Free, οι πρωτοκλασάτοι παίχτες παραμένουν ο τελευταίος τροχός της αμάξης και σύμπτωμα μιας νοσηρής πραγματικότητας. Αυτούς, κι όχι άλλους, τους επέλεξε (που δεν είναι και το σύνηθες στον Ολυμπιακό, αλλά λέμε τώρα), ένας κάποιος ανίκανος ή αδαής προπονητής, που με τη σειρά του επιλέχθηκε από έναν ανίκανο ή αδαή πρόεδρο. Οι ευθύνες λοιπόν συγκεντρωτικά βαραίνουν τον τελευταίο, που κινήθηκε κυρίως με γνώμονα αποφάσεις στιγμιαίου παροξυσμού, παρορμητικότητας και -πολλές φορές- εγωισμού.
Δεν είναι τυχαίο που σχεδόν ουδείς, πλην Μπάγεβιτς στην πρώτη θητεία, πρόλαβε να συμπληρώσει διετία στην ομάδα ως προπονητής. Και φυσικά το πρόβλημα δεν ήταν πάντα η ανεπάρκεια του τεχνικού. Αν παρουσίαζε έργο, μετατόπιζε το ενδιαφέρον της εξέδρας μακρυά τον ίδιο, κάτι που δεν άρεσε ποτέ στη ναπολεόντεια νοοτροπία του μεγαλοσχήμονος παράγοντα. Πρώτος στις βραβεύσεις και στο φαίνεσθαι κι εξαφανισμένος όταν τα γιούχα ξεκινούσαν. Η οποιαδήποτε αντίδραση δεν έτυχε ποτέ αξιολόγησης και δεν θεωρήθηκε λόγος ενδοσκόπησης κι αυτοκριτικής, αλλά αντιμετωπίστηκε ως αχαριστία και φυσικά παραγνωρίστηκε. Με τα τερτίπια και με τις εντυπώσεις την έβγαζε καθαρή συνήθως, αλλά δεν είναι κάθε μέρα του Άη Γιαννιού. Έρχεται κάποια στιγμή που η πτώση και η παρακμή σε συναντά, ειδικά όταν δεν έχεις φροντίσει να στήσεις την αυτοκρατορία σε σταθερές βάσεις. Κι αν η πλειονότητα των Ολυμπιακών, παρά τις όποιες αντιδράσεις, δεν θέλει τον εξοβελισμό του, είναι γιατί γνωρίζει πως ο ίδιος ο Σωκράτης δεν έχει φροντίσει να αλλάξει σελίδα ο Ολυμπιακός αρμονικά. Τον κατέστησε τόσο προσωποκεντρικό, που η αποχώρησή του θα σημάνει και την πλήρη κατρακύλα αν στο μεταξύ δεν αλλάξει ο ίδιος κάτι.
Ακόμα κι οι ορδές των οπαδών, δικό του σημιούργημα υπήρξε για να τις διαχειρίζεται σύμφωνα με τα εκάστοτε συμφέροντα. Όμως γυρνάει ο τροχός...
