Υπαρχει αντικειμενικη αληθεια?

[Blacksheepιος]

Λιγο φιλοσοφυ, μερες που ειναι.. Η γνωμη μου ειναι ναι,και θα την κατακτησουμε.
Μεσα απο τις παραισθησεις των ατελων αισθησεων μας,βλεπουμε εναν 'αντικατοπτρισμο' της αντικειμενικης αληθειας.Μεσω αυτου,της προβολης της δηλαδη στον κοσμο που κατασκευαζει το μυαλο μας,παιρνουμε μια γευση απο αυτην.

Δεδομενης της συνεχους αυξουσας πορειας της επιστημης,ακολουθιακα πιστευω πως τα παντα θα κατακτηθουν εν τελει απο τον ανθρωπινο νου.
(αν δεν καταστρεψουμε τους εαυτους μας στην πορεια φυσικα)

[Καθόδιος (φλουτσ)]

Συμφωνώ οτι υπάρχει αντικειμενική αλήθεια, ο καθένας βέβαια προσπαθεί να την προσεγγίσει με τον δικό του "υποκειμενικό" τρόπο ή δεν προσπαθεί καθόλου. Τώρα, όποιος τη βρεί κερδίζει λουκουμάκι. Σα σπαζοκεφαλιά το αντιλαμβάνομαι δηλαδή. Άν χρησιμοποιήσεις τη σωστή μέθοδο λύνεις το αίνιγμα του οποίου η λύση είναι υπαρκτή, αν όχι βγάζεις λάθος αποτέλεσμα αλα λόγο εγωισμού το μετράς για σωστό...

[Βραζίλης]

Τι είναι η αλήθεια; Αν εννοείς αυτό που αντιλαμβανόμαστε με τις αισθήσεις μας ως πραγματικότητα, έχω να πω ότι "η πραγματικότητα δεν υπάρχει!". Είναι κατασκεύασμα των λογικών όντων, του καθενός ξεχωριστά. Το κάθε ένα ζει στον δικό του "κόσμο", και τον αντιλαμβάνεται σαν πραγματικότητα.

[Blacksheepιος]

Αυτο που ειπες ειναι η υποκειμενικη,αυτη που αντιλαμβανομαστε ως ανθρωποι.Η αντικειμενικη αληθεια ειναι αυτη που υπαρχει εξω και ανεξαρτητα απο εμας.

[analogio]

Αυτο που ειπες ειναι η υποκειμενικη,αυτη που αντιλαμβανομαστε ως ανθρωποι.Η αντικειμενικη αληθεια ειναι αυτη που υπαρχει εξω και ανεξαρτητα απο εμας.

Μπραβο, το θεμα εχει ενδειαφερον, χρειαζεται ομως βασανος και παρατεταμενη προσοχη για να εξαχθουν ασφαλη συμπερασματα (εδω μεσω ιντερνετ βεβαιως δεν μπορει να γινει κατι τετοιο).

Αυτο που υπαρχει εξω ανεξαρτητα απο εμας, ειναι η πραγματικοτης. Δεν συγχεονται (εξωτερικη) πραγματικοτης και αληθεια, αυτο ειναι βασικη αρχη.

Η διαφορα ειναι οτι, εξω πραγματικοτης τιθεται αναγκαιως, δηλ. υπαρχει ανεξαρτητως θελησεως, βλεπει τα παντα αφ' υψηλου, επιβαλεται χωρις να ερωτά ή ερωτα τυπικως για να δημιουργηση πλαστην αισθησην ελευθερας αποφασεως,

αληθεια δηλ. ζητησις αληθειας, υπαρχει μονον εφ' οσον υπαρχει αυτο το οποιον την σκεφτεται, δηλ. εφ' οσον υπαρχει εσωτερικη πραγματικοτης, το υποκειμενον,

η εξω πραγματικοτης ειναι δεκτικη κατα το μαλλον ή ηττον ανευ σταθερου υποκειμενου, δηλ. το υποκειμενο καιτοι φαινεται οτι δεχεται την αυστηραν εξωτερικην πραγματικοτητα, εντουτοις στερουμενο ελευθερας αποφασεως που αποτελει βασικο γνωρισμα αληθειας, δεν αποδεχεται την αυστηραν εξωτερικην πραγματικοτητα και δεν συμφωνει,

η αληθεια δεν μπορει να υπαρξη ανευ υποκειμενου, πρεπει να υπαρχη το υποκειμενον της αληθειας, ο φορεας που την στηριζει ελευθερως και ανυποχρέως και την εκφραζει χωρις αναγκασμον,

ενα γενικο παραδειγμα, οι ανθρωποι εχθρευονται αναμεταξυ, αυτη ειναι η αδυσωπητη πραγματικοτης, ειτε το θελομε ειτε δεν το θελομε, πλην αληθεια ειναι κατι τελειως διαφορον της πραγματικοτητος, αληθεια ευρισκεται στους φιλικους δεσμους.

Οταν απλως λεγομε πραγματικοτητα, εννοουμε κυριως την εξωτερικη πραγματικοτητα,
αν ονομασομε την εξωτερικη πραγματικοτητα αντικειμενικη αληθεια, προσκρουομε σε μια αληθεια που φερει υποχρεωτικο και εξ αναγκης δεσμευτικο χαρακτηρα,

το υποκειμενο εκφραζει υποχρεωτικως και οχι ελευθερως την αντικειμενικην αληθειαν, δηλ. υποχρεωμενο να δεχθει την αντικειμενικην αληθειαν, δεν μπορει να κανη αλλιως, επομενως δεν εκφραζει αληθεια αλλα εξωτερικη πραγματικοτητα που επιβαλεται,

το υποκειμενο για να εκφραση αληθεια θα πρεπει να υπαρχουν ελευθερως ναι-οχι, αυτη η ελευθερια περιγραφει την εσωτερικη και αφανη πραγματικοτητα,

απο την αντικειμενικη αληθεια περισσευει υποκειμενο,

οσο πιο αντικειμενικη παρουσιαζεται μια αληθεια, δηλ. οσο πιο εξωτερικη, τοσο περισσοτερο απουσιαζει το υποκειμενο, δηλ. εσωτερικοτης,

ωστε η εσχατη (=τελευταια) και αντικειμενικοτάτη αληθεια ουδεν φερει αντικειμενο, δηλ. κανενας απολυτως δεν επιθυμει την καθαρως αντικειμενικη αληθεια, kathodios πορευεται ορθως στην αναλυση που εκανε.

 

[MACMISIAS]

Για μένα υπάρχει αντικειμενική αλήθεια, αλλά η αναζήτησή της είναι σαν να αναζητάς το Θεό (που για μένα προσωπικά είναι Η αλήθεια...) Τι εννοώ. Είναι μάταιο από τη μιά και αλλαζονικό από την άλλη αυτό που κάνουνε οι άνθρωποι, το να νομίζουν δηλαδή ότι κάποια στιγμή θα ξέρουνε τα πάντα, άρα θα κατέχουνε και την αλήθεια. Ποτέ δεν θα μάθουμε τα πάντα και αυτή είναι ίσως η μόνη αλήθεια για την οποία είμαστε σίγουροι. Οπότε το μόνο "ον" που θα μπορούσε  σύμφωνα με τις ιδιότητες που εμείς οι άνθρωποι του έχουμε προσάψει να γνωρίζει την αλήθεια είναι ο Θεός. Υπάρχει αντικειμενική αλήθεια, αλλά ο άνθρωπος δεν μπορεί να την αντιληφθεί ή να την κατανοήσει.

[Βραζίλης]

Είναι μάταιο από τη μιά και αλλαζονικό από την άλλη αυτό που κάνουνε οι άνθρωποι, το να νομίζουν δηλαδή ότι κάποια στιγμή θα ξέρουνε τα πάντα, άρα θα κατέχουνε και την αλήθεια.

Κατ'αρχάς, δεν έχουμε ορίσει τι είναι η αλήθεια, ή -αν υπάρχουν πολλές- το είδος της αλήθειας που αναζητούμε. Να'ναι η πραγματικότης; Να'ναι η γνώση; Να'ναι το υπέρτατο ον; Να'ναι η αγάπη; Άλλο;
Δεν υπάρχει περίπτωση να μάθουμε και να αντιληφθούμε τα πάντα, οι σκέψη μας και οι αισθήσεις μας είναι πολύ περιορισμένες, τουλάχιστον μέσα στο υλικό μας σώμα. Αν υπάρχει Θεός-Υπέρτατο Ον τότε ίσως υπάρχει αντικειμενική αλήθεια, την οποία βέβαια είναι αδύνατον να κατανοήσουμε.

[MACMISIAS]

Συμφωνώ Βραζίλη μου, απλά να πω ότι για μένα αντικειμενική  αλήθεια είναι όλα αυτά μαζί. Για τα επί μέρους ζητήματα υπάρχει η αλήθεια της αντίληψης του ανθρώπου για το καθένα ξεχωριστά. Π.χ αντιλαμβανόμαστε το περιβάλλον στο οποίο κινούμαστε με έναν α' τρόπο, με συγκεκριμένα χρώματα, διαστάσεις κλπ. , ή ακούμε συγκεκριμένους ήχους. Αν ήμασταν μέλισσες θα είχαμε μια εντελώς διαφορετική εικόνα, όπως αν ήμασταν σκύλοι θα ακούγαμε διαφορετικά τους ήχους. Αλλά ακόμα και στο κομμάτι μας , της πραγματικότητας που αφορά τον άνθρωπο δηλαδή, ακόμα και εκεί υπάρχουν διαφορές,απ' το ότι δεν αναπτύξαμε τον εγκέφαλό μας όλοι το ίδιο αποκτώντας όλοι τις ίδιες ικανότητες αντίληψης. Και τέλος εκεί που μιλάμε για ΤΟΝ υποκειμενισμό είναι στο κόσμο της αντίληψης των συναισθημάτων.Φυσικά μπορούμε να ερευνούμε συνέχεια (είναι στη φύση μας) και να κερδίζουμε νέες γνώσεις τις οποίες τις μεταδίδουμε ο ένας στον άλλο, αλλά πιστεύω ότι πάντα θα υπάρχουν αλήθειες κρυμμένες για εμάς.Είναι μάλλον ανεξάντλητη η δεξαμενή της γνώσης της αλήθειας.

[papous]

Αν υπάρχει Θεός-Υπέρτατο Ον τότε ίσως υπάρχει αντικειμενική αλήθεια, την οποία βέβαια είναι αδύνατον να κατανοήσουμε.

Δεν καταλαβαίνω με ποια λογική εξάγεις αυτό το συμπέρασμα όταν παραπάνω αναφέρεις: "Τι είναι η αλήθεια; Αν εννοείς αυτό που αντιλαμβανόμαστε με τις αισθήσεις μας ως πραγματικότητα, έχω να πω ότι "η πραγματικότητα δεν υπάρχει!". Είναι κατασκεύασμα των λογικών όντων, του καθενός ξεχωριστά. Το κάθε ένα ζει στον δικό του "κόσμο", και τον αντιλαμβάνεται σαν πραγματικότητα."

Και το Υπέρτατο Ον δεν παύει να είναι ον. Και λογικό ον φαντάζομαι... Οπότε κι αυτό το λογικό υπέρτατο ον ζει στον "δικό του κόσμο" όπως ακριβώς και ο καθένας μας, οπότε σύμφωνα με την παραδοχή σου δεν υπάρχει αντικειμενική αλήθεια ούτε πραγματικότητα. Δεν χωράει το "ίσως" στην διατύπωσή σου.

Γι' αυτόν τον λόγο δεν πρέπει να εναντιωνόμαστε στους νέους που "τα σπάνε"! Έχουν απόλυτο δίκιο στην δική τους πραγματικότητα, επίσης έχουν απόλυτο δίκιο και οι υποκινητές, οι δουλέμποροι, οι καταπιεστές κοκ. Το μόνο αντικειμενικό είναι το ποιος θα επικρατήσει, ποιος τα "σπάει" καλύτερα δηλ.




Αλλά όμως η "αλήθεια" δεν συσχετίζεται με τον τρόπο αντίληψης της πραγματικότητας αλλά με τον τρόπο αντίδρασης σ' αυτήν. Η μόνη διαφορά των λογικών όντων του ίδιου είδους έγκειται στην διαφορετική αλληλουχία αντιδράσεων. Και αυτό αποδεικνύεται....

[analogio]

Το υπερτατο ον, εκφραση των φιλοσοφων χαρακτηριζουσα την θεια οντοτητα, δεν εχει αντικειμενο σκεψεως και ερευνης, ουτε αντικειμενικη γνωση εχει ο θεος, ουτε αντικειμενικη αληθεια κατεχει, η υπαρξη αντικειμενικης αληθειας στο θεο, εχει ως επακολουθο την υποχρεωση εισαγωγης κριτηριου αληθειας εξω του θεου, δηλ. κριτηριον αλλο εκτος του θεου το οποιον πρεπει να υφισταται αντικειμενικως δηλ. να υφισταται (=υπαρχει) ως αντι-κειμενο, ως εξω και αντι του θειου οντος, εαν δεχθουμε οτι στο υπερτατο ον υπαρχει αντικειμενο αληθειας πρεπει να δεχθουμε οτι η αντικειμενικη αληθεια ειναι αυτο το οποιον κρινει αν ο θεος ειναι θεος, ειναι σαν να εισαγομε μοναδα μετρησεως του απειρου, εδω η μονας εκλαμβανεται ως αντικειμενικη αληθεια, δηλ. δια της αρχης της μοναδος (=κριτηριον) μετρουμε το απειρο και ευρισκομε οτι το απειρο τελειωνει εδω, αλλα το απειρον δεν τελειωνει εδω, συνεχιζεται απειρως, διχως τελος, προσπαθουμε απο ορισμενην αρχην (=μονας) να ορισομε αυτο το οποιον δεν εχει ουτε αρχη ουτε τελος (=απειρον), vanitas vanitatum omni vanitas.

[Βραζίλης]

Βάζω το "Αν" και το "ίσως" γιατί δεν μπορώ να είμαι σίγουρος για κάτι που δεν γνωρίζω και που δεν είναι δυνατόν να κατανοήσω (καθώς είναι πάνω από μένα). Υποθέτω όμως ότι το Υπέρτατο Ον, με την ιδιότητα του δημιουργού, πιθανότατα γνωρίζει τα πάντα για το σύμπαν, το υλικό και το άυλο, οπότε φαντάζομαι μπορούμε να ισχυριστούμε ότι αυτό είναι η/κατέχει την αντικειμενική αλήθεια.

(papous, το παράδειγμα με τα "σπασίματα" ήταν ατυχές, καθώς εδώ δεν μιλάμε για "δίκιο" και "επικράτηση")

Όμως, όπως λέει ο analogio, ο ορισμός αντικειμενική αλήθεια προκύπτει (μάλλον(?)) από κάποιο υποκείμενο, κάποιον στοχαστή/παρατηρητή. Άρα πιθανόν να ψάχνουμε κάτι που δεν υπάρχει, ή που ίσως υπάρχει αλλά την στιγμή που θα το παρατηρήσουμε δεν θα είναι πια το ίδιο. (θυμηθείτε την γάτα του Schroedinger)

Το πιθανότερο είναι ότι θα αναρωτιόμαστε αιωνίως για κάτι που δεν ξέρουμε τι είναι και που μπορούμε να το βρούμε, όσο κι αν προοδεύει η φιλοσοφία και η επιστήμη.

[papous]

Συμφωνώ, οπότε στο ναι και όχι των απαντήσεών μας ας προσθέσουμε και το ίσως, δηλ την φαντασία, την αφαίρεση και την ενόραση.

Ας αφήσουμε και μια πόρτα ανοιχτή.... Οπότε η άποψή μας "δεν υπάρχει πραγματικότητα" μετασχηματίζεται στο "ίσως δεν υπάρχει πραγματικότητα".

(και βέβαια έχουν σχέση τα σπασίματα με την αλήθεια. 1ον Είναι αντικειμενική αλήθεια ότι υπάρχουν σπασίματα? Μπορεί να τα αντιλαμβάνεσαι έσύ ως τέτοια. 2ον Είναι αλήθεια ότι δεν έχουν δίκιο αυτοί που σπάνε? 3ον Είναι αλήθεια ότι υπάρχει κρίση? κοκ

Εννοείται πως εάν δεχτούμε με απόλυτο τρόπο την ανυπαρξία κοινής πραγματικότητας δεν μπορούμε με τίποτα να συννενοηθούμε και αυτό ακριβώς θα επιδίωκα αν προσπαθούσα να χειραγωγήσω τον κόσμο. Υπάρχει πιο ισχυρό όπλο από την διαίρεση? Και υπάρχει πιο ισχυρή διαιρετική δύναμη από την συνειδητή παραδοχή "διαφορετικών και εξατομικευμένων πραγματικοτήτων"?)


Άντε καλά Χριστούγεννα!   

[e.t.]

υπαρχει..και ειναι ο θεος που κρυβεται μεσα μας..

[bluechild]

Αυτο που ειπες ειναι η υποκειμενικη,αυτη που αντιλαμβανομαστε ως ανθρωποι.Η αντικειμενικη αληθεια ειναι αυτη που υπαρχει εξω και ανεξαρτητα απο εμας.

Δεν μπορείς να απομονώσεις το σύστημα από τον παρατηρητή. Και για να λέμε την (αντικειμενική) αλήθεια, υπάρχει αλλά δεν θα τη βρείτε ποτέ φτωχοί γήινοι

[analogio]

Δεν μπορείς να απομονώσεις το σύστημα από τον παρατηρητή.

Οταν λες "δενδρο" τι κανεις ;; δεν απομονωνεις το συστημα απο τον παρατηρητη ;; κι ο ποιητης οταν λεει "δενδρον πολυπλοκον διαστελλων τας μικρας γωνιας αθωοτητος" τι κανει ;; παρατηρει κανενα δενδρο με γωνιες αθωοτητος στην αυλη και το λεει ;;

[bluechild]

Δεν σε εννοώ .. Care to elaborate ?

[analogio]

Ζητω μικραν παρατασην του χρεους 

[papous]

Βρε παιδιά, πως καταφέρνουν μερικοί και μπλέκουν θεωρίες, αντιλήψεις ανόμοιες,ενώ συναρμολογούν τα ασύμετρα και αταίριαστα!!!!

Και εξηγούμαι: Έχουν μπλέξει την κβαντομηχανική με την θερμοδυναμική και την κλασική Φυσική, και προσπαθούν κάνοντας συρραφές από αποκόματα αρχών της κάθεμίας να δημιουργήσουν μια ενοποιημένη θεωρία!

Αλλά δεν ποιούνται μ' αυτόν τον τρόπο οι ενοποιημένες θεωρίες! Αν θέλουν να χρησιμοποιήσουν την αρχή της απροσδιοριστίας της κβαντομηχανικής και την επίδραση του παρατηρητή στο περιβάλλον του και στην κλασική φυσική, τότε θα πρέπει να κρατήσουν και τον Απόλυτο Χρόνο της κβαντομηχανικής και να ξεχάσουν τον σχετικό χρόνο και τις σχετικότητες.

Επίσης δεν είναι δυνατόν να λέγεται ότι καθένας αντιλαμβάνεται την δική του πραγματικότητα και κατόπιν να χρησιμοποιούν πρώτο πληθυντικό πρόσωπο αναφερόμενοι γενικά στο ανθρώπινο είδος. Μπλέκουν την ατομικότητα που πρεσβεύουν και την μετασχηματίζουν με μια γενικότητα σε συλλογικότητα. "Συλλογικότητα του ατομικισμού" θα μπορούσα να την ονομάσω.

Με γειά σου με χαρά σου να λες φίλτατε ότι δεν μπορείς να κατανοήσεις την αντικειμενική αλήθεια, αλλά κράτησέ το για τον ευατό σου. Εφόσον ο ίδιος λες πως η αντίληψή σου είναι ιδιωτική και διαφορετική των άλλων ανθρώπων κράτα χαρακτήρα: Λέγε: "Δεν μπορώ να κατανοήσω την αντικειμενική αλήθεια" και όχι: "Δεν μπορούμε.....". Τι θα πει δεν μπορούμε? Γιατί γενικεύεις και βάζεις κι εμένα μέσα? Πως γνωρίζεις τον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβανόμαστε οι υπόλοιποι?

[bluechild]

^ Συμφωνώ με όσα λες για την χρήση διάφορων θεωριών προκειμένου να περιγραφούν καταστάσεις για τις οποίες δεν έχουν σχηματιστεί οι εν λόγω θεωρίες. Λάθος μου που χρησιμοποίησα τόσο χτυπητή αναφορά παραπάνω Το πρώτο σκέλος αυτού που ήθελα να πω είναι ότι διαφορετικοί άνθρωποι ερμηνεύουν διαφορετικά την "αλήθεια" που αφορά σε ένα περιστατικό, άρα ο παρατηρητής επηρεάζει το αποτέλεσμα. Κάποιος μπορεί να μιλήσει για υποκειμενικότητα, όμως προκειμένου να υπάρξει "υποκειμενικότητα" πρέπει πρώτα να υπάρχει η "αντικειμενική" αλήθεια. Θέλουμε να αποδείξουμε την ύπαρξη της αντικειμενικότητας ή να την προϋποθέσουμε ;

Το δεύτερο σκέλος αποτελεί το γεγονός ότι δεν έχουμε σαφή και κοινώς αποδεκτό ορισμό για την έννοια της "ύπαρξης". Όταν δε βρίσκεται κανένας παρατηρητής στο σύμπαν, αυτό υπάρχει ή όχι ;Αν όχι, και λαμβάνοντας υπόψη ότι η αντικειμενικότητα "υπάρχει" και χωρίς παρατηρητή, τότε ποιό το νόημά της ; Είναι κάποια ιδιότητα που ανήκει σε ένα ανύπαρκτο σύστημα ; Όσον αφορά στη φυσική, δε χρειάζεται να αναλύσω το μη διαχωρισμό του παρατηρητή από το σύστημα.

Τέλος, για να καταρρίψω ο ίδιος τα επιχειρήματά μου πριν το κάνει άλλος , βλέπουμε καθημερινά ότι με εφαρμογή κάποιων μεθόδων είμαστε σε θέση να κάνουμε απίστευτα πράγματα, όπως το να γράφω εγώ κάτι από τη δουλειά και να το διαβάζετε εσείς από το σπίτι σας (ή ακόμα καλύτερα από μία πολυτελή σουίτα στο King George με την παρέα μίας ξανθής Πολωνέζας και μίας μελαχρινής Τσέχας, η φαντασία πάει σύννεφο ... ). Οι μέθοδοι αυτές που μας δίνουν τόσο χειροπιαστά αποτελέσματα είναι δυνατό να στηρίζονται σε μία υποκειμενική θεώρηση του κόσμου ;

Δεν ξέρω

[papous]

Οπωσδήποτε συμφωνούμε bluechild. Τόσο η υποκειμενικότητα όσο και η αντικειμενικότητα υπάρχει πάντα σε σχέση με κάποιον παρατηρητή. Απουσία παρατηρητού παύουν να ισχύουν και αυτές οι έννοιες.

Όμως, ως παρατηρητής, και δεδομένου ότι δεν με διακατέχει καμμιά ιδιωτεία, δεν ανέχομαι κάποιος άλλος παρατηρητής να προσπαθεί να μου στερήσει την δυνατότητα της αντικειμενικής παρατήρησης επικαλούμενος ιδιωτικούς του λόγους.

[analogio]

Ουσιαστικες κατά την γνωμη μου οι παρατηρησεις του παπου και καιριες,

η σχετικοτης, υπο το πρισμα της φιλοσοφιας, εφαρμοζομενη στον εαυτον της αυτοαναιρειται, δηλ. όλα είναι σχετικα αρα και τουτο που λεγεται ότι όλα είναι σχετικα είναι εξ ισου σχετικο, επομενως δεν μπορει να ισχυη αρχη ότι όλα είναι σχετικα, εάν το «όλα είναι σχετικα» ισχυει ως αρχη, τοτε υπαρχει ένα απολυτο, επομενως όλα είναι σχετικα πλην ενός, δηλ. παλι αδυνατον το διαπασων είναι σχετικως, αυτά εχουν αποδειχθει απαξ δια παντος εδώ και καιρο (Πλατων),
με λογια του παπου, τη απουσια απολυτου ορου η θεωρια του σχετικισμου αναγκαιως απολυτοποιει το σχετικο, αναγκαιως αλλα και λαθραιως, δηλ. εκ των υστερων βγαζει από το μανικι κρυμμενο ασσο, στην προκείμενη εισαγεται ατομικοτης (δεν μπορω) ή μερικοτης (δεν μπορειτε), στο συμπερασμα εξαγεται καθολικοτης (δεν μπορουμε),  πας συλλογισμος δια τριων ορων μονον, υποκειμενο-μεσος-κατηγορουμενο, οταν παρεισδυει τεταρτος ορος ακολουθει παραβατικος συλλογισμος, αυτός ο συλλογισμος στη λογικη λεγεται ορος τετρας και αποριπτεται, ο μεσος οφειλει απαξ τουλαχιστον να είναι γενικος, δηλ. ορισμενα δενδρα είναι μηλιες, η συκια είναι δενδρο, αρα η συκια είναι μηλια, ο μεσος ορος=δενδρο στην ελασσονα προκειμενη δεν τιθεται γενικως αλλα μερικως, δηλ. η συκια είναι ένα ορισμενο δενδρο, το συμπερασμα όμως εξαγεται εσφαλμενα από γενικο μεσο ορο ανυπαρκτο, ότι όλα τα δενδρα είναι συκια (μονον ποητικη αδεια).

Επισης αθεμιτος η ανευ αδειας μετακομισις εκ της επιστημης προς δημιουργια φιλοσοφικου συστηματος, δηλ. συμπερασματα των φυσικων και μαθηματικων επιστημων, αυτοματως και ανευ προειδοποιησεως μεταφερομενα στην φιλοσοφια, συνιστουν υλη καθολα αποβλητεα, η εκ των επιστημων και δη και μαλιστα η εκ της πολυσυζητημενης κβαντομηχανικης επιστημης λανθανουσα φιλοσοφικη υλη =  μωριας παρατηρητηριον, ασοφιας θεωρητηριον, το κειμενο παραπομπης (θυμηθείτε την γάτα του Schroedinger) αναφερει «συμφωνα με τη κβαντομηχανικη, τα σωματιδια δεν εχουν συγκεκριμενες ιδιοτητες μεχρις οτου αυτές μετρηθουν από οργανο μετρησεως» θα το πω στον μπακαλη μου να γελασομε λιγο κι εμεις οι πικραμενοι, βαλε 100 gr. ταραμα απ' το οργανο μετρησεως, βρε που καταντησαμε 

[IxNiLaTiS]

Αλήθεια = Α - λήθη
Στερητικό "Α" και λήθη.

Αλλά εν προκειμένω ... τί εστί λήθη; 

[analogio]

Κάποιος μπορεί να μιλήσει για υποκειμενικότητα, όμως προκειμένου να υπάρξει "υποκειμενικότητα" πρέπει πρώτα να υπάρχει η "αντικειμενική" αλήθεια. Θέλουμε να αποδείξουμε την ύπαρξη της αντικειμενικότητας ή να την προϋποθέσουμε ;
 

Απαραιτητο βοηθημα προς γονιμο και φιλόσοφο πνευμα (ναι, για σενα λεω).
Επι τροχαδην, γνωσις δυνατη ει μη παρα φυσεως δεδομενης αναλοιωτου και αμεταβλητου, τα αισθητα δηλ. τα αντικειμενα εμπειριας υποκεινται σε συνεχεις μεταβολες, γνωσις μεταβολων συνεπαγεται μεταβλητη γνωσις, γνωσις που μεταβαλλεται και κινειται προς αντιθετον γνωσην ουκ εστι γνωσις τελους αλλ’ ατελειας, αυτό εκφραζει γενικως η επιστημη, δηλ. επιστημη =γνωσις μεταβολων, τα αντικειμενα εμπειριας, τα αισθητα, σημερα ετσι, αυριο αλλιως, μεθαυριο ετσι κι ετσι, μετα ετσι κι αλλιως καταναλωσις επ’ απειρον ανευ της ουσιας, σημερα νερο, αυριο παγος, κατοπιν ατμος, η ουσιαστικη γνωσις χρειαζεται μονιμο και αμεταβλητο χαρακτηριστικο, δηλ.γνωσις ουσιας (=φυσεως) του ανθρωπου δεν προερχεται απο αναστημα, χρωμα ματιων, αυτά είναι μεταβλητα, αισθητα, αλλα ανθρωπος θνητος ων, μονιμο χαρακτηριστικο ακομη και στον Σειριο    Ο Καντ γνωσιολογικως ειναι οπαδος της προτεροδοξιας, apriorismus, αυτό εχει σχεση με την προυποθεσην σου, δηλ. συμφωνα με τον Καντ η εμπειρια της γνωσεως προυποθετει  γνωσην λογικων τυπων υφισταμενων εκ των προτερων και εκτος πασης εξωθεν εμπειριας, με αναγκαστικη ισχυ.

Το δεύτερο σκέλος αποτελεί το γεγονός ότι δεν έχουμε σαφή και κοινώς αποδεκτό ορισμό για την έννοια της "ύπαρξης".

Ορθη παρατηρησις, η υπαρξις διαλυεται εις την ανυπαρξιαν, δηλ. στο αντιθετο, αυτο το οποιον φερει υπαρξην φερει υποχρεωτικως και ανυπαρξιαν, αυτό το οποιον εχει εν αυτω την υπαρξην, δηλ. το αυθυπαρκτον, δεν υποκειται σε ανυπαρξιαν, δεν εχει αντιθετον, υπαρχει από μονο του όχι από καποιο άλλο, ο ανθρωπος υπαρχει χαρην κατι αλλου, δηλ. χαρην συζευξεως των γονεων μου υπαρχω εγω, μονον ο θεος υπαρχει πραγματικως και απρουποθετως.

Όταν δε βρίσκεται κανένας παρατηρητής στο σύμπαν, αυτό υπάρχει ή όχι ;

Το ερωτημα σου εχει δωσει από μονο του την απαντηση. Το συμπαν υπαρχει ακομη και όταν δεν βρισκεται κανενας να το παρατηρει. Πληρες το ερωτημα είναι το εξης : όταν δεν βρισκεται κανενας παρατηρητης στο συμπαν που υπαρχει, αυτό υπαρχει ή όχι ;; δηλ. δεχεσαι εξ αρχης ότι υπαρχει συμπαν, στη συνεχεια εξεταζεις υποθεσην ότι δεν υπαρχει παρατηρητης μεσα στο συμπαν, εάν εξαγεις συμπερασμα δεν υπαρχει παρατηρητης δεν υπαρχει συμπαν, αναιρεις την αρχη που εθεσες, δηλ. παραβαινεις τον καθολικο νομο της μη-αντιφασεως, ένα πραγμα δεν μπορει συγχρονως να είναι και να μην είναι, δεν μπορει συγχρονως το συμπαν να υπαρχει και να μην υπαρχει, το συμπερασμα όμως που βγαινει είναι ότι δεν γινεται να υπαρχη συμπαν αλλα να μην υπαρχει κανενας παρατηρητης του συμπαντος, εφ’οσον υπαρχει συμπαν υπαρχει και παρατηρητης.

Αν όχι, και λαμβάνοντας υπόψη ότι η αντικειμενικότητα "υπάρχει" και χωρίς παρατηρητή, τότε ποιό το νόημά της ;

Το νοημα της είναι ότι δεν εχει νοημα. Αντι-κειμενο σημαινει το ευρισκομενο εξω και απεναντι, αλλα εξω και απεναντι από τι ;;  εαν ευρισκεται εξω και απεναντι από το τιποτα, τοτε δεν πρεπει να λεγεται ουτε ότι αυτό ευρισκεται καπου (=κειται), ουτε ότι είναι εξω και απεναντι, δεν ευρισκεται πουθενα σημαινει δεν ευρισκεται καπου σταθερα, ευρισκεται πουθενα δεν σημαινει τιποτα, απορριπτεται.

Δεν σε εννοώ .. Care to elaborate ?

Δενδρο είναι αφηρημενη εννοια, δεν παρατηρεις δενδρο, παρατηρεις κυπαρισσο, σκεφτεσαι όμως δενδρο, η σκεψις είναι απομονωσις εκ της παρατηρησεως,

αλλα τωρα
του υπνου σημανε η ωρα,

αντε και καλη χρονια με τα ξανθα και μελαχρινα συμπαντα παρατηρησεως

[papous]

Εφόσον επιμένει ο Αναλόγιο, επιμένω κι εγώ διότι φτιάχνομαι με κάτι τέτοια. Χτυπούν οι ενδορφίνες μου κόκκινο σε παρεγγεφαλίδα και υποθάλαμο με αποτέλεσμα κατακόρυφη αύξηση της libido και σε τέτοιο βαθμό που να μην χρειάζεται καν να παρατηρώ ξανθιά, μελαχρινά, αδύνατα ή στρουμπουλά αντι-κείμενα. (Και σ' εσάς το ίδιο συμβαίνει?)

Όσον αφορά στη φυσική, δε χρειάζεται να αναλύσω το μη διαχωρισμό του παρατηρητή από το σύστημα.

Μα αυτό ακριβώς χρειάζεται να αναλύσεις! Πολύ θα ήθελα να διάβαζα την ανάλυσή σου επί του θέματος μετά την Πρωτοχρονιά. Θα είμαι και ορεξάτος από την είσπραξη της αμοιβής εκ των στοιχημάτων, μια σπαζοκεφαλιά θα είναι ότι πρέπει. Ευχαριστώ εκ των προτέρων

Χρόνια πολλά σε όλους.

[bluechild]

Όταν δε βρίσκεται κανένας παρατηρητής στο σύμπαν, αυτό υπάρχει ή όχι ;

Το ερωτημα σου εχει δωσει από μονο του την απαντηση. Το συμπαν υπαρχει ακομη και όταν δεν βρισκεται κανενας να το παρατηρει. Πληρες το ερωτημα είναι το εξης : όταν δεν βρισκεται κανενας παρατηρητης στο συμπαν που υπαρχει, αυτό υπαρχει ή όχι ;; δηλ. δεχεσαι εξ αρχης ότι υπαρχει συμπαν, στη συνεχεια εξεταζεις υποθεσην ότι δεν υπαρχει παρατηρητης μεσα στο συμπαν, εάν εξαγεις συμπερασμα δεν υπαρχει παρατηρητης δεν υπαρχει συμπαν, αναιρεις την αρχη που εθεσες, δηλ. παραβαινεις τον καθολικο νομο της μη-αντιφασεως, ένα πραγμα δεν μπορει συγχρονως να είναι και να μην είναι, δεν μπορει συγχρονως το συμπαν να υπαρχει και να μην υπαρχει, το συμπερασμα όμως που βγαινει είναι ότι δεν γινεται να υπαρχη συμπαν αλλα να μην υπαρχει κανενας παρατηρητης του συμπαντος, εφ’οσον υπαρχει συμπαν υπαρχει και παρατηρητης.

Όλα αυτά ακούγονται σωστά, αν υποθέσουμε ότι το σύμπαν υπάρχει όταν .. βρίσκεται μέσα σε αυτό κάποιος παρατηρητής. Ή ότι είμαστε σχολαστικοί

Όσον αφορά στη φυσική, δε χρειάζεται να αναλύσω το μη διαχωρισμό του παρατηρητή από το σύστημα.

Μα αυτό ακριβώς χρειάζεται να αναλύσεις!

Αν υποθέσεις ότι "το σύστημα δεν εξαρτάται από τον παρατηρητή", τότε υπάρχουν πολλά παραδείγματα για να αποδείξεις ότι ο ισχυρισμός είναι λανθασμένος. Όπως η ειδική σχετικότητα ή τα σφάλματα των οργάνων μετρήσεων. Help ?