Χαιρετώ τους συνφορουμίτες και παρουσιάζω την τελευταία μου αγορά.
Squier Vintage Modified Jazzmaster σε χρώμα Sonic Blue, αγορασμένη από Thomann στα 400Ε μετά από πώληση της Epi Tribute Plus σε ίδια τιμή (πολύ καλή η Epi αλλά δεν είμαι Les Paul τύπος όπως αποδείχτηκε). Παρεμπιπτόντως είμαι αυστηρά σε πολιτική μία βγαίνει μία μπαίνει γιατί έχει γεμίσει ο οπλοβαστός
Πριν προχωρήσω στις λεπτομέρειες της συγκεκριμένης λίγα λόγια για τις jazzmaster γενικότερα.
Πρωτοπαρουσιάστηκε το 1958 ως πιο εξελιγμένο ξαδερφάκι της Stratocaster και πλασαρίστηκε στους jazz-ίστες (εξ ου και το όνομα). Δεν βρήκε πρακτικά καμιά ανταπόκριση στους jazz κύκλους αλλά αντίθετα έτυχε ένθερμης υποδοχής λίγα χρόνια αργότερα από τους surf κιθαρίστες (και αρκετά αργότερα έγινε must σε indy/alternative/new wave/dram pop και άλλα παρόμοια).
Η κιθάρα χαρακτηρίζεται από τα ασσύμετρα κοψίματα, τα πιο περίπλοκα ηλεκτρικά, τους μοναδικούς της μαγνήτες, τη γέφυρα και το τρέμολο.
Τα ασύμμετρα κοψίματα δίνουν πολύ άνεση όταν παίζεις καθιστός (πράγμα που ήταν συνειδητή επιλογή, βλέπε πλασάρισμα σε jazz κιθαρίστες).
Τα επιπλέον των τυπικών (3-way switch, vol-tone) ηλεκτρικά δίνουν πρόσβαση σε έναν επιπλέον ήχο όπου μπορείς να δώσεις άλλο volume και άλλο tone στο neck μαγνήτη. Τα παραπάνω υλοποιούνται με τη βοήθεια του λεγόμενου rhythm circuit και τα ρυθμιστικά στο πάνω μέρος του σώματος και δίνουν έναν πιο μουντό ήχο κατάλληλο για ... jazz.
Το τρέμολο είναι ιδιαίτερος και σχετικά απλός σχεδιασμός με συμπεριφορά κάπου μεταξύ του κλασικού Strat και του Bigsby.
Η γέφυρα έχει την ιδιαιτερότητα ότι μπορεί να ταλαντώνεται πάνω στα ποδαράκια της όταν χρησιμοποιεί κανείς το τρέμολο πράγμα που (αν είναι όλα καλορυθμισμένα και καλοφτιαγμένα) δίνει καταπλητκτική αίσθηση στο τρέμολο και εξαιρετικό κράτημα στο κούρδισμα. Επιπλέον η γέφυρα επιτρέπει ρυθμίσεις στο συνολικό ύψος (όπως η tunomatic) αλλά επιτρέπει μικρορυθμίσεις στα βαγονάκια (ύψος, intonation) και επιπλέον επειδή έχει πολλαπλά grooves σε κάθε βαγονάκι επιτρέπει να ρυθμίσεις τις αποστάσεις των χορδών μεταξύ τους.
Η αυξημένη περιπλοκότητα της γέφυρας (έχει 20 βιδάκια απάνω) και ο ιδιαίτερος σχεδιασμός που επιτρέπει την ταλάντωση είναι ευχή και κατάρα. Καλορυθμισμένη και με 13άρες χορδές (έτσι έβγαινε τότε) είναι φανταστική. Με τις σύγχρονες 9ρες, 10ρες αρχίζουν προβλήματα (κυρίως έχουν να κάνουν με θορύβους/buzz/sitar κλπ)
Η συγκεκριμένη Squier είναι σε αντίθεση με άλλες σύγχρονες jazzmaster πολύ πιστή στα αρχικά specs με όλα τα καλά και τα κακά τους (πιστή στα original specs είναι και η american vintage αλλά είναι και πιστή στο 2χίλιαρο
)
Η διαφορές είναι στο ότι έχει 9.5 radius κι όχι 7.25 και πιο hot μαγνήτες. Κατά τα άλλα είναι ότι πιο vintage correct στην κατηγορία κάτω των ~1300 Ε (υπάρχουν κανα δυο μεξικάνικες πολύ καλές αλλά κι αυτές ήταν πολύ ακριβές για το budget μου). Επιπλέον δέχεται τα πάντα από τη σειρά American Vintage αν κάποιος θέλει να την αναβαθμίσει.
Η κιθάρα έχει όλα τα (θετικά και αρνητικά) μιας οποιασδήποτε jazzmaster. Αυτά που πρόδιδαν την καταγωγή της (made in Indonesia) ήταν κάποια προβλήματα στο tremolo unit και το nut.
Κατά τα άλλα το φινίρισμα ήταν άψογο, το μπράτσο βολικότατο (αρκετά φαρδύ το αισθάνομαι, ούτε πολύ χοντρό ούτε φλύδα, ιδανικό για ακορντοδουλειά αλλά και μελωδικές γραμές, arpeggios κλπ). Δεν έχει το sustain μιας les paul ή tele αλλά δεν την παίρνεις και για αυτό.
Μετά από
πολλή δουλειά στο setup (την έχω με 11ρες) και στη γενικότερη περιποίηση η κιθάρα παίζει άψογα με πολύ άνετο action, δεν ξεκουρδίζει και κάνεις και τα bluesοσηκώματα αν θες.
Ο ήχος και το τρέμολο είναι τρομερά για τα γούστα μου, με πολύ ιδιαίτερο χαρακτήρα και επιπλέον έχει φοβερή συνεργασία με fuzz και άλλα βρωμοπέταλα (τα ελεγχόμενα feedback της δεν τα έχω ξανασυναντήσει).
Από βάρος, παρά το μεγάλο σώμα, είναι normal και δεν κουράζει (το σώμα είναι basswood και το μπράτσο alder/rosewood).
Εν ολίγοις μια πολύ καλή κόπια της original jazzmaster που αν κάποιος επενδύσει σε ψάξιμο και setup θα τον ανταμείψει. Αν έχει όρεξη να δώσει και χρήμα σε αναβαθμίσεις (όχι απολύτως απαραίτητες) μπορεί να την απογειώσει.
Αν πάλι θέλει κάποιος κιθάρα plug'n'play και δεν του αρέσει το σκάλισμα καλύτερα να την αποφύγει (και μαζί της όλες τις jazzmaster, jaguar, mustang και λοιπές).
Μια φωτό ξαπλωμένη στο χαλάκι και μολίς βρω χρόνο μπορεί να γράψω και κανα κλιπ.
