Φιλέ Απόλλωνα.
1. Όλοι αυτοί οι τεράστιοι μουσικοί δημιούργησαν την –υπέροχη- μουσική τους, βάση της τεχνολογικής συντεταγμένης της εποχής που έζησαν η’ & ζουν…
Ο Robert Johnson, o Blind Willie Johnson & Blind Lemon Jefferson που έζησαν τις δεκαετίες 1920 – 1930 δεν είχαν ηλεκτρικές κιθάρες και ενισχυτές… Είχαν μόνο ακουστικές κιθάρες… Με αυτές μεγάλωσαν, με αυτές παίζανε, με αυτές αλληλοεπιδράσανε και δημιούργησαν το Delta Blues όπως το ξέρουμε…
Ο T-Bone Walker, o Muddy Waters & o Howlin’ Wolf που δημιούργησαν στις δεκαετίες 1940 – 1960 τα ηλεκτρικά Blues του Chicago και την αντίστοιχη σχολή παίζανε με τις Fender Telecaster & Stratocaster κιθάρες τους, με τους Fender ενισχυτές τους και –λογικά- αλληλοεπιδράσανε με αυτά…
Ο Albert King με τις Gibson Flying V, o B.B. King με την Lucille, o Freddy King με την Gibson 335, o Louisiana Red, o Billy F. Gibbons & ο Duane Alman (Alman Brothers) με τις Gibson Les Paul(s) και τους Fender & Marshall Αmps, ο Johnny Winter με την Gibson Thunderbird και τους Matchless Amps, o SRV με την Fender Stratocaster του και τους ενισχυτές του (Fender Super Reverbs & Vibroverbs , ένα ζευγάρι Marshall 1959 JMP100 Superlead, έναν 100-watt Super PA, και έναν 200-watt Major, έναν Dumble Steel String Singer) συνέχισαν (και συνεχίζουν) την παράδοση των ηλεκτρικών Blues…
Με αλλά λόγια ο τόνος που είχαν όλοι αυτοί οι τεράστιοι μουσικοί δεν τους ήρθε σαν «μάννα εξ ουρανού» αλλά είναι προϊόν της αλληλεπίδρασης αυτών των ιδίων (σαν μουσικών) και της τεχνολογικής συντεταγμένης της εποχής που έζησαν & ζουν…
Όποτε είναι αστείο να έχεις έναν Harley Benton GA-15 και να «παραμυθιάζεσαι» ότι έχεις έναν Marshall 1962 “Bluesbreaker” (και τον ήχο του Eric Clapton βεβαίως, βεβαίως…) επειδή στο panel της Tone lab Le γραφεί: UK Blues…
Δεν ξέρω αν κανένας από εμάς έχει η’ θα έχει ποτέ «το 1/10 από το ταλέντο και το συναίσθημα αυτών των καλλιτεχνών» και ούτε με νοιάζει στην τελική, αλλά με νοιάζει απίστευτα (γιατί το έχω «βιώσει στο πετσί μου» σαν ηχολήπτης και μου είχαν ζαλίσει τα «ουμπαλα») να πάψει πια το «παραμυθάκι»:
“Πήρα την ToneLab Le και έχω (πολλοί λένε ακόμα και «γ@μ@ω»): Boogie, Dumble, Fender, Marshall, Soldano, Vox…”
Δεν έχεις τίποτα από όλα αυτά Μεγάλε…
Και το μόνο που έχεις «γ@μισει» είναι την υπομονή μας και τα αυτιά μας…
2. Αν πρόσεξες Απόλλωνα την ερώτηση του Gabriel6th θα καταλάβαινες ότι έχει κάνει ένα ιστορικό λάθος, αναφερόμενος στους Fender Vibrolux (type) & Fender “Blackface”(type) amps, σαν να ήταν 2 ενισχυτές… Ενώ, όπως καταλαβαίνεις και εσύ τώρα, είναι μια πλειάδα μοντέλων από ενισχυτές…
Εν Παρωδώ θα γράψω κάποιο τεχνικό άρθρο για ενισχυτές…
3. Πολλές φορές post τέτοιου είδους με κάνουν να νοιώθω σαν Κατάλογος του Music Store η’ του Thomann…
Και μάλιστα πολλές φορές νοιώθω ότι αυτό γίνεται εκ του πονηρού…
Π.χ. έχει βρει ο αγοραστής (καλή ώρα…) ένα προϊόν (Π.χ. ToneLab Le) από έναν πωλητή και ερωτάει εμάς να του προτείνουμε προσομοιώσεις για να δει αν είναι καλό αυτό το προϊόν που αυτός έχει ίδει προαποφασίσει να αγοράσει (Π.χ. ToneLab Le) , δεν θα ήταν καλύτερο για κάποιον να ήταν πιο ειλικρινής και να γλιτώναμε αυτές τις δυο τσάμπα σελίδες γράψιμο?...
Δεν θα ήταν καλύτερο να υπάρχει ένα ξεχωριστό τμήμα του τύπου: «Ποσό Κάνει Αυτό” όπου θα δίδονταν μόνο οι τιμές των προϊόντων και από πού…
Τίποτα άλλο…
Και θα γλυτώναμε από όλη αυτή την φασαρία…
Σαν Κιθαρο-συντονιστής που είσαι, μπορείς να το προτείνεις εκ μέρους μου…
4. Μάντεψε…
5. Σε όλους έρχεται μια περίοδος κόπωσης…
Σε κάποια φάση αποφασίζεις με ποιους ανθρώπους έχεις κοινές συνισταμένες και με ποιους όχι…
Και –απλά- κάνεις το «ξεσκαρτάρισμα»…
Φιλικά και No Hard Feelings, Spartan.
