Κατ'αρχήν δεν μαγάρισε κανένας δικιά μας τέχνη. Ο συνθέτης είναι Τσέχος. 
Μάλλον δεν αντιλήφθηκες πως σε θεωρώ θεματοφύλακα και προστάτη της ακεραιότητας της τέχνης.
Δε μου αρέσουν καθόλου τα σχόλιά σου περί Ελληνάρα και Ζαγοράκη. Ποια κόμπλεξ και ποια ομοφοβία είδες? Επειδή δε μου αρέσει να διαστρεβλώνονται κλασσικά έργα υπό ομοφυλοφιλική οπτική? Την έχεις δει τη Ρούσαλκα? Ξέρεις περί τίνος πρόκειται? Αν είχε φιλί μεταξύ ανδρών στο πρωτότυπο?
Πολύ κόμπλεξ, ακόμα περισσότερη ομοφοβία και καντάρια υποκρισίας. Μια διασκευή μπορεί να ανασκευάσει μια οπτική, να ανανεώσει ένα έργο, να το προσαρμόσει σε ήθη περισσότερο κοινά σε μια εποχή, να το εμπλουτίσει, όπως και να το αλλοιώσει ολότελα. Αλλιώς μπορεί να παραμείνει απολίθωμα ανέγγιχτο και να απαγορέψουμε στον οποιονδήποτε να το μετουσιώνει σύμφωνα με την προσωπική του αισθητική πραγματικότητα...κι όποιον αφορά αυτή η τελευταία. Θα συμφωνήσω απόλυτα με την υψίφωνο Μαρλίς Πέτερσεν που ανέφερε τα εξής:
«Ως λυρική τραγουδίστρια η οποία έχει συμμετάσχει σε πολλές “μοντέρνες” παραγωγές αισθάνομαι πως καταλαβαίνω όλο και περισσότερο το γιατί οι σκηνοθέτες αναζητούν νέους τρόπους να περάσουν μέσα από την όπερα σημαντικά μηνύματα στο κοινό: θέλουν να συνδέσουν τα έργα με τη σύγχρονη ζωή, τα προβλήματα και τις αναζητήσεις του σημερινού ανθρώπου. Ασφαλώς μπορείς να ανεβάσεις τη “Ρούσαλκα” ως μια θεαματική ιστορία με υπέροχα κοστούμια, ουρές ψαριών και παραμυθένια ατμόσφαιρα. Από την άλλη πλευρά, μπορείς κάλλιστα να επιλέξεις να τονίσεις τις συναισθηματικές πλευρές του έργου δίνοντας σε έναν χαρακτήρα νέες διαστάσεις, “φωτίζοντας” μια διαφορετική οπτική γωνία, εξερευνώντας με άλλον τρόπο μια κατάσταση την οποία βιώνει ο ήρωας."
Το πρόβλημά σου όμως δεν είναι στο επιτυχημένο του πράγματος, αλλά στη χρήση ομοφυλοφιλικών στοιχείων. Γενικότερα είναι κάτι παραπάνω από προφανές πως δεν γουστάρεις βρε αδελφέ τους ομοφυλόφιλους...βγάζεις σπυράκια. Αν φιλούσαν στο έργο την Πάμελα Άντερσον ντυμένη κουνελάκι του Playboy θα είχες πετάξει τη σκούφια σου και θα είχες κάνει διπλό άξελ και τριπλό τόλουπ απ' τη χαρά σου. Τα πάντα όλα, αρκεί να μην χρειάζεται να βλέπεις αυτούς τους έκφυλους, όπως τους χαρακτήρισαν κι οι δημόσιοι υπάλληλοι.
Παρατήρησες ότι η κυρία λεσβία που διάβασε το ΚΚΕδίστικο κείμενο διαμαρτυρίας δεν ήξερε ούτε το όνομα του συνθέτη να πει σωστά?
Παρατήρησες πως ορισμένοι με κλασική παιδεία αποδεικνύονται ολότελα στενόμυαλοι και νοητικά περιχαρακωμένοι απέναντι σε ομάδες πληθυσμού που δεν είναι εξ ορισμού περισσότερο ανήθικοι από τους ίδιους;
Το να υπερασπιζόμαστε το δικαίωμα στην ελευθερία του λόγου είναι απόλυτα θεμιτό. Το να ισοπεδώνουμε τα πάντα με πρόσχημα το μοντερνισμό και σημαία την ημιμάθεια είναι απλά γελοίο.
Φαντάσου να ήταν και λιγότερο από απόλυτα θεμιτό, τι θα είχε γίνει. Μην το υπερασπίζεσαι με όλο σου το είναι, γιατί σε κόβω με έμφραγμα από την υπερπροσπάθεια.
Εσένα πάλι σου εύχομαι να δεις τον Κοκκινοσκουφίτσο να φιλιέται με τον κακό Λύκο για να φχαριστηθείς λίγη τέχνη, αφού απ ότι κατάλαβα χωρίς αντρικά φιλιά τέχνη δε γίνεται. Με ένα φιλί μεταξύ αντρών άλλωστε φορτωθήκαμε και την ατάλαντη παλλακίδα του Λαζόπουλου για σκηνοθέτη...
Το ενδιαφέρον του πράγματος είναι που έχεις συνδέσει την ομοφυλοφιλία με την στρεβλή τέχνη. Υπάρχει βλέπεις ο Παπακαλιάτης, υπάρχει και ο Χατζιδάκις. Υπάρχουν straight ηθοποιοί που διαθέτουν την ερμηνευτική γκάμα ενός κούτσουρου κι υπάρχουν και δηλωμένοι ομοφυλόφιλοι που παραδίδουν μαθήματα υποκριτικής δεινότητας. Υπάρχουν έργα που δεν διαθέτουν ομοφυλοφιλικές αιχμές και καλύτερα να μην είχαν υπάρξει ποτέ κι υπάρχουν κι εκείνα που διαπραγματεύονται τέτοιες θεματικές κι αποτέλεσαν αριστουργήματα. Όσο γίνεται κριτήριο αξίας η παρουσία ή όχι ομοφυλοφιλικών στοιχείων, τόσο αποδεικνύεται πως η τέχνη αποτελεί προνόμιο μόνο των straight...ή μάλλον των ολότελα κοντόφθαλμων straight.
