Από τα 16 μου, που ξεκίνησα να ψάχνω δουλειά, βγαίνοντας προς τα έξω...με μια γρήγορη ματιά, αντιμετώπισα έναν κόσμο γεμάτο γύπες. Έβλεπα πόσο δύσκολο είναι να βρει κάποιος μια δουλειά και να ζήσει. Δόξα το θεό, εγώ είχα ελάχιστη βοήθεια στο να ζήσω, αν και όχι στο να βρω δουλειά. Ένα παραπάνω ότι έψαχνα να βρω δουλειά με την αξία μου. Περάσανε λοιπόν 14 χρόνια, που έβλεπα τριγύρω μου τους ανθρώπους να αγωνίζονται για να ζήσουν, να τρέμει η ψυχή τους, να αγωνίζονται με διάφορες λαμογιές, για να βγάλουν πέντε φράγκα, για να ανέβουν θέση, για να ζήσουν το σπίτι τους. Τους είδα να γλύφουν, να παρακαλάνε, να χρηματίζουν να σέρνουνε τον σταυρό τους, να γ**άνε την ψυχή τους, για μια κωλοδουλειά με έναν κωλομισθό και κάργα πίεση και εκμετάλλευση. Μετά ερχόντουσαν κάποιοι σε καλύτερη μοίρα.....Αυτοί παίρνανε πέντε φράγκα παραπάνω, είχανε και ποιο σταθερη δουλειά, λιγότερη εκμετάλλευση, αλλά και πάλι λαουτζίκος! Τι να κλάσει ο μισθός τους ?? Γιατί δεν με νοιάζει αν είχε ο παππούς τους περιουσία ή ο θείος τους από το Αμέρικα. Εγώ μιλάω για τον μισθό τους! Τι να κλάσει ο μισθός τους ?? Και από εκεί και πέρα, υπήρχανε και οι κονομημένοι! Αυτοί οι μόνοι που έιχαν έναν μισθό που μπορούσαν να πουν ζω άνετα με τον μισθό μου. Διότι ξαναλέω, με νοιάζει ο μισθός αποκλειστικά και μόνο.
Όταν λοιπόν εδώ και 14 χρόνια, βλέπω ανθρώπους που δουλεύουνε με το στόμα στη ψυχή ή και όχι, για μία πορδή και φαίνεται, από αυτά τα οποία κάνουνε, ότι είναι ευχαριστημένοι με αυτό. Διότι να με συγχωρείτε εγώ το λέω και το ξαναλέω, αν δεν ήτανε ευχαριστημένοι με όλη αυτή τη σαπίλα θα έπρεπε να έχουν γυρίσει τον ντουνιά ανάποδα....για ποιον λόγο θέλετε όλα αυτά που γίνονται τώρα να μου φανούνε εμένα κάπως ??
Θέλω να πω, πως ήμασταν στα σκατά και δεν κάναμε τίποτα. Τώρα μας χωνόμαστε ακόμη πιο βαθιά στα σκατά. Η μόνη διαφορά με πριν, είναι ότι τώρα πρέπει να γυρίσουμε 4 φορές τον ντουνιά ανάποδα για να αλλάξει κάτι.
Νόμιζε ο κόσμος, πως με 1000 ευρώ μηνιάτικο, δίνοντας και λίγο πισινό, ήτανε όλα καλά.
Τώρα λοιπόν οι οπές προς δώσιμο αυξάνονται και μειώνεται ο μισθός.
16 χρόνων λοιπόν, ήμουνα παιδί. Τα έλεγα αυτά στους μεγαλύτερους. Η απάντηση ήτανε, "πως έτσι είναι παιδί μου η ζωή". Αυτό λοιπόν δείχνανε ακριβώς και με την ζωή που κάνανε. Ότι έτσι είναι παιδί μου η ζωή. Εγώ λοιπόν στα 30 μου, ακόμη είμαι ένα παιδί, που ξέρω "πως είναι η ζωή"...Με τη μόνη διαφορά όμως, ότι ακολουθώ την παλαβομάρα μου και ας μην ξέρω που θα με βγάλει. Ενώ οι τριγύρω μου ακολουθούν και διδάσκουν τους νεότερους "πως έτσι είναι παιδί μου η ζωή".
Δημιουργώντας επιβιώσιμους σκλάβους ή επιβιώσιμα λαμόγια. Πιο καλά λοιπόν να είσαι ένας επιβιώσιμος παλαβός, για όσο αντέξεις να μην μπλεχτείς στις άλλες 2 κατηγορίες.
Όχι βέβαια, ότι κάποια στιγμή, δεν πήρα μία γεύση πως να είμαι επιβιώσιμος σκλάβος.
Τη λαμογιά βέβαια, είναι δύσκολο να την πετάξει κάποιος από πάνω του, αφου είναι κερδοφόρα.
Όλα όμως αυτά τα σκλαβάκια, που το ξέρουνε ότι είναι σκλαβάκια και τώρα μαθαίνουν ότι θα γίνουν ένα παραπάνω σκλαβάκια,
γιατί δεν θέλουν να πετάξουν την σκλαβιά από πάνω τους

?
Γιατί πολύ απλά είναι βολεμένοι με την σκλαβιά τους........Είναι δυνατόν κάτι τέτοιο

Βεβαίως..........
Προτιμούνε να τους μηδενίσει η ιστορία!! Θα αργήσει να τους μηδενίσει η ιστορία...
Αντίθετα, αν θέλουν να πετάξουν την σκλαβιά από πάνω τους, θα πρέπει ΤΩΡΑ, να γράψουν ένα Μηδεν στον εαυτό τους και να
ξεκινήσουν να αναπτύσσονται από το μηδεν, παρέα.
Αν δεν τους φέρει επιτακτική, θανάσιμη ανάγκη, να μηδενιστούν, δεν θα μηδενίσουν ποτέ οι ίδιοι τον εαυτό τους.
Ας περιμένουμε λοιπόν.