Εγώ συμφωνώ σε πολλά σημεία με τους φιλελεύθερους. Πιστεύω οτι για να αποκτήσουμε ξανά ανάπτυξη -πρωτεύον ζήτημα για την πορεία της οικονομίας μας, πρέπει να φτύσουμε αίμα, να δουλέψουμε 10-ωρα, να κάνουμε άπειρες υποχωρήσεις στα εργασιακά δικαιώματα και να καταπολεμήσουμε τις φοροδιαφυγες και την αναξιοκρατία. Όμως η αλλαγή -όποια αλλαγή χρειάζεται, πρέπει να γίνει με βάση την κοινωνία και τον εργαζόμενο. όχι τον επιχειρηματία. Οι απόψεις αυτών των παρατάξεων μου δίνουν αμέσως την αίσθηση οτι γίνονται με βάση τον επιχειρηματία.
Για να γεμίσουμε ξανά υγιείς μικρές εταιρίες (άρα και περισσότερους Έλληνες εργοδότες, αντί για λίγους ξένους γίγαντες), χρειάζεται να ελέγχονται/ρυθμίζονται/περιορίζονται τα δικαιώματα των επιχειρηματιών. Αλλιώς θα υπερισχύσει ο ισχυρότερος, θα κάνει τα μονοπώλεια του, και όλοι μας (αριστεροί, κεντρώοι, δεξιοί, φιλελέυθεροι, μετανάστες, φασίστες) θα καταλήξουμε υπάλληλοι του. Χρειαζόμαστε και το δημόσιο (χωρίς τον κομματοσυμεφεροντολογικό συνδικαλισμό και αναξιοκρατία) και τον ιδιωτικό ανταγωνισμό. Υπάρχουν πολλές λεπτές ισορροπίες, που κρατιούνται δύσκολα, και δυστηχώς οι 2-3 τελευταίες γενιές δεν έχουν δει αυτή την ισορροπία ούτε κατα προσεγγιση. Αλλά βιάζονται να καταδικάσουν παρόλα αυτά.
Έχουμε δεκαετίες τώρα εσωτερικά πολλά προβλήματα και κακή οργάνωση, αλλά αυτή την στιγμή περνάμε μια κρίση λόγω ΔΝΤ και ενός νομίσματος που περνάει μεγάλες δυσκολίες. Το υπέρογκο χρεος και οι παγίδες που πέσαμε στα τελευταία 2 χρόνια, δεν έχουν σχέση με το δημόσιο και την φοροδιαφυγή, αλλά με κακές πολιτικές κινήσεις και ένα πανηγυρικό πολιτικό ξεπούλημα ανευ προηγουμενου. Τα εσωτερικά μας προβλήματα, έχουν γίνει πάτημα για να κρινόμαστε "αναξιόπιστοι" και να παίρνουμε δάνεια με χειρότερες συνθήκες. Μέχρι πριν κατι μέρες, τα χρησιμοποιούσαν κάποιοι ηγέτες άλλων χωρών, για να μας φέρουν σε μια Α διαπραγματευτική κατάσταση, αλλά τώρα πια βγάζουμε τα μάτια μας μόνοι μας (βλεπε επιστολή προς Μερκελ).
Δυστυχώς δεν μας αρκει ενα απολιτικ υφος -τραβατε με και ας κλαιω/ σιχαινομαι την πολιτική αλλά παρολα αυτα το κάνω- για να βγούμε απο την τωρινή κατάσταση. Το οτι είσαι entrepreneur και σπουδαγμένος και δεν χάνεις ευκαιρία να απαξιώσεις το Δημόσιο και την παιδεία μας, δεν σημαίνει οτι εχεις μόρφωση και δομημένη πολιτική θέση, και αυτό αποδείχτηκε πολύ πρόσφατα. Το να πεις "απαγορεύονται οι πορείες για να δουλέψει το μαγαζί μου που είναι σε κεντρικό δρόμο" δεν είναι σοβαρή πολιτική θέση. Ούτε το "οι μεταναστες μας τρώνε τις δουλειες, για αυτό θα τους κρατήσουμε να δουλεύουν σε χειρότερες συνθήκες". Αυτο είναι "πονάει χέρι, κόψε κεφάλι".
Θα πω και ένα άλλο παράδειγμα. Όλοι μας δουλέψαμε υπερωρίες και δεχτήκαμε μειώσεις και καθυστερήσεις μισθων όταν βλέπαμε την εταιρία μας να κινδυνεύει. Δεν χρειάζεται κάποιος νόμος για μας βάλει να το κάνουμε. Οι υγειείς εταιρίες έχουν τον τρόπο τους να αυτοδιοργανόνωνται. Όταν όμως επιτρέπονται με βάση νόμο τα 12-ωρα, η χαλαρότερη προστασία του περιβάλλοντος απο βιομηχανικούς ρύππους, και η ελαστοκότητα των εργασιακών σχέσεων, ποιος θα ωφεληθεί? ο μικρός επιχειρηματίας που θα τονωθεί απο την "ενεση ανταγωνιστικότητας"
Ή ο μεγαλο-επιχειρηματίας που θα μειώσει νόμιμα το κόστος του και θα λιώσει ευκολότερα τους entrepreneurs ?
Και έχω βαρεθεί το κράξιμο στο Δημόσιο. Λες και ο ιδωτικός τομέας ήταν σωστός και άγιος. Οι ιδιωτες δηλαδή δεν πετύχαιναν με βάση το ποιος θα λαδώσει καλύτερα για να πάρει την επιχορήγηση ή να κερδίσει τον διαγωνισμό του δημοσίου. Λες και όταν έμπαινα σε άγνωστη καφετέρια που ζούσε τα είχε πλακάκια με την Β ποδοσφαιρική ομάδα (και όταν νικούσε ψήνανε σουβλάκια και κερνούσανε σφηνάκια), είχα την ίδια εξυπηρέτηση με τους "κολλητούς". Ή όταν έμπαινα σε μαγαζί με μουσικά όργανα, δεν πήγαν να με κλέψουν εκμεταλευόμενοι την ασχετοσύνη μου. Ή έφαγα λίγα χαλασμένα πιτογυρα/σουβλάκια που πλήρωσα για φρέσκα, και ξενυχτησα αγκαλιά με την χέστρα. Ή μπόμπες σε κυριλέ κλαμπάκια. Ή φρεντο απο τον κουβά σε τρεντο-lounge καφέ. Και το ΚΤΕΛ που είναι ιδωτικό, και καλά δεν πάει αργότερα απο το τραίνο, ούτε κάνει ποτέ καθυστέρηση 1.5 ώρα, ούτε θα με πάει για αναγκαστική στάση στο βυσμάτο-μαγαζάκι που έχουν σύμβαση για να φάω τυρόπιτα 3 φορές ακριβότερα απο το κανονικό, και κυρίως.. ταξιδεύω με ευχαριστη και ποιοτική μουσική. Και όταν πήγα να βρώ δουλειά στην ιδιωτική Vodafone, δεν προτίμησαν να πάρουν τον συμφοιτητή μου που ήταν στο τάδε κόμμα, αλλά χειρότερους βαθμούς και άσχετη πτυχιακή. Η ο ιδιώτης καθηγητής των αγγλικών μου δεν ρούφηξε το άιμα των γονίών μου που έκανα Αγγλικά απο τετάρτη δημορικού, και εφτασά να δώσω το lower στην 1η λυκείου, κάνοντας θερινά μαθήματα τα μισά χρόνια, και παίρνωντας ενδιάμεσα 10 άσχετα πτυχία απο άγνωστα αγγλικά πανεπιστήμια. Και όταν έδινα πανελλήνιες, όλοι οι καθηγητές μου ήταν διορισμένοι στο φροντιστήριο λόγω του πτυχίου τους, όχι λόγω οικογενοιακών σχέσεων, και με πρόσεχαν καλυτερα απο αυτούς του Δημοσίου.
Αν καταστραφεί το δημόσιο, είμαι σίγουρος οτι ξαφνικά όλα θα δουλεύουν ρολόι.
