Ζώντας και τα 2 περιβάλλοντα εκπαίδευσης (δημόσιο και ιδιωτικό πανεπιστήμιο) θα ήθελα να εκφέρω και εγώ τη γνώμη μου σε αυτό το σημαντικό ζήτημα:
1) Το βασικό επιχείρημα κατά των ιδιωτικών πανεπιστημίων είναι ότι με τα λεφτά αγοράζεις το πτυχίο.. Αυτό είναι κάτα βάση λάθος για 2 λόγους:
α) Κάνοντας το MSc μου στην Αγγλία και κατά τη διάρκεια του ενός χρόνου φοίτησης εκεί ποτέ δεν ένιωσα την αίσθηση ότι κάποιος μου χάριζε πτυχία.. Αντιθέτως, υπήρχαν περιπτώσεις όπου φοιτητές δεν πετύχαιναν στις εξετάσεις και κατά συνέπεια δεν λάμβαναν πτυχίο.. Έπρεπε να διαβάσω πάρα πολύ για να πάρω κάποιον αξιοπρεπή βαθμό γεγονός που μου χάρισε γνώσεις αλλά και σύστημα διαβάσματος..
β) Στην Αγγλία, υπάρχει ένας αυτόνομος οργανισμός (RAE) ο οποίος αξιολογεί τα πανεπιστήμια στη κλίμακα του 5.. Προσωπικά, επέλεξα το πανεπιστήμιο μου με βάση αυτό το γνώμονα.. Οι εργοδότες, γνωρίζουν αυτή την κατάταξη και πράττουν αναλόγως.. Δύσκολα κάποιος που έχει φοιτήσει σε ένα πανεπιστήμιο βαθμολογίας 1/5 θα θεωρηθεί πιο ικανός από κάποιον που έχει φοιτήσει σε ένα πανεπιστήμιο βαθμολογίας 5/5..
2) Όλες οι οικογένειες δεν έχουν λεφτά για να ξοδεύουν σε ακριβά και μη, ιδιωτικά πανεπιστήμια..
Αυτό είναι εν μέρει σωστό με μια διαφορά όμως.. Τα ελληνικά δημόσια πανεπιστήμια δεν προσφέρουν χαμηλότερης ποιότητας εκπαίδευση.. Αντιθέτως, παρατήρησα ότι πολλές γνώσεις που ξαναδιδάχθηκα στο εξωτερικό τις είχα ήδη λάβει από την Ελλάδα και μάλιστα τα πανεπιστήμια της τελευταίας τις προσέφεραν και πολύ πιο "εύστοχα".. Αυτό σημαίνει ότι τα δημόσια πανεπιστήμια δεν πρόκειται ποτέ να βαθμολογηθούν λιγότερο από τα ιδιωτικά που ίσως ιδρυθούν.. Επομένως, όποιος επιθυμεί να φοιτήσει σε δημόσιο πανεπιστήμιο, δεν θα θεωρείται παιδί ενός κατώτερου θεού, αλλά καταρτισμένος απόφοιτος..
3) Το πανεπιστημιακό άσυλο εμποδίζει την ελεύθερη διακίνηση και δημιουργία ιδεών..
Δεν ξέρω για εσάς πάντως, αλλά εγώ όταν έμπαινα στη Σόλωνος και έβλεπα τα τραπεζάκια, τις αφίσες στους τοίχους, τους μαρκαδόρους στα έδρανα κ.λπ. δεν είχα καμία διάθεση να διακινήσω ιδέες.. Στην Αγγλία από την άλλη μεριά, καθόμασταν σε καθαρές αίθουσες, σε όμορφα κυκλικά τραπέζια με πρίζες για τα laptops, με wireless δίκτυα και νιώθαμε πραγματικοί φοιτητές.. Τα άτομα που επέβλεπαν τον χώρο (οι κατά κόσμον securitades) δεν μας είχαν ενοχλήσει ούτε μια φορά παρά μόνο όταν η ώρα πήγαινε 12:00 το βράδυ και έπρεπε να κλείδώσουν κάποια αίθουσα και να μεταφερθούμε σε κάποια άλλη.. Εκ διαμέτρου αντίθετα, αλγεινή εντύπωση μου προκάλεσε το γεγονός ότι 1 μήνα (αν δεν κάνω λάθος -- δεν ήμουν φοιτητής τότε αλλά με πληροφορήσανε και έσπευσα να τα δω με τα μάτια μου) μετά την ανακατασκευή της Νομικής, το Αίθριο (όσοι ήταν/είναι ΝΟΠΕ θα καταλάβουν τι εννοώ) είχε γεμίσει με ηλίθιες επιγραφές στους τοίχους και γενικώς είχε την όψη πλατείας μετά από πόλεμο..
Συμπερασματικά, τα ελληνικά πανεπιστήμια θέλουν 2 "ενέσεις".. Οργάνωση και τεχνολογία.. Οργάνωση διότι δεν είναι δυνατόν, στον 21ο αιώνα, να μην έχει ο κάθε φοιτητής ένα e-mail account (γνωρίζω ότι πολλά τμήματα έχουν πάντως) και να αναγκάζεται να κατεβαίνει στη σχολή του για να δει μια ανακοίνωση.. Τεχνολογία διότι δεν είναι δυνατό να γίνεται μάθημα ακόμη στον μαυροπίνακα και δίχως powerpoint παρουσιάσεις το λιγότερο..
Ήδη παρατηρώ ότι καθηγητές οι οποίοι είχαν φοιτήσει στο εξωτερικό, προσπαθούσαν στο μέτρο του δυνατού, να εφαρμόσουν κάποια από τα παραπάνω αλλά είναι υπερβολικά λίγοι.. ΄
Δεν ξέρω αν σκέφτομαι σωστά.. Δεν ξέρω αν τα ιδιωτικά πανεπιστήμια εντείνουν τον ανταγωνισμό.. Αυτό που βλέπω όμως είναι ότι η συνταγή κάπου έχει αποτύχει.. Δεν μπορεί να είμαστε οι φτωχοί συγγενείς.. Νομίζω ότι ήρθε η ώρα να απαλλαγούμε από τις δογματικές ιδέες μας..