Είναι λίγο παρακινδυνευμένο να επιχειρήσουμε συγκρίσεις της φοιτητικής εξέγερσης του Πολυτεχνείου με τις σημερινές. Πράγματι, υπήρχε επί χούντας ένας γενικευμένος εφησυχασμός, αν όχι μια υπολανθάνουσα ανοχή του καθεστώτος. Αλλά αυτό δεν αλλάζει το γεγονός της στρατιωτικής δικτατορίας.
Σήμερα δεν έχουμε στρατιωτική, τουλάχιστον, δικτατορία κι οι νεοφιλελεύθερες κυβερνήσεις (ΠΑΣΟΚ και ΝΔ), παρά τα ψευδεπίγραφα, καλπονοθευτικά, αποτελέσματα, δεν απολαμβάνουν της ευρείας κοινωνικής αποδοχής. Αυτό αποδεικνύεται από την συνεχή κοινωνική αναταραχή και την διαρκή σύγκρουση όλων, σχεδόν, των κοινωνικών κι επαγγελματικών τάξεων και κλάδων με τις νεοφιλελεύθερες αυτές κυβερνήσεις. Μορφοποιείται, νομίζω, μια διαρκώς ογκούμενη, ευρεία και μαχητική κοινωνική αντίδραση, την οποία, δυστυχώς, λόγω της πολυδιάσπασης και του φραξιονισμού, αλλά, επίσης, λόγω των αγκυλώσεων και των ιδεοληψιών, δεν μπορεί να καρπωθεί, να συσπειρρώσει και να εκφράσει αποτελεσματικά η αριστερά στον τόπο μας.
Παρά ταύτα, επιμένω, ο ρόλος των πολιτικών φορέων και σχηματισμών δεν είναι να "φτιάχνουν" κινήματα, αλλά να τα εκφράζουν, ίσως και να τα καθοδηγούν, μέχρι κάποιου σημείου, πολιτικά, καθορίζοντας πολιτικές κατευθύνσεις και στόχους και, κυρίως, παρέχοντας μια ιδεολογική πλατφόρμα σαν μέσο αποκρυστάλλωσης των στόχων και των σκοπών των λαϊκών κινημάτων.
Τώρα, το φοιτητικό κίνημα, όπως εξελίσσεται με αφορμή το άρθρο 16, δείχνει ασυντόνιστο, χωρίς πολιτική κατεύθυνση, χωρίς σχέδιο, χωρίς σκοπό και όραμα.
Όλοι ομολογούν πως το σύστημα της δημόσιας παιδείας πάσχει, τα περισσότερα κρατικά πτυχία δεν έχουν κανένα "βάρος" στην, επονομαζόμενη, ελεύθερη αγορά εργασίας. Οι φοιτητές αντιδρούν, σωστά, στην απόπειρα αποδόμησης του θεσμού της δημόσιας παιδείας, αλλά όλη αυτή η αντίδραση εκφράζεται μόνον σαν αντίθεση, απόντων των θέσεων. Υπάρχει μια διάχυτη "αντι" πρακτική στις κινητοποιήσεις, αλλά δεν υπάρχει κάποια σοβαρή πολιτική πρόταση, ούτε καν από το ΚΚΕ, για το πώς θα μπορέσουμε να δομήσουμε ένα σύγχρονο πανεπιστήμιο, πώς θα θεραπεύσουμε την παθογένεια του εκπαιδευτικού συστήματος, πώς θα κατοχυρώσουμε, επαγγελματικά, τα πτυχία, ώστε τα κρατικά πανεπιστήμια να μην παράγουν άνεργους πτυχιούχους, τέλος πάντων, μια πρόταση για την δημόσια παιδεία πειστική και χρήσιμη, που να παρέχει ένα όραμα και μια προοπτική.