Ουσιαστική κριτική. Καθένας έχει το δικαίωμα να κρίνει, ακόμη και να πετάξει την αρλούμπα του, θεωρώντας ότι αυτό που κάνει είναι κριτική. Η ουσιαστική κριτική όμως, έχει να κάνει με έναν άνθρωπο που γνωρίζει πολύ καλά, πως λειτουργεί ένας οργανισμός, γιατί λειτουργεί έτσι και αν γίνεται να έχει χορέψει και μέσα στον χορό αυτό. Από την άλλη, η ουσιαστική κριτική δεν είναι άσκοπη και έχει αποτέλεσμα. Δεν είναι δηλαδή λόγια του αέρα. Έαν ας πούμε είναι κάτι παράνομο, δεν φτάνει να το πεις, χρειάζεται να το καταπολεμήσεις κιόλας με πράξεις, να αγωνιστείς, όχι να περιμένεις πότε θα έρθει ο Σούπερμαν από τον ουρανό. Δεν είναι τυχαία τα δικαστήρια και οι δικηγόροι που κρίνουν με βάση τους νόμους. Δεν είναι τυχαίο ότι ακόμη και εκεί υπάρχει βρωμιά. Πράγμα που σημαίνει ότι για να πιάσει η κριτική σου τόπο, πρέπει να γνωρίζεις πολύ καλά, να τρέξεις ανάλογα και να αντιμετωπίσεις και ένα μέρος της πραγματικότητας που είναι βρώμικη. Άντε να πείσεις, χωρίς επιχειρήματα και αποδείξεις τον δίκαιο και μετά να τα βάλεις και με τον άδικο. Διότι μπορούμε να φαντασιωθούμε έναν ιδανικό τόπο και να κρίνουμε με βάση αυτόν όλα τα άλλα. Μπορούμε όμως να προσγειωθούμε στην πραγματικότητα και να πράξουμε έτσι, ώστε οδηγήσουμε έναν μη ιδανικό τόπο, προς το ιδανικό, κρίνοντας τα όσα γίνονται, με τον τρόπο που γίνονται, μιας και αυτά θα είναι τα εργαλεία μας.Η κριτική δεν είναι μαγικό ραβδάκι, είναι μαστίγιο. Εκτός και αν θέλει κάποιος να γυρίζει συνεχώς και το άλλο μάγουλο διακυρήττοντας απλά τον λόγο του. Τότε σηκώνω τα χέρια ψηλά.