Πρίν από 30 χρόνια (ναι τόσα..) ξεκίνησα να μαζεύω χαρτζηλίκι ώστε μετά από πολύ καιρό να καταφέρω να αγοράσω μία άθλια απομίμηση μια Les Paul. Η αληθινή Les Paul έγινε το όνειρο μου και εγώ αναδείχθηκα σε απόλυτο οπαδό της Gibson. Χρόνια αργότερα και σε καλύτερη οικονομική κατάσταση ξαφνικά ανακάλυψα τις Stratocaster. Είδα ότι μπορούσα να παίξω καλύτερα με αυτήν όχι τα ίδια πράγματα μουσικά αλλά διαφορετικά, που επίσης όμως μου άρεσαν. Αργότερα ανακάλυψα ότι το ίδιο ισχύει και για τις Ibanez, τις PRS, τους εξειδικευμένους μαγνήτες, τα mods, κλπ, κλπ. Επιτέλους κατάλαβα ότι δεν υπάρχει το ¨απόλυτο¨ όργανο αλλά πολλά διαφορετικά, που το καθένα έχει τον δικό του χαρακτήρα και προσφέρει την δική του ιδιαίτερη μουσική ομορφιά.
Αν υπήρχε ένα «απόλυτο» όργανο, όλοι κάποια στιγμή τα το αγοράζαμε και θα τελείωνε το ταξίδι. Όμως αντίθετα, επειδή ακριβώς το ταξίδι είναι που αξίζει, σε κάθε βήμα απολαμβάνουμε κάτι διαφορετικό και νέο, που μας ανοίγει ορίζοντες που δεν ξέραμε ότι υπήρχαν.
Απολογούμαι αν κούρασα με την μίνι αυτοβιογραφία, αλλά βλέπετε ότι όλη αυτή η αγωνία για το καλύτερο, την βέλτιστη κιθάρα, την καλύτερη μάρκα κλπ είναι τελικά ουτοπικό. Σήμερα έχετε την Α κιθάρα, αύριο θα έχετε την Ω, και κάθε μία είναι καλή για αυτό που κάνει καλύτερα, κάποιες λίγο καλύτερες από τις άλλες, αλλά όλες μαζί είναι το δικό σας ταξίδι στην αναζήτηση του δικού σας προσωπικού ήχου, που ευτυχώς δεν τελειώνει όχι στα 30 ή τα 40 αλλά ποτέ.
Τώρα για να αυτοαναιρεθώ, εγώ θα αγόραζα την ESP !!!!!
(οι άνθρωποι δεν αλλάζουν!!! LOL!!!)
