Είχα την ποίηση στη μαύρη λίστα λόγω των ποιημάτων που κάναμε στο σχολείο αλλά όταν γνώρισα τι σημαίνει Καρυωτάκης,Ελύτης,Λειβαδίτης,Εdgar Allan Poe,Ρίτσος και η Σονάτα του Σεληνόφωτος άλλαξα γνώμη.Το ακόλουθο είναι αγνώστου ποιητή αλλά είναι από τα αγαπημένα μου.Είναι ελαφρώς μεγάλο αλλά νομίζω αξίζει τον κόπο...
Όταν σε κοιτώ το υπόλοιπο τοπίο εξαφανίζεται
ο περιβάλλων χώρος μυρίζει μια παλια σιωπή
κι η λέξη τριαντάφυλλο γράφεται όλη κόκκινη.
Παράξενο θα πεις, αλλά διόλου.
Συχνά έχει συμβεί το ουράνιο τόξο να είναι μονο μαύρο
και η ευφάνταστη ζέβρα λευκή
κι άλλοτε γίνεται τα ρήματα
να κλίνονται σε χρόνους παρατατικούς
και τα ουσιαστικά να έχουν μόνο ενικό.
Οχήματα σταματημένα σ' ένα ξύλινο πάγο
προτομές ποιητών που συνομιλούν στο λυκόφως
και τα μαλλιά των γυναικών να μεγαλώνουν
προς τα μέσα.
Πρόκειται για μακάβρια οφθαλμαπάτη.
Φθάνω στην πηγή και είναι άμμος
αγγίζω το φυτό και πιάνω γλοιώδη φίδια.
Βλέπω μια πόλη ολόφωτη μα είναι μόνο τα μάτια σου.
Κάθαρμά, έρωτά μου σε μισώ.
Κομματιάζω την ανάμνησή σου
και ανασυνθέτω με τα μέρη της
στίχους φριχτούς που μοιάζουν με σιωπή
στις ρίγες απ' το φόρεμα της πρώτης μου αγάπης
και μια παρηγορητική παλιά σελήνη.
Φριχτή ειρωνεία.Γράφω μόνο για ό,τι
δε μου ανήκει.
Αμυντική γραφή, θα πεις.
Έτσι αμύνομαι, σε ό,τι δεν αγγίζω
πια.
Το ξέρεις υποθέτω.Η αφή δε χρειάζεται
ποτέ να γίνει λέξεις, κι αν γίνει
θα 'χει την ψευδομαρτυρία της μνήμης.
Με προσήλωση σε μισώ.
Εγκαταλείπω το είδωλό σου.
Σβήνω τις γραμμές που σε ορίζουν.
Δεν υπάρχεις.Υπήρξες, ναι, αυτό
είν' το πιο σημαντικό.
Μα τώρα είσαι μια υγρή φωτογραφία
που λιώνει μες στο μαύρο οξύ
πριν βρει την άκρη του χαρτιού
για να καθήσει.
Αμυδρά διασώζεσαι σαν σταγόνα
πάνω σε γυαλί - είναι το δάκρυ σου?
αμυχή οξιάς στο δέρμα σου
χαράζει τους χρησμούς, χάνομαι.
Περιπλανώμενος ανάμεσα σκιάς κι
άλλης σκιάς βρίσκω ένα κομμάτι
μαύρο φως στις διαστάσεις σου.
Μικρό είναι το ρόδο - καθ' ομοίωσή σου -
και σε μια χούφτα χωρά.Μα δε μυρίζεις.
Και πως να γίνει ανάμνηση χωρίς
άρωμα, πες μου.
Περίεργο που ο ήχος κλαρινέτου
μοιάζει στα μάτια σου.Ποια μάτια σου?
Τα ξέχασα.Πως κοιτάς?
Σε ποιο παλιό καθρέφτη το
βλέμμα σου μαθαίνει την αγρύπνια?
Σ' εδικούμαι, αλλά με λέξεις.
Μάταιο.
Η μόνη εκδίκηση να σε ξεχάσω.
Δε μπορώ.
Ίσως σε άλλους καιρούς περασμένους
το μπορέσω.
Και μ' εγκλωβίζει η βροχή
που δεν έρχεται - όπως εσύ - και μ'
εκβιάζει η ευάλωτη παρομοίωση
που πάλι θ' αδικήσει το χαμόγελό σου.
Τι να τα κάνω τ' αποθέματα του " σ' αγαπώ "
και που να τα ξοδέψω
για να μην τ' ακούσεις.
Πες "τέλος" να νυχτώσει ανελέητα,
ν' αποχρωματιστεί η ζωή που θα ζήσω
μακριά σου, να χαθεί η άγουρη
συνήθεια της ευτυχίας, μεγάλωσα.
Δε λέω γέρασα, γιατί με διατηρείς
νεκρό, χωρίς ο χρόνος να κυλά
μέσα στις φλέβες μου.
Πως αχρηστεύεις όλα τα ρολόγια.
Σ' αγαπώ, σε μισώ.
Κάποτε θα σ' ερωτευθώ, αυτό είναι σίγουρο.
Γεννήθηκες αίνιγμα, μαγάλωσες γρίφος.
Δε μπορώ να λύσω τίποτα από σένα,
παρά μόνο τα μαλλιά σου.
Να μεγένθυνα το αρνητικό των λέξεών σου
να τυπώσω τη σιωπή σου, να σε ακούσω
να υπάρχεις πουθενά - έρχεσαι, φεύγω -
αέναα με ξεναγείς στην απουσία σου.
Να κρατήσω τη φωνή σου για ξόρκι
να συντηρώ το βλέμμα σου κερί μισολιωμένο
για να φωτίζει τις νύχτες που έρχονται
χωρίς εσένα ,Κι η μνήμη του φιλιού
σου να θυμίζει πως το δέρμα μου ακόμα
υπάρχει.
Δεν υπήρξες,Νόμισα.Δε σε συνάντησα ποτέ.
Ήσουν ψευδαίσθηση και προσποιούμαι πως
σε ξέρω.
Κι αν κάνω ακόμα έρωτα με το φάντασμά
σου, είναι γιατί φοβάμαι να σε ξεχάσω.
Σ' εκδικούμαι υπάρχοντας.
Σε τιμωρώ να με θυμάσαι.
Ν' αποστηθίζεις και να ξανακούς στην
ερημιά, όσα ποτέ δε σου είπα.
Σ' αγαπώ, σε μισώ.
Είσαι η σκουριά της νοσταλγίας που
διασώζεται.Το όνειρο που κανείς
δεν έχει ονειρευτεί.
Ξαναφίλα με.
Μη μείνω για πάντα στο σκοτάδι
του τελευταίου σου φιλιού....
