Δηλ Μάκη εννοείς, αν κατάλαβα καλά, εφόσον το σύστημα αξιών μας πάει κατά διαόλου οι ηγέτες μας, πολιτικοί, πνευματικοί και διανόησης είναι για κλάματα, αλλά επειδή συγχρόνως το πλήθος είναι αυτό που δημιουργεί τους ηγέτες (διότι ηγέτης ο οποίος δεν ηγείται πλήθους μοιάζει με βασιλιά χωρίς βασίλειο) η κατάσταση δεν γίνεται ν' αλλάξει προς το καλύτερο λόγω του ότι δημιουργείται ένας φαύλος κύκλος.
Δεν νομίζω πως είναι ακριβώς έτσι τα πράγματα. Πρώτ' απ' όλα δεν μπορούμε να ισοπεδώσουμε τους συμπολίτες μας. Υπάρχουν πάρα πολλοί γύρω μας που επιζητούν το καλύτερο, που αναζητούν το όνειρο και την ευτυχία. Αυτό δεν νομίζω ότι μπορεί κανείς να το αμφισβητήσει, αρκεί να δει κανείς το ποσοστό των ανθρώπων που γράφουν στίχους. Δεύτερον, η επικοινωνία των ηγετών και του πλήθους δεν είναι άμεση. Παρεμβάλονται θεσμοί, όργανα, επικοινωνιακά μέσα. Τρίτον η επικοινωνία μεταξύ μας (εμάς του πλήθους) δεν είναι άμεση. Περνά κι αυτή από θεσμικά όργανα, μέσα επικοινωνίας, προκαταλήψεις.
Οπότε εάν κάποιος επιθυμεί να παρέμβει στο σύστημα αξιών δεν έχει παρά να παρέμβει σ' αυτά τα όργανα και ενδιάμεσα. Και για να παρέμβει σ' αυτά αρκεί να τα αναλύσει και να δει από τι αποτελούνται.
Η δυναμική όμως παρέμβαση απαιτεί προγραματισμό, σχέδιο, και πρωτίστως προσανατολισμό. Πως να παρέμβεις εάν δεν έχεις ήδη οραματιστεί τι προσπαθείς να επιτύχεις? Εάν δεν υπάρχει αυτό που ονομάζουμε "ιδεολογία" και ιδανικά?
Ο άνθρωπος για να νοιώθει πραγματικά καλά, έχει ανάγκη να τον αποδέχονται και να τον εκτιμούν.
Aρχίζω την ανάλυση, που είχα υποσχεθεί, για το σύστημά μας από αυτήν την βοηθητική ρήση του MACMISIAS. Ο άνθρωπος έχει ανάγκη να τον εκτιμούν, όντως. Αλλά ποιοί? Πρωτίστως ο εαυτός του. Όταν κάθεται μόνος την νύχτα απέναντι στο περιβάλλον του χωρίς φώτα και τεχνολογικά βοηθήματα, όταν αναλογίζεται την ζωή του κοντά στην στιγμή του θανάτου του, και πάλι μόνος απέναντι στην συνείδησή του. Κατόπιν όλοι όσοι εκτιμά. Έχει κανείς την επιθυμία να τον εκτιμούν όσοι δεν εκτιμά? Έχεις MACMISIAS την ανάγκη να σε εκτιμά ένας παιδεραστής για παράδειγμα? Ή ένας έμπορος ναρκωτικών? Ή ένας ψεύτης? Δεν νομίζω.
Τι θέλω να πω με τα παραπάνω? Ότι διάφορα στερεότυπα που περνούν μέσα μας ως καθολικές και αδιαπραγμάτευτες αξίες, διάφορες προκαταλήψεις, χάνουν εντελώς την αξία τους όταν ερευνηθούν και αναλυθούν. Και η ανάλυση στο εισαγωγικό κείμενο μπορεί να οδηγήσει στην κεντρική αξία "χέστηκα, φίλε, ο κόσμος τι θα πει, με ενδιαφέρουν μόνο ο εαυτός μου και αυτοί που εκτιμώ".
Με τον ίδιο τρόπο, νομίζω, έχει περάσει μέσα μας και το στερεότυπο: "κέρδος στην κοινωνία μας = χρήμα" η ταυτότητα δηλ του πλούτου και του νομίσματος. Αυτό φαίνεται καθαρά από την έκπληξη που προκάλεσε η πρότασή μας για την καθιέρωση στο σύστημά μας νομίσματος αρνητικά φορτισμένου από το οποίο θα πρέπει να απαλλαγείς για να πλουτίσεις και όχι να το συσωρεύσεις. Θυμίζω:
Νομίζω ότι η κεφαλαιοποίηση της ανάγκης δίνει λύση στα προβλήματα. Δηλ εφόσον ο άνθρωπος γεννιέται μ' ένα φορτίο ανάγκης ας του αποδώσουμε ρεαλιστικά αυτήν την ανάγκη. Το νόμισμα στο σύστημά μας ας μην είναι το αντίκρυσμα της εργασίας αλλά το αντίκρυσμα της ανάγκης. Με απλά λόγια? Θα δίνουμε σε κάθε νεογέννητο μία ποσότητα νομίσματος αρνητικά φορτισμένου. Καθώς μεγαλώνει θα πρέπει να απαλάσεται από το νόμισμα. Πλούσιος θα θεωρείται όχι αυτός που έχει πολλά νομίσματα, αλλά αυτός που δεν έχει καθόλου. Αυτός που έχει ανάγκες θα παίρνει τα ανεπιθύμητα νομίσματα, ενώ αυτός που εργάζεται θα δίνει και θα απαλλάσεται από το βάρος.
Οπότε αυτομάτως στην ανθρώπινη συνείδηση θα δημιουργείται η εικόνα του πλούτου ως το επίπεδο των μικρότερων εξαρτήσεων των λιγότερων αναγκών και της μεγαλύτερης προσφοράς.
Κατ' ουσίαν όμως αυτή η πρόταση δεν αλλάζει τον κεντρικό προσανατολισμό ούτε την κατεύθυνση του ήδη υπάρχοντος συστήματος. Παραμένει το κέρδος ως σκοπός. Παραμένει και το νόμισμα ως αντίκρυσμα. Εάν από τα -200.000.000 πας στο 0 ή από το 0 πας στα 200.000.000 είναι το ίδιο πράγμα, το ίδιο κέρδος έχεις. Όμως βλέπουμε ότι και μια απλή αλλαγή προσίμου ξενίζει. Διότι δεν έχουμε αναλύσει τι ακριβώς είναι ο πλούτος. Τι ακριβώς είναι το νόμισμα.
Βέβαια το σύστημά μας θέτει ένα όριο. Το μηδέν. Το οποίο δεν μπορείς να υπερβείς. Τι σημαίνει μηδέν στο σύστημά μας? Μηδενικές, ανύπαρκτες ανάγκες. Πλήρης αυτάρκεια. Ή πλήρης ανταπόδωση της εκπλήρωσης των αναγκών από το σύστημα με την ανάλογη προσφορά στο σύστημα.
Ποιά είναι τα πλεονεκτήματα αυτού του νομίσματος? Πολλά νομίζω. Πρωτίστως αποδίδει ρεαλιστικά το φορτίο που φέρνει ο άνθρωπος στο περιβάλλον του. Την καταπόνηση του ευρύτερου οικοσυστήματος από τη παρουσία του και μόνο. Οπότε δίνει το επίπεδο της προσφοράς που πρέπει να έχει για να είναι χρήσιμος και όχι επικίνδυνος.
Δευτερευόντως δίνει διέξοδο στην ανταμοιβή κάθε ωφέλιμης εργασίας. Ανταμοίβεται έμπρακτα η εθελοντική προσφορά. Η καλλιτεχνική δημιουργία. Η ερυνητική εργασία. Είναι ένας απλός τρόπος για να προστεθεί στον πλούτο μας η εργασία που προσφέρει κανείς στον κήπο του καλιεργώντας τα δικά του ζαρζαβατικά, να προστεθεί στον πλούτο μας η εργασία της νοικοκυράς, η οικιακή οικονομία, οι εκδηλώσεις αγάπης και συμπάθειας στον άνθρωπο που έχει ανάγκη.
Πολύ σημαντικό πλεονέκτημα είναι επίσης και η εξάλειψη του άγχους για την ικανοποίηση μελλοντικών αναγκών. Δεν υπάρχει τέτοιο πρόβλημα διότι πάντα θα υπάρχει κάποιος που θα είναι διατεθιμένος να εργαστεί για να ανακουφιστεί από το φορτίο του νομίσματος που κουβαλάει.
Κλπ, κλπ.
Και όλα αυτά μόνο με την αλλαγή ενός προσίμου!
Τα μειονεκτήματα περιμένω να μου τα πείτε εσείς.
ΥΓ. Χρησιμοποίησα τα ονόματα του Μαυροπρόβατου και του Garvin χωρίς προηγούμενη εγκρισή τους λόγω του ότι μαζί ξεκινήσαμε την αναζήτηση συζητώντας. Νομίζω ότι δεν έχουν πρόβλημα διότι αλλιώς θα με είχαν ήδη κράξει. Ελπίζω να μην κάνω λάθος.
Παππού το σύστημα αξιών ή την νοοτροπία της κοινωνίας όπως εγώ αποκαλώ αλλοιώς το σύστημα, την διαμορφώνουν οι ηγέτες της, πολιτικοί, πνευματικοί, και επίσης οι ηγέτες της λεγόμενης διανόησης. Από αυτούς περιμένω, αν περιμένω κάτι να αλλάξει.
...
Ένας άλλος τρόπος για να αλλάξουν οι νοοτροπίες είναι δυστυχώς με πόλεμο , αλλά μακρυά από εμάς...
Σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις αποδεικνύεται η αξία της απρόσκοπτης πρόσβασης σε μια καλή βιβλιοθήκη.
Η σατιρική ποίηση εκτός από διασκεδαστική είναι και διδακτική. Εκτός των άλλων διδαγμάτων μπορεί να μας προσφέρει και πρόσβαση στην ιστορία ενός τόπου μέσα απ' τα μάτια του πλήθους. Βρήκα ένα καταπληκτικό ποίημα του Γεωργίου Σουρή, το οποίο γράφτηκε το 1881 και στο οποίο εάν αλλάξεις τρείς στίχους αντικατροπτίζει την σημερινή Ελληνική πραγματικότητα, όπως τουλάχιστον αποτυπώνεται μέσα από τα σημερινά ποιήματα των στιχουργών του Κιθάρα!
Οι στίχοι που χρειάζονται αλλαγή:
Όπου:
"Εδώ ο Βίσμαρκ, ο Καβούρ, κι ο Παλμερστον τα χάνει
τους τρώει ο Τρικούπης σας κι οι Κουμουνδουρικοί"
Βάλε:
Εδώ ο Ομπάμα, ο Πουτίν, κι ο Σαρκοζί τα χάνει
τους τρώει ο Παπανδρέου σας κι οι Καραμανλικοί
Και όπου:
"Συνοδικοί στα σπίτια σας, Μαρκακισταί στους δρόμους"
βάλε:
Καπιτάλες στα σπίτια σας, Κομμουνιστές στους δρόμους
και θα έχεις ένα σύγχρονο και ακριβέστατο σατιρικό ποιήμα, φυσικά με την απαράμιλη και ιδιοφυή πένα του Σουρή!
Ο "περιπλανώμενος Ιουδαίος"
http://xantho.lis.upatras.gr/kosmopolis/index.php/mh_xanesai/article/view/6152Από τότε (1881) έχουν γίνει ουκ ολίγοι πόλεμοι (5 αν λογαριάζω καλά)! Τι άλλαξε?
