Actr, χαίρομαι που επιτέλους κατάλαβες πως δεν αντιδικώ με κανέναν.
Παρόλα αυτά και βέβαια υπάρχει καλούπι αντιδράσεων. Αν όχι ένας τρόπος, τουλάχιστον οι εύκολοι τρόποι οι οποίοι είναι θεσμοθετημένοι από την ίδια την πολιτεία - από εμάς δηλ. - ώστε να μπορούμε να αντεπεξέλθουμε όταν πιστεύουμε ότι καταπατούνται τα δίκαιά μας. Το "μας" όμως προϋποθέτει συνεργασία και ομαδική δουλειά, όχι πολεμική και επιθετικότητα. Η πολεμική στις διαφορετικές απόψεις παράγει εχθρούς, ενώ η προσήνεια ή τουλάχιστον η απορία παράγει αν όχι φίλους τουλάχιστον συνεργάτες.
Την ανάγκη της συνεργασίας σε μια ομάδα, μπορεί να την καταλάβει πολύ εύκολα όποιος έχει σχέση με την μουσική. Ακόμα και βιτρουόζους του κάθε οργάνου να τοποθετήσεις σε μια ορχήστρα δεν βγαίνει αποτέλεσμα αν δεν συνεργαστούν. Αν ο καθένας παίζει στα δικά του μέτρα χωρίς κανόνες ποιό θα είναι το αποτέλεσμα?
Νομίζω ότι αρκεί να καταλάβουμε ότι ο καθένας από εμάς ανήκει στην ίδια ομάδα και προσπαθεί για το ίδιο πράγμα: Να καλυτερεύσει τις συνθήκες διαβίωσης του!
Πλημμέλημα σου λέει κατάντησε, οκ, θα την σκαπουλάρουμε εύκολα.
Υ.Γ.
Πολλές φορές η αυτοκτονία αποτελεί την εύκολη λύση. Αν δηλαδή αναλογιστείς τις συνέπειες της δολοφονίας στο στρατό.
Πλημμέλημα το κατάντησαν? Είναι νόμος της πολιτείας νομίζω. Διαφωνείς κι εσύ με τους νόμους?

Όπως λέει κι ο Freemind μην κρίνουμε με δύο μέτρα και δύο σταθμά!
Για το ΥΓ: Θα μου επιτρέψεις να διαφωνήσω. Ποιές είναι οι νομικές συνέπειες για έναν πεθαμένο? Ίσα-ίσα είναι η δύσκολη λύση!
Freemind, έχεις δίκιο. Η αυτοκτονία είναι ένα ανθρώπινο φαινόμενο. Η διαφορά όμως της αυτοκτονίας του στρατευμένου
πολίτη από τις υπόλοιπες είναι ότι εκεί ο πολίτης
προσφέρει αφιλοκερδώς. Οπότε κάτι δεν πρέπει να του προσφέρουν κι αυτουνού του κακομοίρη? Αν εξετάσεις τις αυτοκτονίες στρατιωτών θα καταλάβεις ότι αναφέρονται συνήθως σε παιδιά 18 και 19 χρονών, άβγαλτα, χωρίς εμπειρίες από την "πιάτσα". Είναι κρίμα.
Δεν είμαστε σταστιτικολόγοι ώστε αυτά τα παιδιά να αποτελούν απλώς νούμερα σε μια στατιστική αξιολόγηση. Για μας αυτά τα παιδιά είναι
άνθρωποι ξεχωριστοί. Έχουν γονείς που θα βρεθούν σε απόγνωση, φίλους, ερωμένες. Είναι ντροπή να τα εξετάζουμε με αυτόν τον απρόσωπο τρόπο.
Επίσης μην ξεχνάς τις διαφορετικές κοινωνικές συνθήκες. Στην εποχή μου υπήρχαν άτομα που επιζητούσαν τις φυλακές και τις τιμωρίες διότι δεν είχαν τίποτα να κάνουν στον "έξω κόσμο" και παρακαλούσαν τους υψηλόβαθμους να τους κρατήσουν μέσα.