Θα θέσω ένα δύσκολο θέμα ηθικής φύσεως.
Στις πρόσφατες φωτιές στην Ηλεία, το σπίτι ενός φίλου μου παραλίγο να καεί. Σε αυτό το σπιτι εγω είχα μείνει, και αυτό το λέω για να τονίσω οτι δεν είμαι συναισθηματικά και ηθικα αποστασιοποιημένος από το θεμα. Είχα κι εγω αναμνήσεις από εκεί και στενοχωρήθηκα πολύ.
Αυτό που μου έκανε εντύπωση εξ'αρχης και θέλω να σχολιάσετε ήταν η πρώτη ατάκα που είπε οταν με είδε.
"Καλύτερα να καιγόταν το σπιτι μου παρά τα αρχαία".
Φαινομενικά, είναι σωστο. Η αξία του πολιτισμου(κτλ, κτλ) είναι διαχρονική και ανεκτίμητη και μια παρακαταθήκη που αφήνουμε στην επόμενη γενιά, όπως μας άφησαν και εμας οι ένδοξοι πρόγονοί μας...(τα κάναμε στην εκθεση στο λύκειο...)
Αλλά εδω μιλάμε για ένα σπίτι που είναι και αυτό παρακαταθήκη. Ένα σπίτι, όπως και οτιδήποτε άλλο που ένας πατέρας έχει δώσει χρόνο και πολύ χρήμα να φτιάξει, μπορέι να πει κανεις τοσο ευκολα να καεί, κι ας είναι για μια ανώτερη αξία όπως ο πολιτισμός; Εννοώ, μήπως πρέπει να σταματήσουμε να θεοποιούμε και να εξιδανικεύουμε κάποια πράγματα, κάποιες αξίες; Μήπως πρέπει να πατήσουμε δυνατά στο έδαφος, να κατεβούμε από το αερόστατο που μας δείχνει τον Παρθενώνα πανέμορφο από ψηλά, μα δεν φαίνονται καθόλου τα προβλήματα ακριβώς στην πλαγιά του βουνου;
Δεν είναι οτι δεν συμμερίζομαι την αγάπη και λατρεία κάποιων για τον αρχαίο πολιτισμό, αλλά υπάρχουν και όρια νομίζω. Χρειαζόμαστε περισσότερο απτές λύσεις και πρακτικες για το σήμερα. Πείτε απόψεις.