Μέσα στις γιορτές είχα την τύχη να μπορέσω να κάνω ένα ταξίδι το οποίο περίμενα και οργάνωνα για πολύ καιρό. Μέρος του ταξιδιού αυτού βεβαίως βεβαίως ήταν να επισκεφτώ δύο πολύ γνωστά music stores, το
Andertons στο Guildford της Βρετανίας, και το
Musicstore στην Κολωνία της Γερμανίας. Μιας και όλα γινόταν λίγο on the fly εν τέλει το ότι κατάφερα να βρεθώ και στα δύο για έστω μερικές ώρες ήταν ένα μικρό θαύμα.
Ετοίμασα ένα μικρό φωτορεπορτάζ από το οδοιπορικό αυτό, ώστε να προσπαθήσω να σας μεταφέρω έστω κάποια πράγματα από αυτά που είδα.
Πρώτος σταθμός ήταν το Anderton, το οποίο βρίσκεται σε ένα εκπληκτικό προάστιο του Λονδίνου, καμία ώρα από το κέντρο, το οποίο ονομάζεται
Guildford. Αν έμενα κάπου στην Αγγλία, θα έμενα εκεί. Τέλος, το μέρος είναι εκπληκτικό, συνεχή βλάστηση, πολύ πράσινο, χαμηλά μεσαιωνικά κτήρια, πλακόστρωτοι δρόμοι όσο πρόλαβα και το είδα μιλάμε για ένα επίπεδο ζωής ζηλευτό.
Όσοι δεν γνωρίζετε το Andertons, είναι από τα μεγαλύτερα (αν όχι το μεγαλύτερο βρετανικό κατάστημα) το οποίο τα τελευταία 4-5 χρόνια έχει γίνει παγκοσμίως γνωστό λόγω 2 απίθανων ατόμων, του ιδιοκτήτη του –τον οποίο βλέπετε στη φώτο- Lee Anderton και τον φίλο/κιθαρίστα/συνέταιρό του
Rob Chapman. Μέσω του
youtube channel τους και μέσω των ιδιαίτερων παρουσιάσεων εξοπλισμού κατάφεραν να κάνουν το Andertons γνωστό σε όλο τον κόσμο, και επίσης να ξεκινήσουν την γνωστή σειρά κιθάρων
Chapman guitars. Γενικά ο συγκεκριμένος κύριος είναι και πρότυπο επιχειρηματία για μένα καθώς καταφέρνει να παίρνει το 100% και να στραγγίζει στην ουσία την κάθε ευκαιρία που του παρουσιάζεται.
Με το που μπαίνεις στον μακρόστενο χώρο του καταστήματος, απολαμβάνεις τον αγγλικό καθωσπρεπισμό, με τα χαμόγελα των πωλητών, τις ερωτήσεις για το πώς μπορούν να σε βοηθήσουν κτλ, όλα σε απολύτως καλοπροαίρετο σκοπό. Κανένας δεν είναι μουτρωμένος, κανένας δεν κάνει αγγαρεία, κανένας δεν γίνεται φορτικός. Έπαθα πλάκα με την ηλικία όλων των υπαλλήλων, κάτω των 40 όσοι ήταν σε πόστα εξυπηρέτησης και πωλήσεων, και με το μεγαλύτερο ποσοστό να είναι κάτω των 30 ετών. Anyway το Andertons είναι ο μεγαλύτερος συνεργάτης της Gibson και της Fender στην Αγγλία, έχει αποκλειστική διάθεση για τη Βρετανία των ενισχυτών της
Victory, είναι το μόνο κατάστημα στο οποίο μπορεί να βρει προϊόντα της
Atomic Amplifier, τεράστιο στοκ και φυσικά όλα διαθέσιμα προς τον πελάτη για να τα δει/πιάσει/παίξει.
Υ
πάρχουν τρεις διαθέσιμοι χώροι στους οποίους μπορείς να δοκιμάσεις οποιοδήποτε ενισχυτή ή κιθάρα θες χωρίς να υπάρχει ίχνος γκρίνιας ή μορφασμού. Το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να πεις στο προσωπικό τι χρειάζεσαι, πχ θέλω την τάδε κιθάρα, τον τάδε ενισχυτή και εκείνα τα πετάλια, στα στήνουν και κάθεσαι και παίζεις. Λόγω του ότι οι χώροι είναι τρεις, και επειδή δεν μπορείτε να φανταστείτε τι γίνεται από κόσμο, τα πράγματα είναι λίγο περιορισμένα σε χρόνο όσο αφορά της δοκιμές, εκτός και αν δεν σε πειράζει να είναι κάποιος άλλος μαζί σου και να δοκιμάζει κάποιο μπάσο, κάποια άλλη κιθάρα κτλ. 
Από την πρώτη στιγμή που μπήκα στο Andertons ήξερα τι θα πάρω. Μόλις την βρήκα απλά την πήρα στα χέρια μου έκατσα λίγο την δοκίμασα επί τόπου και πήγα στο Gary και του είπα «τύλιξε της». Η Fender Stratocaster Dave Murray signature ήρθε στην Ελλάδα μαζί μου. Όταν πήγα στο ταμείο να την δώσω, τους ζήτησα να μου τη σετάρουν, καθώς η κιθάρα ήταν σε άθλια κατάσταση από άποψη setup (όπως σχεδόν και το 99% των κιθάρων που έπιασα στα χέρια μου). Λόγω της ημέρας ήταν αδύνατο να σεταριστεί η κιθάρα και να την παραλάβω την ίδια μέρα, και μου πρότειναν να τη σετάρουν και να τη στείλουν κάτι που δεν δέχτηκα καθώς την ήθελα μαζί μου. Επίσης αφού με ενημέρωσαν ότι υπήρχε άλλη μία σε στοκ σφραγιστή επέλεξα να πάρω εκείνη. Η διαφορά λίρας με ευρώ δεν ευνοεί τους εντός Ε.Ε. να αγοράσουν από το Andertons αλλά για τους Βρετανούς οι τιμές είναι super. Παρόλα αυτά μιας και δεν ήξερα τότε αν θα καταφέρω να πάω από το Musicstore, επέλεξα να κάνω το βήμα και να πάρω την κιθάρα από εκεί. Βγήκα χαμένος κατά μερικά ευρώ (γύρω στα 20 ευρώ αλλά χαλάλι στον Captain).
Παρότι δεν το πιάνει το μάτι σου το Andertons έχει πολύ δυνατή έκθεση και μάλιστα από μοντέλα όλων των κατηγοριών τιμής. Ειδικά σε Gibson, έχει πάρα πολλά και μάλιστα από τα ακριβά μοντέλα. Επίσης είναι το μόνο musicstore στην Ευρώπη –που γνωρίζω- που είχε διαθέσιμα τα νέα μοντέλα της Gibson στις Hi Performance εκδόσεις τους. Πίσω στην τελευταία από τις πάνω φώτο, βλέπετε τον Lee ο οποίος είχε γύρω του 3-4 Άγγλους με δυνατά πορτοφόλια από ότι κατάλαβα και τους παραμύθιασε σε απίστευτη βρετανική προφορά για ξύλα, μαγνήτες, ιστορίες με τον Rob και τέτοια που ήταν ένα ζωντανό σεμινάριο πωλήσεων. Σίγουρα τους φόρτωσε καμιά 6-7.000 λίρες στις πιστωτικές τους…
Την μέρα που επισκέφτηκα το κατάστημα, γινόταν ένας χαμός από κοσμό, οπότε και λόγω του περιορισμένου χρόνου που είχα, προτιμούσα να δοκιμάζω επί τόπου ότι ήθελα ίσα ίσα για να πάρω μία γεύση ακουστικά. Που καλύτερο μέρος για να δοκιμάσω λοιπόν τις Chapman guitars για τις οποίες γίνεται τεράστιος ντόρος από τη στιγμή που βγήκαν. Έκατσα και δοκίμασα έστω για μερικά λεπτά σχεδόν ότι μοντέλο υπήρχε διαθέσιμο στην έκθεση, πλην αυτών που ήταν στους χώρους δοκιμών. Επίσης ζήτησα και την CAP10 η οποία ήταν αυτή που ήθελα περισσότερο να πιάσω. Η ετυμηγορία είναι λοιπόν, ότι με δεδομένο το κακό setup και τις χιλιοπαιγμένες χορδές (κακό που δυστυχώς συναντάς σε όλα τα musicstores) οι κιθάρες είναι πραγματικά καλές, όσον αφορά το επίπεδο κατασκευής και τα specs τους. Ιδιαίτερη εντύπωση μου έκανε η signature ML3 RC σε total black του Rob Chapman, η οποία είναι φανταστική κιθάρα από το λαιμό, τα contours, ομορφιά εργονομία, φαντάζομαι και ήχο μιας και έχει 2 Seymour Duncan πάνω. Επίσης και αυτή που βλέπετε να κρατάω, μία ML3 Traditional ήταν σε λίγο καλύτερη κατάσταση όσον αφορά το setup της, και πραγματική κούκλα. Σαν γενική εντύπωση μου έκαναν λίγο μεγαλύτερες σε διαστάσεις από τις τυπικές fender, μάλιστα επειδή είχα τη δυνατότητα να πετάγομαι 2 μέτρα πιο κάτω να δοκιμάζω μία fender τσουπ να επιστρέφω να ξαναπιάνω μία Chapman, να κάνω έστω και έτσι άτυπες συγκρίσεις μεταξύ μοντέλων και εταιριών.
Η χαρά μου όταν έφτασα στο Andertons δεν περιγράφεται, όχι γιατί είχα κάποια ανάγκη να μπω και να τα αγοράσω όλα, ούτε γιατί δεν έχει χορτάσει το μάτι μου κιθάρες. Απλά για το λόγο ότι βλέποντας τη φίρμα, το μαγαζί, τον Lee μου έφεραν στο μυαλό όλες τις ευχάριστες ώρες που έχω περάσει βλέποντας τα βίντεό τους στο you tube. Ήταν η προσωπική μου Disney Land, το προσωπικό παίρνει 10’ απαντάνε με χαρά, δεν σε κουράζουν, δεν το παίζουν ξερόλες (όταν άρχισα να ρωτάω συγκεκριμένα πράγματα, ο πωλητής απλά φώναξε κάποιον που γνώριζε χωρίς να σκεφτεί ότι θα του κλέψει την πιθανή αγορά μου κτλ). Είχα την τύχη στο τέλος, να πετύχω τον Lee λίγο πιο χαλαρό από όταν ήταν όταν μπήκαμε, και εκτός από την τυπική φωτογραφία, κάτσαμε και τα είπαμε λίγο, για την Ελλάδα, την ταξίδι, τη διαφορά ευρώ/λίρας, τις κιθάρες, την Dave Murray strat κτλ. Απολαυστικός πραγματικά τύπος. Αφού φύγαμε από Anderton φτάσαμε Λονδίνο, όπου το βράδυ της ίδιας μέρας επισκεφτήκαμε το Hard Rock Café του Λονδίνου. Έχω σαν συλλεκτικό ον, την ιδιοτροπία να μαζεύω zippo των Hard Rock Café από τα μέρη που επισκέπτομαι και έχουν Hard Rock Café. Αυτό που δεν ήξερα είναι ότι το Hard Rock Café του Λονδίνου, είναι το πρώτο που έγινε το 1971! Αν και το 2007 πουλήθηκε σε ένα αμερικανικό κολοσσό επιχειρήσεων, το Hard Rock του Λονδίνου παραμένει στο ίδιο μέρος που ήταν όταν πρωτοάνοιξε, και ως επακόλουθο έχει ότι για να φας εκεί πρέπει να είσαι οπλισμένος με πολύ υπομονή (κάτι που δεν έχω για τέτοια πράγματα). Το απόγευμα της 30ης Δεκεμβρίου, ήθελε να περιμένουμε 4 ώρες για τραπέζι τριών ατόμων, εκτός μαγαζιού… Πήραμε κάτι δρόμους και πήγαμε στο Hard Rock Shop το οποίο είναι απέναντι στο δρόμο για να πάρω αναπτήρα και να φύγω. Παρόλα αυτά μιας και όλα τα ιστορικά που σας έγραψα τα έμαθα κατόπιν, βρισκόμαστε στον υπόγειο χώρο του shop που ονομάζεται «The Vault» και μου έχουν κρεμαστεί τα σαγόνια στο πάτωμα! Σε ένα χώρο 10-15 τετραγωνικών υπάρχουν αυτά:
Η πρώτη signature του Slash, το iconic Precision του ’53 του Sting, η «τι να λέμε τώρα» Esquire του Jeff Beck, η Les Paul του ίδιου του Les Paul, ένα πρότυπο της Jem του Vai ακόμα με μαγνήτες της Ibanez όταν ακόμα ψάχνανε τι θα κάνουν, η Les Paul #4 του Jimmy Page, η Flying V του Jimmy Hendrix, η Lucille του αείμνηστου BB King, η ESP tele του τρελάρα Keith Richards των Stones, μία κιθάρα του Dave Bowie (rip), το κακάσχημο μπάσο του Gene Simmons των KISS, διορθωμένοι στίχοι του «Instant Karma» των Beatles δια χειρός John Lennon και πολλά ακόμη.
Μέχρι και το καλοριφέρ έγραφε Marshall. Ζήτησα από τον τυπάκο που καθόταν και πρόσεχε τα εκθέματα να βγει για λίγο έξω, και επειδή το έκανα εντελώς φυσικά, γύρισε να φύγει μέχρι που συνειδητοποίησε τι κάνει και ήρθε μέσα φωνάζοντας. Η απόπειρα μου να αρπάξω μερικές les pauls και να τρέξω σαν τον Bolt είχε αποτύχει..
Συνέχεια στο δεύτερο μέρος με την φωτογραφίες από την επίσκεψη στο Musicstore.*Όσοι θέλετε μπορείτε να ρίξετε μία ματιά στο gallery που δημιούργησα στο οποίο έχει και επιπλέον κάποιες φωτογραφίες εδώ**Το δεύτερο μέρος το οποίο έχει να κάνει με την επίσκεψη στο Musicstore της Κολωνίας
εδώ
