Αναρωτιέμαι ποιό είναι ακριβώς το μέτρο σύγκρισης ως προς την "οπισθοδρομικότητα" των σχολείων... Χωρίς να υποπέφτουμε στο σφάλμα "τί είναι καλύτερο? ένα φιρίκι ή ένα μανταρίνι?", ο σχολικός χώρος προϋποθέτει δικαιώματα και υποχρεώσεις, όπως κάθε είδους κοινωνικό σύνολο. Σαφώς και υπάρχουν συμπεριφορές υπερβολής τόσο από πλευράς μαθητών όσο και από τους καθηγητές, για διαφορετικούς λόγους (πάμπολλοι καθηγητές δεν έχουν ιδέα τί εστί Παιδαγωγική, άλλοι τόσοι μαθητές δεν έχουν ιδέα των ορίων του χώρου που βρίσκονται).
Για τα ιδιωτικά δεν μπορώ να έχω άποψη, στο δημόσιο σχολείο, πάντως, και δεδομένου ότι δεν έχουν περάσει και πολλά χρόνια από τη "θητεία του Λυκείου", υπήρχε εκ μέρους των καθηγητών/μαθητών μια "κρυφή συνενοχή" όσον αφορά συμπεριφορές των δευτερων που τώρα(?) θεωρούνται "απορριπτέες" και συνεισφέρουν στον χαρακτηρισμό "απισθοδρομικά πλέον τα σχολεία". Κι εξηγούμαι: το κάπνισμα επιτρεπόταν σε εξωτερικούς χώρους, απομονωμένους από το βασικό προαύλιο, τα γραφεία των καθηγητών και - κυρίως - το προαύλιο του Γυμνασίου που συστεγαζοταν στο συγκρότημα. Ως προς την εμφάνιση, δεν υπήρχαν δα και τίποτα αυστηροί περιορισμοί, με την εξαίρεση ορισμένων περιπτώσεων "προσωπο βραδινής εξόδου στην παραλιακή" στις κοπέλες. Ούτε στα ζευγάρια απαγορευόταν να "δηλώνουν" ζευγαρια, αρκει να μην το επιχειρούσαν με επιδεικτικό τρόπο παρουσία καθηγητών (κατα τ' άλλα, δε θυμάμαι κανέναν απ' τους μαθητές να έχει την απαίτηση να του παραχωρείται ο σχολικός χώρος προς εφαρμογή - συμπεριλαμβανόμενης της βιβλιοδεσίας - του Κάμα Σούτρα Millenium Edition).
Από εκεί και πέρα, ανέκαθεν υπήρχε μεγαλύτερη ελαστικότητα απέναντι στην "ανάρμοστη" συμπεριφορά/εμφάνιση μαθητών με αυξημένες επιδόσεις στα μαθήματα σε σχέση με τους "αδιάβαστους ταραξίες". Πέρα από τις ηθικολογικές μπανανοφλουδες, είναι και αυτή μια συνθήκη (στην οποία βρέθηκα προσωπικά, τόσο λόγω της τότε εμφάνισης "ανήκω στο παρακμιακό σκοτάδι του '80", όσο και για κατάχρηση της εμπιστοσύνης ενός δημοσιου εγγραφου, όπως το απουσιολογιο, σε "καιρούς πολεμικούς" [αποχές, καταλήψεις, ώρες Φυσικης Αγωγής κτλ]).
Δεν πιστεύω πως σήμερα δεν υπάρχει πλέον ο τρόπος να διεκδικήσουν τα δικαιωματά τους οι μαθητές: περισσότερο (κι επίμονο) δάγκωμα, λιγότερο γάβγισμα. Αλλά ας φυλάξουν και μια δεύτερη σκέψη για τη θέση του καθηγητή που έχουν απεναντί τους.
