Θα έλεγα ότι αντικειμενικά είναι δύο οι λόγοι για τους οποίους εγώ τουλάχιστον δεν συστήνω τους MG.
Πρώτον γιατί πραγματικά δεν θεωρώ ότι είναι κάτι το ιδιαίτερο από πλευράς ήχου, ευελιξίας ή ποιότητας κατασκευής. Με αυτά τα λεφτά υπάρχουν σήμερα εντυπωσιακά μηχανήματα, πολύ πιο ευέλικτα και ποιοτικά, ειδικά αν μιλάμε για modelling (Vox VT, Fender Mustang, Roland Cube, Peavey Vypyr, ακόμα και Fender G-DEC). Επίσης με λίγα παραπάνω χρήματα υπάρχουν πολλές καλές επιλογές για ένα συνδυασμό μικρού λαμπάτου ενισχυτή και πεταλιέρας, όπως συζητήσαμε πρόσφατα σε ένα σχετικό θέμα, που θα άφηναν τον MG πολύ πίσω από πλευράς ποιότητας ήχου και ευελιξίας. Για να μη μιλήσουμε καθόλου για software όπως το Jamvox, το Revalver, το Overloud TH2 κλπ, που κάνουν όλα τα παραπάνω και πολλά άλλα επιπλέον. Eιλικρινά δεν μπορώ να σκεφτώ γιατί κάποιος που έχει όλες αυτές τις επιλογές θα προτιμούσε τον MG που σού δίνει μόνο δύο ήχους (clean - overdrive) και ίσως 3-4 εφφέ. Τώρα αν κάποιος βρήκε στον MG τον ήχο που πάντα ονειρευόταν, καμία αντίρρηση. Περί ορέξεως κολοκυθόπιτα.
Δεύτερον, και ίσως εξίσου σημαντικό, πολλοί φαίνεται να πιστεύουν ακόμα ότι αγοράζοντας έναν ενισχυτή που γράφει επάνω Marshall, είναι δυνατόν να πετύχουν κάτι από το ηχόχρωμα που έχουμε συσχετίσει με τους κλασσικούς λαμπάτους Marshall. Δυστυχώς όποιος προχωράει σε μια τέτοια αγορά με αυτό το σκεπτικό, το πιο πιθανό ειναι ότι θα απογοητευτεί οικτρά.
Πάντως αν έχεις τον φοβερό ηχολήπτη που μπορεί να σού βγάλει φανταστικό ήχο ακόμα και από έναν MG, λογικά θα μπορεί να κάνει το ίδιο ότι εξοπλισμό και αν τον βάλεις να δουλέψει. Αυτό δεν σημαίνει απαραίτητα ότι ο συγκεκριμένος ενισχυτής είναι καλή επιλογή. Εξάλλου υπήρχαν καλλιτέχνες που έκαναν συναυλίες ή ηχογράφησαν δίσκους με εξοπλισμό της πλάκας, όπως pocket pods, ενισχυτές Kustom, και σε μια πολύ γνωστή περίπτωση, έναν Washburn Southside Jr VGA-15 (Rory Gallagher - Fresh Evidence).
