περιμένω που θα πρωτοφανείς
Ψηλά στο δώμα ή πίσω στις πλάκες της αυλής
Με τ' άλογο του Αγίου και το αυγό της Ανάστασης

Σαν από μια τοιχογραφία καταστραμμένη

Μεγάλη όσο σε θέλησε η μικρή ζωή

Να χωράς στο κεράκι τη στεντόρεια λάμψη την ηφαιστειακή

Που κανείς να μην έχει δει και ακούσει
Τίποτα μες στις ερημιές τα ερειπωμένα σπίτια
Ούτε ο θαμμένος πρόγονος άκρη άκρη στον αυλόγυρο
Για σένα ούτε η γερόντισσα μ' όλα της τα βοτάνια

 

Για σένα μόνο εγώ, μπορεί και η μουσική

Που διώχνω μέσα μου αλλ' αυτή γυρίζει δυνατότερη

Για σένα το ασχημάτιστο στήθος των δώδεκα χρονώ

Το στραμμένο στο μέλλον με τον κρατήρα κόκκινο

Για σένα σαν καρφίτσα η μυρωδιά η πικρή

Που βρίσκει μες στο σώμα και που τρυπάει τη θύμηση

Και να το χώμα, να τα περιστέρια, να η αρχαία μας γη.

 

                                         VI

Έχω δει πολλά και η γη μέσ' απ' το νου μου φαίνεται ωραιότερη
Ωραιότερη μες στους χρυσούς ατμούς
Η πέτρα η κοφτερή, ωραιότερα
Τα μπλάβα των ισθμών και οι στέγες μες στα κύματα
Ωραιότερες οι αχτίδες όπου δίχως να πατείς περνάς
Αήττητη όπως η Θεά της Σαμοθράκης πάνω από τα βουνά
       της θάλασσας

Έτσι σ' έχω κοιτάξει που μου αρκεί
Να 'χει ο χρόνος όλος αθωωθεί
Μες στο αυλάκι που το πέρασμά σου αφήνει
Σαν δελφίνι πρωτόπειρο ν' ακολουθεί

Και να παίζει με τ' άσπρο και το κυανό η ψυχή μου!

Νίκη, νίκη όπου έχω νικηθεί

Πριν από την αγάπη και μαζί

Για τη ρολογιά και για το γκιούλ μπρισίμι

Πήγαινε, πήγαινε και ας έχω εγώ χαθεί

Μόνος, και ας είναι ο ήλιος που κρατείς ένα παιδί νεογέννητο

Μόνος, και ας είμ' εγώ η πατρίδα που πενθεί
Ας είναι ο λόγος που έστειλα να σου κρατεί δαφνόφυλλο

Μόνος, ο αέρας δυνατός και μόνος τ' ολοστρόγγυλο

Βότσαλο στο βλεφάρισμα του σκοτεινού βυθού
Ο ψαράς που ανέβασε κι έριξε πάλι πίσω στους καιρούς
        τον Παράδεισο!

 

                                        VII

Στον Παράδεισο έχω σημαδέψει ένα νησί
Απαράλλαχτο εσύ κι ένα σπίτι στη θάλασσα

Με κρεβάτι μεγάλο και πόρτα μικρή
Έχω ρίξει μες στ' άπατα μιαν ηχώ
Να κοιτάζομαι κάθε πρωί που ξυπνώ

Να σε βλέπω μισή να περνάς στο νερό
Και μισή να σε κλαίω μες στον Παράδεισο.

[Νερένια]

Πριν καταθέσω και τη δική μου συνδρομή στο θέμα, να σας πω πόσο χάρηκα που βρήκα κι εδώ ανοιχτό ένα παράθυρο στην ποίηση. Ας το κρατήσουμε λοιπόν ανοιχτό. Από δω η θέα είναι μαγευτική.

ΓΡΑΨΕ ΛΑΘΟΣ

Δεν φτάνει που ήσουν ερχομός θερμοκηπίων
ενόχλησες και την ορθογραφία μου.

Κατ' επανάληψη λες, μ' έπιασες να γράφω
συνδιάζω αντί συνδυάζω που σημαίνει
συν-δύο, βάζω το ένα δίπλα στο άλλο
τα δυο μαζί ενώνω--το ζω το αφήνουμε έξω
για μετά, αν πετύχει ο συνδυασμός.

Δεν είναι λάθος φίλε μου.
Είναι μια πρόωρη ανάπτυξη αδυναμίας.
Δείξε μου εσύ ένα ύψιλον
που να κατάφερε ποτέ σωστά να μας ενώσει.
Συνδυασμοί πολλοί αλλά πόσοι γνώρισαν
τη ρηματική του ζω απεραντοσύνη.

Απ' τη σκοπιά του καθενός η ορθογραφία.
Πάρε παράδειγμα
τι κινητά που γράφεται το ψέμα :
όταν εσύ το εξακοντίζεις προς τον άλλον
σωστά το γράφεις μέσα σου, θαρραλέα.
Όμως όταν εσύ το δέχεσαι κατάστηθα
τότε το γράφεις ψαίμα.

Ρωτάς από πού ως πού
γράφω τη συμπόνοια με όμικρον γιώτα.
Ποιος ξέρει θα με παρέσυρε η άπνοια
ο ανοίκειος  το ποίημα  η οίηση
το κοιμητήριο  η οικουμένη  το οικτρόν
και η αοιδός επιθυμία
απ' την αρχή να ξαναγραφόταν ο κόσμος.

Εξάλλου σου θυμίζω η συμπόνια
πρωτογράφτηκε λάθος από το Θεό.

ΚΙΚΗ ΔΗΜΟΥΛΑ, «Χαίρε Ποτέ» , εκδ. Στιγμή.

[morenita]

Πριν καταθέσω και τη δική μου συνδρομή στο θέμα, να σας πω πόσο χάρηκα που βρήκα κι εδώ ανοιχτό ένα παράθυρο στην ποίηση. Ας το κρατήσουμε λοιπόν ανοιχτό. Από δω η θέα είναι μαγευτική.

ΓΡΑΨΕ ΛΑΘΟΣ

Δεν φτάνει που ήσουν ερχομός θερμοκηπίων
ενόχλησες και την ορθογραφία μου.

Κατ' επανάληψη λες, μ' έπιασες να γράφω
συνδιάζω αντί συνδυάζω που σημαίνει
συν-δύο, βάζω το ένα δίπλα στο άλλο
τα δυο μαζί ενώνω--το ζω το αφήνουμε έξω
για μετά, αν πετύχει ο συνδυασμός.

Δεν είναι λάθος φίλε μου.
Είναι μια πρόωρη ανάπτυξη αδυναμίας.
Δείξε μου εσύ ένα ύψιλον
που να κατάφερε ποτέ σωστά να μας ενώσει.
Συνδυασμοί πολλοί αλλά πόσοι γνώρισαν
τη ρηματική του ζω απεραντοσύνη.

Απ' τη σκοπιά του καθενός η ορθογραφία.
Πάρε παράδειγμα
τι κινητά που γράφεται το ψέμα :
όταν εσύ το εξακοντίζεις προς τον άλλον
σωστά το γράφεις μέσα σου, θαρραλέα.
Όμως όταν εσύ το δέχεσαι κατάστηθα
τότε το γράφεις ψαίμα.

Ρωτάς από πού ως πού
γράφω τη συμπόνοια με όμικρον γιώτα.
Ποιος ξέρει θα με παρέσυρε η άπνοια
ο ανοίκειος  το ποίημα  η οίηση
το κοιμητήριο  η οικουμένη  το οικτρόν
και η αοιδός επιθυμία
απ' την αρχή να ξαναγραφόταν ο κόσμος.

Εξάλλου σου θυμίζω η συμπόνια
πρωτογράφτηκε λάθος από το Θεό.

ΚΙΚΗ ΔΗΜΟΥΛΑ, «Χαίρε Ποτέ» , εκδ. Στιγμή.

  Τι ακριβως σου αρεσει σ'αυτο το ποιημα?Μαλλον η μοδα της Κικης Δημουλα...Μοδα ειναι,θα περασει...θα γλιτωσουν και τα παιδακια απο τις βλακωδεις αναλυσεις στις πανελλαδικες...Αμην!

[Νερένια]

Αν κάτσω τώρα να πω τι μου αρέσει σ' αυτό το ποίημα, μάλλον θα καταλήξω σε καμιά ανάλυση απ' αυτές που χαρακτηρίζεις βλακώδεις και δεν θα το ήθελα.

Στην ποίηση σημασία έχει αυτό που σε εσένα λέει το ποίημα. Κι αφού το συγκεκριμένο ακόμα (λέω ακόμα, γιατί στο μέλλον σου σίγουρα για πολλά θέματα θα αλλάξεις οπτική, όλοι το πάθαμε) εσένα δεν έχει τίποτα να σου πει, απλώς προσπέρασέ το. Μην προσπερνάς όμως την ίδια την ποίηση.

Να 'σαι καλά!

[morenita]

Οχι πραγματικα θα με ενδιεφερε να ακουσω την αναλυση...Αλλωστε δεν εχεις δει τις αναλυσεις των βιβλιων του λυκειου οσον αφορα τα ποιηματα της κυριας Δημουλα...Τεσπα πιστευα οτι ηθελες να μιλαμε για ποιηση,αλλα μαλλον θα γινει προσωπικη αντιπαραθεση...αφου η απαντηση σου δοθηκε σε προσωπικο επιπεδο...Πως ξερεις σε τι στηριζω τις γνωμες μου,ωστε καποτε αυτες να αλλαξουν?Μην κρινεις τους αλλους με βαση τον εαυτο σου.Επισης:Φανηκε να εχω καμια ταση να εγκαταλειψω την ποιηση?Προς τι οι ευχες(ευχες?!)...?Μακαρι να μη σταματησεις να αναπνεεις...

[Νερένια]

Είσαι νέος--το ξέρω--και δεν υπάρχει τίποτε.
Λαοί, έθνη, ελευθερίες, τίποτε.
Όμως ε ί σ α ι. Και την ώρα που
Φεύγεις με το 'να πόδι σου έρχεσαι με τ' άλλο
Ερωτοφωτόσχιστος
Περνάς θέλεις-δε θέλεις
Αυλητής φυτών και συναγείρεις τα είδωλα
Εναντίον μας. Όσο η φωνή σου αντέχει.

Πώς της παρθένας το τζιτζίκι όταν το πιάνεις
Πάλλονται κάτω απ' το δέρμα σου οι μυώνες
Ή τα ζώα που πίνουν κι ύστερα κοιτούν
Πώς σβήνουν την αθλιότητα : ίδια εσύ
Παραλαμβάνεις απ' τους Δίες τον κεραυνό
Και ο κόσμος σού υπακούει. Εμπρός λοιπόν
Από σένα η άνοιξη εξαρτάται. Τάχυνε την αστραπή

Πιάσε το ΠΡΕΠΕΙ από το ιώτα και γδάρε το ίσαμε το πι.

ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ, «Ο Μικρός Ναυτίλος» , εκδ. ΙΚΑΡΟΣ.

[Νερένια]

ΑΦΗΓΗΣΗ

Αυτός ο άνθρωπος πηγαίνει κλαίγοντας
κανείς δεν ξέρει να πει γιατί
κάποτε νομίζουν πως είναι οι χαμένες αγάπες
σαν αυτές που μας βασανίζουνε τόσο
στην ακροθαλασσιά το καλοκαίρι με τα γραμμόφωνα.

Οι άλλοι άνθρωποι φροντίζουν τις δουλειές τους
ατέλειωτα χαρτιά παιδιά που μεγαλώνουν, γυναίκες
που γερνούνε δύσκολα
αυτός έχει δυο μάτια σαν παπαρούνες
σαν ανοιξιάτικες κομμένες παπαρούνες
και δυο βρυσούλες στις κόχες των ματιών.

Πηγαίνει μέσα στους δρόμους ποτέ δεν πλαγιάζει
δρασκελώντας μικρά τετράγωνα στη ράχη της γης
μηχανή μιας απέραντης οδύνης
που κατάντησε να μην έχει σημασία.

Άλλοι τον άκουσαν να μιλά
μοναχό καθώς περνούσε
για σπασμένους καθρέφτες πριν από χρόνια
για σπασμένες μορφές μέσα στους καθρέφτες
που δεν μπορεί να συναρμολογήσει πια κανείς.
Άλλοι τον άκουσαν να λέει για τον ύπνο
εικόνες φρίκης στο κατώφλι του ύπνου
πρόσωπα ανυπόφορα από τη στοργή.

Τον συνηθίσαμε είναι καλοβαλμένος και ήσυχος
μονάχα που πηγαίνει κλαίγοντας ολοένα
σαν τις ιτιές στην ακροποταμιά που βλέπεις απ' το τρένο
ξυπνώντας άσκημα κάποια συννεφιασμένη αυγή.

Τον συνηθίσαμε δεν αντιπροσωπεύει τίποτε
σαν όλα τα πράγματα που έχετε συνηθίσει
και σας μιλώ γι' αυτόν γιατί δε βρίσκω
τίποτε που να μην το συνηθίσατε^.
προσκυνώ.

Από το «Ημερολόγιο Καταστρώματος, Α΄»

Γιώργος Σεφέρης, «Ποιήματα», εκδ. ΙΚΑΡΟΣ

[Riverson]

ΝΙΚΟΛΑΣ ΑΣΙΜΟΣ


 
Όταν πλακώσει ο θάνατος αρχίζει η καταγραφή της ζωής.

-Θέλεις να πατάς σταθερά
Σ’ αρέσουν οι ρηχές θάλασσες
Σ’ αρέσει να γυρνάς τον κόσμο
αλλά πάντα στα ρηχά
Εμένα μ’ αρέσουν οι βαθιές θάλασσες
Κι ας μη γυρνώ τον κόσμο
Κι ας μη με νομίζει κολλημένο
στο ίδιο αυτό σημείο.
Δεν υπάρχει σύμπαν
υπάρχουν μόνο στιγμές
συμπαντικές στιγμές
Αν φτάσεις στην ακινησία
Μπορείς παντού να ταξιδέψεις
Γι’ αυτό το ξέχασες που σου ‘λεγα
μωρό μου εκείνο το πρωινό
δίπλα στην σκάλα, πως η ζωή
κι ο θάνατος δεν είναι θέμα περιβάλλοντος.
Είναι θέμα αντοχής στην ίδια πλευρά πλεύσης.
Εγώ δε χρειάζομαι τον κόσμο
κακώς έχεις νομίσει
Για μένα δεν υπάρχει κόσμος
Χρειάζομαι απλά να δημιουργώ κόσμο.

-Ονομάζομαι Νικόλας Άσιμος.
Ουχί Νίκος ουδέ Νικόλαος.
Νικόλας και το “Άσιμος” με γιώτα
Ουχί Ασίμος-ουδεμία σχέση έχω με τον Ισαάκ Ασίμωφ
Τώρα θα μου πεις γιατί το “Άσιμος” με γιώτα
Γιατί όταν λέμε “ο τάδε είναι άσημος τραγουδιστής...” η λέξη “άσημος” παίζει το ρόλο επιθετικού προσδιορισμού στη λέξη “τραγουδιστής” και γράφεται με ήτα. Ενώ το “Άσιμος” είναι όνομα ή καλύτερα επώνυμο και ουχί ο επιθετικός προσδιορισμός του εαυτού μου”

-Τα ζώα μπορεί να φωνάζουνε και να πλακώνονται στις μπουνιές
Ποτέ όμως δε χρησιμοποιούν τη σπιουνιά, τους μπάτσους, ή άλλα
συγγενή ζώα για να λύσουν τις προσωπικές τους διαφορές,
πράγμα που συνηθίζεται στην κοινωνία των ανθρώπων που δεν είναι δυστυχώς ζώα.
Η κοινωνία των ανδρών είναι σιχαμερή
Η κοινωνία των γυναικών το ίδιο
Ζήτω η κοινωνία των παιδιών και των ζώων, όχι όλων. Αυτών που
δεν έχουν αποχτήσει ακόμη ανθρώπινες συνήθειες.

-Θα μπορούσα να ‘χα πράξει αλλιώς και να μην υπήρχε το χαμαλίκι. Αλλά το ξέρω τότε δε θα μπορούσα τίποτα να κανω.
Γιατί δε θα ήμουνα εγώ.
Γιατί θα ήμουν σαν εσάς τους κάλπικους φονιάδες
Γιατί θα ήμουν σαν εσάς τους φοιτητές, τους κώλους και τους
χέστες
Γιατί θα ήμουνα και εγώ σαν τους αριστερούς, σαν τους
“αναρχικούς” και τα πρεζόνια.
Γιατί θα ρούφαγα ακόμα από τη μαμά και τον μπαμπά
Γιατί θα ρούφαγα τους γύρω
Γιατί στα λόγια θα ‘μουνα ο πρώτος του χωριού ο
γκραντεπαναστάτης.
Γιατί θα ήμουν σαν και εσένα πού**η.
Γιατί θα ήμουν σαν και σένα φεμινίστρια κουφάλα
Γιατί θα τάθελα όλα και γω δικά μου
Γιατί θα μ’ ενδιέφερε να μη μου πέσει η μύτη
Γιατί θε να ‘χα το ‘να πόδι εδώ και τάλλο απ’ την άλλη
Γιατί στο πρώτο ζόρι θάχα να καταφύγω σ’ αυτούς που μου ‘ναι
ξένοι και δικοί.
Γιατί θα ήμουν κόσμος, κόσμος μες τον κοσμάκη
Γιατί δε θάμουνα εγώ
Το προτιμώ το χαμαλίκι

-Δεν έδωσα σε άλλον
τα κλειδιά
ούτε του σπιτιού μου
ούτε της καρδιάς μου.
Αρνήθηκες να τα πάρεις
Φοβήθηκες μήπως
σου ξεκλειδώσω
τη δική σου
καρδιά.

[pinelopi]

Ο χρόνος παραμορφώθηκε. Τα χρόνια που έρχονται παραμορφώθηκαν.
Ξέρεις που θα με βρεις.
Εγώ ο φόβος. Εγώ ο θάνατος
Εγώ η μνήμη, ανήμερη.
Εγώ η θύμηση της τρυφεράδας του χεριού σου.
Εγώ ο καημός της χαλασμένης μας ζωής.
Θα πολιορκώ το ''κοίταζε τη δουλειά σου'' με την αγωνία μου
θα θρυμματίζω τον ύπνο τους μ' άσεμνα, φρικιαστικά βεγγαλικά.
Σφαίρες αμέτρητες θα πέφτουν στους αδιάφορους διαβάτες,
ώσπου ν' αρχίσουν να σφαδάζουν,
ώσπου ν' αρχίσουν ν' αναρωτιούνται

Εμένα δεν θα μπορούν να με σκοτώσουν.


Όμως θαρρώ οι μόνοι που θα καταλάβουν θάναι τα παιδιά
....................................
θα διαβάσουν ίσως έγκαιρα τ' αδέξια μηνύματα των προτελευταίων ναυαγών,
διορθώνοντας τα λάθη, σβήνοντας τα ψέμματα
....................................
σημαδεμένα απο την αστραπή τη γνώση της μοναξιάς της δύναμης
που σε μας άργησε τόσο πολύ ναρθεί.

Κι αν τώρα σε γυρεύω απελπισμένα
στα πελώρια κύματα της αγρύπνιας μου
κι αν τώρα κάθε που ανασαίνω βγαίνει τ' όνομά σου,
όταν θ' αρχίσω να γυρίζω στους σκοτεινούς δρόμους του κόσμου
με μόνο μια φούχτα φεγγαρόπετρες να μ' οδηγούν
τυφλώνοντας τον κόσμο με τις λάμψεις του τρελλού γέλιου
της καλόγριας που κρατούσε τα κλειδιά
.........................................
τραντάζοντας τον κόσμο με τη γλώσσα τούτη του θανάτου,
ίσως εσύ θάχεις βρει το δρόμο στο δικό σου το λαβύρινθο
ίσως εσύ τότε θα στέκεσαι΄, περήφανο δεντρί, στο σταυροδρόμι του κόσμου,
μ' όλους τους ποταμούς να φτάνουν μυστικά στις ρίζες σου
........................................
και πια δεν θάχει μείνει τίποτα πια απο μένα
ούτε η τύψη που έμελλε να γίνω
ούτε το άγγιγμά μου στο χέρι σου
ούτε το πιο δικό μου, η γλώσσα μου.
Μα θάχω διαλυθεί σε όλους τους ποταμούς του κόσμου,
θάχω γράψει τ' όνομά σου σ' όλα τα χιόνια των γκρεμών
θάχω διασχίσει το σκοτάδι, που φοβόμουνα, ώς την άλλη όχθη
και το κορμί μου, ίσως νεκρό, μα πάλι ακέριο, θ' αναπαύεται
με γύρω του τη θύμησή σου και τη λιόλουστη ζωή

Ρένα Χατζηδάκη

[pinelopi]

Ρένα Χατζηδάκη

Το ποιήμα αυτό έχει μελοποιηθεί από τον Μ. Θεοδωράκη στα χρόνια της χούντας.

Μπήκε μαζί με άλλα ποιήματά της σε έναν δίσκο με τίτλο "Κατάσταση Πολιορκίας".

Κυκλοφόρησε για πρώτη φορά στο Παρίσι το 1970 αν θυμάμαι καλά.

Φυσικά στην Ελλάδα βγήκε μετά την πτώση τής χούντας.

Ναι και η ποιητική συλλογή της τον ίδιο τίτλο είχε : ''Κατάσταση πολιορκίας". Η έκδοση που έχω είναι του 1974 αλλά πιθανόν να υπήρχε και προηγούμενη. Ο δίσκος δεν ξέρω πότε ακριβώς κυκλοφόρησε.

[Anemos]

Η θάλασσα είναι σα τον έρωτα
μπαίνεις και δε ξέρεις αν θα βγείς.

Πόσοι δεν έφαγαν τα νιάτα τους-
μοιραίες βουτιές, θανατερές καταδύσεις,
γράμπες, πηγάδια, βράχια αθέατα,
ρουφήχτρες, καρχαρίες, μέδουσες.

Αλίμονο αν κόψουμε τα μπάνια
μόνο και μόνο γιατί πνιγήκαν πεντέξι.
Αλίμονο αν προδώσουμε τη θάλασσα
γιατί έχει τρόπους να μας καταπίνει.

Η θάλασα είναι σαν τον έρωτα:
χίλιοι τη χαίρονται-ένας τη πληρώνει.

Ντινος Χριστιανόπολος-Η Θάλασσα

-------------------------------------------

στην αρχή διψούσε για τρυφερότητα
μετά για σκληρότητα
στο τέλος για χυδαιότητα

τώρα βολεύεται και με σκουπίδια

Ντινος Χριστιανόπολος-Ανώνυμο

--------------------------------------------

Θώπευε, θώπευε, φανέ, την πλάκα των θανόντων,
οπόσοι εκοιμήθησαν, χωρίς τινός θωπείας.
Πόσοι θα ήσαν σήμερον εδώ, εν μέσω ζώντων,
Εάν εθώπευεν αυτούς εν βλέμμα συμπαθείας!

....

Φανέ, όταν το έλαιον σε λείψη, τί θα γίνης;
Τι; θα σβεσθής. Καλλίτερον. Αφού η μοίρ' αγρίως
Προώρισεν την λάμξιν σου, επί σποδού να χύνης,
Τι ωφελεί εις σε το φώς και εις εμέ ο βίος;

Παπαρηγόπουλος Δημήτριος-Ο Φανός του κοιμητηρίου Αθηνών Απόσπασμα

[Anemos]

Το Φίδι

Πέφτεις με λύσσα πάνω στην ομορφιά.
Και πόσες γυναίκες έκανες
Θύματα σου, τόσο σκληρά!
Την Εύα,την Ευρυδικη, την Κλεοπάτρα.
Κι ακόμη τρείς ή τέσσερις που ξέρω εγώ προσωπικά.

Η γάτα


Νά τι θέλω σπίτι μου.
Μια γυναίκα λογική,
Μια γάτα μες στα βιβλία μου να περπατά,
Φίλους σε κάθε εποχή-
που μόνο μ'αυτούς μπορώ να φτιάξω μια όπως την ονειρεύομαι ζωή.


Ο Λαγός

Μην είσαι λάγνος, ούτε φοβιτσιάρης
Σαν το λαγό και τον ερωτευμένο.
Μα το μυαλό σου να 'ναι
Σαν το λαγό - το θυληκό που πάντα συλλαμβάνει
το καυμένο.

Γκυγιώμ Απολλιναίρ- Η Ακολουθία του Ορφέα Απόσπασμα

Αφιερωμένο στις γυναίκες του Φόρουμ!

[pinelopi]

Ο,τι Πολύ Επιθύμησες

Ότι πολύ επιθύμησες, θα 'ρθη μια μέρα που θα το χάσεις
τόσο αναπάντεχα, τόσο άδικα, τόσο νωρίς
Μα αυτό θα σε πληρώνει τόσο ως μέσα σου,
θα σ' έχει κάνει τόσο πλούσιο, τόσον ώριμο,
θα σ' έχει φέρει τόσο μέσα στο όλο νόημα
της ζωής σου, της΄ζωής όλου του κόσμου,
που μια και κάποτε το απόχτησες, το αξιώθηκες,
σου μένει δώρο σου ακριβό, βαθειά αναφαίρετο,
και το κατέχεις εσαεί, σάρκα της σάρκας σου,
χωρίς ν' αφήνει ούτε μια πτυχή κενή
για την ενέδρα της φθοράς και της πικρίας.[/i]

Νάσος Δετζώρτζης (1911)

[Iced Jacob]

Καβάφης Κ.Π.

Κεριά

Του μέλλοντος η μέρες στέκοντ' εμπροστά μας
σα μια σειρά κεράκια αναμένα
χρυσά, ζεστά, και ζωηρά κεράκια.

Η περασμένες μέρες πίσω μένουν,
μια θλιβερή γραμμή κεριών σβυσμένων·
τα πιο κοντά βγάζουν καπνόν ακόμη,
κρύα κεριά, λυωμένα, και κυρτά.

Δεν θέλω να τα βλέπω· με λυπεί η μορφή των,
και με λυπεί το πρώτο φως των να θυμούμαι.
Εμπρός κυττάζω τ&#146; αναμένα μου κεριά.

Δεν θέλω να γυρίσω να μη διω και φρίξω
τι γρήγορα που η σκοτεινή γραμμή μακραίνει,
τι γρήγορα που τα σβυστά κεριά πληθαίνουν.

[gini]

Λατρεύω την ποίηση.Μου αρέσουν πολύ οι Καρυωτάκης,Ελύτης Καβάφης,Edgar Allan Poe,Kahlil Gibran,Μαρία Πολυδούρη και απο τις πλέον αγαπημένες μου είναι η Κατερίνα Γώγου.

Κά νω προ σπά θει α να "γράψω"
Του λόγου μου το αληθές,όταν διαβάζεις αυτές τις γραμμές
Θα΄ναι να΄χω πετάξει.
Στις αράδες μου μπλέκονται αγριογράουλες και βατομουριές
χιλιόμετρα που πέφτουν απάνω μου δεν μ'αφήνουν να προχωρήσω
Αυτός ο κατακερματισμένος μανδύας σκισμένος απο αέρηδες
κι απο βροχές αυτός ο άσπρος σταλαγμίτης το σώμα μου μπλέκεται μέσα στα ανυποδετα πόδια μου
εκθέτει την χωρίς ανθρώπινη ανταπόκριση ψυχή μου.
Κάνω προσπάθεια να γράψω...
Οι δρόμοι της πολυαγαπημένης πόλης μου,φίδια τώρα της γνώσης
μου παραδώσανε της πόλης τα κλειδιά με εκπαιδευσανε με μάθανε
όσο με σφίγγουνε ν'ανοίγομαι,τώρα με σφίγγουνε,ανοίγω...
Τώρα σε λίγο δε θα μπορέσεις να με πιάσεις πια,
αν μπορέσεις κυνήγα με δε θα με βρεις στους δρόμους της πια,
με προφυλάνε,με κρύβουνε,ανεβαίνω.
Σε λίγο αν κοιτάξεις λυπημένος το βράδυ στον ουρανό ψηλά
θα΄μαι ένα χαζό παιδικό άστρο που όλο θα πέφτω.
Ίσως κάνω λάθος που θέλω να γράψω για να κρατηθώ.
Είναι ίσως γιατί νομίζω πως δεν πρόλαβα να πω ευχαριστώ
κι αντί για πεφτάστρο που πρέπει να γίνω και να χαθώ
σαν άνθρωπος αντίθετα ακόμα να σκέφτομαι
και θέλω ρόδο αγάπης να γίνω...

[pinelopi]

Αποσπάσματα απο ποιήματα που αγαπάω

''Ο πιο εύκολος τρόπος
να πληγώσεις τον εαυτό σου
είναι να πληγώσεις αυτόν που αγαπάς
Ο πιο απλός τρόπος
να πληγώσεις αυτόν που σ' αγαπά
είναι να πληγώσεις τον εαυτό σου''    Ν. Δήμου

-----

''Επέστρεφε συχνά και παίρνε με
αγαπημένη αίσθηση
επέστρεφε και παίρνε με''       Κ. Καβάφης

-----

''Τώρα θα έχω σιμά μου ένα λαγήνι
αθάνατο νερό
Θα 'χω ένα σχήμα λευτεριάς ανέμου
που κλονίζει
Κι εκείνα τα χέρια σου όπου θα τυραννιέται
ο έρωτας''                           Οδ. ελύτης

-----

''Δεν βρίσκω ευκαιρία ούτε μια
να 'ρθω στη γειτονιά σου
Μακριά απο σένα ζω
- είμαι εξαναγκασμένος -
μα η καρδιά μου συνεχώς
σαν ίσκιος είναι κοντά σου''    Ανώνυμος (Ιαπωνία)

-----

''Ακροπατώ, ακροβατώ, ελπίζω στην ανάσταση
δίχως ταφή και θρήνο
χωρίς νεκροστολίσματα
Τον έδωσες τον τελευταίο ασπασμό.
Ας είναι ελαφρύ το χώμα που με σκέπασες''     Γ. Γιαννούσης

-----

''Οι νύχτες με στενεύουν
στην απουσία σου.
Σε αναπνέω''              Γ. Ρίτσος

-----

''Κοντινή κι απόμακρη
Η θάλασσα πάλλεται με χαιρετά
έχει το σχήμα ενός τσαμπιού
ώριμης ηδονής

Χτες αγαπούσα κι ακόμη αγαπάω
τίποτα δεν αποδιώχνω
το παρελθόν μου είναι πιστό
στις φλέβες μου κυλάει ο χρόνος''    Π.Ελυαρ

-----

'' Οι ρίζες είναι κλαδιά κάτω στη γη.
Τα κλαδιά είναι ρίζες μες στον αέρα''   Ρ. Ταγκόρ

-----
Καληνύχτα
Πολλή Κυριακή για έναν άνθρωπο
Ένα σκληρό χαμόγελο στο πρόσωπο του κόσμου.
Με κούρασε πολύ το πρόσωπο του κόσμου.
Κι εσύ να είσαι ένα ποτήρι
στο πάνω πάνω ράφι
που δεν φτάνω''                  Κ. Δημουλά

-----
'' Έφερες πάλι τ' όνειρο
Άγνωστη θάλασσα, ανεξερεύνητη
θάλασσα δικιά μου
ηφαιστειογενές νησί
στοίχημα με το θάνατο.
Μη ξέροντας αν θα βουλιάξουμε ξανά
ή αν πιο ψηλά θ' αναδυθούμε''    Τ. Πατρίκιος

-----

''Πλάι σου το χέρι π' αγαπάς
και τ' άγγιγμά του να φοβάσαι.
Δικό μου ή ξένο; συλλογάσαι
κι όλο δισταγμό σιωπάς''        Ι. Καμαρινεα

-----
''Αβάσταχτο είναι
πικρό είναι...
Να σιμώνεις αργά στ' ακρογιάλι
κι όμως να μην είσαι ναυαγός
ούτε και σωτήρας
παρά μόνο ναυάγιο....''    Μ. Λουντέμης