Δεν ξέρω παππού αν αισθάνομαι ηττημένος. Γιατί το λέω αυτό ? Γιατί όταν μιλάς στον διπλανό σου, με απλά λόγια, προσθαφαιρέσεις δημοτικού και του λες, τόσα έχεις!!! με τόσα μπορείς! τόσα μπορείς να κάνεις! σεβάσου την κατάσταση σου! σεβάσου τα όνειρά σου! και εκείνος σε κοιτάει λες και είσαι τρελός, λες και δεν θα προχωρήσεις ποτέ στη ζωή σου, λες και είσαι ο μαλ...ας, λες και εσύ δεν έχεις όνειρα ή δεν θες να κάνεις 5 πράματα παραπάνω (αλλά στην ώρα τους.), λες και είσαι ο ανόητος που δεν ξέρεις, πως προχωράει η ζωή και η κοινωνία και είναι κακό που θέλεις μια απλή ζωή ( τώρα το απλή είναι θέμα "μέτρου" ) αλλά και το πιο ανόητο μέτρο να βάλω που είναι τα χρήματα (δηλαδή όσα έχω τέτοια ζωή κάνω). Βλέπω τους τριγύρω μου, από οικογένεια μέχρι και κοινωνία, να σπαταλάνε χρήμα και να αγοράζουνε ύλη, που δεν ταιριάζει με την οικονομική τους άνεση αλλά και την οικονομία τους! (δηλαδή τόσα έχω σήμερα, να μην έχω και αύριο κάτι?). Όταν κοιτάνε στο μέλλον, βλέπουνε μία βίλα με ακριβά πολύχρωμα μπαλόνια! Εγώ από την άλλη βλέπω, ένα απλό, μικρό σπιτάκι αλλά αυτό για μένα είναι ονειράρα!
Συζητάω με τη γιαγιά μου, πως χτίσανε αυτό το σπίτι που μένω και πως περνούσανε 70 χρόνια πριν και αναρωτιέμαι, πως στο καλό τα παιδιά αυτών των ανθρώπων, χάσανε έτσι το μπούσουλα !? Μιλάμε τώρα πολλές περιπτώσεις! Αποθημένα και κόμπλεξ τους βγήκανε ? και μετά λένε για τα σημερινά παιδιά και εγγόνια! ποιος τα έμαθε έτσι ? ο φούφοτος ? οι γονείς τους! Τώρα, πως μερικά, ήτανε έτσι φτιαγμένα, που τους έλεγες να σου πάρω αμαξάκι ? και σκεφτότανε όχι, γιατί θα λείψουνε από τους γονείς, δεν ξέρω. Είναι κάποιοι άνθρωποι που από γεννησιμιού τους μάλλον, κάτι τους κρατάει στο μέτρο.
Κάπως έτσι παππού, δεν νιώθω και τόσο ηττημένος. Χώρια ότι για κάποιο χρονικό διάστημα, ξελάσπωνα τις λάσπες άλλων. Δηλαδή να βογκάς κάθε μέρα "μη και μη και πρόσεχε" και στο τέλος, να πληρώνεις και τα σπασμένα, γιατί πολύ απλά είσαι η μόνη άμεση βοήθεια.
Όταν λοιπόν παππού τα λες και τα ξαναλές και σου έχει γίνει βίωμα και εμπειρία και μάλιστα σε πονά, που δεν σε ακούνε, αλλά και που δεν αντιλαμβάνονται με ευαισθησία ότι σε ρίξανε στο δικό τους λούκι, που είναι το άκρο αντίθετο από τα δικά σου πιστεύω, αντιλαμβάνεσαι περί ποιας γαϊδουροσύνης μιλάμε. Επιλογή μου βέβαια να μπω σε αυτό το λούκι και να μην πω, για σας χαίρετε! αλλά βλέπεις, ιδαίτερα κάποια εποχή, τύχαινε να είμαι ακόμη και με τους γαϊδάρους ευαίσθητος. Καλό βέβαια αυτό, γιατί έμαθα από πρώτο χέρι πως φέρονται οι γάϊδαροι και απέκτησα ανάλογη τακτική, κυρίως για να τους ξεχωρίζω.
Τέλος πάντων, όταν δεν μπορείς να αλλάξεις τους γύρω σου, μιλώντας απλά και κατανοητά, αφήνεις και τις 2 πλευρές του τρένου, να σπρώχνονται μεταξύ τους και πας εσύ με τα πόδια. Μερικοί προτιμούν να σπρώχνονται, ακόμη και ας ξέρουν ότι σπρώχνονται και ότι το τρένο δεν πάει πουθενά! Αρκεί που ξέρουν ότι δεν θα πάνε με τα πόδια! Είναι δύσκολος ο δρόμος με τα πόδια.
Παρ' όλα αυτά, αισθάνομαι ηττημένος, με πράγματα που συμβαίνουν αρκετά μακρύτερα από τον περίγυρω μου, περισσότερο ως άνθρωπος. Όχι δηλαδή ως άτομο. Ως άτομο, με τα απλά όνειρα που έχω είμαι περιορισμένος, σε κάποιες αντιδράσεις. Όπως αυτό που έχω πει και παλαιότερα, δεν ξέρω αν θα γινόμουνα ποτέ η μητέρα Τερέζα. Αλλά αν το ονειρευτεί κάποιος, μπορεί να το κάνει. Αρκεί να είναι η προτεραιότητά του. Έαν κάποιος έχει τον παραμικρό εγωισμό κοιτάει και την δική του ζωή. Αυτό όμως δεν είναι κάτι που με εμποδίζει να σκεφτώ ότι έχω κάθε δυνατότητα, έαν αφήσω στην άκρη τον μικρό εγωισμό μου.
Ηττημένος, δεν θα το έλεγα, θα έλεγα ότι νιώθω Κινέζος ανάμεσα σε Έλληνες.
Η κατάσταση αυτή βεβαίως με κόφτει και με παρακόφτει!! αλλά ομιλώ στον διπλανό μου και με κοιτάει λες και θέλω να του καταστρέψω την ζωή και τη καλοπέραση!! Δεν ξέρω να μιλάω και Σουαχίλι μπας και συνεννοηθώ καλύτερα μαζί τους!
Σίγουρα υποφέρω! όχι τόσο ότι αφέθηκα, αλλά δεν αντέδρασα όπως έπρεπε! καλό είναι και το ΟΤΑΝ, γιατί ακόμη και να αντιδράσεις όπως ΠΡΕΠΕΙ, αν δεν είναι τη κατάλληλη στιγμή, μπορεί να είναι αργά! αλλά σημαντικό είναι και το ΟΠΩΣ, διότι ακόμη και αν τη κατάλληλη στιγμή αντιδράσεις με λάθος τρόπο, κολοκύθια με τη ρίγανη. Απλά ίσως την μία είναι κοκκινιστά την άλλη λεμονάτα.
Από την άλλη βλέπουμε και τα περί δικαιοσύνης θέματα, έχουνε καταντήσει, ιστορίες για αγρίους. Ποιο γρήγορα, θα καταστραφεί ο πλανήτης Γη, παρά θα βγούνε κάποιες αποφάσεις από τα δικαστήρια, για πολύ σημαντικά και καυτά θέματα. Σα να μας λέει κάτι, πάρτε την κατάσταση στα χέρια σας, γιατί οι νόμοι πάσχουνε από χρονική καθυστέρηση. Αλλά άντε πάλι να συνεννοηθείς! που αν εγώ κοιτάω μια φορά την πάρτυ μου, ο άλλος την κοιτάει 10 και τρως χυλόπιτα πριν ακόμη βγάλεις το ταψί από το φούρνο!
Το συνάνθρωπό μας να υποφέρει ? Από τη μία συμφωνώ σε αυτό παππού. Από την άλλη όμως, όταν βλέπω ο συνάνθρωπός μου, να προκαλεί την συμφορά του, να την ξαναπροκαλεί ύστερα από συμβουλές και βοήθεια, κάποιο πρόβλημα έχει αυτός ή κάποιο πολύ μεγαλύτερο πρόβλημα έχω εγώ που στεναχωριέμαι όταν υποφέρει. Σα να υποφέρω ας πούμε για τον τζογαδόρο! Διότι παππού αν όλο αυτό που βλέπουμε στις μέρες μας, δεν είναι τζόγος, τότε τι είναι ? Από το μικρό παιδί μέχρι τον υποτίθεται μυαλομένο ενήλικια και ηλικιωμένο, τζογάρουνε, μήπως και από 5 δραχμές, βγάλουνε 1 χιλιάρικο. Δεν μιλάω για τζοκερ, προπο, καζίνο και τα λοιπά! αλλά για την καθημερινή τους ζωή! Νομίζουνε ότι όσο περισσότερη ύλη και ψώνιο, τόσο πιο ευτυχισμένος είσαι. Να έχεις κοπιάσει και για όλα αυτά και να έχεις και μια ισορροπημένη ζωή, λέω πάει στο καλό! Αλλά όταν βλέπεις ανισόρροπη ζωή, οι μισοί έως μηδαμινοί κόποι, για να υπάρχουν λογικά αυτές οι απολαύσεις. Λες κάτι δεν πάει καλά! Κάποιο κεφάλι θα βρεθεί ανοιγμένο αργά η γρήγορα!
Στην δική μου περιοχή πάλι παππού, δεν βλέπω τίποτα τέτοιο!μιλάμε για Κορυδαλλό - Νίκαια - δυτικά προάστια! Πρόσφατα μίλαγα και με 2 κάτοικους από Σύρο και Κάλυμνο. Ρώτησα πως τα βλέπουνε εκεί τα πράματα με το Δ.Ν.Τ. και η απάντηση που έλαβα, είναι ότι όλα καλά καλά, στο κόσμο τους. Ξέρω γω, ίσως οι κάτοικοι αυτών των περιοχών, να έχουν μάθει να ζουν αλλιώς.
Τώρα όσον αφορά, την κατάθλιψη που λες, όχι για τα δικά σου τα μέρη, αλλά στα δικά μου μέρη, σε αυτή τη φάση είναι συνέχεια! Αφού όλο χρωστάνε και τίποτα δεν τους φτάνει, ούτε για να ξεχρεώσουν, αλλά ούτε να κάνουν την ζωή που θέλουν, 2 φορές ψηλότερη από το μπόι τους.
