Σαν σήμερα... γεγονότα του χτες!!!!

[Iroukos]

Στις 14 Ιουλιου του 1992 έγεινε απόπειρα της οργάνωσης «17 Νοέμβρη», στην πλατεία Συντάγματος, εναντίον του υπουργού Οικονομικών Γ. Παλαιοκρασσά, σκοτώνεται ο περαστικός Αθανάσιος Αξαρλιάν.

Το κειμενο που ακολουθει ειναι η σειρα των γεγονοτων όπως καταγραφηκαν στα πρακτικα της δικης!!!     (συνέχεια)


     Στις 16:05 στις 14/7/1992, ο Υπουργός κατέβηκε από το Υπουργείο του και επιβιβάστηκε στο αυτοκίνητο το θωρακισμένο, μάρκας MERCEDES. Όμως δεν κάθισε στη θέση του συνοδηγού ή πίσω, αλλά κάθισε στη θέση του οδηγού και ο Αστυνομικός, ο κ. Φωτεινόπουλος που πάντα οδηγούσε το αυτοκίνητο του Υπουργού, κάθισε στη θέση του συνοδηγού. Στις πίσω θέσεις κάθισαν η σύζυγος του κ. Υπουργού, η κα Αθανασία Παλαιοκρασσά και μια φίλη της κόρης τους, η Όλγα Αρεταίου. Το γεγονός ότι τα παραπάνω μέλη της Οργάνωσης γνώριζαν ότι μέσα στο αυτοκίνητο του Υπουργού επιβιβάστηκαν και κάθισαν στις πίσω θέσεις και οι δύο κυρίες, προκύπτει κύριοι Δικαστές κατά την άποψή μου, από το περιεχόμενο της δεύτερης προκήρυξης με ημερομηνία 18/7/1992 που έστειλαν πάλι στην «Ελευθεροτυπία» και για να δικαιολογηθούν λένε ότι είδαν τις γυναίκες που κατέβηκαν, αλλά όμως νόμισαν ότι μπήκαν στο συνοδευτικό αυτοκίνητο, στο αυτοκίνητο Audi που συνόδευε το αυτοκίνητο του Υπουργού.

     Την ώρα εκείνη κύριοι Δικαστές, υπήρχε κίνηση στην περιοχή, μας το είπαν όλοι οι μάρτυρες, πεζοί εκινούντο, άλλοι σχόλαγαν απ’ τη δουλειά τους, όπως ήταν ο κ. Κήλης, άλλοι είχαν ραντεβού όπως ήταν ο κ. Χειδεριώτης, άλλοι κατέβαιναν για δουλειά όπως η κα Μεργούτη, άλλοι πήγαιναν σε δουλειά όπως ο Θάνος Αξαρλιάν, άλλοι ήταν μικροπωλητές στην περιοχή, όπως ο κ. Δουλγεράκης. Μας είπαν οι μάρτυρες ότι τα περισσότερα  μαγαζιά στην περιοχή εκεί δεν κλείνουν γιατί θεωρούνται τουριστικά. Άλλωστε και οι μάρτυρες όλοι που κατέθεσαν, ήταν ή ιδιοκτήτες των μαγαζιών ή υπάλληλοι στα μαγαζιά αυτά, οι μάρτυρες της ενέργειας αυτής.

     Ο Υπουργός ξεκίνησε με μικρή ταχύτητα και εκινείτο στην οδό Καραγεώργη Σερβίας με πρόθεση να στρίψει αριστερά στην οδό Βουλής. Ενώ επιχειρούσε να στρίψει αριστερά, παίρνοντας ανοιχτά τη στροφή, ο Δημήτρης Κουφοντίνας που στο μεταξύ είχε λάβει το σήμα από τον Χριστόδουλο Ξηρό, καίτοι έβλεπε ότι τόσο στην οδό Βουλής όσο και στην οδό Καραγεώργη Σερβίας εκινούντο πεζοί και ότι ήταν ενδεχόμενο να τραυματιστούν ή και να σκοτωθούν ακόμη, αποδέχθηκε το ενδεχόμενο αυτό και πάτησε το μπουτόν του τηλεχειριστηρίου. Προκλήθηκε σφοδρότατη έκρηξη από την εκτόξευση της ρουκέτας αυτής και το αυτοκίνητο στο οποίο επέβαινε ο Υπουργός, το οποίο και οδηγούσε, χτυπήθηκε στο εμπρόσθιο αριστερό τμήμα του. Η ρουκέτα δε, χτύπησε στο εμπρόσθιο αριστερό τμήμα, χτύπησε στο οδόστρωμα μπροστά από το αυτοκίνητο του Υπουργού και δημιούργησε κρατήρα διαστάσεων 0,30 επί 0,40 επί 0,10. Η εκτόξευση δε της ρουκέτας έγινε από απόσταση 12 μέτρων από τον κρατήρα.

     Ο Υπουργός, με το άκουσμα του κρότου που προκλήθηκε στην εκτόξευση της ρουκέτας, τροχοπέδησε το αυτοκίνητο όπως δε μας είπε ο ίδιος, ο τροχός του αυτοκινήτου μπήκε μέσα στον κρατήρα που δημιούργησε η ρουκέτα και βγήκαν έξω από το αυτοκίνητο τόσο ο Υπουργός όσο και οι δυο κυρίες που επέβαιναν, όσο και ο Αστυνομικός, ο κ. Φωτεινόπουλος. Βεβαίως δεν τραυματίστηκαν, πλην του Υπουργού, ο οποίος υπέστη ελαφρά εγκαύματα. Σώθηκαν και δε σκοτώθηκαν λόγω της μικρής ταχύτητας με την οποία πήγαινε το αυτοκίνητο του Υπουργού, λόγω της θωράκισης του αυτοκινήτου και κυρίως λόγω της ανοιχτής στροφής την οποία πήρε και έτσι αστόχησε ελαφρά η βολή της ρουκέτας.

     Από την έκρηξη αυτή προέκυψε κοινός κίνδυνος σε ξένα πράγματα και δη στο αυτοκίνητο του Υπουργού, σε άλλα 7 σταθμευμένα αυτοκίνητα, επίσης έσπασαν τζάμια καταστημάτων της περιοχής και επίσης προέκυψε και κίνδυνος ανθρώπων και δη των επιβαινόντων στο αυτοκίνητο που οδηγούσε ο Υπουργός και επίσης στους πεζούς, στον Χρήστο Χειδεριώτη, ο οποίος τη στιγμή της έκρηξης βρισκόταν στο πεζοδρόμιο των οδών Βουλής και Καραγεώργη Σερβίας και τραυματίστηκε από τα θραύσματα της ρουκέτας, κόπηκε η ραχιαία αρτηρία του και του  λείπει ο μισός αστράγαλος.

[Iroukos]

Στις 14 Ιουλιου του 1992 έγεινε απόπειρα της οργάνωσης «17 Νοέμβρη», στην πλατεία Συντάγματος, εναντίον του υπουργού Οικονομικών Γ. Παλαιοκρασσά, σκοτώνεται ο περαστικός Αθανάσιος Αξαρλιάν.

Το κειμενο που ακολουθει ειναι η σειρα των γεγονοτων όπως καταγραφηκαν στα πρακτικα της δικης!!!     (συνέχεια 2)

     Ο Στυλιανός Κήλης που σχολούσε από τη δουλειά του εκείνη την ώρα και βρισκόταν στην οδό Βουλής μπροστά από το ξενοδοχείο ASTOR ο οποίος έχασε το αριστερό του μάτι και χτυπήθηκε στα γεννητικά του όργανα. Ο Βασίλειος Δουλγεράκης είναι ο μικροπωλητής αν θυμάστε κύριοι Δικαστές, με τις σακούλες που μας είπε, χωρίς τιμολόγιο, που βρισκόταν κι αυτός στην οδό Βουλής, στο ξενοδοχείο ASTOR και ετοιμαζόταν να περάσει απέναντι και χτυπήθηκε από τα θραύσματα σε διάφορα μέρη του σώματός του. Επίσης η Αργυρώ Μουζουράκη, που τυχαία περνούσε από εκεί, βρισκόταν στην οδό Βουλής και θραύσμα από τη ρουκέτα καρφώθηκε στο φάρυγγά της και πέρασε από το ιγμόρειο. Επίσης η τουριστική πράκτορας της Νέας Ερυθραίας, η Αθηνά Μεργούπη, που είχε κατεβεί για δουλειά στην Καραγεώργη Σερβίας, τραυματίστηκε από  τα θραύσματα στο κεφάλι, στο αριστερό γόνατο και στο οσφύ.

     Και, κύριοι Δικαστές, ο άτυχος Θάνος Αξαρλιάν, ο νεαρός φοιτητής των 20 ετών που βοηθούσε τη χήρα μητέρα του αφού πριν ένα έτος είχε πεθάνει ο πατέρας του,  στο χρυσοχοείο που τους είχε αφήσει ο πατέρας, στην οδό Περικλέους, που ο θάνατος του ατυχούς αυτού νέου συγκλόνισε όλη την Ελλάδα, ο οποίος βρισκόταν πιο κοντά απ’ όλους, στη γωνία Καραγεώργη Σερβίας και τα θραύσματα της ρουκέτας του προκάλεσαν διατομή της αορτής και μεγάλο χαίνον τραύμα στο στήθος και ο θάνατός του ήταν ακαριαίος.

     Τόσο ο κ. Κουφοντίνας που πάτησε το μπουτόν του τηλεχειριστηρίου όσο και όλα τ’ άλλα μέλη που συμμετείχαν στην ενέργεια αυτή, γνώριζαν ότι την ώρα εκείνη υπήρχε κίνηση πεζών, έβλεπαν ότι εκινούντο οι πεζοί, γνώριζα ότι οι δρόμοι αυτοί είναι στενοί, έχουν πλάτος 5 μ., είναι επικίνδυνο για εκτόξευση ρουκέτας και ότι ήταν ενδεχόμενο πολύ πιθανό από τα θραύσματα της ρουκέτας, τα αέρια, τα εξαρτήματα των αυτοκινήτων, τους υαλοπίνακες των καταστημάτων που έσπασαν, να τραυματιστούν οι πεζοί σε καίρια μέρη του σώματός των όπως έγινε με το Θάνο Αξαρλιάν. Παρά ταύτα όμως αποδέχθηκαν το αποτέλεσμα αυτό για να δώσουν το επικοινωνιακό μήνυμα, όπως στην αρχή σας είπα, ότι η Οργάνωσή τους είχε επιχειρησιακή ετοιμότητα και μπορούσε να χτυπήσει την καρδιά του κράτους.

     Ο θάνατος των Χυδιριώτη Δουλγεράκη Μουζουράκη και Μεργούπη δεν επετεύχθη κύριοι Δικαστές, σε αντίθεση με τον άτυχο Αξαρλιάν, γιατί δεν χτυπήθηκαν σε καίρια μέρη του σώματός των και έτυχαν άμεσης ιατρικής βοήθειας.

     Ο θάνατος του Θάνου Αξαρλιάν ήταν ακαριαίος, λόγω της ακατάσχετης αιμορραγίας. Μας το είπε ο κύριος Παλαιοκρασσάς ότι αμέσως μετά την έκρηξη σε τρία λεπτά περίπου πήγε κοντά στον άτυχο Θάνο ο χειρουργός ιατρός κύριος Αθανάσιος Βελίκης, ο οποίος και διαπίστωσε το θάνατό του και όταν ανέβηκε στο Υπουργείο του είπε ότι "έχουμε και νεκρό".

    Μας το είπε επίσης ο Ιωάννης Φωτεινόπουλος, ο Αστυνομικός ο Αρχιφύλακας που τις άλλες φορές οδηγούσε το αυτοκίνητο του Υπουργού, είπε ότι "είδε με τα μάτια του το γιατρό αυτό να είναι πάνω από το σώμα του Θάνου Αξαρλιάν και τον άκουσε με τα αφτιά του που είπε ότι ήταν νεκρός". Μας το είπε ακόμα η μάνα του Θάνου Αξαρλιάν η Σταυρούλα Αξαρλιάν, ότι "συνεργάτης τους από το εργαστήριό τους που έτρεξε αμέσως είπε είδε ότι το παιδί ήταν νεκρό".

    Αλλά και γιατρός φίλος της οικογένειας που ήταν στη νεκροψία μαζί με τον ιατροδικαστή τον κύριο Νόνια της είπε ότι "ήταν τέτοιο το τραύμα που δεν μπορούσε να σωθεί". Αλλά και η ίδια είπε ότι "κατά την εκταφή διαπίστωσε ότι έλειπε το δεξιό τμήμα του θώρακος του παιδιού της". Αλλά και ο αδερφός του άτυχου Αξαρλιάν ο Σέργιος μας είπε τα ίδια όσα είπε και η μητέρα του.

    Τα αναφερόμενα κύριοι Δικαστές στη δεύτερη προκήρυξη στις 18/7/92 που εστάλη όπως σας είπα στην «Ελευθεροτυπία» ότι δήθεν ο Θάνος Αξαρλιάν πέθανε γιατί τον άφησε η Αστυνομία και οι πράκτορες να πεθάνει στο πεζοδρόμιο και το έκαναν αυτό σκόπιμα για να συκοφαντηθεί η οργάνωση, είναι οι ισχυρισμοί αυτοί ψευδείς δικαιολογίες.

    Από που όμως προκύπτει κύριοι Δικαστές ότι η ενέργεια αυτή είναι ενέργεια της 17Ν. Κατ΄ αρχήν από την ένδειξη και την εργαστηριακή εξέταση της ρουκέτας, που προέρχεται από τις ρουκέτες εκείνες που είχαν αφαιρεθεί από το Συκούριο και είχε αναλάβει την ευθύνη της αφαίρεσης αυτής η οργάνωση 17Ν.

[Iroukos]

Στις 14 Ιουλιου του 1992 έγεινε απόπειρα της οργάνωσης «17 Νοέμβρη», στην πλατεία Συντάγματος, εναντίον του υπουργού Οικονομικών Γ. Παλαιοκρασσά, σκοτώνεται ο περαστικός Αθανάσιος Αξαρλιάν.


Το κειμενο που ακολουθει ειναι η σειρα των γεγονοτων όπως καταγραφηκαν στα πρακτικα της δικης!!!     (συνέχεια 3)




     Προκύπτει ακόμα από το περιεχόμενο της από 16/6/1992 προκήρυξης που στάλθηκε στον ραδιοφωνικό σταθμό «ΣΚΑΙ» στις 14 Ιουλίου του 1992 σύμφωνα με το περιεχόμενο το οποίο λέει: "Αποφασίσαμε λοιπόν να εκτελέσουμε τον Ιωάννη Παλαιοκρασσά, γιατί όντως το νούμερο ένα στην ιεραρχία του Υπουργείου Οικονομικών είναι ουσιαστικά και τυπικά ένας από τους κύριους υπεύθυνους του υπάρχοντος φορολογικού συστήματος απάτης. Θα χτυπάμε χωρίς καμιά προειδοποίηση τους μπάτσους σωματοφύλακες που προστατεύουν τους παραπάνω κλέφτες και αρχικλέφτες".

     Αλλά και από το περιεχόμενο της από 18/7/1992 προκήρυξης με την οποία κατηγορεί την Αστυνομία για το θάνατο του Θάνου Αξαρλιάν. Επίσης και από τις προκηρύξεις από 20/7/1992 και 27/7/1992 που στάλθηκαν στις εφημερίδες «Αυριανή» «Έθνος» και «Ποντίκι» με τις οποίες επίσης επιρρίπτει το θάνατο του Θάνου Αξαρλιάν στις μυστικές υπηρεσίες.

     Αλλά από που προκύπτει ότι τα μέλη που προηγουμένως ανέφερα ήταν αυτά που συμμετείχαν στην ενέργεια αυτή. Προκύπτει κύριοι Δικαστές από τις απολογίες του Σάββα Ξηρού, του Χριστόδουλου Ξηρού, του Βασιλείου Τζωρτζάτου και του Κωνσταντίνου Τέλλιου στο ακροατήριο αλλά και στην προανακριτική του απολογία.

     Ο Σάββας Ξηρός λοιπόν στις 20/7/1992 λέει: "Στην ενέργεια κατά του Παλαιοκρασσά εγώ δεν ήμουν. Στην όλη επιχείρηση εγώ πήρα μέρος στην προετοιμασία της, δηλαδή στην παραβίαση του διαμερίσματος όπου βάλαμε τον εκτοξευτήρα σε πρόχειρη ξύλινη βάση. Την ημέρα της ενέργειας δεν ήμουνα εκεί για τον εξής λόγο: Τις προηγούμενες ημέρες έξω από το σπίτι μου στο Κολωνάκι στάθμευε ένα αυτοκίνητο της Ασφάλειας με δυο Αστυνομικούς και κάτι παρακολουθούσαν. Έτσι για κάθε ενδεχόμενο η οργάνωση είπε να μη συμμετάσχω εγώ στην ενέργεια".

     Στην από 9/8/2002 όμως απολογία του στον Εφέτη Ανακριτή λέει: "Στην υπόθεση Παλαιοκρασσά συμπληρώνω ότι την ημέρα της εκτέλεσης εγώ είχα πάει το πρωί αρκετές ώρες πριν κι έκανα την τοποθέτηση της ρουκέτας και μετά αποχώρησα. Ξέρω όμως ποιοι έλαβαν μέρος, ήταν ο Χριστόδουλος, ο Τζωρτζάτος, ο «Λουκάς», ήταν και ο «Μάρκος» ο Δάσκαλος από τη Θεσσαλονίκη. Την πυροδότηση της ρουκέτας την έκανε ο «Λουκάς».
     Ο «Μάρκος» και ο «Λουκάς» κατεβήκανε στο δρόμο είκοσι λεπτά πριν την πυροδότηση και κοιτάγανε στο τζάμι του διαμερίσματος που είχε τοποθετηθεί η ρουκέτα περιμένοντας το σήμα από τον Χριστόδουλο πότε ξεκινάει το αυτοκίνητο του Παλαιοκρασσά. Όταν έδωσε το σχήμα ο Χριστόδουλος προς το «Λουκά» πήρανε τη θέση τους ο «Λουκάς» με τον «Μάρκο» και ταυτόχρονα ξεκίνησαν να κατεβαίνουν ο Χριστόδουλος με τον Τζωρτζάτο. Την πυροδότηση της ρουκέτας την έκανε ο «Λουκάς»".

Ο Χριστόδουλος Ξηρός στην από 17/7/2002 προανακριτική του απολογία λέει σχετικά: "Η τελευταία πολιτική ενέργεια που συμμετείχα ήταν η εκτόξευση ρουκετών κατά του Παλαιοκρασσά στο Σύνταγμα τον Ιούλιο του 1992 μαζί με τον αδερφό μου τον Σάββα τον «Λουκά» και τον «Σταμάτη». Λίγες μέρες πριν την ενέργεια αρχίσαμε να ψάχνουμε για σημείο τοποθέτησης των εκτοξευτήρων. Εντοπίσαμε ένα εγκαταλελειμμένο κατάστημα στον πρώτο όροφο μίας γωνιακής πολυκατοικίας. Παραβιάσαμε την κλειδαριά και τοποθετήσαμε μία άλλη δική μας.Την ημέρα της ενέργειας εγώ με το «Σταμάτη»  ήμασταν αρχικά πάνω στο κατάστημα μαζί με τους άλλους δύο και κάναμε τις τελευταίες εργασίες εγκατάστασης και ακολούθως μόλις βγήκε ο Παλαιοκρασσάς από το Υπουργείο κατεβήκαμε τρέχοντας και πήγαμε σε προκαθορισμένο σημείο που είχαμε αφήσει τα μηχανάκια.
     Ο Σάββας και ο «Λουκάς» κατεβαίνουν κι αυτοί, περνούν απέναντι στο πεζοδρόμιο και ο ένας πυροδοτεί τις ρουκέτας και ο άλλος τον καλύπτει χωρίς να γνωρίζει ποιος πάτησε το μπουτόν. Ακολούθως επιβιβαστήκαμε στα μηχανάκια και κατευθυνθήκαμε προς το Μοναστηράκι όπου και εγκαταλείψαμε τα μηχανάκια".

     Ο Βασίλειος Τζωρτζάτος στην από 18/7/2002 προανακριτική του απολογία λέει ότι:   "συμμετείχα μαζί με τον «Μανώλη» τον «Μιχάλη» και τον «Λουκά» στην επίθεση Παλαιοκρασσά". Ο Κωνσταντίνος Τέλλιος τώρα απολογούμενος στο ακροατήριο λέει "το πρωί της ίδιας μέρας εγώ ο Δημήτρης Κουφοντίνας, ο Βασίλης Τζωρτζάτος, ο Σάββας Ξηρός και ο Χριστόδουλος Ξηρός πήγαμε στην περιοχή και ανεβήκαμε σε έναν ημιώροφο. Εκεί ο Σάββας Ξηρός μαζί με τον Τζωρτζάτο έκαναν την εγκατάσταση ενός μηχανισμού από όπου θα εκτοξευόταν μια ρουκέτα. Κατόπιν κατεβήκαμε κάτω και περιμέναμε ο καθένας στη θέση που είχε προεπιλεγεί".

[Iroukos]

Στις 14 Ιουλιου του 1992 έγεινε απόπειρα της οργάνωσης «17 Νοέμβρη», στην πλατεία Συντάγματος, εναντίον του υπουργού Οικονομικών Γ. Παλαιοκρασσά, σκοτώνεται ο περαστικός Αθανάσιος Αξαρλιάν.


Το κειμενο που ακολουθει ειναι η σειρα των γεγονοτων όπως καταγραφηκαν στα πρακτικα της δικης!!!     (συνέχεια 4)


     Στην από 23/7/2002 προανακριτική του απολογία ο ίδιος είχε πει: "Μια μέρα το καλοκαίρι του 1992 συναντήθηκα στην Αθήνα με τον «Λουκά» τον «Σταμάτη» και τον «Μανώλη». Επίσης ήταν και ο «Μιχάλης» ο οποίος είπε ότι «βρήκε ένα μέρος από το οποίο θα μπορούσαμε να χτυπήσουμε τον Παλαιοκρασσά». Διατύπωσα και πάλι τις αντιρρήσεις μου, όμως και πάλι υπήρχε ο φόβος της «απόλυσης». Έτσι μου είπαν ότι «έπρεπε να συμμετέχω έστω σε έναν δευτερεύοντα ρόλο», που αυτός θα ήταν να προσέχω λίγο πιο κάτω τα μηχανάκια με τα οποία θα διέφευγαν. Έτσι κι έκανα.
     Την εγκατάσταση του όλου μηχανισμού έκανε ο «Μιχάλης» και το τηλεχειριστήριο το πάτησε ο «Λουκάς». Αυτό που συνέβη ήταν μια τρομακτική έκρηξη. Μετά από αυτή ήρθαν στα μηχανάκια οι «Λουκάς» «Μιχάλης» «Σταμάτης» και «Μανώλης», πήραν τα μηχανάκια τρία τον αριθμό, εγώ επιβιβάστηκα σε αυτό που οδηγούσε ο «Λουκάς», ο «Σταμάτης» μαζί με τον «Μιχάλη» και ο «Μανώλης» μόνος του και απομακρυνθήκαμε προς το Μοναστηράκι".

     Συνεπώς στις εγκληματικές αυτές πράξεις που τελέστηκαν με την ενέργεια κατά του Παλαιοκρασσά συμμετείχαν ο Δημήτριος Κουφοντίνας ως αυτουργός, ο Χριστόδουλος Ξηρός ως άμεσος συνεργός, οι Βασίλειος Τζωρτζάτος Σάββας Ξηρός και Κωνσταντίνος Τέλλιος ως απλοί συνεργοί και ο Αλέξανδρος Γιωτόπουλος ως ηθικός αυτουργός.

     Θέλω να θυμίσω κύριοι Δικαστές την κατάθεση της κυρίας Στράτου, είναι η υπάλληλος του χρυσοχοείου του ωρολογά Γεωργίου, η οποία κατέθεσε ότι "μετά την έκρηξη έκλεισαν το μαγαζί με τον συνάδελφό της τον κύριο Τσουκαλά και πήγανε στο σημείο της έκρηξης και στη συνέχεια έκατσαν σε ένα παγκάκι που βρίσκεται στην οδό Ερμού και Βουλής". Είπε λοιπόν η κυρία Στράτου και προανακριτικά αλλά και στο πρωτοβάθμιο και στο Δικαστήριο αυτό ότι "είδε να κατεβαίνει μία μηχανή την οδό Βουλής μεγάλου κυβισμού, οι αναβάτες είπε ότι ήταν άνετοι και της έκανε εντύπωση ότι ενώ όλος ο κόσμος από περιέργεια πήγαινε να δει τι ακριβώς είχε συμβεί στη διασταύρωση Βουλής και Καραγεώργη Σερβίας αυτοί όμως έφευγαν".

     Είπε ότι "ο οδηγός ήταν μελαχρινός με άδειους κροτάφους και ότι ο συνοδηγός ήταν καστανός και πιο νέος". Η μάρτυρας αυτή στην κατάθεση που είχε δώσει στον Ανακριτή είχε πει ότι "ο οδηγός της μηχανής από την τηλεόραση και τις εφημερίδες που είχε δει αλλά και τις φωτογραφίες που της έδειξε ο Ανακριτής έμοιαζε στον κύριο Τζωρτζάτο". Στο ακροατήριο βέβαια εδώ κύριοι Δικαστές φαινόταν πολύ φοβισμένη, αυτή την εντύπωση έχω εγώ, συνέχισε βεβαίως να μιλάει για τους άδειους κροτάφους και πίσω το μαλλάκι και μελαχρινός, δεν γυρνούσε καθόλου να δει προς τον κύριο Τζωρτζάτο, από τη στάση της δε εγώ εισέπραξα ότι εξακολουθούσε να πιστεύει ότι ο Τζωρτζάτος έμοιαζε στον οδηγό της μοτοσικλέτας αυτής που είδε.

     Βεβαίως ο κύριος Τσουκαλάς η κατάθεση του οποίου αναγνώστηκε λέει ότι αυτός "δεν είδε δίκυκλη μοτοσικλέτα, ότι είδε ένα παπί με έναν αναβάτη". Αλλά εκείνο όμως που έχει σημασία από την κατάθεση αυτή του κυρίου Τσουκαλά κατά την άποψή μου είναι ότι λέει στην κατάθεση αυτή ο κύριος Τσουκαλάς ότι "από την αρχή τότε η κυρία Στράτου του έλεγε ότι είδε μια μοτοσικλέτα με δύο επιβάτες επάνω κι ότι τους έβλεπε να είναι άνετοι". Αυτός βεβαίως είδε μόνο ένα παπί με έναν αναβάτη.

     Η κυρία Στράτου κατέθεσε ότι "όταν είδε τη μοτοσικλέτα αυτή είχαν πάρει τον Θάνο Αξαρλιάν με το φορείο". Ίσως διατυπωθεί κύριοι Δικαστές ο ισχυρισμός ότι ήταν δυνατόν οι δράστες να κάθονταν εκεί και να περίμεναν και άρα λοιπόν ότι η μηχανή αυτή ήταν μία άσχετη μηχανή. Όμως στη δεύτερη αυτή προκήρυξη που σας ανέφερα προηγουμένως κύριοι Δικαστές αναφέρεται ότι δήθεν "το ασθενοφόρο ήρθε και παρέλαβε τον άτυχο Θάνο μισή ώρα μετά την έκρηξη". Αν λοιπόν δε βρισκόταν μέλη της οργάνωσης στην περιοχή πως θα έγραφαν ότι ήρθε μετά μισή ώρα, που δεν πήγε μετά μισή ώρα βεβαίως το ασθενοφόρο, αλλά πως θα έγραφαν αυτό ότι "το ασθενοφόρο πήγε μετά μισή ώρα";

     Θα ήθελα όμως τώρα κύριοι Δικαστές να μιλήσω για ένα νομικό θέμα που υπάρχει στην υπόθεση αυτή κατά την άποψή μου. Οι κατηγορούμενοι έχουν δικαστεί για έκρηξη του άρθρου 270γ του Ποινικού Κώδικα, για τους υποστάντες τραυματισμού και σωματικές βλάβες, για τον κύριο Κύλη, για τον κύριο Χυδιριώτη, για την κυρία Μουζουράκη, για την κυρία Μεργούπη, Δουλγεράκη και για την ανθρωποκτονία του Θάνου Αξαρλιάν.

[Iroukos]

Στις 14 Ιουλιου του 1992 έγεινε απόπειρα της οργάνωσης «17 Νοέμβρη», στην πλατεία Συντάγματος, εναντίον του υπουργού Οικονομικών Γ. Παλαιοκρασσά, σκοτώνεται ο περαστικός Αθανάσιος Αξαρλιάν.


Το κειμενο που ακολουθει ειναι η σειρα των γεγονοτων όπως καταγραφηκαν στα πρακτικα της δικης!!!     (συνέχεια 5)




     Επίσης όμως έχουν δικαστεί και για την ανθρωποκτονία του Θάνου Αξαρλιάν με ενδεχόμενο δόλο, αλλά και για απόπειρες ανθρωποκτονιών με ενδεχόμενο δόλο για όλους τους άλλους, πλην βεβαίως του Κύλη για τον οποίον και δεν είχε ασκηθεί ποινική δίωξη για απόπειρα ανθρωποκτονίας γι αυτόν. Πιστεύω βεβαίως ότι η καταδικαστική απόφαση καίτοι στο διατακτικό αναφέρει όλα αυτά τα ονόματα των παθόντων που θέλω να πιστεύω λόγω της ποινής που επεβλήθη μία ποινή ότι αναφέρεται μόνο για τον τραυματισμό του κυρίου Κύλη.

     Όμως είναι γνωστό κύριοι Δικαστές ότι στις περισσότερες του άρθρου γ΄ και δ΄ του άρθρου 270 του Ποινικού Κώδικα έχουμε εγκλήματα εκ του αποτελέσματος. Στα εγκλήματα λοιπόν εκ του αποτελέσματος ευθύνεται ο δράστης εάν το αποτέλεσμα μπορεί να αποδοθεί σε αμέλειά του. Αν ο δράστης τώρα διατελεί σε δόλο, είτε άμεσο δόλο είτε ενδεχόμενο δόλο ως προς το επελθόν βαρύτερο αποτέλεσμα, τότε έχουμε συρροή του βασικού εγκλήματος του 270β του Ποινικού Κώδικα με την ανθρωποκτονία από πρόθεση τετελεσμένη και σε απόπειρα.

     Και βεβαίως στην περίπτωση του κυρίου Κύλη δεν είχε ασκηθεί ποινική δίωξη για απόπειρα ανθρωποκτονίας, αλλά νομίζω κύριοι Δικαστές ότι θα ήταν αντιφατικό να υποστηρίξω ότι για όλους τους άλλους παθόντες οι δράστες είχαν ενδεχόμενο δόλο και ότι για τον κύριο Κύλη υπήρχε αμέλεια. Πολύ περισσότερο δεν μπορεί να αιτιολογηθεί η αμέλεια του ηθικού αυτουργού που είναι απαραίτητο στοιχείο για μία καταδικαστική κρίση, όταν ο κύριος Γιωτόπουλος δεν προέκυψε από τη διαδικασία ότι ήταν παρών στο χώρο αυτό να δείξει κάποια αμελή συμπεριφορά.

     Βεβαίως τα εγκλήματα από αμέλεια είναι γνωστό ότι είναι ελαφρότερα, όμως στη συγκεκριμένη περίπτωση κύριοι Δικαστές η ποινή που προβλέπεται για το 270γ δεν είναι καθόλου ελαφρά, είναι ισόβια. Κύριοι Δικαστές, με αυτές τις σκέψεις εγώ θα ζητήσω να κάνετε μεταβολή της κατηγορίας και να καταδικάσετε τους κατηγορουμένους όχι για την παράβαση του άρθρου 270γ αλλά για την παράβαση του άρθρου 270β του Ποινικού Κώδικα. Εσείς βεβαίως με την συλλογική σας σκέψη θα αποφασίσετε εάν η πρότασή μου αυτή είναι σωστή ή εσφαλμένη.

     Καθόσον αφορά τον Δημήτριο Κουφοντίνα και γι αυτή την πράξη έχει αναλάβει την πολιτική ευθύνη, δε λέει βεβαίως αν συμμετείχε ή δε συμμετείχε, όμως ούτε διέψευσε στο Πρωτοβάθμιο Δικαστήριο ούτε διαμαρτυρήθηκε από όσα έχει ακούσει να λένε γι αυτόν οι συγκατηγορούμενοί του. Και δε θα μπορούσε άλλωστε να λείπει από αυτή την πράξη ο κύριος Κουφοντίνας όταν ο στόχος των όπως είπαν ήταν να χτυπηθεί η καρδιά του κράτους, με αυτή δε την συμπεριφορά του ενισχύει τα όσα λένε και καταλογίζουν σε αυτόν οι συγκατηγορούμενοί του.

     Ο Αλέξανδρος επίσης Γιωτόπουλος εξειδίκευσε τον στόχο, που όπως είχα την τιμή να σας πω στην αρχή ο πρωταρχικός στόχος ήταν η καρδιά του κράτους, ήταν το Σύνταγμα, ήταν η εξουσία και ο κύριος Παλαιοκρασσάς ήταν ο αναγκαίος στόχος, ο εύκολος στόχος. Ήθελε ο κύριος Γιωτόπουλος με το χτύπημα αυτό να στείλει το επικοινωνιακό μήνυμα ότι η οργάνωση έχει την επιχειρησιακή ετοιμότητα, ότι μπορεί να χτυπάει στο Σύνταγμα στην καρδιά του κράτους και τα μέλη της να μένουν ασύλληπτα.

     Υπέδειξε και τον τόπο και το μέσον με το οποίο θα γινόταν αυτό το χτύπημα, γνώριζε ότι υπήρχε κυκλοφορία στο Σύνταγμα και πεζών, γνώριζε ότι τα μαγαζιά εκείνη την ώρα ήταν ανοιχτά και επομένως ότι ήταν ενδεχόμενο να τραυματιστούν ή να σκοτωθούν και άλλοι άνθρωποι πεζοί όπως πράγματι σκοτώθηκαν και τραυματίστηκαν, όμως για να επιτύχει τον στόχο που επεδίωκε αποδέχθηκε το αποτέλεσμα αυτό αδιαφορώντας για τις συνέπειες. Λοιπόν κατέβασε αυτή τη γραμμή του δια του κυρίου Κουφοντίνα και στους άλλους, συνέταξε την προκήρυξη κι έτσι είναι ο ηθικός αυτουργός της ενέργειας αυτής.
 
     Προτείνω λοιπόν την ενοχή του Δημητρίου Κουφοντίνα ως αυτουργού για έκρηξη με το 270β του Ποινικού Κώδικα, για ανθρωποκτονία από πρόθεση με ενδεχόμενο δόλο του Θάνου Αξαρλιάν, για οκτώ απόπειρες ανθρωποκτονίας τέσσερις με άμεσο δόλο, δηλαδή για τους επιβαίνοντες στο θωρακισμένο αυτοκίνητο του Υπουργού και τέσσερις με ενδεχόμενο δόλο για τους πεζούς.

     Του Χριστόδουλου Ξηρού ως άμεσους συνεργούς της παραπάνω πράξεις, του Βασιλείου Τζωρτζάτου ως απλού συνεργού στις παραπάνω πράξεις, επίσης του Κωνσταντίνου Τέλλιου με το ελαφρυντικό βεβαίως που αναγνωρίστηκε και στο Πρωτοβάθμιο Δικαστήριο το 84-2δ του Ποινικού Κώδικα ως απλού συνεργού είναι αυτές τις πράξεις.

[Iroukos]

Στις 14 Ιουλιου του 1992 έγεινε απόπειρα της οργάνωσης «17 Νοέμβρη», στην πλατεία Συντάγματος, εναντίον του υπουργού Οικονομικών Γ. Παλαιοκρασσά, σκοτώνεται ο περαστικός Αθανάσιος Αξαρλιάν.


Το κειμενο που ακολουθει ειναι η σειρα των γεγονοτων όπως καταγραφηκαν στα πρακτικα της δικης!!!     (συνέχεια 6)


     Θα ήθελα να πω δυο λόγια τώρα για τον κύριο Τέλλιο, βεβαίως ο κύριος Τέλλιος μας είπε ότι "και σε αυτή την ενέργεια πήγε εκεί κι ότι πήγε με το φόβο της «απόλυσης», ότι και σε αυτή την ενέργεια ήταν μόνο σωματικά εκεί και όχι ψυχικά, και ότι ο κύριος Κουφοντίνας του είπε «κάτσε εκεί να κρυφτείς στα μηχανάκια»". Νομίζω δεν είναι σοβαρός ο ισχυρισμός κύριοι Δικαστές ότι τον πήρε ο κύριος Κουφοντίνας για να κρύβεται στα μηχανάκια, τι να τον έκανε ο κύριος Κουφοντίνας τότε, να τον πάρει για να κρύβεται στα μηχανάκια; Άλλωστε και ο ίδιος λέει ότι "ο ρόλος μου ήταν να φυλάω τα μηχανάκια με τα οποία θα έφευγαν οι δράστες μετά την ενέργεια αυτή".

     Τώρα να επεκταθεί και ως προς τον Σάββα Ξηρό η μεταβολή αυτή της κατηγορίας από έκρηξη 270γ σε έκρηξη 270β του Ποινικού Κώδικα και επίσης στην ενοχή του Αλέξανδρου Γιωτόπουλου για ηθική αυτουργία στις παραπάνω πράξεις, όπως του κυρίου Κουφοντίνα του Χριστόδουλου Ξηρού και του Βασιλείου Τζωρτζάτου.

Σχετικό λινκ με όλες τις υποθεσεις της 17 Νεοεμβρίου σε ότι εχει σχεδη με τη δίκη!!!
http://www.eksegersi.gr/efeteio/praktika2/15_2.htm

[Iroukos]

28 Ιουλίου 1741, Ο θανατος του Ιταλού συνθέτης και βιρτουόζο, Αντόνιο Λούτσιο Βιβάλντι.



   Στις 28 Ιουλίου του 1741 πεθαίνει ο συνθέτης και βιρτουόζος του βιολιού Αντόνιο Βιβάλντι. Συνέθεσε θρησκευτική μουσική, όπερες, σονάτες και συμφωνίες κι έμεινε γνωστός για το κονσέρτο του για βιολιά και ορχήστρα «Οι τέσσερις εποχές». Είχε γεννηθεί το 1678.


Αντόνιο Βιβάλντι (1678-1741)
   Είναι μία βασική μορφή της προκλασικής εποχής με βασικότερο είδος σύνθεσης όπου διέπρεψε το κοντσέρτο. Μπορεί να θεωρηθεί ο δημιουργός της έννοιας του κοντσέρτου όπως το ξέρουμε σήμερα έχοντας γράψει τουλάχιστον 450 κοντσέρτα για αρκετά όργανα με συνηθέστερο ύποπτο, βέβαια, το βιολί. Υπήρξε γνωστός δεξιοτέχνης του βιολιού στην εποχή του και μερικές από τις συνθέσεις του μπορούν να θεωρηθούν δεξιοτεχνικές ασκήσεις μεγάλου καλλιτεχνικού γούστου. Ηταν αρκετά γνωστός στην εποχή του και έκανε συχνά ταξίδια στην Ευρώπη.
   Εκείνη την εποχή στην ορχήστρα χρησιμοποιούσαν πολύ το κοντσέρτο γκρόσο (πρώιμη μικρή συμφωνική ορχήστρα περίπου όπως την ξέρουμε σήμερα αλλά με βάρος στα έγχορδα) καθώς και το μπάσο κοντίνουο (συνήθως το τσέμπαλο όπου έπαιζε τον αρμονικό ιστό ακολουθώντας το βάσιμο της αρμονίας όπως το υπαγόρευε ο συνθέτης). Ο Βιβάλντι έτεινε βασικά προς το ομόφωνο ύφος το οποίο και χρησιμοποίησε στα έργα του με μεγάλη επιτυχία. Τα κοντσέρτα του είναι αρκετά δεξιοτεχνικού χαρακτήρα και χρησιμοποιούν το σολιστικό όργανο και την ορχήστρα σαν "ανταγωνιστές", με μία δραματική διάσταση καινούργια για την εποχή εκείνη. Εξάλλου ήταν από τους πρώτους που εξερεύνησε τη μορφή του κοντσέρτου σε βάθος.
   Ο Βιβάλντι έκανε ενα πολύ Μεγάλο έκτασης έργο : 40 όπερες, 3 ορατόρια, 50 θρησκευτικές συνθέσεις, 50 κοσμικές καντάτες και σερενάτες, 100 σονάτες καθώς και 500 κοντσέρτα και συμφωνίες για τα οποία έχει μείνει γνωστός μέχρι σήμερα.
   Ξέρουμε τον Αντόνιο Βιβάλντι  ως τον ευφάνταστο συνθέτη των Τεσσάρων Εποχών, ως τον δημιουργό της μορφής του σύγχρονου κοντσέρτου. Ήταν όμως και συνθέτης όπερας αλλά και θεατρικός ιμπρεσάριος και με τις ιδιότητες αυτές κυριάρχησε στην βενετσιάνικη σκηνή της όπερας κατά το πρώτο ήμισυ του 18ου αιώνα. Χάρη στον Βιβάλντι η Βενετία γίνεται αυτό τον καιρό το απόλυτο ευρωπαϊκό κέντρο όπερας. Στον βενετσιάνικο settecento, η μουσική καρδιά της πόλης δεν χτυπάει πιά στον Άγιο Μάρκο και στις άλλες εκκλησίες αλλά στα θέατρα της όπερας και στα φιλανθρωπικά ιδρύματα, κυρίως στα ορφανοτροφεία. Ο Βιβάλντι συνέθεσε και για τα θέατρα και για τα ιδρύματα. Αλλωστε ήταν από το 1703, χρονιά κατά την οποία γίνεται ιερέας, δάσκαλος βιολιού στο Ospedale della Pieta, ένα από τα τέσσερα ιδρύματα της Βενετίας όπου έβρισκαν καταφύγιο τα ορφανά κορίτσια (τα άλλα ήταν το Ospedale dei Mendicanti, το Ospedaletto dei SS.Giovanni e Paolo, το Ospedale degli Incurabili). Η μουσική ήταν από τις βασικές δραστηριότητες των ιδρυμάτων αυτών και το Ospedale della Pieta, που είχε ιδρυθεί το 1346, φημιζόταν για την χορωδία του και για την ορχήστρα του, που αποτελούνταν από τις οικότροφες. Ο Βιβάλντι έγραφε και για τα δύο σύνολα. Στην σελίδα τίτλου του opus 2 του Βιβάλντι που εκδόθηκε στη Βενετία το 1709 και περιλαμβάνει δώδεκα σονάτες για βιολί και τσέμπαλο (μπάσο κοντίνουο), ο συνθέτης αναφέρεται ως "Musico di Violino, e Maestro de' Concerti del Pio Ospedale della Pieta di Venezia".

[Iroukos]

28 Ιουλίου 1750, Ο θανατος του Γερμανού συνθέτης και οργανίστα, Γιόχαν Σεμπάστιαν Μπαχ.



9 χρόνια αργότερα... Στις 28 Ιουλίου του 1750 πεθαίνει ο Γιόχαν Σεμπάστιαν Μπαχ. Θεωρήθηκε από τους μεγαλύτερους συνθέτες όλων των εποχών για το ύφος της έμπνευσης και την ομορφιά της μουσικής του. Τα έργα του εκδόθηκαν σε 59 τόμους. Γεννήθηκε στις 21 του Μάρτη του 1685.

Γιόχαν Σεμπάστιαν Μπαχ (21 Μαρτίου 1685 - 28 Ιουλίου 1750)   
   Ο Γιόχαν Σεμπάστιαν Μπαχ (Άιζεναχ, 21 Μαρτίου 1685 - Λειψία, 28 Ιουλίου 1750 Γερμανός συνθέτης και οργανίστας της Μπαρόκ περιόδου. Υπήρξε αναμφισβήτητα ο σπουδαιότερος συνθέτης αυτής της περιόδου καθώς και ένας από τους σπουδαιότερους της ιστορίας της δυτικής μουσικής. Τα περισσότερα από 1000 έργα του που έχουν διασωθεί ως τις μέρες μας, ενσωματώνουν σχεδόν όλα τα χαρακτηριστικά του Μπαρόκ στυλ, το οποίο και απογειώνουν στην μέγιστη τελειότητά του. Παρόλο που δεν εισάγει κάποια νέα μουσική μορφή,εμπλουτίζει το γερμανικό μουσικό στυλ της εποχής με μια δυνατή και εντυπωσιακή αντιστικτική τεχνική, ένα φαινομενικά αβίαστο έλεγχο της αρμονικής και μοτιβικής οργάνωσης, και την προσαρμογή ρυθμών και ύφους από άλλες χώρες, ιδιαίτερα από την Ιταλία και τη Γαλλία. Τα έργα του καλύπτουν έναν ευρύ φάσμα από την οργανική μουσική (έργα για Τσέμπαλο, Εκκλησιαστικό όργανο, Kοντσέρτα) ως την φωνητική μουσική (Ορατόρια, Λειτουργίες, Πάθη, Καντάτες, κ.α.). Ως χαρακτηριστικά έργα του Μπαχ μπορούμε να αναφέρουμε τα «Κατά τον Ματθαίο Πάθη», τα «Βραδεμβούργια Κοντσέρτα» τους δύο τόμους από το «Καλώς Συγκερασμένο Κλειδοκύμβαλο» και την «Τέχνη της Φούγκας».
   Την πρώτη του μουσική εκπαίδευση έλαβε από τον πατέρα του στο Άιζεναχ και στη συνέχεια από το μεγαλύτερο αδελφό του, Johann Christoph, με τον οποίο έζησε στο Όρντρουφ μετά το θάνατο των γονιών του. Το 1699 ο Μπαχ συνέχισε τις σπουδές του στο Λύνεμπουργκ συμμετέχοντας στη χορωδία της σχολής και τελειοποιώντας παράλληλα τις γνώσεις του στο Εκκλησιαστικό Όργανο και το κλειδοκύμβαλο. Το 1703, μόλις 18 χρόνων, προσελήφθη ως βιολονίστας στην Αυλή του δούκα της Βαϊμάρης και μερικούς μήνες αργότερα ανέλαβε τη θέση του οργανίστα στην εκκλησία του Αγίου Βονιφάκιου στο Άρνσταντ. Το 1707, ύστερα από διαγωνισμό, πήρε τη θέση του οργανίστα στην Εκκλησία του Αγίου Βλασσίου στο Μυλχάουζεν, μουσικό κέντρο και έδρα διάσημων μουσικών. Μετά από ένα χρόνο εγκαταστάθηκε στη Βαϊμάρη, αναγνωρισμένος για τις καταπληκτικές του εκτελέσεις στο Όργανο.
   Το 1718 εγκαθίσταται στην Αυλή του Καίτεν, όπου η αδιαφορία που υπήρχε για τη φωνητική μουσική, ανάγκασε τον Μπαχ να ασχοληθεί με τη σύνθεση ενόργανης μουσικής και την τελειοποίηση ορισμένων οργάνων στον μηχανισμό, το κούρδισμα και την τεχνική εκτέλεσης. Το πρώτο μέρος των συνθέσεων, που αποτέλεσαν το «Καλώς συγκερασμένο κλειδοκύμβαλο» (24 πρελούδια και 24 φούγκες), γράφτηκε στο Καίτεν, μαζί με τις Αγγλικές και τις Γαλλικές σουίτες. Η έλλειψη εκκλησιαστικού Οργάνου στην Αυλή του Καίτεν κέντρισε τη φαντασία του Μπαχ και στην περίοδο αυτή ανήκουν οι περίφημες Σονάτες και Παρτίτες για σόλο βιολί, οι Σουίτες για βιολοντσέλο και τα 6 Βρανδεμβούργια Κοντσέρτα.
   Εγκατέλειψε το Καίτεν, το 1723, προκειμένου γα διαγωνιστεί στη Λιψία για την κατάληψη της θέσης του κάντορα στην εκεί Εκκλησία του Αγίου Θωμά. Τελικά, κατέλαβε τη θέση αυτή, που επί δυο περίπου αιώνες την κατείχαν διαπρεπείς μουσικοί και η οποία μπορούσε να θεωρηθεί, ακόμα και από κοινωνική άποψη, το αποκορύφωμα της σταδιοδρομίας ενός μουσικού. Στη Λιψία, εκτός από σύντομες διακοπές, ο Μπαχ έμεινε έως το θάνατο του. Αυτή είναι η πιο κοπιαστική και πιο έντονη περίοδος του συνθέτη, υποχρεωμένου, από τη θέση του, να ασχολείται με πολλά πράγματα (σχολή μουσικής, κοντσέρτα, σύνθεση νέων μουσικών έργων).
   Στα τελευταία χρόνια της ζωής του, έγραψε το μνημειώδες έργο «Η τέχνη της φούγκας», μια εξαιρετική σύνθεση που έμεινε ατελής εξαιτίας σοβαρής αρρώστιας των ματιών του. Ύστερα από δυο χειρουργικές επεμβάσεις που απέτυχαν, αλλά προκάλεσαν σοβαρές βλάβες σε ολόκληρο τον οργανισμό του, ο Μπαχ πέθανε από αποπληξία. Επέζησαν για πολλά χρόνια, η δεύτερη σύζυγος, 6 γιοι και 4 κόρες από τα 20 παιδιά που είχε φέρει στον κόσμο με τους δυο γάμους του (τη Maria Barbara και τη σοπράνο Anna Magdalena).

[Iroukos]

Όταν πριν από περίπου 120 χρόνια γεννήθηκε το πρώτο δίκυκλο, είχε τέσσερις ρόδες. Σήμερα είναι σύμβολο ελευθερίας και δύναμης.

   Στις 29 Αυγούστου του 1885 στον επαρχιακό δρόμο μεταξύ Κάνστατ και Ουντερτουκάιμ, ένα παράξενο μηχανικό ποδήλατο γέμισε καπνό τη γερμανική ύπαιθρο. Το ξύλινο κατασκεύασμα με τις τέσσερις ρόδες -δύο βοηθητικές, σαν των ποδηλάτων- κίνησε την περιέργεια των χωρικών με τον εκκωφαντικό του θόρυβο. Η πρώτη βενζινοκίνητη μοτοσικλέτα είχε γεννηθεί. Αναβάτης της ο Πολ Ντάιμλερ, γιος του εφευρέτη της Γκότλιμπ Ντάιμλερ,συνιδρυτή της βιομηχανίας αυτοκινήτων Μερσεντές. Αν και το ταξίδι ήταν μόλις 9,5 χιλιόμετρα, για την εποχή του αποτελούσε τεχνολογικό άλμα.

   Φυσικά ο Ντάιμλερ δεν ήταν ο πρώτος που προσπάθησε να κατασκευάσει μια μηχανή με δύο τροχούς. Το 1869 οι Γάλλοι κατασκευαστές ποδηλάτων Πιερ και Ερνέστ Μισό καθώς και ο μηχανικός Λουί Γκιγιόμ Περό είχαν προσαρμόσει μια ατμομηχανή πάνω σ' ένα ξύλινο ποδήλατο. Το ίδιο έκαναν το 1884 οι Άγγλοι αδερφοί Κόπλαντ, οι οποίοι συναρμολόγησαν ένα ατμοκίνητο ποδήλατο και το οποίο βάφτισαν Πένι Φάρδινγκ, δηλαδή μικρής αξίας.


   Σήμερα οι βιομηχανίες μοτοσικλετών κάνουν εκατομμύρια πωλήσεις κάθε χρόνο. Σ' όλο τον κόσμο κυκλοφορούν περισσότερες από εκατό εκατομμύρια μοτοσικλέτες, από τις οποίες τα τριάντα εκατομμύρια βρίσκονται στην Κίνα.


Κουρδιστό μηχανάκι

   Μέχρι να φτάσουμε στην κυριαρχία της βενζινοκίνητης μοτοσικλέτας προηγήθηκε μια σειρά εκκεντρικών πειραματισμών. Το Cynophere (Κυνοφόρος) ήταν ένα τρίκυκλο με οπίσθιες ρόδες σαν κλουβιά. Στο εσωτερικό τους έκλειναν ένα ή περισσότερα σκυλιά, τα οποία όταν έτρεχαν μετέδιδαν την κίνηση στο "μισοζώντανο" όχημα.  
   Τη σκυτάλη πήρε ένα άλλο πρωτότυπο, που διέθετε μηχανισμό με ελατήριο παρόμοιο μ' εκείνον των ρολογιών. Ωστόσο η αυτονομία του ήταν μόνο μερικές εκατοντάδες μέτρα, αφού στη συνέχεια έπρεπε να το κουρδίζουν ξανά.
   Από τα πρώιμα βήματα δεν έλειψαν και κάποιες οικολογικές προσπάθειες. Το Τandem ήταν η πρώτη ηλεκτροκίνητη μοτοσικλέτα που κατασκευάστηκε το 1897 από κάποιον ονόματι Χούμπερ. Αν και ιδιοφυές στη σύλληψή του, στάθηκε αδύνατο να χρησιμοποιηθεί στην πράξη. Οι μπαταρίες του ήταν πολύ βαριές και παρήγαγαν μικρή ποσότητα ρεύματος. Έτσι το βενζινοκίνητο "παιχνιδάκι" που επινόησε ο Ντάιμλερ αποδείχθηκε η μόνη αξιόπιστη λύση. Μια ολόκληρη βιομηχανία στηρίχτηκε πάνω του και μόλις μέσα σε μία δεκαετία είχε παγκόσμια απήχηση.

[Iroukos]

Παιδιά του πολέμου

   Οι πρώτες αμερικανικές μοτοσικλέτες εμφανίστηκαν στις αρχές του 20ού αιώνα. Σκοπός τους ήταν να αντικαταστήσουν τα άλογα, ως εκ τούτου έπρεπε να είναι ανθεκτικές και δυνατές για να διανύουν τις τεράστιες αποστάσεις των ΗΠΑ. Σύντομα δύο κατασκευαστικοί οίκοι ξεχώρισαν και κατέκτησαν την αμερικανική αγορά: η Harley-Davidson και η Indian. Αυτές οι μοτοσικλέτες ήταν τόσο απλές, ώστε μπορούσε να τις οδηγήσει ακόμα κι ένας άπειρος αγρότης ή να τις επισκευάσει ο σιδηροτεχνίτης του χωριού.
   Αντίθετα, η γερμανική βιομηχανία μοτοσικλέτας στηρίχτηκε στις δοκιμασμένες λύσεις του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Η BMW κατασκεύασε πρωτοποριακές μοτοσικλέτες με βάση τα μοντέλα που χρησιμοποίησε το Τρίτο Ράιχ στον πόλεμο. Μέσα σε λίγα χρόνια εδραιώθηκε τόσο στην εσωτερική όσο και στη διεθνή αγορά.
   Οι άλλοι ηττημένοι του πολέμου, η Ιαπωνία και η Ιταλία, κατάφεραν κι αυτοί μέσα σε λίγα χρόνια να αποκτήσουν τη δική τους βιομηχανία μοτοσικλετών. Η οικονομική κρίση που ακολούθησε τον πόλεμο δημιούργησε μεγάλη ζήτηση για φτηνά και αξιόπιστα μέσα μεταφοράς. Έτσι στην Ιαπωνία γεννήθηκε το Honda Club, το θρυλικό παπάκι που μεσουρανεί μέχρι και σήμερα. Αντίστοιχα στην Ιταλία κατασκευάστηκε η φινετσάτη Vespa της Piaggio. Αξίζει να αναφέρουμε την περίεργη ιστορία της. Ο Ιταλικός Στρατός είχε παραγγείλει στην εταιρεία χιλιάδες νέα πυροβόλα. Οι προδιαγραφές κατασκευής προέβλεπαν τον εφοδιασμό των πυροβόλων με ρόδες, ώστε να είναι εύκολη η μεταφορά τους. Η κατάληψη της Ιταλίας από τους Γερμανούς ακύρωσε το πρόγραμμα, με αποτέλεσμα οι αποθήκες της Piaggio να κατακλυστούν από χιλιάδες άχρηστες ρόδες. Μετά τη λήξη του πολέμου οι υπεύθυνοι του εργοστασίου σκέφτηκαν να κατασκευάσουν ένα μικρό και εύχρηστο μηχανάκι προσαρμόζοντας σ' αυτό τις ρόδες που περίσσευαν. Έτσι γεννήθηκε ο μεγαλύτερος ευρωπαϊκός θρύλος των δύο τροχών. 




Ξυπνάς μέσα μου το ζώο

   Γιατί αρέσει τόσο πολύ η μηχανή; Σύμφωνα με τους ειδικούς, η μοτοσικλέτα συμβολίζει την αντρική ζωτική δύναμη και ισχύ. Ένας άντρας πάνω στη μηχανή μπορεί να κάνει κτήμα του κάτι που στην πραγματικότητα δεν του ανήκει: την ταχύτητα, χαρακτηριστικό γνώρισμα του ζωικού κόσμου. Αυτό το επιτυγχάνει χωρίς να βρίσκεται κλεισμένος στις λαμαρίνες ενός αυτοκινήτου. Γι' αυτό το λόγο η μοτοσικλέτα ταυτιζόταν πάντα με την ελευθερία και την ανεξαρτησία. Το ίδιο συμβαίνει και με τις γυναίκες, αφού κι εκείνες έχουν τις ίδιες ανάγκες από ψυχολογικής πλευράς.
   Έτσι η μοτοσικλέτα δεν είναι απλώς μέσο μεταφοράς, αλλά τρόπος ζωής. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελούν οι οδηγοί των μηχανών Harley-Davidson, οι οποίοι ιδρύουν λέσχες σε όλο τον κόσμο, κινούνται ομαδικά και ντύνονται με τζιν, μαύρα δερμάτινα τζάκετ και βαριές μπότες. Ο μύθος της Harley-Davidson γεννήθηκε στις ΗΠΑ τη δεκαετία του 1950. Οι πρώτοι οδηγοί τους ήταν βετεράνοι πιλότοι βομβαρδιστικών, ήρωες του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Οι πρώτοι ξένοιαστοι καβαλάρηδες υιοθέτησαν τα χαρακτηριστικά γυαλιά Ray Ban και τα βαριά δερμάτινα τζάκετ και στην πολιτική τους ζωή. Την εικόνα του σκληρού και ανεξάρτητου αναπαρήγαγε το Χόλιγουντ με ταινίες όπως ο Ξένοιαστος Καβαλάρης, με πρωταγωνιστές τους Πίτερ Φόντα και Ντένις Χόπερ. Αν κι έχουν περάσει πολλές δεκαετίες από τότε, το ίματζ αντιστέκεται στη φθορά του χρόνου και οι "Χαρλεάδες" όλο και πληθαίνουν.



Γυμνή, βολική ή γρήγορη;
 
   Οι κατηγορίες των σύγχρονων μοτοσικλετών είναι πολλές και αντανακλούν την ιδιοσυγκρασία του ιδιοκτήτη τους. Οι κάστομ, όπως οι Harley-Davidson, έχουν το τιμόνι αρκετά ψηλά και τα πεντάλ μπροστά, ώστε οι αναβάτες να κάθονται πιο βολικά στα ταξίδια τους στις αχανείς αμερικανικές λεωφόρους. Άλλες μηχανές μεγάλου κυβισμού είναι οι εντούρο. Ιδανικές για χωματόδρομους, είναι απόγονοι των μότο κρος, αφού διατηρούν την μπροστινή ρόδα με το ψηλό φτερό. Αν ο υποψήφιος πελάτης δε θέλει να πάρει τα όρη και τα λαγκάδια και να βουτηχτεί στη λάσπη, υπάρχουν και οι ον-οφ. Αυτές οι μηχανές προσφέρουν αξιοπρεπείς δυνατότητες για τις εκτός δρόμου διαδρομές και, παράλληλα, είναι χρήσιμα εργαλεία για τις μετακινήσεις στην πόλη. Τέλος, συναντάμε τις στριτ (δρόμου), οι οποίες ξεχωρίζουν για τις υψηλές τους επιδόσεις. Σ' αυτές ανήκουν και οι νέικεντ (γυμνές), οι οποίες ονομάζονται έτσι γιατί ο κινητήρας τους δεν καλύπτεται από πλαστικά μέρη.

[Iroukos]

Οι φυλές
 
   Σύμφωνα με τη ΛΕΜΟΤ (Λέσχη Ελλήνων Μοτοσικλετιστών), υπάρχουν δύο κατηγορίες μοτοσικλετιστών. Οι εκ πεποιθήσεως μοτοσικλετιστές και οι εξ ανάγκης. Η πρώτη κατηγορία χρησιμοποιεί τη μοτοσικλέτα για να πηγαίνει στη δουλειά, να τρέχει σε πίστες ή για εκδρομικές εξορμήσεις. Ο εκ πεποιθήσεως μοτοσικλετιστής διαλέγει τη μηχανή που θα αγοράσει βάσει των αναγκών του και επειδή ξέρει ακριβώς τι χρειάζεται. Αυτό σημαίνει ότι μπορεί να έχει δύο ή περισσότερες μηχανές και να μην έχει καθόλου αυτοκίνητο. Γενικά ασχολείται με τη μηχανή και συχνά παρακολουθεί μαθήματα ασφαλούς οδήγησης.
   Η κατηγορία των εξ ανάγκης μοτοσικλετιστών περιλαμβάνει εκείνους που, παρότι προτιμούν το αυτοκίνητο, πιστεύουν ότι με τη μηχανή μετακινούνται γρηγορότερα. Τα άτομα αυτά ποικίλλουν: από το φοιτητή που δεν μπορεί ακόμα να οδηγήσει αυτοκίνητο μέχρι τον υπάλληλο που βιάζεται να φτάσει στη δουλειά του. "Συχνά οι συγκεκριμένοι οδηγοί αποτελούν ομάδα υψηλού κινδύνου" υποστηρίζει ο κ. Τάκης Κανελλόπουλος, πρόεδρος της ΛΕΜΟΤ. Και διευκρινίζει: "Αγοράζουν ένα οποιοδήποτε μηχανάκι είτε βάσει των λιγοστών τους γνώσεων είτε επειδή τους αρέσει οπτικά. Φορούν ένα κράνος και ορμάνε ανάμεσα στα αυτοκίνητα νομίζοντας ότι είναι ασφαλείς". Σκοπός τους είναι να ελίσσονται καλύτερα στην κίνηση ή, αν μένουν στην εξοχή, να καλύπτουν τις αποστάσεις από το ένα μέρος στο άλλο πρακτικά και γρήγορα.

   Ένα πάντως είναι σίγουρο: δεν υπάρχουν σκληροπυρηνικοί μοτοσικλετιστές. Μάλιστα στην οργανωμένη μοτοκίνηση δεν υφίσταται καν ο όρος "μηχανόβιος". Ο κ. Κανελλόπουλος εξηγεί: "Ο όρος μπορεί να γίνει εν μέρει δεκτός όσο ο μοτοσικλετιστής βρίσκεται πάνω στη μηχανή. Όταν κατέβει είναι ένας άνθρωπος όπως όλοι. Δεν αγοράζει μόνο πέτσινα".



Υπαίθρια πάρτι

   Οι λάτρεις των δικύκλων έχουν τα δικά τους ξεχωριστά ραντεβού. Όπου υπάρχουν μοτοσικλετιστές διοργανώνονται και μοτοσυγκεντρώσεις. Το ίδιο ισχύει και στην Ελλάδα, αφού κάθε βδομάδα πραγματοποιούνται εκδηλώσεις και εξορμήσεις στην επαρχία. Πρόκειται για εκδρομές αναψυχής στις οποίες μπορεί να συμμετάσχει οποιοσδήποτε, άσχετα από το αν είναι μέλος κάποιας λέσχης ή έχει μηχανή. Στις συγκεντρώσεις οι παρευρισκόμενοι δε συζητούν μόνο για κυλίνδρους και αναρτήσεις. Επιδίδονται σε δραστηριότητες που ποικίλλουν: από πτώση αλεξίπτωτου μέχρι ράφτινγκ. Το κόστος εξαρτάται από τον προορισμό, τις μέρες διαμονής και το τι ψυχαγωγία θα επιλέξει κάποιος. Η ΛΕΜΟΤ διοργάνωσε την 8η Χειμερινή Πανελλήνια Συγκέντρωση Μοτοσικλετιστών στις 28-30 Νοεμβρίου στο Δίδυμο Ερμιονίδας. Στη διάρκειά της πραγματοποιήθηκαν δοκιμές μοτοσικλετών, έκθεση κλασικής μοτοσικλέτας, παρουσίαση διαφανειών, συζητήσεις, θεατρική παράσταση και ζωντανή μουσική. Ασφαλώς δεν έλειψαν τα μαρσαρίσματα και η μυρωδιά της βενζίνης.

   Τον προηγούμενο χρόνο η Harley-Davidson διοργάνωσε τις πιο θεαματικές συγκεντρώσεις σε όλο τον κόσμο για να γιορτάσει έναν αιώνα ζωής. Το κορυφαίο γεγονός έλαβε χώρα στις 31 Αυγούστου 2006 στο Ουισκόνσιν των ΗΠΑ, όπου συμμετείχαν περίπου ένα εκατομμύριο άνθρωποι και 200.000 μοτοσικλέτες. Δε θα ήταν έκπληξη αν ο "βρυχηθμός" 200.000 μονοκύλινδρων θηρίων καταγραφόταν από κάποιο σεισμολογικό ινστιτούτο...



Αδρεναλίνη

   Στον αντίποδα των μοτοσυγκεντρώσεων βρίσκονται οι εκδηλώσεις για πιο τολμηρούς αναβάτες, αγώνες εξαιρετικά επικίνδυνοι που δοκιμάζουν τα όρια μηχανών και ανθρώπων. Τέτοιος είναι το Tourist Trophy που πραγματοποιείται στη νήσο Μαν της Αγγλίας. Εκεί κάθε Ιούνιο εκατοντάδες μοτοσικλετιστές κάθε εθνικότητας, χωρισμένοι σε διαφορετικές κατηγορίες, αγωνίζονται σε μια ακραία διαδρομή 66 χιλιομέτρων.

   Όμως ο απόλυτος αγώνας ακούει στο όνομα Παρίσι-Ντακάρ. Παρά την ονομασία, εδώ και χρόνια ο τερματισμός δε γίνεται στην πρωτεύουσα της Σενεγάλης. Πρόκειται για τον πιο απαιτητικό και ριψοκίνδυνο αγώνα, που συγκεντρώνει την προσοχή όλου του μηχανοκίνητου αθλητισμού. Καθένας που διαθέτει οποιοδήποτε μέσο μεταφοράς -αυτοκίνητο, φορτηγό ή μηχανή- μπορεί να λάβει μέρος. Η φετινή διαδρομή, από τη Μασσαλία ως το Σαρμ ελ Σέιχ της Αιγύπτου διήρκεσε δεκαοχτώ μέρες και τα πληρώματα κάλυψαν απόσταση 8.552 χιλιομέτρων. Δυστυχώς, τα ατυχήματα δε λείπουν και συχνά κάποιοι αναβάτες χάνουν τη ζωή τους καταμεσής της ερήμου.

[Iroukos]

Αθήνα: το «χωριό» που έγινε πρωτεύουσα


   Στις 18 Σεπτεμβρίου του 1834, η μικρή, τότε, Αθήνα ονομάζεται πρωτεύουσα του νεοσύστατου ελληνικού κράτους. Έκτοτε, πολλά έχουν αλλάξει, στην προσπάθεια της πόλης να ανταποκριθεί στον απαιτητικό ρόλο της ως σύγχρονης μεγαλούπολης.
   Μετά την απελευθέρωση της Ελλάδας από την Οθωμανική Αυτοκρατορία και την ανακήρυξη της χώρας μας ως ανεξάρτητη με το Πρωτόκολλο του Λονδίνου (22 Ιανουαρίου του 1830), δημιουργήθηκε η ανάγκη οργάνωσης και λειτουργίας του νέου κράτους σε σωστές βάσεις και με τις κατάλληλες υποδομές. Μεταξύ άλλων, η πόλη του Ναυπλίου ανέλαβε προσωρινά χρέη πρωτεύουσας - μέχρι να εξομαλυνθεί η κατάσταση και να αποφασιστεί επίσημα ποια θα ήταν η «πρώτη πόλη» της Ελλάδας.
   Η απόφαση για τον ορισμό της μελλοντικής ελληνικής πρωτεύουσας, κάθε άλλο παρά εύκολη ήταν. Προσωπικότητες της εποχής, πολιτικοί, αλλά και εξειδικευμένοι επιστήμονες (αρχιτέκτονες, πολεοδόμοι κ.ά.) πήραν μέρος στη συζήτηση που ακολούθησε, προσπαθώντας να επηρεάσουν τις εξελίξεις και την τελική απόφαση. Οι πόλεις που προτάθηκαν ήταν, μεταξύ άλλων, η Κόρινθος, τα Μέγαρα, ο Πειραιάς, το Άργος, καθώς και το Ναύπλιο - η μέχρι τότε πρωτεύουσα της χώρας.
   Τελικά, η πλάστιγγα έγειρε προς την Αθήνα, η οποία το Σεπτέμβριο του 1834 ανακηρύχθηκε επίσημα σε «Βασιλική καθέδρα και πρωτεύουσα». Οι λόγοι που οδήγησαν στο να πάρει τελικά η Αθήνα το «χρίσμα», έχουν να κάνουν με την (τένδοξη ιστορία της ως λίκνο του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού (την απόφαση πιθανότατα επηρέασε ο βασιλιάς της Βαυαρίας, Λουδοβίκος, ο οποίος ήταν γνωστός αρχαιολάτρης).

ΑΠΟΨΗ ΤΗΣ ΑΡΧΑΙΑΣ ΑΘΗΝΑΣ ΤΟ 1834

Η Αθήνα το 1834

   Κάθε άλλο παρά έτοιμη έδειχνε η Αθήνα το 1834 για αναλάβει τον ηγεμονικό ρόλο της πρώτης πόλης του κράτους. Έχοντας χάσει προ πολλού την αίγλη της αρχαίας εποχής και με νωπά τα «σημάδια» από τις μάχες που διεξήχθησαν στο έδαφός της, η Αθήνα αποτελούσε μία μικρή κωμόπολη (ή μάλλον, ένα… μεγάλο χωριό) που αριθμούσε μόλις 10 χιλιάδες κατοίκους και περίπου 170 κατοικίες και κατεστραμμένα κτήρια. Την ίδια εποχή, ο πληθυσμός της Πάτρας ανερχόταν σε 15 χιλ., ενώ της Θεσσαλονίκης σε 60.
   Εκτεινόταν γύρω από την Ακρόπολη (περίπου από του Ψυρρή έως του Μακρυγιάννη), έχοντας ως κέντρο της την περιοχή της Πλάκας (την Παλιά Πόλη). Από τα μεγάλα προβλήματα της νέας πρωτεύουσας ήταν η έλλειψη συστήματος ύδρευσης (νερό έπαιρναν από τις βρύσες ή τις πηγές), καθώς και η ανυπαρξία δημόσιου φωτισμού και συγκοινωνιών, ενώ υπήρχε παντελής έλλειψη υπηρεσιών ή άλλων κοινωνικών αγαθών.
   Ωστόσο, η ανακήρυξή της σε πρωτεύουσα του νεοσύστατου ελληνικού κράτους, την ανήγαγε αυτόματα στο πνευματικό κέντρο της χώρας, δίνοντας ταυτόχρονα ώθηση σε επιστήμες, πολιτισμό και τέχνες. Παράλληλα, Έλληνες και ξένοι αρχιτέκτονες σχεδίασαν και υλοποίησαν μνημειώδη κτήρια, γνωστά ως νεοκλασικά (μεταξύ των πρώτων, ήταν η σημερινή Βουλή των Ελλήνων και το Πανεπιστήμιο), ενώ τα σπίτια που χτίζονταν καθημερινά, συνέβαλαν στη αναβάθμιση τής εικόνας τής νέας πόλης. Όπως ήταν λογικό, η πόλη ανοικοδομούταν με γοργό ρυθμό, προσπαθώντας να καλύψει τις επιτακτικές ανάγκες που της δημιούργησε ο νέος της ρόλος. Εντούτοις, το αρχικό σχέδιο (ήδη από το 1831) για τη δημιουργία μίας πανέμορφης πόλης με μεγάλους δρόμους, αντικαταστάθηκε από μεταγενέστερο που συρρίκνωνε τις οδούς και τις συνοικίες, οι οποίες οικοδομούνταν άναρχα.
   Εξάλλου, η επικοινωνία με τα άλλα κράτη επέβαλε τη δημιουργία ενός ισχυρού εμπορικού κέντρου, καθώς και την άμεση συγκοινωνιακή σύνδεση, τόσο με το εξωτερικό, όσο και με τις υπόλοιπες περιοχές της χώρας.
   Στα επόμενα χρόνια, η Αθήνα αποτέλεσε τον πόλο έλξης για τους Έλληνες, που έφταναν από όλα τα μέρη της χώρας. Μοιραία, το 1896, στην έναρξη των πρώτων, σύγχρονων Ολυμπιακών Αγώνων, η πρωτεύουσα είχε αλλάξει ριζικά την όψη της, έχει επεκταθεί χωρικά, αριθμούσε περίπου 140 χιλ. κατοίκους και αποτελούσε το εμπορικό και πνευματικό κέντρο της χώρας.

Ολυμπιακοί αγώνες Αθήνα 1896

[Iroukos]

ΧΡΟΝΙΚΟ ΤΗΣ ΣΥΓΧΡΟΝΗΣ ΠΡΩΤΕΥΟΥΣΑΣ
--------------------------------------------------------------------------------

Τα πιο σημαντικά γεγονότα της Αθήνας, από το 1834
--------------------------------------------------------------------------------

 18/09/1834: Η Αθήνα ονομάζεται πρωτεύουσα του ελληνικού κράτους

 1835: Πρώτα φανάρια με λάμπες λαδιού σε κεντρικά σημεία της πόλης

 03/09/1843: Διαδήλωση στο κέντρο της Αθήνας, με αποτέλεσμα την παραχώρηση Συντάγματος από το βασιλιά Όθωνα

 1860: Τακτική συγκοινωνία Αθήνας - Πειραιά με άμαξες

 1869: Ολοκλήρωση πρώτης σιδηροδρομικής γραμμής Θησείο - Πειραιάς

 1889: Ξεκινάει ο ηλεκτροφωτισμός της πόλης

 1896: Οι πρώτοι σύγχρονοι Ολυμπιακοί Αγώνες διεξάγονται στην Αθήνα

 Αύγουστος 1909: Στρατιωτικό κίνημα στο Γουδί

 1922: Χιλιάδες μετανάστες καταφτάνουν στην πρωτεύουσα, μετά από τη Μικρασιατική Καταστροφή - Εμφανίζονται τα πρώτα δημόσια λεωφορεία

 1925: Η Ούλεν προσπαθεί να λύσει το πρόβλημα ύδρευσης της πρωτεύουσας, με το φράγμα της λίμνης του Μαραθώνα

27/04/1941: Τα πρώτα γερμανικά στρατεύματα εισβάλλουν στην Αθήνα

 12/10/1944: Η Αθήνα απελευθερώνεται από τους Γερμανούς

 21/04/1967: Στρατιωτικό πραξικόπημα εκδηλώνεται στην Αθήνα

 17/11/1973: Άρματα μάχης εισβάλουν στο Πολυτεχνείο

 1981: Εγκαινιάζεται το φράγμα του Μόρνου

 1989-1990: Ξηρασία πλήττει την πρωτεύουσα

 28/01/2000: Εγκαινιάζεται το μετρό της Αθήνας

 13/08/2004: Τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας 

Το αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου ...

[Iroukos]

Η Αθήνα σήμερα


   Στη σύγχρονη πραγματικότητα, η πόλη των Αθηνών προσπαθεί να σταθεί ως ισάξια μεταξύ των άλλων ευρωπαϊκών πρωτευουσών. Η επιτυχημένη διοργάνωση των Ολυμπιακών Αγώνων, πριν από δύο χρόνια, ( )έδωσε την εικόνα στον έξω κόσμο ότι πρόκειται για μία σύγχρονη, σωστά δομημένη και οργανωμένη πόλη - ενώ, ταυτόχρονα, έδωσε υποσχέσεις στους κατοίκους της, για ένα καλύτερο μέλλον στην ίδια τους την πόλη. ( )
   Αναμφίβολα, η Αθήνα αποτελεί μία μοναδική και σαγηνευτική πόλη, με πολυάριθμα αξιοθέατα διασπαρμένα σε αρκετά της σημεία. Η - συνήθως ηλιόλουστη - πρωτεύουσα χαρακτηρίζεται από πληθώρα αρχαιολογικών χώρων και μουσείων, που αποτυπώνουν και συνθέτουν την πολυσχιδή ιστορική διαδρομή της, ενώ φιλοξενούν μία μεγάλη ποικιλία εκθεμάτων από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα. Τα νέα, αξιοσημείωτα έργα που έχουν πραγματοποιηθεί τα τελευταία χρόνια (όπως το νέο συγκοινωνιακό δίκτυο, η περαιτέρω αξιοποίηση της παραλιακής ζώνης, η ανέγερση σύγχρονων κτηρίων και σταδίων κ.ά.) έχουν συμβάλλει στην αναβάθμιση της αισθητικής της εικόνας και στη βελτίωση της καθημερινότητας των Αθηναίων.
   Ωστόσο, τα προβλήματα που παρουσιάζει η πόλη δείχνουν να υπερτερούν από τις δυνατότητες που ήδη προσφέρει - ή από τις λύσεις που κάθε φορά προτείνονται και τελικώς υλοποιούνται.


ΝΕΦΟΣ

   Η Αθήνα ασφυκτιά από την ατμοσφαιρική ρύπανση: το γνωστό «νέφος» που τη χαρακτηρίζει εδώ και πολλά χρόνια και που αναδεικνύεται σε ένα από τα μεγαλύτερά της προβλήματα. Η ελληνική πρωτεύουσα είναι από τις πόλεις με τις υψηλότερες συγκεντρώσεις μικροσωματιδίων στην Ευρώπη, ενώ παρουσιάζει και υψηλές συγκεντρώσεις οξειδίων του αζώτου.
   Όπως τονίζουν οι επιστήμονες, το νέφος εξακολουθεί να μεταλλάσσεται και να αναπτύσσεται, με τους σταθμούς μέτρησης του ΥΠΕΧΩΔΕ να καταγράφουν, όλο και πιο συχνά, υψηλές τιμές συγκέντρωσης σωματιδίων, κατά τους τελευταίους μήνες. Μάλιστα, στοιχεία του υπουργείου καταδεικνύουν ότι, εντός του 2005, μία στα τέσσερις βιομηχανίες και το 16% των κεντρικών θερμάνσεων των κτηρίων υπερέβησαν τα όρια εκπομπών διοξειδίου του άνθρακα.

Κυκλοφοριακό

   Το πρόβλημα της ρύπανσης οξύνεται από την πληθώρα των οχημάτων που τη διατρέχουν καθημερινά: στην πόλη υπολογίζεται ότι κυκλοφορούν καθημερινά περίπου δύο εκατομμύρια Ι.Χ. (τη στιγμή που οι εκτιμήσεις ειδικών κάνουν λόγο για 430 χιλιάδες οχήματα, προκειμένου να υπάρξει μία «ανεκτή» κυκλοφοριακή κατάσταση).
   Η αύξηση του αριθμού των αυτοκινήτων που κυκλοφορούν στο λεκανοπέδιο ήταν αλματώδης τα τελευταία χρόνια, με αποτέλεσμα η μέση ωριαία ταχύτητα των οχημάτων τις ώρες αιχμής να μην ξεπερνά τα 8 χλμ. / ώρα. Η δημιουργία του μετρό και της Αττικής οδού έχουν σαφώς βελτιώσει την εικόνα στους δρόμους της Αθήνας, όμως σίγουρα, δεν έχουν εξαλείψει το πρόβλημα.

[Iroukos]

   Ο «Ανθρωπος που Εσωσε τα Παιδιά», ο ερευνητής που χάρισε στην ανθρωπότητα το εμβόλιο κατά της πολιομυελίτιδας, είχε το «προνόμιο» να μην τιμηθεί ποτέ με Νομπέλ Ιατρικής. Θύμα της «συντεχνιακής» μισαλλοδοξίας, ο αμερικανός μικροβιολόγος Τζόνας Σολκ παρέμεινε ακόμη και μετά θάνατον ένας αφανής ήρωας· όπως έλεγε χαρακτηριστικά ο Μπέιζιλ Ο' Κόνορ, ένας από τους ελάχιστους συναδέλφους-υποστηρικτές του, ο κορυφαίος αυτός επιστήμονας ανακάλυψε το αντιπολιομυελιτικό εμβόλιο και του φέρονταν σαν να ήταν εγκληματίας.



   Ο Τζόνας Σολκ γεννήθηκε στο Ιστ Χάρλεμ της Νέας Υόρκης τη χρονιά που η Ευρώπη παραδιδόταν στους ανέμους του Α´ Παγκοσμίου Πολέμου. Γιος ενός ορθόδοξου Πολωνοεβραίου, από τους εκατοντάδες χιλιάδες μετανάστες που διέσχισαν τον Ατλαντικό στις αρχές του αιώνα αναζητώντας ελπίδα και ίσες ευκαιρίες, δραπέτευσε από το πεπρωμένο του σπουδάζοντας ιατρική στο Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης. Η οξύνοια, οι επιδόσεις του αλλά και μια μυστικιστική σχεδόν αγωνία να επιτελέσει το ταχύτερο μια αποστολή για την οποία γνώριζε μέσα του ότι ήταν προορισμένος τον έκαναν να δρα και να ελίσσεται με ιλιγγιώδη ταχύτητα προσπερνώντας επιδεικτικά ­ βλάσφημα για πολλούς συμφοιτητές και αργότερα συναδέλφους του ­ ακαδημαϊκές δάφνες και φιλοδοξίες. Μια υποτροφία για σπουδές μικροβιολογίας στο Πανεπιστήμιο του Μίσιγκαν ήταν εκείνη που τον βοήθησε να ανακαλύψει τον προσανατολισμό του υπό την καθοδήγηση του διακεκριμένου δόκτορα Τόμας Φράνσις.


   Η παρθενική επιστημονική πρόκλησή του ήταν παραγγελία του αμερικανικού στρατού: αντιγριπικά εμβόλια. Εν έτει 1942, μεσούντος πλέον του Β´ Παγκοσμίου Πολέμου, συμμετείχε ως εταίρος του Εθνικού Συμβουλίου Ερευνας σε ένα πρόγραμμα ανάπτυξης ανοσοποίησης κατά της γρίπης στη Σχολή Δημόσιας Υγείας του Πανεπιστημίου του Μίσιγκαν. Οταν οι δυνάμεις του Αξονα κατέρρευσαν αισθάνθηκε έτοιμος να εγκαινιάσει τον δικό του Μεγάλο Πόλεμο ενάντια στον εχθρό όλων των ονειροπόλων ανοσολόγων αυτού του πλανήτη: την πολιομυελίτιδα. Ξεκίνησε με ένα δικό του εργαστήριο στο Πανεπιστήμιο του Πίτσμπεργκ. Ο Μπέιζιλ Ο' Κόνορ, επικεφαλής του Ιδρύματος Παιδικής Παράλυσης (το έτερο ζοφερό «παρατσούκλι» της πολιομυελίτιδας), ήταν από τους πρώτους που διέγνωσαν ότι ο Σολκ ήταν αποφασισμένος να τα καταφέρει. Βεβαίως τον θεμέλιο λίθο για την έρευνα είχε βάλει λίγα χρόνια νωρίτερα ο Τζον Εντερς του Πανεπιστημίου του Χάρβαρντ. Η δική του επιστημονική ομάδα ήταν εκείνη που είχε ανακαλύψει τον τρόπο να καλλιεργεί τον ιό της πολιομυελίτιδας μέσα σε δοκιμαστικούς σωλήνες ­ για πρώτη φορά οι πολέμιοι της επάρατης ασθένειας των κινητικών κέντρων του νωτιαίου μυελού είχαν στη διάθεσή τους όσους ιούς ήθελαν προκειμένου να «κυνηγήσουν» το εμβόλιο.



   Ασπονδος αντίζηλος του Σολκ στον πόλεμο κατά της πολιομυελίτιδας ο Αλμπερτ Σάμπιν. Η προσέγγισή τους ήταν εντελώς διαφορετική. Ο Σάμπιν ανήκε στη «σχολή Παστέρ», σύμφωνα με την οποία ο καλύτερος τρόπος για να δημιουργήσεις ανοσοποίηση ήταν να χρησιμοποιήσεις έναν ιό ζωντανό αλλά κατά τι εξασθενημένο. Αντιθέτως ο Σολκ ήδη από την εποχή όπου συμμετείχε στο πρόγραμμα ανάπτυξης ανοσοποίησης κατά της γρίπης πίστευε ότι ο καλύτερος τρόπος για να «γαργαλίσεις» το ανοσοποιητικό σύστημα ήταν να χρησιμοποιήσεις εντελώς απενεργοποιημένους, νεκρούς ιούς. Τελικά ο Σολκ είχε δίκιο. Πέτυχε να αναγνωρίσει τρία χωριστά στελέχη του ιού της πολιομυελίτιδας και απέδειξε ότι νεκρός ιός από καθένα από τα στελέχη αυτά μπορούσε να προκαλέσει σχηματισμό αντισωμάτων σε πιθήκους. Στη συνέχεια αποφάσισε να επεκτείνει τις έρευνές του σε παιδιά που είχαν αναρρώσει από τη νόσο. Το 1954 πραγματοποιήθηκε δοκιμή σε μαζική κλίμακα ­ ένα εκατομμύριο παιδιά ηλικίας από έξι ως εννέα ετών ­ που απέδειξε πανηγυρικά ότι η δοκιμή ενός τέτοιου εμβολίου μείωνε τη συχνότητα εμφάνισης της πολιομυελίτιδας.



   Η ανθρωπότητα είχε κερδίσει μια μεγάλη μάχη· μόλις ένα χρόνο αργότερα το εμβόλιο δόθηκε σε κοινή χρήση στις ΗΠΑ. Ο Σολκ όμως είχε στο μεταξύ κάνει ένα μεγάλο λάθος που τον τοποθέτησε πάραυτα στη «μαύρη λίστα» της επιστημονικής «συντεχνίας». Αντί να ακολουθήσει το πρωτόκολλο ­ να δημοσιεύσει κατ' αρχήν τα αποτελέσματα της έρευνας σε ένα ιατρικό περιοδικό και εν συνεχεία να φροντίσει να ανακοινώσει τα ονόματα όλων εκείνων που συμμετείχαν σε αυτή την τεράστια επιτυχία ­ έκανε του «κεφαλιού» του. Μόλις ανακάλυψε το εμβόλιο έδωσε άρον άρον μια συνέντευξη Τύπου και εν συνεχεία μίλησε στο ραδιόφωνο χωρίς να αναφέρει ούτε ένα όνομα συναδέλφου ­ ούτε του Εντερς στο Χάρβαρντ ούτε των συναδέλφων του στο εργαστήριο του Πίτσμπεργκ ούτε βεβαίως το δικό του. Το λάθος αυτό θα τον στοιχειώσει για πάντα. Ο ακαδημαϊκός κόσμος τον σνομπάρει επιδεικτικά ακόμη και όταν λίγο πριν από τον θάνατό του το 1995 αποφασίζει να επικεντρώσει τις έρευνές του στην ανακάλυψη του εμβολίου κατά της μάστιγας του αιώνα: του AIDS.

[delfinaki]

http://www.sansimera.gr/archive/almanac/?date=1311

[delfinaki]

Παγκόσμια Ημέρα για τα Δικαιώματα του παιδιού......


http://portal.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathextra_1_26/09/2007_172829


Υ.Γ.: Η Σομαλία και οι ΗΠΑ, δεν έχουν υιοθετήσει την σύμβαση της 20/11/1989

[Iroukos]

1981: Πυροβολείται θανάσιμα από μουσουλμάνους εξτρεμιστές ο πρόεδρος της Αιγύπτου, Ανουάρ Σαντάτ, ενώ παρακολουθούσε στρατιωτική παρέλαση στο Κάιρο. Είχε γεννηθεί το 1918 και είχε διαδεχθεί τον Νάσερ, το 1970.


ποιοι ηταν αυτοι όμως που τον ηθελαν νεκρο & γιατι?

   Ο δρ. Αιμάν αλ Ζαουαχίρι είναι ο νούμερο 2 στην πυραμίδα της Αλ Κάϊντα και θεωρείται ως ο ιθύνων νους της τρομοκρατικής επίθεσης της 11ης Σεπτεμβρίου στις ΗΠΑ.Κατάγεται από την Αίγυπτο και είναι αρχηγός της Ισλαμικής Αιγυπτιακής τρομοκρατικής οργάνωσης "Τζιχάντ".  Κατηγορείται για την δολοφονία του Αιγύπτιου προέδρου Ανουάρ Σαντάτ και την απόπειρα δολοφονίας του Χόσνι Μουμπάρακ. Είναι ο οικονομικός διαχειριστής του Λάντεν και συνιδρυτής της τρομοκρατικής ομπρέλας "Ισλαμικό Μέτωπο κατά των Εβραίων και των Σταυροφόρων"

   Ο Αχμέντ Μοχάμεντ Σαούκι (Eλ Ισλαμπουλι), έχει την "αναγνώριση" της Αλ Καιντα, αφού είναι αδελφός του δολοφόνου του Αιγύπτιου Προέδρου Ανουάρ Σαντάτ. Ο Λάντεν εις αναγνώριση της "προσφοράς" του  αδελφού του τον κάλεσε στο Αφγανιστάν όπου πιστεύεται οτι ζεί ως σήμερα. Αρκετές μαρτυρίες αναφέρουν οτι κατοικεί στην Ιερή πόλη του Αφγανιστάν, το Τζαλαλαμπάντ και έχει αναλάβει τον προπαγανδιστικό τομέα των Ταλιμπάν και μάλιστα με την συγκατάθεση του μουλά Ομάρ.

   & Ο Μουσταφά Αχμέντ Χαμζά, Αιγύπτιος, αγγελιοφόρος του Ζαουαχίρι και σύνδεσμος της Αλ Κάιντα με την Αίγυπτο. Ηγείται μιας ομάδας Ισλαμιστών στην Αιγυπτο και πιστεύεται οτι εχει λάβει μέρος στην δολοφονία του Ανουάρ Σαντάτ.

Πραγματικα γεγονότα:

   Ο Μοχάμεντ Ανουάρ αλ Σαντάτ γεννήθηκε στις 25 Δεκεμβρίου του 1918, σε μια οικογένεια που είχε δεκατρία παιδιά, στην πόλη Μιτ Αμπουλ Κομ, σαράντα μίλια βόρεια του Καΐρου. Μετά την ολοκλήρωση των σπουδών του, εισήχθη στη Βασιλική Στρατιωτική Ακαδημία. Οχτώ χρόνια αργότερα ο Σαντάτ εισέρχεται στο στράτευμα ως ανθυπολοχαγός και αναλαμβάνει υπηρεσία στο Σουδάν. Εκεί γνωρίζεται με ένα συνάδελφό του, με τον οποίο χρόνια αργότερα θα σφράγιζαν την πορεία της Αιγύπτου.

   Τον έλεγαν Γκαμάλ Αμπντέλ Νάσερ. Οι δυο τους, μαζί με άλλους νεαρούς από το στράτευμα της Αιγύπτου, δημιουργούν την αντιμοναρχική και αντιβρετανική επαναστατική οργάνωση «Ελεύθεροι Αξιωματικοί».

   Γρήγορα ο Ανουάρ Σαντάτ γίνεται ένας από τους πρώτους εχθρούς της Βρετανίας, με αποτέλεσμα κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου να συλληφθεί από τους Βρετανούς και να φυλακιστεί. Καταφέρνει, όμως, να αποδράσει και συνεχίζει τη δράση του. Το 1952, οι «Ελεύθεροι Αξιωματικοί» αναλαμβάνουν την εξουσία στην Αίγυπτο. Ο Σαντάτ αγωνίζεται να στηρίξει τον Νάσερ, που από το 1954 αναλαμβάνει τα ηνία της χώρας. Δέκα χρόνια αργότερα, ο Μοχάμεντ Ανουάρ αλ Σαντάτ ορκίζεται αντιπρόεδρος της Αιγύπτου και, όταν το 1970 ο Νάσερ πεθαίνει ξαφνικά από καρδιακή προσβολή, ο παλαιός του φίλος από την εποχή του Σουδάν, Ανουάρ Σαντάτ, τον διαδέχεται στην προεδρία της χώρας. Στα χρόνια του Νάσερ η Αίγυπτος έχει αναγορευθεί σε ηγέτιδα δύναμη των αδεσμεύτων κρατών, που αγωνίζονται να υπάρξουν και να αναπτυχθούν μέσα σε καθεστώς παγκόσμιας πόλωσης.

   Ο Σαντάτ κληρονόμησε πολύ κακές σχέσεις με τη Σοβιετική Ενωση, καθώς η Μόσχα είχε πολλές φορές αρνηθεί να βοηθήσει οικονομικά και στρατιωτικά την κυβέρνηση Νάσερ.

   Από την άλλη μεριά, η Αίγυπτος είχε αρνηθεί να μετατραπεί σε ενεργούμενο της Σοβιετικής Ενωσης, εκτελώντας τις οδηγίες του Κρεμλίνου στην εξωτερική πολιτική της. Οι Ηνωμένες Πολιτείες εργάστηκαν αρκετά για να διαρραγούν οι σχέσεις Μόσχας-Καΐρου. Τον Ιούλιο του 1975, ο Σαντάτ διατάζει την άμεση αναχώρηση από την Αίγυπτο των περίπου 5.000 Σοβιετικών στρατιωτικών συμβούλων. Λίγο αργότερα ακολουθούν περίπου άλλες 15.000. Οι σχέσεις των δύο χωρών φτάνουν στο ναδίρ.

   Ο Σαντάτ όμως το ξανασκέπτεται και αποκαθιστά μερικώς τις διμερείς σχέσεις την ίδια χρονιά.

   Στο μεταξύ οι εξελίξεις στη Μέση Ανατολή είναι ραγδαίες. Τον Οκτώβριο του 1973 η Συρία και η Αίγυπτος επιτίθενται στο Ισραήλ, σε μια προσπάθεια να κερδίσουν κάτι από όσα έχασαν στον Πόλεμο των Εξι Ημερών. Με τη βοήθεια των ΗΠΑ, όμως, το Ισραήλ αμύνεται αποτελεσματικά. Ο Σαντάτ αποδεικνύει την ευφυΐα του κάνοντας τη στρατηγική επιλογή της κριτικής συμμαχίας Αιγύπτου-Ηνωμένων Πολιτειών. Παράλληλα, ο ηγέτης της Αιγύπτου βελτιώνει αργά αλλά σταθερά τις σχέσεις του και με την ΕΣΣΔ και το 1976 υπογράφει το σοβιετο-αιγυπτιακό Σύμφωνο Φιλίας.

   Ο Σαντάτ θεωρεί, πια, ότι δημιούργησε τις προϋποθέσεις για να κάνει το αποφασιστικό βήμα προς την ειρήνη. Το 1977, σε μια ομιλία του στο Κοινοβούλιο της Αιγύπτου, δηλώνει ότι είναι έτοιμος να μιλήσει παντού, ακόμα και στο Κοινοβούλιο του Ισραήλ, προκειμένου να ξεκινήσει η ειρηνευτική διαδικασία.

   Η απάντηση έρχεται από την Κνεσέτ, που τον καλεί να μιλήσει στα μέλη της. Στην ιστορική ομιλία του το Νοέμβριο του 1977 ενώπιον της Βουλής του Ισραήλ, ο Ανουάρ Σαντάτ διατυπώνει την απόφασή του να διαπραγματευθεί τους όρους ειρήνευσης με τους Ισραηλινούς.

   Η ομιλία αυτή οδήγησε στις συνομιλίες και τη συμφωνία του Καμπ Ντέιβιντ, όπου συναντήθηκαν και συνυπέγραψαν την ειρήνη ο Ανουάρ Σαντάτ από την Αίγυπτο, ο πρωθυπουργός του Ισραήλ Μεναχέμ Μπέγκιν και ο τότε πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών Τζίμι Κάρτερ. Γι' αυτή του την πολιτική, ο Σαντάτ τιμήθηκε με το βραβείο Νόμπελ Ειρήνης.

   Στις 6 Οκτωβρίου 1981, ενώ συμμετείχε σε μια στρατιωτική εκδήλωση για τη Διώρυγα του Σουέζ, ο Ανουάρ Σαντάτ δολοφονήθηκε από μια ομάδα μουσουλμάνων φανατικών, που ήθελαν να σκοτώσουν τον «προδότη» που συμφιλιώθηκε με το Ισραήλ.

[Iroukos]

Η πρωθυπουργός Γκόλντα Μέιρ, ο Σιμόν Πέρες και ο αιγύπτιος πρόεδρος Ανουάρ Σαντάτ (στο κέντρο) στην ιστορική επίσκεψη του τελευταίου στην Κνεσέτ, Ιεροσόλυμα, Νοέμβριος 1977 (φωτογραφία που ο Σ. Πέρες παραχώρησε στη γράφουσα). Επάνω, το φύλλο της 15ης Νοεμβρίου 1948 των «New York Times» που αναφέρεται σε αμερικανική οικονομική βοήθεια 2,5 δισεκατομμυρίων δολαρίων προς το Ισραήλ.

Λευκός Οίκος, 26 Μαρτίου 1979. Με χαμόγελα και τα χέρια ενωμένα, τρεις ηγέτες, ο Ανουάρ Σαντάτ, πρόεδρος της Αιγύπτου (αριστερά στη φωτογραφία), ο Τζίμι Κάρτερ, πρόεδρος των ΗΠΑ (κέντρο), και ο Μεναχέμ Μπέγκιν, πρωθυπουργός του Ισραήλ (δεξιά), επισφραγίζουν την υπογραφή της ιστορικής ειρηνευτικής συμφωνίας του Καμπ Ντέιβιντ, μεταξύ Αιγύπτου και Ισραήλ. Ο Σαντάτ και ο Μπέγκιν τιμήθηκαν με το Νομπέλ ειρήνης για την ειρηνευτική συμφωνία που είχε επιτευχθεί το 1978. Ο Σαντάτ, αψηφώντας την αντίθετη γνώμη του υπόλοιπου αραβικού κόσμου, υπέγραψε την πρώτη ειρηνευτική συμφωνία μεταξύ Ισραήλ και μιας αραβικής χώρας. Οι φανατικοί ισλαμιστές δεν του το συγχώρησαν. Τον δολοφόνησαν στο Κάιρο, την 6η Οκτωβρίου 1981.

Ο πρόεδρος Ανουάρ Σαντάτ. Δολοφονήθηκε επειδή υπέγραψε συμφωνία ειρήνης με το Ισραήλ

--------------------------------------------------------------------------------

Από την πρώτη κιόλας νύχτα της επανάστασης ετέθη το ερώτημα τι θα γινόταν με τον βασιλιά, ο οποίος ήταν προφανές πως δεν ήταν καθόλου αρεστός στους στρατιωτικούς. Μερικοί κατώτεροι αξιωματικοί πρότειναν την εκτέλεσή του, ο Ναγκίμπ όμως δεν ήθελε αιματοχυσία και πρότεινε να παραιτηθεί πάραυτα ο μονάρχης και να σταλεί εξόριστος στο εξωτερικό αφού μεταβιβαστούν όλες οι εξουσίες του και οι θησαυροί (όχι πάντοτε καλού γούστου) όλων των ανακτόρων του στο αιγυπτιακό δημόσιο. Ο Φαρούκ αναγκάστηκε να επιβιβαστεί με την οικογένειά του και μερικούς στενούς συνεργάτες του στη βασιλική θαλαμηγό «Μοντάζα», που απέπλευσε από την Αλεξάνδρεια στις 26 Ιουλίου για την Ιταλία. Ο Ναγκίμπ είχε την αβροφροσύνη να αποχαιρετήσει στρατιωτικά τον τελευταίο ηγεμόνα της αιγυπτιακής δυναστείας του εκ Καβάλας Μοχάμεντ Αλι. Τυπικά διαδέχθηκε τον Φαρούκ ο μόλις έξι μηνών γιος του βασιλιάς με τον τίτλο Αχμέτ Φουάτ Β' (που κι αυτός αναχώρησε για την Ιταλία) και με τριμελές συμβούλιο αντιβασιλείας αποτελούμενο από γηραιό πρίγκιπα, ανώτερο δικαστικό και ανώτερο στρατιωτικό. Ηταν μια ενέργεια μάλλον ανεφάρμοστη και αργότερα καταργήθηκε η μοναρχία. Ο Φαρούκ, επονομαζόμενος και «χοντρός πλεϊμπόι», πέθανε εξόριστος το 1965 σε ηλικία 45 ετών, αφού είχε βασιλεύσει από το 1936 ως το 1952.

Λίγες ημέρες μετά την εισβολή των τανκς και ενώ το 13μελές Συμβούλιο του Στρατιωτικού Συνδέσμου συνεδρίαζε κατά κανόνα κάθε βράδυ μετά τα μεσάνυχτα, πληροφορήθηκα με έντεχνη «διαρροή» ότι ο πραγματικός αρχηγός της ομάδας αξιωματικών και της επανάστασης δεν ήταν ο Ναγκίμπ, ο οποίος προφανώς είχε χρησιμοποιηθεί σαν βιτρίνα διότι ήταν ο μόνος γνωστός και συμπαθής στο ευρύ κοινό αξιωματικός.

[delfinaki]

1925

Με προσωπική διαταγή του δικτάτορα στρατηγού Πάγκαλου απαγορεύεται οι γυναίκες να φορούν κοντά φουστάνια στις δημόσιες εμφανίσεις τους. (αχαχαχαχαχα)

1938

Ανακοινώνεται ότι το ΙΚΑ θα παρέχει πλήρη ιατρική περίθαλψη στους ασφαλισμένους του. (εδώ και αν πέφτει γέλιο)

[delfinaki]

Αχαχαχαχα, πολύ γέλιο, Παγκόσμια ημέρα βουνού σήμερα, λέω να πάω μέχρι την Πάρνηθα 



http://www.sansimera.gr/archive/almanac/?date=1112

[Iroukos]

Η ΙΣΤΟΡΙΑ
Το Ολοκαύτωμα των Καλαβρύτων
 
   Ηταν Πέμπτη 9 Δεκεμβρίου του 1943, όταν πρωί - πρωί τα γερμανικά στρατεύματα, πλαισιούμενα από γερμανοντυμένους Ελληνες των Ταγμάτων Ασφαλείας1, μπήκαν πάνοπλα στα Καλάβρυτα. Δεν ήταν η πρώτη φορά που οι Καλαβρυτινοί έβλεπαν Γερμανούς στην πόλη τους. Και πριν τρεις περίπου μήνες το ίδιο είχε συμβεί. Ομως τώρα ένας ανεξήγητος φόβος τους συγκλόνιζε. Ισως γιατί, φεύγοντας οι Γερμανοί την προηγούμενη φορά, είχαν απειλήσει ότι θα κατέστρεφαν την πόλη στην περίπτωση που οι κάτοικοί της ενίσχυαν του αντάρτες. Ισως ακόμη, γιατί οι αντάρτες κρατούσαν Γερμανούς αιχμαλώτους κι υπήρχε κίνδυνος αντιποίνων από τους κατακτητές. Ισως... Αλλά δεν ήταν μόνο τα «ίσως», που βάραιναν την ατμόσφαιρα. Τούτη τη φορά οι ναζί ήταν πιο απειλητικοί στην έκφραση, πιο απρόσιτοι, πιο ψυχροί στις κινήσεις. Η παρουσία τους και μόνο έφερνε την αίσθηση του θανάτου.

   Η πρώτη κίνηση των Καλαβρυτινών ήταν να θερμάνουν κάπως το κλίμα, να πλησιάσουν και να διαγνώσουν τις προθέσεις του εχθρού. Δημιούργησαν, λοιπόν, στα βιαστικά μια επιτροπή επισήμων για την υποδοχή των Γερμανών: ήταν ο πρόεδρος του Κοινοτικού Συμβουλίου Χρ. Παπανδρέου, ο γυμνασιάρχης Αντ. Οικονόμου, ο καθηγητής γυμνασίου Α. Δημόπουλος, ο Αρχιμανδρίτης Δωρόθεος, ο επιθεωρητής των δημοτικών σχολείων Θ. Παπαβασιλείου, ο διευθυντής του υποκαταστήματος της Εθνικής Τράπεζας της Ελλάδος Μήτσος Σαμψαρέλος και ορισμένοι άλλοι, αντιπρόσωποι κοινωνικών ομάδων2.


   Στους Γερμανούς απευθύνθηκε ο Θ. Παπαβασιλείου που ήξερε τα γερμανικά και τους δήλωσε πως ο λαός των Καλαβρύτων ήταν φιλήσυχος, φιλειρηνικός και νομοταγής αλλά και «ευτυχής» που δεχόταν ξανά στην πόλη του το γερμανικό στρατό.

   Ο Γερμανός διοικητής θέλησε να καθησυχάσει τους φοβισμένους κατοίκους. Ανέβηκε σ' ένα μπαλκόνι, του Ανδρέα Αντωνακόπουλου, κι άρχισε να μιλάει. Ο Παπαβασιλείου μετέφραζε3:

   «Οι κάτοικοι -είπε- δεν πρέπει να φοβούνται. Να ησυχάστε πρώτα εσείς και να βοηθήσετε κι εμάς να ησυχάσουμε. Να παραδώσετε, αν έχετε, όπλα και πολεμικό υλικό. Εμείς καταδιώκουμε μόνο αντάρτες. Εσείς, εφ' όσον είστε φιλήσυχοι και φιλόνομοι, δεν πρέπει να φοβάστε. Επειδή βγαίνουν περίπολα δεν πρέπει να κυκλοφορείτε πέραν της 16.00 ώρας. Από την πόλη επίσης δε θα βγείτε, διότι, όποιος επιχειρήσει κάτι τέτοιο, θα θεωρηθεί ως αντάρτης και αμέσως θα θανατώνεται. Να μας υποδείξετε, πού κρύβονται οι αντάρτες να τους τιμωρήσουμε. Εμείς τους αθώους δεν τους πειράζουμε καθόλου».

   Ο Γερμανός διοικητής ζήτησε ακόμη έναν κατάλογο με τα ονόματα των οικογενειών που είχαν μέλη τους αντάρτες.


Τα σημάδια του ολέθρου

   Οι Καλαβρυτινοί που, μάλλον, πίστεψαν στα λόγια του Γερμανού διοικητή ότι δεν κινδύνευαν, θέλησαν να φανούν συνεργάσιμοι με την ελπίδα πως θα γλίτωναν την πόλη τους. Ετσι παρέδωσαν τον κατάλογο που τους ζήτησε. Πρώτο - πρώτο φιγουράριζε το όνομα της οικογένειας του Χρ. Παπανδρέου, που είχε δυο γιους στην Αντίσταση, τον έναν αντάρτη του ΕΛΑΣ και τον άλλο στο περιφερειακό Συμβούλιο της ΕΠΟΝ4. «Υπάρχουν κι άλλοι παρτιζάνοι», ήταν η απάντηση του διοικητή που ο κατάλογος του φάνηκε μικρός. «Είσαστε όλοι παρτιζάνοι!»5. Αυτή η διαπίστωση έμοιαζε περισσότερο σαν απειλή. Σε λίγο ήρθαν και οι αποδείξεις.


Καλάβρυτα. Χαρακτικό από παράνομο λεύκωμα της κατοχής 

   Οι Γερμανοί πήγαν στο ξενοδοχείο «Χελμός», το οποίο οι αντάρτες είχαν χρησιμοποιήσει ως νοσοκομείο της Αντίστασης και το έκαψαν. Στη συνέχεια στράφηκαν προς τα σπίτια των οικογενειών που είχαν μέλη τους στην Αντίσταση. «Η επιλεκτική πυρπόληση σπιτιών -γράφει ο Κακογιάννης6- ήταν το δεύτερο μεγάλο τέχνασμα εξαπάτησης που χρησιμοποίησαν οι ναζί στα Καλάβρυτα. Ενας τέτοιος ελιγμός εύκολα έδινε την εντύπωση ότι οι "λογικοί" Γερμανοί ήταν ικανοποιημένοι, τιμωρώντας μόνο τις οικογένειες όσων είχαν μέλη επίσημα αναμεμειγμένα στην Αντίσταση. Αρα η υπόλοιπη πόλη δεν έπρεπε να ανησυχεί για τίποτα και η ζωή μπορούσε να συνεχιστεί ομαλά».

   Στην πραγματικότητα, βέβαια, επρόκειτο για τον πρόλογο της καταστροφής αλλά πριν αναφερθούμε σ' αυτήν ας γυρίσουμε λίγο πίσω και ας δούμε πώς ξετυλίχτηκε η «επιχείρηση Καλάβρυτα» από την αρχή, και κυρίως γιατί χρειάστηκε μια τέτοια επιχείρηση στό γερμανικό στρατό.

[Iroukos]

Η «επιχείρηση Καλάβρυτα»

   Στις 8 Σεπτεμβρίου του 1943 ο φασιστικός άξονας δέχτηκε ένα ισχυρότατο πλήγμα. Ολόκληρη η Ευρώπη μάθαινε από τις συχνότητες του BBC, μέσω ενός μαγνητοφωνημένου ραδιοφωνικού μηνύματος του αρχιστράτηγου των συμμαχικών δυνάμεων στρατηγού Ντουάιτ Ντ. Αϊζενχάουερ ότι η ιταλική κυβέρνηση παρέδωσε άνευ όρων τις στρατιωτικές της δυνάμεις.7 Η ιταλική συνθηκολόγηση που είχε γίνει από τις 3 Σεπτεμβρίου του 1943, όταν η 8η αγγλική στρατιά του Μοντγκόμερι πέρασε το στενό πορθμό της Μεσσήνης από τη Σικελία κι αποβιβάστηκε στη μύτη της ιταλικής μπότας, αλλά κρατήθηκε -για ευνόητους λόγους- μυστική8, υποχρέωσε τη Γερμανία να αναλάβει τον πλήρη έλεγχο των κατεχόμενων χωρών, όπου μέχρι εκείνη τη στιγμή βρίσκονταν και ιταλικά στρατεύματα. Αυτό ακριβώς έγινε και στην Ελλάδα.

   Πέραν, όμως, της αντικαταστάσεως των ιταλικών δυνάμεων κατοχής με γερμανικές, οι ναζί, ειδικά, για την Ελλάδα πήραν επιπλέον μέτρα, τα οποία οφείλονταν στους φόβους που είχαν πως μετά τη συμμαχική απόβαση στην Ιταλία θα ακολουθούσε απόβαση και στην Ελλάδα κατά μήκος των ακτών προς το Ιόνιο, συμπεριλαμβανομένης και της Πελοποννήσου. Μια διαταγή του Χίτλερ που διαβίβασε, στις 6/10/1943, ο στρατάρχης Κάιτελ προς τον στρατάρχη Μαξιμίλιαν φον Βάικς, στρατιωτικό διοικητή της Νοτιανατολικής Ευρώπης, αναφέρει χωρίς περιστροφές πως σε περίπτωση απόβασης συμμαχικών δυνάμεων στην Ελλάδα τα γερμανικά στρατεύματα θα πρέπει να καταστρέψουν τα πάντα νότια της γραμμής Κέρκυρας - Μετσόβου - Ολύμπου9.

   Πριν, όμως, φτάσουν στο σημείο να καταστρέψουν κατ' αυτό τον τρόπο, οι ναζί όφειλαν να ξεμπερδεύουν με την Εθνική Αντίσταση, χτυπώντας αλύπητα όχι μόνο τους αντάρτες αλλά και όσους τους υπέθαλπαν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, δηλαδή τα χωριά, τις πόλεις και τις κωμοπόλεις, όπου υπήρχαν πολιτικές οργανώσεις Εθνικής Αντίστασης κι όπου συχνά οι αντάρτικες δυνάμεις εύρισκαν καταφύγιο, τροφή, και κάθε είδους υποστήριξη. Μια έκθεση της 117ης γερμανικής Μεραρχίας Κυνηγών (καταδρομών), γραμμένη στα τέλη Νοεμβρίου του 1943 αναφέρεται στην κατάσταση που ήδη έχει διαμορφωθεί στην Πελοπόννησο, σημειώνοντας ανάμεσα σε άλλα10: «Ολόκληρη η Πελοπόννησος πρέπει να θεωρείται σήμερα συμμοριτική περιοχή. Οι διαρκείς επιθέσεις δείχνουν ότι κι εκεί όπου υπάρχουν συγκεντρωμένα γερμανικά στρατεύματα, δεν μπορεί να γίνεται λόγος για ειρηνοποίηση της χώρας. Η ορεινή ενδοχώρα είναι υπό την πλήρη κυριαρχία των συμμοριών. Εκεί αυτές αποτελούν κράτος εν κράτει κι ασκούν απεριόριστα την κομμουνιστική κυβερνητική εξουσία τους...». Ακριβώς στο πλαίσιο αυτών των στρατιωτικών υπολογισμών σχεδιάζεται και η «επιχείρηση Καλάβρυτα», η οποία θεωρείται αναγκαία για τις γερμανικές δυνάμεις κατοχής που υπολόγιζαν πως στην ευρύτερη περιοχή Καλαβρύτων βρίσκονταν περί τις 5.000 αντάρτες, η ισχυρότερη δηλαδή ανταρτική δύναμη σ' ολόκληρη την Πελοπόννησο11.

   Η διαταγή για την «επιχείρηση Καλάβρυτα» δόθηκε από τον Χίτλερ και τον στρατάρχη Κάιτελ στις 29/10/1943. Η εκτέλεση της επιχείρησης ανατέθηκε στον διοικητή της 117ης Μεραρχίας αντιστράτηγο Καρλ φον Λεσουίρ. Ο τελευταίος, αφού συγκέντρωσε τις στρατιωτικές δυνάμεις που του ήταν απαραίτητες, στις 25/11/1943, εξέδωσε την υπ. αριθμ.. 1296 διαταγή προς τις μονάδες που θα έπαιρναν μέρος στην επιχείρηση12.

   Η επιχείρηση ξεκίνησε στις 4/12/1943. Οι δυνάμεις των Γερμανών που πήραν μέρος ξεκίνησαν από την Πάτρα, το Αίγιο, την Τρίπολη, τον Πύργο Ηλείας και από την περιοχή της Κορινθίας.


Το ολοκαύτωμα των Καλαβρύτων

   Στο διάβα τους τα ναζιστικά στρατεύματα σκορπούσαν το θάνατο. Καίγανε και δολοφονούσαν, αφήνοντας πίσω τους την καταστροφή και την ερήμωση σε κάθε χωριό της περιοχής των Καλαβρύτων από το οποίο έτυχε να περάσουν. «Μεγάλες καταστροφικές επιδόσεις- γράφει ο Κ. Μπρούσαλης13- παρουσιάζει η φάλαγγα που ξεκίνησε από το Αίγιο». Ο αριθμός των θυμάτων τους ξεπερνά τα 1.100 άτομα. Στο χωριό Αιγείρα εκτέλεσαν 5 πατριώτες, στην Ανω Ζαχλωρού 12, στα Κλειτωριά και Χανιού 19, στο Σκεπαστό 16, στη Βρώσθαινα 7, στα Ζαχλωρίτικα 14, στην Κερπινή 45, στη Ροδοδάφνη 2, στην Ακράτα, στην Κροκόβη 4, στη Μαμουσιά 5 κ.ο.κ.14. Για να αντιληφθεί ο αναγνώστης το μέγεθος της θηριωδίας που προηγήθηκε του ολοκαυτώματος των Καλαβρύτων αξίζει να αναφέρουμε τούτο. Στις 8 Δεκεμβρίου του 1943 γερμανικές δυνάμεις έφτασαν στην ιστορική μονή του Μεγάλου Σπηλαίου. Εκεί συνέλαβαν όλους του μοναχούς και μερικούς λαϊκούς, συνολικά 19 άτομα, κι αφού τους μετέφεραν σε μικρή απόσταση από τη Μονή τούς δολοφόνησαν πετώντας τους σε γκρεμό. Μετά από λίγες ημέρες επέστρεψαν στη μονή και την καταλήστευσαν ενώ έβαλαν φωτιά στο ιερό και στον ξενώνα15.

   Η μεγαλύτερη όμως σφαγή και καταστροφή έγινε στα Καλάβρυτα τη μαύρη ημέρα της 13ης Δεκεμβρίου 1943.

   Ηταν Δευτέρα. Δεν είχε χαράξει ακόμη όταν ακούστηκε να χτυπά με φρενήρη τρόπο η καμπάνα της μητρόπολης. Σε λίγο έφτασε και η διαταγή να συγκεντρωθούν όλοι στο δημοτικό σχολείο. Εκεί χώρισαν τα γυναικόπαιδα από τους άνδρες.

   Γύρω στις 9 το πρωί έβγαλαν τους άνδρες, από 14 ετών και πάνω, από το σχολείο και τους οδήγησαν στο χωράφι του δάσκαλου Καπή που απείχε περί τα δέκα λεπτά και τους έζωσαν ολόγυρα με πολυβόλα. Την ίδια ώρα άλλα τμήματα Γερμανών στρατιωτών άρχισαν τη λεηλασία και την καταστροφή της πόλης. Γύρω στο μεσημέρι μια φωτοβολίδα που έπεσε από την πόλη έδωσε το σύνθημα. Τα πολυβόλα άρχισαν να κροταλίζουν κι οι άντρες να πέφτουν νεκροί ο ένας μετά τον άλλον. Πόσοι άραγε σκοτώθηκαν; Κατά μία εκδοχή «υπερχίλιοι», κατά μία άλλη 1.436 άνδρες από 14 έως 80 ετών, δηλαδή το 70,5% του αρσενικού πληθυσμού της πόλης16. Κατάφεραν να σωθούν μόνο 13 άτομα, που καταπλακώθηκαν από τους νεκρούς συμπολίτες τους και θεωρήθηκαν νεκροί από τους ναζί.

   Μια διαρκή τραγωδία έζησαν οι γυναίκες. Ηταν αυτές που έμειναν πίσω να θάψουν και να κλάψουν τους νεκρούς τους και πάνω απ' όλα να βρουν το κουράγιο να συνεχίσουν να ζουν.

[Iroukos]

Αντί επιλόγου

   Αναφερόμενος στο ολοκαύτωμα των Καλαβρύτων ο Mark Mazower γράφει17 ότι αυτό έγινε σε αντεκδίκηση, επειδή οι αντάρτες εκτέλεσαν 78 στρατιώτες της 117ης γερμανικής Μεραρχίας που είχαν πιάσει αιχμαλώτους. Το ίδιο επιχείρημα χρησιμοποίησαν και τότε οι δυνάμεις κατοχής, για να αιτιολογήσουν το αποτρόπαιο έγκλημά τους έχοντας συμπαραστάτη και συνήγορο την κυβέρνηση το δοσίλογου Ι. Ράλλη. Αλλά και αργότερα, στην εποχή του μετεμφυλιακού καθεστώτος η επιχειρηματολογία δεν άλλαξε. Η ντόπια ολιγαρχία θεωρούσε σπουδαιότερο να ρίξει την ευθύνη του ολοκαυτώματος στους κομμουνιστές, στο ΕΑΜ- ΕΛΑΣ, παρά στους Ναζί. Στους απολογητές των ναζιστικών εγκλημάτων δε δίστασε να προσχωρήσει ακόμη κι αυτός ο Π. Κανελλόπουλος, ο οποίος επανέλαβε τη σχετική επιχειρηματολογία περί ευθυνών των ανταρτών, τον Οκτώβρη του 1959, ως αντιπρόεδρος της κυβέρνησης18. Ασφαλώς δεν υπάρχει τίποτε πιο αναληθέστερο αυτών των ισχυρισμών. Αδιάσειστα ιστορικά στοιχεία βεβαιώνουν πως όταν οι Γερμανοί πραγματοποιούσαν το ολοκαύτωμα των Καλαβρύτων δε γνώριζαν πως οι αιχμάλωτοι στρατιώτες τους είχαν εκτελεστεί από τους αντάρτες19. Επίσης, όταν οι Γερμανοί αποφάσισαν την «επιχείρηση Καλάβρυτα» οι αιχμάλωτοι δεν είχαν εκτελεστεί, πράγμα που σημαίνει πως το ολοκαύτωμα των Καλαβρύτων εξυπηρετούσε για τις δυνάμεις κατοχής στρατιωτικούς σκοπούς, ανεξάρτητους από την τύχη των αιχμαλώτων, στους οποίους έχουμε ήδη αναφερθεί. Τέλος, πρέπει να σημειωθεί ότι ο ΕΛΑΣ επιδίωξε να διαπραγματευτεί την ανταλλαγή των αιχμαλώτων με ανθρώπους της Αντίστασης που είχαν στα χέρια τους οι ναζί, αλλά οι διαπραγματεύσεις δεν κατέληξαν σε αποτέλεσμα. Επιπλέον η βρετανική στρατιωτική αποστολή στα ελληνικά βουνά και το Συμμαχικό Στρατηγείο στη Μέση Ανατολή είχαν εκφράσει αντίθεση στις εν λόγω διαπραγματεύσεις20.

   Αυτά για την αποκατάσταση της ιστορικής αλήθειας. Οσο για το ολοκαύτωμα των Καλαβρύτων.... «Στα Καλάβρυτα- έγραψε ο Ριζοσπάστης λίγες μέρες μετά τη σφαγή21- ξετυλίχτηκε μια φρικαλέα πράξη απ' την πιο φοβερή τραγωδία που έζησε η Ελλάδα και ολόκληρη η Ευρώπη».-

[Iroukos]

[size=200pt]Αικατερίνη Β΄ της Ρωσίας[/size]

     Η Αικατερίνη Β΄ της Ρωσίας, η επονομαζόμενη «Μεγάλη» (Ρωσικά: Екатерина II Великая, Yekaterina II Velikaya, 21 Απριλίου, 1729 – 17 Νοεμβρίου 1796) ήταν, γερμανικής καταγωγής, Αυτοκράτειρα της Ρωσίας. Η πολιτική της συνδέθηκε στενά με την αναγέννηση του ελληνικού βίου λόγω της συνθήκης Κιουτσούκ-Καϊναρτζή.

Πρώιμα χρόνια

     Γεννήθηκε στο Στέτιν[1] της Πρωσίας το 1729 και το πραγματικό της όνομα ήταν Σοφία Αυγούστα Φρειδερίκη. Ήταν πριγκίπισσα του Άνχαλτ-Τσέρμπστ και ο πατέρας της, Χριστιάνος Αυγούστος, υπηρετούσε στο πρωσικό ιππικό ως φρούραρχος του Στέτιν. Η εκπαίδευση της ήταν αρκετά καλή, παρακολουθώντας μαθήτατα κατ'οικον, ενώ δεν ανέπτυξε στενές σχέσεις με τους γονείς της.

Ο γάμος της

     Το 1744, σε ηλικία 15 χρονών, προσκλήθηκε απο την ρωσίδα Αυτοκράτειρα Ελισσάβετ Πέτροβνα στην Αγία Πετρούπολη με σκοπό να νυμφευφθεί τον διάδοχο του ρωσικού θρόνου Πέτρο Φιόντοροβιτς του Χολστάιν. Η επιλογή της πριγκίπισσας Σοφίας ως υποψήφιας νύφης του διαδόχου ήταν αποτέλεσμα των διπλωματικών ενεργειών του Αυτοκράτορα Φρειδερίκου Β΄ της Πρωσίας. Αμέσως άρχισε την εκμάθηση της ρωσικής γλώσσας με τόσο ζήλο που τα βράδυα έμενε ξύπνια για να διαβάζει τα μαθήματα της. Όλα αυτά είχαν ως αποτέλεσμα την γρήγορη ενσωμάτωση της στην ρωσική αριστοκρατία.
     Στις 28 Ιουνίου 1744 η ρωσική ορθόδοξη εκκλησία την δέχθηκε ως μέλος[2] της με το όνομα Αικατερίνη Αλεξέγεβνα. Έτσι στις 21 Αυγούστου πραγματοποιήθηκε ο γάμος του Μεγάλου Δούκα Πέτρου και της πριγκίπισσας Αικατερίνης.
     Ο γάμος της σταδιακά αποδείχτηκε ανεπιτυχής αφού ο διάδοχος του θρόνου Πέτρος ασχολιόταν μόνο με το κυνήγι ενώ αυτή την παραμελούσε. Για εννιά χρόνια η Αικατερίνη ήταν υποχρεωμένη να παραμένει κλεισμένη στα ανάκτορα ενώ δεν της επιτρεπόταν η αλληλογραφία με τους συγγενείς της. Αναγκάστηκε λοιπόν, προκειμένου να βρεί μια συντροφιά, να καταφύγει στην ανάγνωση βιβλίων. Ιδιαίτερα επηρεάστηκε απο τον Βολταίρο και τις ιδέες του περι του Διαφωτισμού. Το 1754 η Αικατερίνη έμεινε έγκυος και γέννησε το γιο της Παύλο. Βέβαια οι φήμες οργίαζαν σχετικά με την πατρότητα του παιδιού αφού κανείς δεν πίστευε οτι πατέρας του παιδιού ήταν ο Πέτρος. Με τον καιρό η πριγκίπισσα Αικατερίνη άρχισε να δικτυώνεται στο παλάτι και να συνάπτει φιλικές σχέσεις με αυλικούς και υπουργός όπως με τον καγκελάριο Μπεστούζεφ-Ριούμιν. Μαζί με τον καγκελάριο οργάνωσαν αυλική συνωμοσία, η οποία απέτυχε το 1758 και είχε ως αποτέλεσμα να χάσει την θέση του Καγκελαρίου ο Μπεστούζεφ-Ριούμιν ενώ η Αικατερίνη μόλις που κατάφερε να γλιτώσει την δυσμένεια.