Ήρθε το ΔΝΤ...

[papous]

Papoy 2 ερωτησεις...Με τι κεφαλαιο θα επενδυσει ο κοσμος?Οι καταθεσεις της πλειονοτητας ειναι μικρου υψους?Και τι επενδυσεις πιστευεις εσυ οτι θα πρεπει να κανουμε?Απο τη στιγμη μαλσιτα που υπαρχει και ο φοβος της ανεργιας ο καθενας ζηταει να εχει καποια λεφτα στην ακρη ειναι ενα αποδοτικο κεφαλαιο καπου(αυτο θα θελα να ξερω)..

Οι αποδοτικότερες επενδύσεις για την περίπτωσή μας είναι μικρής κλίμακας τοπικές, οι οποίες όμως θα μπορούν να απευθύνονται και σε ευρείας κλίμακας κατανάλωση. Η αξιοποίηση των μικροκαταθέσεων που κυρίως υπάρχουν είναι ότι πρέπει.

Σίγουρα υπάρχει αυξημένη ανασφάλεια στο ευρύ κοινό αυτήν την στιγμή αλλά πρέπει αυτό το ίδιο να καταλάβει ότι το κλίμα αυτό μπορεί να καλλιεργείται από άλλους αλλά δημιουργείται από το ίδιο.

Όσο για τον τύπο και το είδος των επιχειρήσεων, μπορούμε να δημιουργήσουμε ένα θέμα και να προτείνει ο καθένας μας τις ιδέες του. Αν πραγματικά ενδιαφέρεσαι κάντο.

[Kiratzoharris]

La flic τι προσπαθεις?Εχω κουραστει ηδη απο αυτη τη συζητηση αφου οι δυο σας μιλατε λες και βρισκεστε σε διαφορετικα περιβαλλοντα..Να το θεσω απλα..Ο ενας μπορει να μιλησει με ορους που στεκουν αντικειμενικα να σου παραθεσει στοιχεια κλπ και ο αλλος κανει μια συζητηση καφενειου..Και αυτο ασχετα με τα πιστυεω του καθενος..Απλως νοημα δεν βγαινει.

Παντως και μενα η αποψη μου ειναι οτι
1)Προβλημα δεν ειναι μονο οι αστεγοι και αυτοι που δεν εχουν να φανε.Και κυριως η ριζα του προβληματος δεν βρισκεται εκει αλλα στο οτι ειναι πλεον outsiders της κοινωνιας και απο τη στιγμη που συμβαινει αυτο πολυ δυσκολα  επανεντασονται.
2)Το προβλημα αυτων των ανθρωπων αλλα και γενικως το προβλημα της φτωχειας δεν λυνεται με φιλανθρωπιες αλλα με κοινωνικη πολιτικη.
Εκτος αν χολιδοχε εσυ θεωρεις οτι με το να ταισεις εναν αστεγο η με το να τους βαλεις σε ενα ασυλο ελυσες το προβλημα..Βεβαια ειναι και το πως αντιλαμβανεσαι το προβλημα.Αν θεωρεις οτι οι ανθρωποι πρεπει να ζουνε στα ορια της φτωχειας και ολα τα αλλα ειναι πολυτελεια τοτε σωστα το σκεφτεσαι.

Οσο για τους ναρκομανεις..Ειναι αρρωστοι(αλλοι βιολογικα,αλλοι ψυχολογικα αλλοι και τα 2) και οχι βλακες..Προσεξε τις εκφρασεις σου στα τελευταια ποστς γιατι προσβαλεις και κοσμο

[Johnie Darko]

Ρε παιδια συγνωμη τωρα, αλλα ασχετα με μεταναστες, λαθρομεταναστες, γυφτους, τσιγγανους κτλ που στο κατω κατω δεν εχει σημασια απο που ειναι οι ανθρωποι, τι καταγωγη εχουν κτλ, ειναι ή δεν ειναι σωστο ολοι οι ανθρωποι να εχουν τα ιδια δικαιωματα, τις ιδιες ανεσεις και αγαθα, τις ιδιες ελευθεριες αλλα και υποχρεωσεις; Αυτο ειναι το θεμα, γιατι αυτο που ζει η ανθρωποτητα σχεδον απο παντα ειναι οτι καποιοι θα εχουν τα ΠΑΝΤΑ και καποιοι θα εχουν λιγα, ελαχιστα, τιποτα...
Αυτη ειναι η αδικια που πρεπει να αποκατασταθει... Και εμεις αντι να λεμε πως θα γινει να ανεβασουμε το βιωτικο μας και πνευματικο μας επιπεδο, καθομαστε και λεμε αν στο Περιστερι οι νεοι βγαινουν για καφε και αν κανουν μπαφους ή οχι...
Ε ναι ρε xoli, δεν ειναι αναγκη καποιος να πειναει και να ειναι αστεγος για να θεωρειται φτωχος και χωρις στον ηλιο μοιρα...
Κι εγω που εχω δικο μου σπιτι (υπογειο εστω) και αυτοκινητο και μια δουλεια, φτωχος ειμαι, γιατι μηνας μπαινει - μηνας βγαινει, ουτε ενα 5ευρω δεν μενει στην ακρη και να φανταστεις οτι ειμαι τυπος που ντυνομαι με οτι πιο φτηνο υπαρχει, κουρευομαι μονος μου (δεν κανω πλακα, με την ξυριστικη μηχανη), cds και dvds πλεον εδω και καμποσα χρονια δεν αγοραζω, τηλεοραση δεν βλεπω (δεν εχω καν κεραια στο σπιτι), εξω δεν βγαινω πανω απο 5-6 φορες το χρονο (κι αυτο για καμια 2 μπυρες σε φτηνα συνοικιακα μαγαζια), παρτυ και μλκιες δεν κανω, γλεντια δεν κανω (τωρα που το σκεφτομαι αναρωτιεμαι γιατι η δικια μου με κραταει  )...
Δεν μπορω ομως να κανω τιποτα απο αυτα που θα με ολοκληρωναν σαν ανθρωπο και θα με εκαναν αν ειμαι ευτυχισμενος...
Ουτε κανα ταξιδι μπορω να παω, ουτε να ασχοληθω και να διαβασω, να μελετησω πραγματα που με ενδιαφερουν (δουλεια βλεπεις), ουτε να μαθω καποια τεχνη που θα μου αρεσε πραγματικα (πχ οργανοποιος), καλα καλα δεν μπορω να παω ουτε μεχρι το χωριο μου για ενα ΣΚ γιατι θελω πηγαινε ελα 80ευρω που δεν εχω...
Και οι περισσοτεροι που ξερω ειναι ετσι και ΑΚΟΜΑ ΧΕΙΡΟΤΕΡΑ... Αλλοι ειναι στο νοικι ΚΑΙ εχουν ολα οσα εγω, οποτε ειναι ακομα χειροτερα... Αλλοι ειναι ΚΑΙ ανεργοι...
Τι στα λεω, αφου τα ξερεις... Για αυτο λεω, οι φτωχοι δεν ειναι μονο αυτοι που κοιμουνται στις χαρτοκουτες και τρωνε σε εκκλησιες...
Οι περισσοτεροι ειμαστε φτωχοι και μαλιστα ειμαστε και τοσο μλκες που εν μεσω κρισης ψαχνουμε να βρουμε ποσο πολυ "υπερκαταναλωναμε" τοσα χρονια και λεμε "για αυτο εσκασε η κριση...φταιμε και εμεις... δεν ειναι δυνατον να μην αναγνωριζουμε τις δυνατοτητες μας... καλα να παθουμε"...
Μην προσπαθουμε λοιπον να βρουμε πως θα την κουτσοβγαλουμε απο ακομα μια κριση (οι κρισεις εξαλλου ειναι τα παιδακια του καπιταλισμου, χωρις αυτες δεν θα υπηρχε καπιταλισμος), αλλα πως θα αλλαξουμε ριζικα την κατασταση υπερ του λαου, απο οποιους κι αν αποτελειται αυτος ο λαος... Γιατι μπορει να ετυχε εσυ κι εγω να γεννηθηκαμε εδω σε αυτον τον τοπο, αλλα γεννηθηκαμε και πανω σε αυτον τον πλανητη μαζι με αλλα 6δις ανθρωπους και αυτο μας κανει ΟΛΟΥΣ "αδερφια", ειτε το θελουμε, ειτε οχι... Και οταν σταματησεις να προσεχεις την οικογενεια σου, σταματας να φροντιζεις και τον εαυτο σου. Και η ανθρωποτητα τοσα χρονια το μονο που εχει κανει ειναι να στρεφεται εναντιον του εαυτου της...
Καιρος λοιπον να σοβαρευτουμε, να ωριμασουμε και να δουμε τα πραγματα μακρυα απο τις παλιες πεποιθησεις και στερεοτυπα.

[s.s.]

Johnie πολύ ωραίο ποστ.Συμφωνώ στα περισσότερα.

Και αν ο Τζόνι λέει ότι κυβερνάνε 1000 δυνατοί, εγώ λέω πως κυβερνάνε μερικά δισεκατομμύρια αδύναμοι.
 

Xμμ ενδιαφέρουσα άποψη.Αλλά θα ήθελα να μου την αναλύσεις λίγο παραπάνω αν γίνεται xolidoxe.

[La Flic]

La flic τι προσπαθεις?Εχω κουραστει ηδη απο αυτη τη συζητηση αφου οι δυο σας μιλατε λες και βρισκεστε σε διαφορετικα περιβαλλοντα..

Μα φυσικά Χάρη μου βρισκόμαστε σε διαφορετικά περιβάλλοντα. Ο Χολυδόχος είναι εντελώς απολίτικος, ( το λέω αυτό χωρίς καμία δόση απαξίωσης προς αυτόν) ενώ εγώ μιλώ ορμώμενος απο τις ιδέες μου οι οποίες είναι εναντίον κάθε μορφής εξουσίας και υπέρ της αλληλεγγύης, της συλλογικότητας και της αλληλοβοήθειας (το λέω αυτό γιατί ρώτησε ο παππούς ποιά είναι η πολιτική μου ταυτότητα).

Απο εκεί κι έκτοτε, όταν μιλώ για τη παγκόσμια κρίση που ο ίδιος ο καπιταλισμός δημιούργησε (κι έπεσε στη τρύπα που ο ίδιος έσκαψε),παραθέτω γεγονότα και όχι απόψεις. Μέσα απο αυτά τα γεγονότα προσπαθώ να βγάλω δυό συμπεράσματα για το που βαδίζει η κατάσταση συγκρίνοντας τη και με τα ιστορικά γεγονότα του παρελθόντος. Ας θέσω ένα παράδειγμα:

Είχα γράψει ότι η χώρα θα κυρήξει πτώχευση αναπόφευκτα τουλάχιστον μέχρι τις αρχές του χειμώνα. Δεν διεκδικώ το ιερατείο των Δελφών ούτε το ρόλο της πυθείας αλλά τα γεγονότα αυτό δείχνουν. Το πρώτο σημάδι μιας χώρας που βαδίζει προς τη πτώχευση είναι η κατάρευση του πιστωτικού συστήματος της, δηλα΄δη των τραπεζών της. Αυτό έγινε το 29 στις ΗΠΑ,το 30 στην Ευρώπη,το 2001 στηνΑργεντινή κλπ κλπ Και επείδη όπως μιλώ με γεγονότα διαβάστε τα παρακάτω αποσπάσματα απο τον σημερινό τύπο:

Την εκτίμησή του ότι ορισμένες τράπεζες, κυρίως ισπανικές και ελληνικές,   είναι πιθανό να ζητήσουν κρατική ενίσχυση εξέφρασε ο Επίτροπος   Ανταγωνισμού της Ε.Ε. Χοακίν Αλμούνια. «Δεν μπορώ να κάνω προβλέψεις»   είπε αλλά εκτίμησε ότι πιθανώς η Ελλάδα να συμφωνήσει με τις Βρυξέλλες   σε ένα «νέο σχέδιο διάσωσης» ελληνικών τραπεζών. 

Μιλώντας στην εφημερίδα Frankfurter Allgemeine Zeitung, δήλωσε ότι το   αυξημένο κόστος δανεισμού μεταξύ των τραπεζών θα μπορούσε να οδηγήσει   τις κυβερνήσεις να καταρτίσουν σχέδια διάσωσης ορισμένων τραπεζών, οι   οποίες μέχρι τώρα, δεν είχαν ζητήσει κρατικά κεφάλαια.
 
  Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, από τότε που επιδεινώθηκε η κρίση, τον Σεπτέμβριο   του 2008, έχει εγκρίνει τουλάχιστον 4,13 τρισ. ευρώ σε προγράμματα   επανακεφαλαιοποίησης και άλλα μέτρα των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων για τη   στήριξη των πιστωτικών ιδρυμάτων.
Για την Ελλάδα, ο Ευρωπαίος Επίτροπος εκτίμησε ότι πιθανόν να   παρουσιασθεί νέο πακέτο αποταμιεύσεων για τις τράπεζες. Όπως   υπογράμμισε, θεωρεί κάτι τέτοιο πιθανό, με δεδομένο ότι το μνημόνιο της   χώρας με την ευρωζώνη είχε εν μέρει τέτοια κατεύθυνση.     

«Ως μέλη του ΔΝΤ ψηφίσαμε προφανώς ευνοϊκά για την απόδοση δανείου   στην Ελλάδα, αλλά επίσης με ψήφο κριτικής», δήλωσε (προ καιρού) η   πρόεδρος της Αργεντινής, Κριστίνα Κίρχνερ...                            - «Θέλουμε να ξεκαθαρίσουμε τις φοβερές συνέπειες που θα έχει   καθώς και την ουσιαστική αναντιστοιχία, αφενός, του να επιδιώκουν τη   μείωση του ΑΕΠ μιας χώρας και, αφετέρου, αυτή η χώρα να καταλήγει να   πληρώνει μεγαλύτερο χρέος από αυτό που είχε κατά τη στιγμή της κρίσης».     
          - «Δεν χρειάζεται να είναι κανείς οικονομολόγος για να πει ότι,   αν μειωθούν τα εισοδήματά μου και αν μειωθούν και οι ρυθμοί της   παραγωγής, είναι φανερό ότι δεν θα μπορέσω να πληρώσω ποτέ τα χρήματα   που μου δάνεισαν επειδή δεν μπορούσα να πληρώσω και τα οποία είναι πολύ   περισσότερα από αυτά που χρωστούσα πριν».     
          - «Είναι επίσης φανερό ότι πρόκειται να επαναληφθούν συνταγές   όπου στην πραγματικότητα αυτό που προτίθενται είναι να διασώσουν το   πιστωτικό σύστημα.  Πιστεύουμε ότι αυτές οι πολιτικές είναι   καταδικασμένες σε αποτυχία. Και γι' αυτό δεν τις εφαρμόζουμε στη χώρα   μας».

Γίνεται τώρα κατανοητό;

[papous]

Αγαπητέ Μπάτσε όλο καινούρια στοιχεία μας προσφέρεις!!! Το ότι οι ΗΠΑ μετά το κραχ του '29 οδηγήθηκαν σε πτώχευση πρώτη φορά το ακούω! Μπορείς να μας δώσεις λίγα στοιχεία? Διότι, κατά πως φαίνεται, η καπιταλιστική προπαγάνδα το έχει καλά κρυμμένο....

Αν επίσης μπορούσες να μας πεις σε ποιές χώρες της Ευρώπης επήλθε πτώχευση το μετά το '30 λόγω πτώχευσης των τραπεζών, θα σου ήμουν επίσης ευγνώμων. Ούτε αυτό το γνωρίζω.

Κατά τα άλλα μάλλον παίζεις, δεν ξέρω αν παίζεις την Πυθία ή κάτι άλλο. Η μεγαλύτερη πιθανότητα για πτώχευση παίζεται τώρα τον Ιούνιο. Αυτήν την στιγμή οι πιθανότητες πτώχευσης της Ελλάδας έχουν φτάσει το 75% (δεν μας λες δηλ και τίποτα καινούριο ή πρωτότυπο), οπότε θα περίμενε κανείς στο τέλος Ιουνίου την μεγάλη πίεση και όχι τον Σεπτέμβριο. Εφόσον έχει αλλάξει και το πτωχευτικό δίκαιο και οι εξωτερικοί δανειστές μπορούν να βάζουν άνετα πλέον χέρι στα εσωτερικά δεν υπάρχει κανένα τυπικό πρόβλημα.

Όμως λόγω του ότι "όταν ακούς πολλά κεράσια κράτα και μικρό καλάθι", θα έπρεπε να σκεφτεί κανείς: "βρε, μήπως όλα αυτά τα λένε για να πτωχεύσουν εμένα?", οπότε αυτό που προτείνω είναι να αγοράσεις Ελληνικές τράπεζες όταν βρεθούν στο ναδίρ.
Τα μεγαλύτερα κέρδη βγαίνουν στις ραγδαίες μεταβολές κι εκεί αδειάζουν και οι περισσότερες τσέπες.

[La Flic]

Αντιλαμβάνομαι ότι σαν άνθρωπος μεγάλης ηλικίας (παππούς) έχεις λίγο πρόβλημα στο να αντιλαμβάνεσαι τι γράφει ο άλλος,το κατανοώ. Δεν είπα ότι το 29 πτώχευσαν οι ΗΠΑ.Έγραψα επι λέξη:

"...Το πρώτο σημάδι μιας χώρας που βαδίζει προς τη πτώχευση είναι η   κατάρευση του πιστωτικού συστήματος της, δηλαδή των τραπεζών της."

Στις ΗΠΑ αυτό όπως ίσως γνωρίζεις αποφεύχθηκε με τον κρατικό παρεμβατισμό γνωστό ως New Deal που εφάρμοσε ο Ρούσβελτ μετά τις συμβουλές του βιομήχανου Χέρνι Φόρντ και του οικονομολόγου Κέηνς.
Ακριβώς το αντίθετο απο ότι πράτουν σήμερα και γιαυτό είναι καταδικασμένο το σχέδιο τους σε αποτυχία.

Τα ίδια έγιναν και στην Ευρώπη το 30. Μπόρεις αν θέλεις να διαβάσεις την ιστορία της Αυστρίας εκείνη τη περίοδο.

Προοδεύεις πάντως, βλέπω μαθαίνεις και Γαλλικά,μόνο που έδωσες τον αργκό ορισμό του "ονόματος" μου και όχι τη πραγματική του μετάφραση που ορίζεται σαν η κίνηση που κάνει το βλέφαρο όταν ανοιγοκλείνεις το μάτι σου έν είδη χαιρετισμού.

Σ'ευχαριστώ για τις οικονομικές συμβουλές, αλλά έχω άλλα σχέδια. Να σε ρωτήσω, τί έχεις σπουδάσει;

[Kiratzoharris]

http://sxoliastesxwrissynora.wordpress.com/2010/06/19/no-money-no-debt/
Ολοκληρες οι ομιλιες των οικονομολογω,πολιτικων,επιστημων που υπεγραψαν την ατζεντα περι στασης  πληρωμων-διαγραφης του χρεους.Αποτελει τη μια απο τις ριζοσπαστικες αποψεις και εχει πααααρα πολυ ενδιαφερον.
 Επισης δυο κριτικες που θεωρουν την παραπανω κινηση ψευτικη και ρεφορμιστικη και προτεινουν τη μονομερη διαγραφη του χρεους.
http://www.politikokafeneio.com/neo/modules.php?name=News&file=article&sid=8131
http://www.anasyntaxi.gr/index.php?option=com_content&task=view&id=495&Itemid=33



Για οσους δεν βαριουνται και για οσους εχουν κατανοησει 5 πραγματα πανω στη σημερινη κατασταση ειναι απαραιτητα γιατι δειχνουν ολικα τις προτασεις του αριστερου χωρου.

[papous]

Το πρώτο σημάδι μιας χώρας που βαδίζει προς τη πτώχευση είναι η κατάρευση του πιστωτικού συστήματος της, δηλα΄δη των τραπεζών της. Αυτό έγινε το 29 στις ΗΠΑ,το 30 στην Ευρώπη,το 2001 στηνΑργεντινή κλπ κλπ Και επείδη όπως μιλώ με γεγονότα διαβάστε τα παρακάτω αποσπάσματα απο τον σημερινό τύπο:

Αυτό είπες επί λέξει, αν δεν το θυμάσαι. Και εντάξει βρε αδερφέ, είναι συνηθισμένο στο διαδίκτυο να αναφέρονται ανυπόστατα στοιχεία για να στηρίξουν μια αμφιλεγόμενη πρόταση, εφόσον όμως διορθώνεται δεν χάθηκε ο κόσμος. Πως κάνεις έτσι? Απλά παραδέξου πως ανέφερες ένα ανυπόστατο γεγονός. Μπορεί και εν αγνοία σου.
Στο όνομα της αλληλεγύης.....

Flic, δεν έχω αναφέρει ποτέ τι έχω σπουδάσει στο φόρουμ...... αφήνω να το κρίνει ο περίγυρος.... χα χα...

[papous]

Κιράτζο, νομίζω ότι λίγοι έχουν κατανοήσει ότι ένα κράτος δεν πτωχεύει ποτέ. Όταν λέμε πτώχευση ενός κράτους εννοούμε πτώχευση των υπηκόων του.

Εν τω μεταξύ, μόλις την περασμένη βδομάδα Αμερικανοί γεωλόγοι ανακάλυψαν, όλως τυχαίως, ότι το υπέδαφος του Αφγανιστάν περιέχει εκμεταλεύσιμα κοιτάσματα μετάλλων, σπάνιων και πολύτιμων γαιών, αξίας πολλών τρισεκατομυρίων δολαρίων, και ήταν τόσο ευτυχισμένοι που κάναμε τον πόλεμο και αυτά τα κοιτάσματα θα τα εκμεταλεύεται ο Αφγανικός λαός και όχι οι κακοί Ταλιμπάν.
Για να κατανοήσουμε για ποιόν λόγο γίνεται ο σχεδιασμός....

Εν τω μεταξύ, αν πτωχεύσουν οι τράπεζες οι οποίες έχουν προσημιώσει την μισή Ελλάδα καταλαβαίνει ο καθένας τι θα γίνει, με βάση τον νέο πτωχευτικό κώδικα...

[La Flic]

Το πρώτο σημάδι μιας χώρας που βαδίζει προς τη πτώχευση είναι η κατάρευση του πιστωτικού συστήματος της, δηλα΄δη των τραπεζών της. Αυτό έγινε το 29 στις ΗΠΑ,το 30 στην Ευρώπη,το 2001 στηνΑργεντινή κλπ κλπ Και επείδη όπως μιλώ με γεγονότα διαβάστε τα παρακάτω αποσπάσματα απο τον σημερινό τύπο:

Αυτό είπες επί λέξει, αν δεν το θυμάσαι. Και εντάξει βρε αδερφέ, είναι συνηθισμένο στο διαδίκτυο να αναφέρονται ανυπόστατα στοιχεία για να στηρίξουν μια αμφιλεγόμενη πρόταση, εφόσον όμως διορθώνεται δεν χάθηκε ο κόσμος. Πως κάνεις έτσι? Απλά παραδέξου πως ανέφερες ένα ανυπόστατο γεγονός. Μπορεί και εν αγνοία σου.
Στο όνομα της αλληλεγύης.....

Flic, δεν έχω αναφέρει ποτέ τι έχω σπουδάσει στο φόρουμ...... αφήνω να το κρίνει ο περίγυρος.... χα χα...

Δε γνωρίζω τη χαχική επιστήμη.Πρέπει να είναι ενδιαφέρουσα γιατί βλέπω ότι αντιλαμβάνεται διαφορετικά το νόημα των προτάσεων.
Προφανώς το ότι κατέρευσαν οι οικονομίες των προαναφερθέντων κρατών είναι κατά τη χαχική ανυπόστατο. Οκ δε διαφωνώ, πετάει.

[La Flic]

Συντριπτικό είναι το ποσοστό των Ελλήνων που διαπιστώνει αύξηση της  φτώχειας στη χώρα τον τελευταίο χρόνο, σύμφωνα με το Ευρωβαρόμετρο.  Επιπλέον, το 43,9% των ερωτηθέντων δηλώνει ότι δίνει αγώνα για να  αντεπεξέλθει στα έξοδα του νοικοκυριού του. Το αντίστοιχο ποσοστό την  υπόλοιπη ΕΕ είναι 15,1%.
 
  Το βασικό συμπέρασμα που προκύπτει από την έρευνα είναι ότι οι Έλληνες   καταλαμβάνουν την πρώτη θέση μεταξύ των πολιτών των «27» για το πόσο   άσχημα θεωρούν ότι έχουν πληγεί από την κρίση.
 
  Η έρευνα πραγματοποιήθηκε το Μάιο στις 27 χώρες-μέλη της ΕΕ.
 
  Σύμφωνα με το Ευρωβαρόμετρο, το 73,2% των Ρουμάνων και το 69,3% των   Ελλήνων (μέσος όρος στην ΕΕ 28,4%) θεωρούν ότι τους επόμενους δώδεκα   μήνες θα υπάρξει επιδείνωση της οικονομικής κατάστασης των νοικοκυριών   τους.
 
  Εξάλλου, στην ερώτηση για το μέγεθος της φτώχειας στη χώρα τους, το   50,3% των Ελλήνων απαντά ότι η φτώχεια πλήττει το 30% του πληθυσμού   (29,5% στην ΕΕ), τo 32,6% θεωρεί ότι η φτώχεια αφορά το 20% του   πληθυσμού (31,1% στην ΕΕ), το 10,9% εκτιμά ότι φτωχοί είναι το 10% του   πληθυσμού (22,6% στην ΕΕ), το 3,5% εκτιμά ότι 5% των Ελλήνων είναι   φτωχοί (8,3% στην ΕΕ) και μόνο το 1,7% των συμπολιτών μας απαντά ότι η   φτώχεια στην Ελλάδα είναι κάτω από 5% (3,7% στην ΕΕ).
 
  Σε ό,τι αφορά τις επιπτώσεις της κρίσης στις συντάξεις, από το   Ευρωβαρόμετρο προκύπτει ότι το 51% των Ελλήνων (πρώτοι στην ΕΕ με μέσο   κοινοτικό όρο 27,1%) αναμένει ότι θα λάβει μειωμένη σύνταξη από την   προσδοκόμενη, ενώ το 17% (20,3% στην ΕΕ) θεωρούν ότι θα υποχρεωθούν να   συνταξιοδοτηθούν αργότερα από ό,τι είχαν αρχικά σχεδιάσει.
 
  Εξάλλου το 30,2% των Ρουμάνων, το 28,8% των Λετονών και το 28,3% των   Ελλήνων (14,6% στην ΕΕ) δηλώνουν ότι ανησυχούν έντονα για το ενδεχόμενο   στα γηρατειά τους το εισόδημά τους να μην επαρκεί για να τους   εξασφαλίσει να ζουν αξιοπρεπώς.
 
  Ακόμη, το 28,8% των Ελλήνων (16,9% στην ΕΕ) δηλώνει ότι στη διάρκεια των   δώδεκα τελευταίων μηνών υπήρξε στιγμή κατά την οποία δεν είχε χρήματα   να εξοφλήσει πάγιους λογαριασμούς, να αγοράσει τρόφιμα ή άλλα   καταναλωτικά αγαθά.
 
  Παράλληλα, το 30,2% των Ελλήνων (17% στην ΕΕ) εκφράζουν φόβους ότι τους   επόμενους δώδεκα μήνες υπάρχει κίνδυνος να μην είναι σε θέση να   πληρώσουν έγκαιρα το ενοίκιο του σπιτιού τους ή κάποιο δάνειο.
 
  Τέλος, το 34,9% των Ελλήνων (18% στην ΕΕ) που απασχολούνται δηλώνουν ότι   τους επόμενους δώδεκα μήνες δεν είναι καθόλου σίγουροι πως θα   διατηρήσουν τη σημερινή θέση εργασίας τους και το 73% (49% στην ΕΕ)   πιστεύουν ότι είναι «απίθανο ή μάλλον απίθανο» να βρουν δουλειά σε   περίπτωση που απολυθούν.Newsroom ΔΟΛ, με πληροφορίες   από ΑΠΕ-ΜΠΕ

[La Flic]

Στον αντίποδα:

Αυξημένος κατά 17,1% εμφανίζεται ο αριθμός των πλουσίων (με επενδύσεις   άνω του ενός εκατομμυρίου δολάρια) στον κόσμο το 2009 σύμφωνα με την 14η   ετήσια έκθεση της Bank of America Corp.'s και του Capgemini Group. Η   συνολική περιουσία των πλουσιότερων ανθρώπων αυξήθηκε κατά 18,9%. 

Η έρευνα υπολογίζει τον αριθμό των ανθρώπων που έχουν περιουσία άνω   του ενός εκατομμυρίου δολαρίων. Ο αριθμός τους αυξήθηκε κατά 17,1% στα   δέκα εκατομμύρια παγκοσμίως, με την αξία των επενδύσεων τους να αυξάνει   18,9% στα 39 τρισ. δολάρια.                      Όσον φορά των αριθμό των υπερ-πλούσιων, αυτών με επενδύσεις άνω   των 30 εκατ. δολαρίων, αυξήθηκε κατά 21,5% το 2009 στους 90.000   παγκοσμίως.Η αξία των επενδύσεων τους αυξήθηκε στα 13,85 τρισ. δολάρια.     
          Γεωγραφικά, το 53,5% των πλουσίων συγκεντρώνεται στις ΗΠΑ, την   Ιαπωνία και τη Γερμανία. Περίπου τρία εκατομμύρια βρίσκονται στην Ασία,   ακόμα τρία στην Ευρώπη και 3,1 εκατομμύρια στη Βόρεια Αμερική.     

[papous]

Προφανώς το ότι κατέρευσαν οι οικονομίες των προαναφερθέντων κρατών είναι κατά τη χαχική ανυπόστατο.

Δηλ φλικ, κατά την μεταμοντέρνα οικονομική νόηση "κατάρευσαν οι οικονομίες" και "οδεύει προς πτώχευση" είναι το ένα και το αυτό. Ομολογω ότι δεν το γνώριζα! Σκύπτω πλήρης ευγνωμοσύνης μπροστά στην ελεήμονα επιστημονική σου μεγαλιότητα!!!!

Όμως προχθές μας είπες:

Το πρώτο σημάδι μιας χώρας που βαδίζει προς τη πτώχευση είναι η κατάρευση του πιστωτικού συστήματος της, δηλα΄δη των τραπεζών της. Αυτό έγινε το 29 στις ΗΠΑ,το 30 στην Ευρώπη,το 2001 στηνΑργεντινή κλπ κλπ

Και χθες:

"...Το πρώτο σημάδι μιας χώρας που βαδίζει προς τη πτώχευση είναι η   κατάρευση του πιστωτικού συστήματος της, δηλαδή των τραπεζών της."

Στις ΗΠΑ αυτό όπως ίσως γνωρίζεις αποφεύχθηκε με τον κρατικό παρεμβατισμό γνωστό ως New Deal που εφάρμοσε ο Ρούσβελτ μετά τις συμβουλές του βιομήχανου Χέρνι Φόρντ και του οικονομολόγου Κέηνς.

Τι ακριβώς αποφεύχθηκε? Διότι αν αποφεύχθηκε η πτώχευση τότε η φράση "βαδίζει προς πτώχευση" δεν σημαίνει "κατάρευση της οικονομίας". Τουτέστιν το παράδειγμα των ΗΠΑ (όπου ως γνωστόν η οικονομική ανάκαμψη δεν επήλθε μετά το κοινωνικό συμβόλαιο του Ρούσβελτ αλλά μετά τον 2ο Παγκόσμιο πόλεμο και την συνθήκη του Μπρέντον Γουντς) μας δείχνει οφθαλμοφανώς ότι μια χώρα με οικονομία σε ύφεση δεν οδεύει αναγκαστικά προς πτώχευση. Επίσης το παράδειγμα της μεσοπολεμικής Γερμανίας μας δείχνει ότι μπορεί το τραπεζικό σύστημα να καταρεύσει αλλά να μην πτωχεύσει η χώρα.

Λόγω του ότι όμως κάθε περίπτωση είναι ξεχωριστή, δεν μπορούμε να μιλάμε με παραδείγματα για να ενισχύσουμε τις απόψεις μας, είναι απολύτως εσφαλμένο. Τα οικονομικά συστήματα είναι ζώντα, κατά συνέπεια χαοτικά.

Όπως επίσης είναι εσφαλμένο το να χρησιμοποιούμε λύσεις που απέδωσαν στο παρελθόν αλλά σε εντελώς διαφορετικό περιβάλλον.
Ας πούμε στην περίπτωση που αποφασίζει η Ελληνική κυβέρνηση να βοηθήσει την ανάπτυξη επενδύσεων, που θα βρει τα χρήματα? Και ποιός μηχανισμός θα τις στηρίξει? Ο ίδιος με τον αποτυχημένο του παρελθόντος? Προτού λοιπόν προχωρήσει σε οτιδήποτε πρέπει να στηρίξει την αλλαγή του θεσμικού πλαισίου επενδύσεων.

[Johnie Darko]

Kαι το δουλεμα και η προδοσια εχει ξεπερασει πλεον καθε οριο κυριε Γιωργακη: http://tvxs.gr/news/%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%AC%CE%B4%CE%B1/%CE%BC%CE%BD%CE%B7%CE%BC%CF%8C%CE%BD%CE%B9%CE%BF-%CF%87%CE%AC%CE%B8%CE%B7%CE%BA%CE%B1%CE%BD-%CE%BC%CE%AD%CF%84%CF%81%CE%B1-%CF%83%CF%84%CE%B7-%CE%BC%CE%B5%CF%84%CE%AC%CF%86%CF%81%CE%B1%CF%83%CE%B7#comments-title

[La Flic]

Αγαπητέ Johnie, υπάρχουν και κάποιοι που δε κρύβονται πίσω απο το δάχτυλο τους και πετάνε απο τη χαρά τους:

Θετικά αποτιμά η Alpha Bank τις δρομολογούμενες αλλαγές στην αγορά   εργασίας, καθώς θεωρεί πως είναι το σπουδαιότερο αναπτυξιακό μέτρο που   θα μπορούσε να εφαρμόσει η χώρα.
 
  Η Διεύθυνση Οικονομικών Μελετών της Alpha Bank στο Εβδομαδιαίο   Οικονομικό Δελτίο της αναφέρει μεταξύ άλλων πως οι μεταρρυθμίσεις στην   αγορά εργασίας ενισχύουν την παραγωγική απασχόληση των εργαζομένων και   την ανταγωνιστική λειτουργία των εγχώριων επιχειρήσεων, και μπορεί σε   σημαντικό βαθμό να αποτρέψουν το κλείσιμο των επιχειρήσεων ή τη μεταφορά   τους στις γειτονικές χώρες χαμηλού κόστους. «Είναι το σπουδαιότερο   αναπτυξιακό μέτρο που θα μπορούσε να εφαρμόσει η χώρα μας στην τρέχουσα   περίοδο», τονίζεται χαρακτηριστικά.
 
  Οι αναλυτές της τράπεζας επισημαίνουν πως τα τελευταία έτη έχουν χαθεί   εκατοντάδες χιλιάδες θέσεις εργασίας στην Ελλάδα, εξαιτίας της   εξωπραγματικής ανελαστικότητας της αγοράς εργασίας, με νόμους που   προστατεύουν υπέρμετρα όσους ήδη δουλεύουν, ακόμη και σε περιόδους κατά   τις οποίες η επιχείρηση στην οποία εργάζονται αντιμετωπίζει δραστικά   μειωμένη δραστηριότητα και ανταγωνιστικότητα. Μάλιστα, υποστηρίζουν πως   το σημερινό θεσμικό πλαίσιο καταδικάζει σε μακροχρόνια ανεργία τους   νέους, αυτούς που αναμένουν με αγωνία για να εισέλθουν στην αγορά   εργασίας και να φτιάξουν τη ζωή τους.
 
  Η Alpha Bank υποστηρίζει πως με την ελαστικοποίηση των απολύσεων και τη   μείωση του κατώτατου μισθού στην περίοδο της μαθητείας του εργαζόμενου,   δίνεται η δυνατότητα στις επιχειρήσεις να προσλάβουν νέους εργαζόμενους   που τους έχουν ανάγκη, για να λειτουργήσουν πιο παραγωγικά και πιο   ανταγωνιστικά στη σημερινή δύσκολη συγκυρία, αλλά και στο μέλλον.
 
  Τέλος, η Διεύθυνση Οικονομικών Μελετών της Alpha Bank υπογραμμίζει πως   οι μεταρρυθμίσεις στο ασφαλιστικό που ανακοινώθηκαν συμβάλλουν   ουσιαστικά στην αποτροπή εκρηκτικών ανισορροπιών στα δημόσια οικονομικά   της χώρας στη μεσοχρόνια και στη μακροχρόνια περίοδο. Συμβάλουν, επίσης,   στην εξασφάλιση της βιωσιμότητας και της πληρωμής των συντάξεων, όχι   μόνο στους σημερινούς συνταξιούχους, αλλά στους συνταξιούχους των   επόμενων δεκαετιών, αναφέρεται στο εβδομαδιαίο οικονομικό δελτίο της τράπεζας.

[Lo.Lee.Ta]

Επέστρεψα σήμερα στη βάση μου! θα σας απαντήσω αργότερα σε πράγματα που είχαμε συζητήσει προηγουμένος, αλλά δεν κρατήθηκα διαβάζοντας αυτά που γράφει ακριβώς από πάνω ο La flic!
 
XAxaXAxa!
" Η Alpha Bank υποστηρίζει πως με την ελαστικοποίηση των απολύσεων και τη   μείωση του κατώτατου μισθού στην περίοδο της μαθητείας του εργαζόμενου,   δίνεται η δυνατότητα στις επιχειρήσεις να προσλάβουν νέους εργαζόμενους   που τους έχουν ανάγκη, για να λειτουργήσουν πιο παραγωγικά και πιο   ανταγωνιστικά στη σημερινή δύσκολη συγκυρία, αλλά και στο μέλλον.
xaxaxaXA!
 
Αυτό έπρεπε να το κάνεις ολόκληρο BOLD!!! Ακόμη περισσότερο BOLD, θα έπρεπε να κάνεις, ένα κείμενο, που θα περιέγραφε, την κατάσταση που επικρατεί εδώ και κάποια χρόνια γύρω από τους νέους που ξεκινούν να βρουν δουλειά και την περίφημη περιοδεία μαθητείας τους. Μιλάμε γι αυτούς που δεν πάνε χωστοί και με καμμία άκρη, βύσμα, μπάρμπα και λάδωμα. Αλλιώς ξέρω και από αυτούς, να παίρνουν θέσεις που τις αναζητάνε με το μικροσκόπιο ακόμη και 35άρηδες.
 
Από εκεί ας πούμε που ψάχνανε σκλάβους, τώρα είναι θεμιτό να νομιμοποιηθεί και το μαστίγιο με τις 9 ουρές και σε φρέσκο αίμα!
 
Θα επανέλθω!

 

[papous]

φλικ, για την άλφα δεν είχαν βγει φήμες πριν κάνα μήνα ότι θα πτώχευε?

Αν και αν πτωχεύσουμε πριν απ' τον χειμώνα, όπως προβλέπεις, ουδόλως μας ενδιαφέρουν όλα τούτα.

[La Flic]

Το "μας ενδιαφέρουν" που λες, το γράφεις  εκπροσωπώντας το σύνολο των χρηστών στο φόρουμ ή μιλάς για τον εαυτό σου προσδίδοντας του  κάποιο είδους κύρος γράφοντας για σένα στον πληθυντικό; 

Ο αντιεξουσιαστής Λοβέρδος θα λάβει πάντως τρεις συντάξεις:

Το   σύστημα έχει εξαιρέσεις που μας αποκρύπτουν.Ενώ εφαρμόζεται πιστά το μνημόνιο της τρόικας   και περικόπτονται   οι συντάξιμες αποδοχές των χαμηλοσυνταξιούχων και αυξάνονται τα όρια   ηλικίας, δεν ακούσαμε τίποτα για τους διπλό-τριπλό-πολύ πολυθεσίτες τι   μέλλει γενέσθαι.Για παράδειγμα ο ίδιος ο εκτελεστής   του μνημονίου υπουργός:Τρεις   συντάξεις θα πάρει ο   Λοβέρδος[/size][/b]
  Μία ως   καθηγητής Πανεπιστημίου, μία ως βουλευτής και μίαως δικηγόρος. Τρεις συντάξεις, στις οποίες το κράτος —και   άρα εμείς ο λαός—   καταβάλει τις εισφορές του. Αυτή είναι η τεχνητή "λεύκανση" εξαιτίας   ενός κράτους, το οποίο άλλους τους αντιλαμβάνεται ως "παιδιά" του και   άλλους ως "παραπαίδια" του. "Λευκότατο” παιδί αυτού του κράτους είναι ο   Λοβέρδος. "Λευκός"… όσο όλοι όσοι τον στηρίζουν.Είναι έτσι κύριε υπουργέ ή μας   παραπληροφορούν   λάθος;

http://sibilla-gr-sibilla.blogspot.com/2010/06/blog-post_263.html

 

[La Flic]

Η στάση πληρωμών και..."οι μαλ**ες"

Τον Φλεβάρη του 2010, όταν τα επιτόκια του ελληνικού δανεισμού είχαν   εκτοξευτεί στη στρατόσφαιρα, ο Αμίτ Σαρκάρ, επικεφαλής ενός μεγάλου   αμερικανικού επενδυτικού κεφαλαίου (Μarian), έκανε μια δήλωση   αποκαλυπτική του τρόπου με τον οποίο μας αντιμετωπίζουν οι... αγορές:
 
  «Η δουλειά μας», είχε πει ο μεγαλοεπενδυτής (κερδοσκόπος ή τοκογλύφος   αν προτιμάτε), «είναι να βγάζουμε λεφτά, όχι να σκεφτόμαστε τι θα   συμβεί στους Έλληνες πολίτες. Δεν υπάρχει εξ άλλου νόμος που να   απαγορεύει να εκμεταλλευτείς τον μαλ**α».
 
  Ο συλλογισμός του επενδυτή είναι εξοργιστικός, αλλά και ωφέλιμος για   εμάς, αρκεί να τον επεκτείνουμε: Κανένας νόμος δεν εμποδίζει τον   «μαλ**α» από το να καταγγείλει το χρέος του ως επαχθές, να πάψει να το   πληρώνει και να δηλώσει πως δεν το αναγνωρίζει. Η μη αναγνώριση του   χρέους – όχι απλώς η αναδιάρθρωσή του και η μεταφορά του στο μέλλον –   είναι η απάντηση που θα μπορούσε να δώσει ο ελληνικός λαός και μια   κυβέρνηση που πραγματικά εργάζεται για το συμφέρον του, προκειμένου να   ξεφύγει από τη θανάσιμη μέγκενη στην οποία μπήκε εξ αιτίας του «μαλ**α»,   τον οποίο έχει κατά νου ο Αμίτ Σαρκάρ – και όσοι διαβάζετε αυτές τις   γραμμές, υποθέτω...             


Τι αίτημα   είναι η άρνηση του χρέους;   Ένα αποκαλυπτικό «ταξίδι» από το 18ο αιώνα μέχρι τη θηλιά ΔΝΤ-Ε.Ε.
  Ο κ. Παπακωνσταντίνου κάλεσε σε τηλεοπτική συνέντευξη του όλους   τουςδημοσιογράφους και τους σώφρο νες πολιτικούς όλων των κομμάτων να   «εξηγήσουν» στον αφελή λαό τι καταστροφή θα ήταν αν τολμούσε η Ελλάδα να   αρνηθεί το χρέος και να φύγει από το ευρώ.
  Κάποιοι στην Αριστερά φάνηκαν ιδιαιτέρως πρόθυμοι να αναλάβουν τη   δουλειά: Η άρνηση του χρέους και η έξοδος από το ευρώ αν δεν είναι   «διαχειριστικά αιτήματα», προϋποθέτουν τουλάχιστον επανάσταση για να   επιβληθούν. Γι' αυτό κι ο λαός μπορεί ελεύθερα να εξεγείρεται, να κάνει   πόλεμο, να κατεβαίνει στους δρόμους και να οργίζεται γι' αυτό που του   επιβάλουν, αρκεί να μην θέτει αιτήματα που ενοχλούν το σύστημα.
  Ολόκληρος ο μικροαστισμός της γραφειοκρατίας των κομμάτων της Αριστεράς   επί σκηνής. Αυτά τα αιτήματα, λένε, είναι πολύ επαναστατικά για την   υγεία του λαού και της εργατικής τάξης. Λείπουν οι συνθήκες, δεν είναι   έτοιμος ο λαός. Και τέλος πάντων, αφήστε πρώτα να έρθει η δευτέρα   παρουσία μιας πανευρωπαϊκής αναγέννη σης, ή έστω κάποιο είδος   σοσιαλισμού και ύστερα βλέπουμε.
  Τώρα, αν μέχρι τότε ο ελληνικός λαός υποστεί μια από τις χειρότερες   καταστροφές στην ιστορία του, δεν έχει καμιά σημασία. Οι κύριοι αυτοί   είναι αρκετά επαναστάτες και «διεθνιστές», ώστε να το αντέξουν. Αρκεί να   διασωθεί η θεσούλα τους στον κομματικό μηχανισμό, η πολιτική αργομισθία   που έχουν εξασφαλίσει και φυσικά οι ιδεοληψίες που δικαιώνουν την   ύπαρξη τους. Όλα τα άλλα θα τα φορτωθεί ο λαουτζίκος γιανα μπορούν να   του πουν, όπως πάντα, «είδες που είχαμε δίκιο, ο καπιταλισμός είναι πολύ   κακό πράγμα!».

Από αίτημα της ανερχόμενης φιλελεύθερης αστικής   τάξης...
 
  Ας τους βγάλουμε από την αγωνία τους. Τα αιτήματα της άρνησης της   πληρωμής του χρέους και η έξοδος από το ευρώ δεν είναι ούτε   επαναστατικά, ούτε σοσιαλιστικά μέτρα. Είναι βαθιά δημοκρατικά   αιτήματα από τη σκοπιά του λαού και της εργατικής τάξης. Ειδικά η άρνηση   του χρέους, που ορισμένοι στην Αριστερά κάνουν σαν να το ακούν για   πρώτη φορά, κατάγεται από τις μεγάλες αστικοδημοκρατικές επαναστάσεις   του 18ου αιώνα. «Η Ιακωβίνικη κυβέρνηση του 1793 υιοθέτησε τη θέση ότι   ένας ελεύθερος λαός δεν χρειάζεται να πληρώσει τα χρέη που ένας   "τύραννος" (...)έχει συσσωρεύσει» (1), έγραφε ο Καρλ Σμιτ. Έτσι για   πρώτη φορά η ελευθερία και η κυριαρχία ενός λαού συνδέθηκε με την ακύρω   ση και διαγραφή των χρεών των «τυραννικών καθεστώτων» που ανατρέπει η   δημοκρατία. Οι νεοσύστατες ΗΠΑ πάτησαν στα πόδια τους διαγράφοντας τα   χρέη τους προς τους Βρετανούς.
  Μερικά χρόνια αργότερα, ο Τόμας Τζέφερσον απαντούσε σ' όσους έτρεμαν   την ιδέα της διαγραφής του χρέους ως εξής: «Δεν ανήκω σ' εκείνους που   φοβούνται το λαό.Αυτός και όχι οι πλούσιοι αποτελούν την εγγύηση μας για   διαρκή ελευθερία. Και για να προστατεύσουμε την ανεξαρτησία του δεν θα   πρέπει να επιτρέψουμε στους κυβερνώντες να μας φορτώσουν με διαρκές   χρέος... Αν βρεθούμε σε κατάσταση τέτοιου χρέους ώστε νααναγκαστούμε να   φορολογηθούμε για ό,τι τρώμε και πίνουμε, για τα αναγκαία και τις   ανέσεις μας, για τις εργασίες και τις διασκεδάσεις μας... όπως συμβαίνει   με το λαό της Αγγλίας, τότε και ο λαός μας θα χρειαστεί να δουλεύει 16   ώρες από τις 24 και να δίνει ό,τι κερδίζει από τις 15 ώρες στην   κυβέρνηση για τα χρέη της και τις καθημερινές δαπάνες της... Τότε όμως   δεν θα έχουμε χρόνο για να σκεφτούμε και κανένα μέσο για να εγκαλέσουμε   αυτούς που μαςκυβερνάνε άσχημα. Δεν θα έχουμε καμιά άλλη επιλογή από το   να εκ-μιοθώνουμε τους εαυτούς μας οε εκείνους που το μόνο που θέλουν   είναι να μας κρατάνε δεμένους... έως ότου ο κύριος όγκος της κοινωνίας   καταλήξει να είναι ένα απλό αυτόματο μιζέριας δίχως καμιά άλλη αίσθηση   εκτός από το να αμαρτάνει και να υποφέρει». (2)
  Ήταν τόσο φυσιολογικό το αίτημα της διαγραφής των κρατικών χρεών από την   ανερχόμενη φιλε λεύθερη αστική τάξη, που ο Φράνσις Γουόκερ, ένας από   τους πατέρες της δημόσιας οικονομικής τον 19ο αιώνα, έγραφε: «Κανένα   μεγάλο εθνικό χρέος δεν πληρώθηκε ποτέ, ούτε αντιμετωπίστηκε με κάποιον   άλλο τρόπο, εκτός από την άρνηση της αποπληρωμής του». Κι αυτό γιατί, «η   οικονομία του εθνικού χρέους, κάτω από το υπάρχον χρηματοπιστωτικό   σύστημα, οδηγεί πάντα στην εξαθλίωση των παραγωγικών τάξεων. Ολόκληρη     η επίδραση πάνω τους είναι καταπιεστική . Τους στερεί κάθε δυνατότητα   έντιμης ανταμοιβής, μέσα από ένα ψεύτικο χρήμα, το οποίο τους ληστεύει   ένα μεγάλο μέρος από τους ονομαστικούς μισθούς τους. Τους επιβάλει, μέσα   από την έμμεση φορολογία, ένα εντελώς άδικο ποσοστό των δημόσιων βαρών   και στην πράξη είναι ένας τεράστιος μηχανισμός για την καταπίεση και την   υποβάθμιση τους, έστω κι αν δεν είναι εκ προθέσεως». (3)
 
 συνέχεια απο κάτω:

[La Flic]

 ...αίτημα της εργατικής τάξης
 
  Καθώς η αστική τάξη   σταθεροποιούνταν στην εξουσία και λίγο αργότερα η   κυριαρχία του   χρηματιστικού κεφαλαίου την μετάλλασσε σε μια βαθιά   αντιδραστική τάξη,   ξέχασε ότι η διαγραφή των χρεών υπήρξε η ιδρυτική   πράξη της   δημοκρατίας της. Οι εκπρόσωποι της ανέλαβαν να την εξορκίσουν   δια   παντός από την πολιτική και οικονομική φιλολογία. Όμως, από την   εποχή   της «Συνωμοσίας των Ίσων», ήταν η εργατική τάξη εκείνη που   υιοθέτησε   τα ριζοσπαστικά αιτήματα της αστικής δημοκρατίας. Το ίδιο   συνέβη και   με το αίτημα της διαγραφής των κρατικών χρεών, που ιδίως μετά   τις   επαναστάσεις του 1848 διαχώριζε το εργατικό κίνημα από τους αστούς   και   μικροαστούς  δημοκράτες που ζητούσαν απλά ρύθμιση των χρεών. Από   τότε   δεν υπήρξε εργατικό κίνημα και κόμμα που να μην υιοθέτησε στο     πρόγραμμά του το αίτημα της διαγραφής των κρατικών χρεών, όχι από τ δική     του μελλοντική εξουσία; αλλά ως άμεση διεκδίκηση στην πάλη του για   την   κατάκτηση της δημοκρατίας.
  Το 1914 ξέσπασε ο Πρώτος   Παγκόσμιος Πόλεμος. Η επίσημη διεθνής εργατική   σοσιαλδημοκρατία   τρομοκρατημένη από τη δύναμη που φαινόταν να έχει το   σύστημα, αλλά και   την αδυναμία των εργατικών και λαϊκών κινημάτων να   αντιταχθούν και να   σταματήσουντη σφαγή, κατέληξε στο συμπέρασμα ότι το   πρωτεύον δεν   είναι η οργάνωση της μαζικής πάλης ενάντια στον πόλεμο,   αλλά η διάσωση   των κομμάτων τους. Λίγοι διαφώνησαν με αυτή την λογική   και τη   θεώρησαν ανοιχτή προδοσία της εργατικής τάξης. Μια μικρή ομάδα     διεθνιστών επαναστατών, εν μέσω ενός άγριου μακελειού, με την πλειοψηφία     της εργαηκής τάξης και λαού στις εμπόλεμες χώρες να έχει υποταχθεί   στον   κάλπικο πατριωτισμό των ιμπεριαλιστών, μαζεύτηκαν στην Ελβετική   πόλη   του Τσίμερβαλντ τον Σεπτέμβρη του 1915. Είχαν προηγηθεί εντατικές     διαπραγματεύσεις ανάμεσα στις διαφορετικές τάσεις, που παρ όλες τις     διαφορές τους είχαν συμφωνήσει στην ανάγκη να προτάξουν ένα   «δημοκρατικό   πρόγραμμα» ενάντια στον πόλεμο. Ο Λένιν επέμενε: «Σαν   θετικό σύνθημα   που τραβάει τις μάζες στον επαναστατικό αγών και εξηγεί   την ανάγκη των   επαναστατικών μέτρων για "δημοκρατική" ειρήνη θα   πρέπει να ριχτεί το   σύνθημα: άρνηση πληρωμής των δημόσιων χρεών». Κι   έτσι έγινε. Η ασήμαντη,   για την πανίσχυρη ηγεσία της   σοσιαλδημοκρατίας, διεθνής Αριστερά του   Τσίμερβαλντ περιέλαβε στα   συνθήματα της και την «άρνηση πληρωμής   τωνδημόσιων χρεών» (4) ως μέσο   για το τράβηγμα στην επαναστατική πάλη   των πολύ πλατιών μαζών.
 
    Πολύ πιο πίσω οι  ηγεσίες της Αριστεράς
 
  Σήμερα, οι ηγεσίες   της Αριστεράς, είτε του μανιοκαταθλιπτικού   ευρωπαϊσμού, είτε της δήθεν   ταξικής καθαρότητας, είναι πολύ πιο πίσω   ακόμη και από τους   εκπροσώπους της παλιάς φιλελεύθερης αστικής τάξης. Το       βασικό τους πρόβλημα είναι ότι έχουν παραιτηθεί από την πάλη για την     κατάκτηση της δημοκρατίας. Γι' αυτό και αδυνατούν να κατανοήσουν     αιτήματα σαν την άρνηση του χρέους και την έξοδο από το ευρώ. Τα θεωρούν     ανέφικτα, όσο ανέφικτη θεωρούν και την ίδια τη δημοκρατία για το λαό     και την εργατική τάξη. Όποιος νομίζει ότι μπορεί να παρακάμψει την πάλη     για τη δημοκρατία σήμερα, για να βρεθεί πιο γρήγορα στο σοσιαλισμό, ή     στην όποια δική του ουτοπία, προσπαθεί να κρύψει το γεγονός ότι   αρνείται   τη δημοκρατία και σήμερα και αύριο. Ότι θεωρεί τη δημοκρατία   σήμερα   ανέφικτη και αύριο περιττή. Είτε μιλάει εξ ονόματος της   «Ευρώπης», είτε   της«Λαϊκής Εξουσίας». Γι' αυτόν, όποιο καθεστώς κι αν   υπάρχει είναι το   ίδιο, αρκεί να τον ανέχεται. Είτε η χώρα βρίσκεται   υποτελής και υπό   καθεστώς αποικίας της Ε. Ε. και του ΔΝΤ, είτε όχι.   Μόνο που η πράξη λέει   ότι όποιος δεν ξέρει| ή αρνείται να παλέψει για   τη δημοκρατία σήμερα,   δηλαδή για τη λαϊκή κυριαρχία και την εθνική   ανεξαρτησία, τότε η   επίκληση του σοσιαλισμού ή του όποιου «οράματος»   είναι απλό πρόσχημα.   Οποιος αδιαφορεί για το τι καθεστώς επιβάλλεται   στη χώρα του σήμερα,   είναι σίγουρο ότι με τον ίδιο τρόπο θα   αδιαφορήσει για το τι καθεστώς θα   επιβληθεί αύριο, ό,τι φερετζέ κι αν   του φορέσει. Κι ο νοών νοείτω...   

[papous]

Το "μας ενδιαφέρουν" που λες, το γράφεις  εκπροσωπώντας το σύνολο των χρηστών στο φόρουμ ή μιλάς για τον εαυτό σου προσδίδοντας του  κάποιο είδους κύρος γράφοντας για σένα στον πληθυντικό; 

Το πρώτο πληθυντικό πρόσωπο προβάλει την προβλεπόμενη, με βάση τον κοινό νου, τάση των εργαζομένων του Ελλαδικού χώρου, όπως θα εκφράζεται μετά από την πτώχευση που έχεις προβλέψει.

Αλλά εξήγησέ μας, και σε μας τους απλούς εργαζομένους που δεν έχουμε τις πλήρεις επιστημονικές σου γνώσεις, τι επιπτώσεις θα έχει σ' εμάς τον απλό λαό η πτώχευση του Φθινοπώρου, την οποία προβλέπεις και τι επιπτώσεις θα έχει η άρνηση πληρωμών χρέους (εξωτερικού και εσωτερικού φαντάζομαι) την οποία προτείνεις.

Λόγω του ότι τα παραδείγματα που έχουμε ως κράτος από την άρνηση πληρωμών (1893) είναι ζοφερά, μήπως υπάρχει κάποιος τρόπος, κόποιο μέσον, κάποιος μηχανισμός να γλυτώσουμε και να μην επαναληφθεί η ιστορία έστω και σαν φάρσα?

Μην απαντήσεις σκεπτόμενος ότι απαντάς σε κάποιον άσχετο σ' ένα φόρουμ. Απάντησε φανταζόμενος ότι απαντάς σε κάποιον άσχετο στην διευρεισμένη δημοκρατική συνέλευση του μέλοντος.
Έτσι, για το γ**ώτο!!! για να μας δείξεις με απτές πράξεις πως λειτουργεί η άμεση δημοκρατία, και όχι με γενικολογίες και λόγια του αέρα!

[La Flic]

Τι σημαίνει  άρνηση της πληρωμής του χρέους;
Η   κυβέρνηση επίσημα επιχειρεί να το ταυτίσει με την πτώχευση της χώρας,   που έτσι ή αλλιώς προετοιμάζει. Η αλήθεια είναι τελείως διαφορετική.   Άρνηση της πληρωμής του χρέους εδώ και τώρα, σημαίνει άμεση παύση   πληρωμών προς τους δανειστές.
 Με απλά λόγια γλυτώνουμε τα 8   με 11 δις ευρώ που έχουμε να πληρώσουμε στις 19 Μαΐου και για   τα οποία η κυβέρνηση ισχυρίζεται ότι αναγκάστηκε να αποδεχτεί τα σκληρά   μέτρα που ζήτησε η «τρόικα». Γλυτώνουμε τα πάνω από 80 δις   ευρώ που είμαστε αναγκασμένοι να καταβάλουμε κάθε χρόνο   στους δανειστές μας και για τα οποία είμαστε υποχρεωμένοι να   δανειζόμαστε συνεχώς διογκώνοντας το δημόσιο χρέος.
 Μα δεν θα έχουμε   λεφτά να πληρώσουμε μισθούς και συντάξεις, ισχυρίζεται η κυβέρνηση.   Ψέματα. Το 97% όσων δανειστήκαμε την τελευταία δεκαετία πήγαν   στην εξυπηρέτηση παλιότερων δανείων. Μόλις το 3% κάλυψε ελλείμματα του   δημοσίου. Δεν δανειζόμαστε δηλαδή για να πληρώνουμε μισθούς και   συντάξεις, αλλά για να πληρώνουμε παλιότερα δάνεια. Αυτή είναι η   αλήθεια. Μόνο με την πτώχευση και την   παύση πληρωμών που ετοιμάζει η κυβέρνηση και οι πάτρωνές της δεν θα   πληρώνονται μισθοί και συντάξεις. Μόνο με την πολιτική που ακολουθείται   σήμερα είναι σίγουρο ότι αργά ή γρήγορα θα καταντήσουμε σαν την Ιρλανδία   που οι περιοριστικές πολιτικές που της επιβλήθηκαν την ανάγκασαν μετά   την περικοπή του 13ου και 12ου μισθού να πληρώνει τους δημόσιους   υπαλλήλους και συνταξιούχους κάθε δεύτερο ή τρίτο μήνα. Μόνο με αυτή την   πολιτική θα βρεθεί στην ανάγκη η κυβέρνηση να δεσμεύσει τις λαϊκές   καταθέσεις στις τράπεζες, όπως έγινε στην Αργεντινή, προκειμένου να   περισώσει το τραπεζικό σύστημα της χώρας το οποίο βρίσκεται ένα μόλις   βήμα πριν την χρεωκοπία.
 Αντίθετα, γλυτώνοντας από τον φόρο   αίματος που πληρώνει η χώρα στους δανειστές, ο οποίος το 2009   έφτασε στο 35% του ΑΕΠ, όχι μόνο μπορούμε να συνεχίσουμε να   πληρώνουμε μισθούς και συντάξεις, αλλά και με τους πόρους που θα   περισώσουμε μπορούμε να προχωρήσουμε σε μια γενναία αναδιανομή   εισοδημάτων προς όφελος πρώτα και κύρια των μισθωτών και συνταξιούχων.   Κι αυτό όχι μόνο ή απλά για λόγους κοινωνικής δικαιοσύνης, ή βελτίωσης   του επιπέδου της ζωής τους, αλλά γιατί μόνο έτσι μπορεί να ξεκινήσει μια   αληθινή παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας.
 Μα δεν θα   μπορούμε να δανειστούμε για να καλύψουμε το έλλειμμα του κράτους. Είναι   αλήθεια ότι με την άρνηση της χώρας να αναγνωρίσει τις υποχρεώσεις της   προς τους δανειστές της, δεν θα μπορέσει ξανά να βγει στη διεθνή   αγορά ομολόγων για να δανειστεί. Αυτό όμως δεν είναι κακό,   αλλά καλό. Αλλοίμονο αν η χώρα χρειάζεται να δανείζεται από τη διεθνή   κερδοσκοπία, τότε το παιχνίδι το έχει χάσει από χέρι. Όπως είπαμε, αν   φύγει η εξυπηρέτηση των δανείων, οι πραγματικές δανειακές ανάγκες της   χώρας είναι ασήμαντες. Κάλλιστα μπορεί να τις καλύψει από το   εσωτερικό με όπλο το δικό της εθνικό νόμισμα, όπως έκανε για δεκαετίες   πριν μπει στο ευρώ χωρίς να κινδυνεύει από χρεωκοπία.
 Τέλος το   έλλειμμα του κράτους δεν αποτελεί ταμπού. Αν το κράτος σπαταλά τα έσοδά   του σε «ημετέρους», σε κρατικοδίαιτους επιχειρηματίες και   μεγαλοεργολάβους και γενικά στο «τάϊσμα» της κομματικής ολιγαρχίας, τότε   τα ελλείμματά του είναι εκ φύσεως παρασιτικά και αποτελούν μεγάλο   βραχνά για την οικονομία. Αντίθετα, αν το έλλειμμα του κράτους   εντάσσεται σε ένα ευρύ δημοκρατικό σχέδιο επενδύσεων στην παραγωγή που   εξασφαλίζει για τον εργαζόμενο πληθυσμό σταθερή απασχόληση με   αξιοπρεπείς αμοιβές και στην οικονομία ως σύνολο νέο εισόδημα, τότε   μπορεί να αποτελέσει έναν από τους στυλοβάτες της παραγωγικής   ανασυγκρότησης της χώρας.
 
Τι θα   γίνει όμως με τους γύπες της αγοράς;
Μόνο   με την μονομερή άρνηση της πληρωμής του χρέους, δηλαδή με την άρνηση   της χώρας να αναγνωρίσει τις υποχρεώσεις της προς τους δανειστές της,   μπορούν να αντιμετωπιστούν και οι γύπες. Επίσης η αποχώρηση από   την ευρωζώνη δεν παρέχει μόνο τη δυνατότητα να επανέλθουμε στο εθνικό   νόμισμα και έτσι να αποκτήσουμε τον έλεγχο της οικονομίας μας, αλλά   στερούμε και από τους γύπες την δυνατότητα να αξιοποιήσουν τα ευρωπαϊκά   δικαστήρια σε βάρος μας. Γιʼ αυτό και το να πτωχεύσει η χώρα   εντός του ευρώ είναι ειδικά γιʼ αυτά τα επενδυτικά κεφάλαια η πιο   πρόσφορη και ενδεδειγμένη λύση για την οποία πληρώνουν αδρά για να την   προπαγανδίζουν πολλοί «αδέκαστοι» δημοσιολόγοι. 
 Όμως μια   επαναφορά στο εθνικό νόμισμα δεν σημαίνει διαρκείς υποτιμήσεις και   γενικά οικονομική καταστροφή; Δεν είναι αλήθεια. Η Ελλάδα πριν   μπει στο ευρώ υπέστη με τους χειρότερους δυνατούς όρους πάνω από 12   επίσημες υποτιμήσεις της δραχμής σε ολόκληρη την μεταπολεμική   περίοδο. Καμιά απʼ αυτές δεν την οδήγησε στη χρεωκοπία. Η επαναφορά στο   εθνικό νόμισμα δεν θα γίνει για να την διαθέσουμε βορά στους   κερδοσκόπους της παγκόσμιας αγοράς συναλλάγματος, όπως έκαναν ανέκαθεν   οι κυβερνήσεις αυτής της χώρας. Γίνεται για να λυτρωθούμε από τις   διαρκείς πιέσεις της κερδοσκοπίας, για να ελέγξουμε την οικονομία μας,   για να χρηματοδοτήσουμε την παραγωγική της ανάπτυξη, για να στηρίξουμε   το λαϊκό εισόδημα, για να αναπροσανατολίσουμε το χρηματοπιστωτικό   σύστημα της χώρας.
 Το αν μια υποτίμηση ενός εθνικού   νομίσματος είναι καταστροφική ή ενεργητική για την παραγωγή και τα   εισοδήματα εξαρτάται από τις πολιτικές που το υποστηρίζουν. Αν   συνοδεύεται με πολιτικές σκληρής λιτότητας, παραγωγικής αποεπένδυσης και   διάλυσης του κοινωνικού κράτους στο όνομα της «ανταγωνιστικότητας»,   τότε οδηγεί πράγματι στην καταστροφή. Αν γίνεται για να χρηματοδοτηθεί η   παραγωγή και οι εξαγωγές της, αν συνοδεύεται με ισχυρές πολιτικές   κοινωνικής προστασίας και στήριξης του λαϊκού εισοδήματος, τότε ακόμη   και μια απρόσμενη μεγάλη υποτίμηση δεν θα επιφέρει σοβαρή ζημιά στην   οικονομία και την κοινωνία.
 Το τραπεζικό σύστημα όμως δεν θα   καταρρεύσει;
Το σίγουρο είναι ότι ήδη οι   τράπεζες είναι ήδη υπό κατάρρευση. Ο μόνος τρόπος για να   διασωθούν, μαζί με τις λαϊκές αποταμιεύσεις και καταθέσεις, είναι η εθνικοποίηση   των βασικών τραπεζών και η μεταστροφή τους από ιδρύματα σαράφικης   εκμετάλλευσης της επιχείρησης και του νοικοκυριού, σε μοχλούς   αναδιοργάνωσης και αναπτυξιακής στήριξης της μικρής και μεσαίας   επιχείρησης, του ατομικού παραγωγού και επιχειρηματία, καθώς και του    νοικοκυριού. Μόνο με τις τράπεζες στα χέρια του κράτους μπορεί να   ελεγχθεί και η ροή κεφαλαίου στο εξωτερικού που αποτελεί εδώ και χρόνια   μια από τις πιο μεγάλες πληγές της ελληνικής οικονομίας.
 Η μονομερής   άρνηση της πληρωμής του χρέους, όπως κι αν την δει κανείς είναι η μόνη   λύση για να διασωθεί η χώρα από την πτώχευση και την καταστροφή. Είναι ο   μόνος τρόπος για να διασώσουν οι εργαζόμενοι τα εισοδήματά τους, τη   δουλειά τους, τις συντάξεις και τα δικαιώματά τους. Είναι ο μόνος τρόπος   για να υπάρξει προοπτική για τους νέους, τους αγρότες, τους   μικρομεσαίους, για την ίδια τη χώρα. Η στάση απέναντι σε αυτό το ζήτημα   κρίνει ποιος είναι με ποιον, ποιος πραγματικά παλεύει για τη διάσωση της   χώρας και του λαού.

http://youpayyourcrisis.blogspot.com/2010/05/blog-post_5312.html

[La Flic]

[size=130%]Τι θα μπορούσε να μας πει η ιστορία   για την ελληνική  κρίση;[/size]

Η «ελληνική κρίση» μπορεί με   πολλούς τρόπους να φαίνεται άνευ  προηγουμένου, αλλά φυσικά δεν είναι.   Νομίζω ότι πλέον όλοι γνωρίζουν ότι  η Ελλάδα έχει περάσει μεγάλο μέρος   της ιστορίας της τα τελευταία 200  χρόνια - περισσότερο από 100   πάνω-κάτω - σε χρεωκοπίες ή σε κάποια μορφή  αναδιάρθρωσης του χρέους,   αλλά στην πραγματικότητα υπάρχουν πολλές  άλλες περίοδοι χρεωκοπιών και   αναδιάρθρωσης χρεών που μπορούν να μας  πουν κάτι σχετικά με το τι   συμβαίνει και τι θα συμβεί. Θα έλεγα ότι υπάρχουν  τουλάχιστον   πέντε πράγματα που μπορούμε να «προβλέψουμε» με  κάποιο βαθμό   εμπιστοσύνης από την εξέταση των ιστορικών προηγούμενων:

1. Το ευρώ δεν θα επιβιώσει στη σημερινή του   μορφή.

Θα πρέπει πάντα να αντιμετωπίζουμε με σκεπτικισμό τη   δυνατότητα  επιβίωσης του ευρώ. Υπάρχει μια ιστορία νομισματικών ενώσεων   μεταξύ  κρατών, από την οποία μπορούμε να εξαγάγουμε δύο λογικά   συμπεράσματα.  Πρώτον, χωρίς φορολογική ενοποίηση, όπως συνέβη στις ΗΠΑ   μετά τον  Εμφύλιο Πόλεμο ή στη «γερμανική Τελωνειακή Ένωση» υπό Πρωσική   κατοχή, τα  κοινά νομίσματα δεν είναι και τόσο μόνιμη σχέση, όπως   άλλωστε και άλλες  μορφές νομισματικής ολοκλήρωσης, όπως η συμμόρφωση με   τον κανόνα του  χρυσού ή του ασημιού.

Χωρίς ισχυρούς μηχανισμούς   για την απορρόφηση των ανισορροπιών που  εμφανίζονται σε διάφορα   τμήματα της οικονομίας [και η Ευρώπη  περιλαμβάνει πολλές διαφορετικές   οικονομίες] οι χώρες συνήθως  αναγκάζονται να βασίζονται στη νομισματική   αναπροσαρμογή [σημ.: Εννοεί ότι πχ θα   μπορούσαν να τυπώσουν χρήμα,  υποτιμώντας το νόμισμα τους]. Η   ευρωπαϊκή νομισματική ένωση  εξαλείφει αυτό το είδος του μηχανισμού   προσαρμογής, αφήνοντας τις χώρες  με δύο μόνο, βάναυσα δύσκολες επιλογές   για την προσαρμογή εκτός από την  έξοδο από την ευρωζώνη – χρεωκοπία [ή στάση πληρωμών],  ή μακρές περιόδους   αποπληθωρισμού και ανεργίας.

Έτσι, μαζί με πολύ υψηλά   επίπεδα κινητικότητας των κεφαλαίων (τα οποία  διαθέτει η Ευρώπη σε   κάποιο βαθμό) και κινητικότητας του εργατικού  δυναμικού (τα οποία έχει   σε πολύ μικρότερο βαθμό), η Ευρώπη χρειαζόταν  μια φορολογική ενοποίηση   σε μεγάλο βαθμό. Εξήγησα ήδη αλλού γιατί νομίζω  ότι αυτό ήταν πάντα   πολύ απίθανο. Όσο δύσκολο κι αν είναι, η επιλογή  εξόδου από το ευρώ   είναι πιθανό να είναι πολύ λιγότερο δυσάρεστη για  πολλές χώρες από   χρεωκοπίες ή μακρές περιόδους υψηλής ανεργίας [σημ.: Με πρώτο «φαβορί» για έξοδο τη Γερμανία, που έχει  την   επιλογή του μάρκου, και δε θέλει τον [υπερ]πληθωρισμό].

Δεύτερον,   όταν πετυχαίνουν τα κοινά νομίσματα μεταξύ κρατών, τότε αυτό  γίνεται   σχεδόν πάντα κατά τις περιόδους της παγκόσμιας αύξησης της  ρευστότητας   και της διεύρυνσης των διεθνών ροών κεφαλαίου. Καμία  νομισματική   ένωση δεν ήταν ποτέ σε θέση να επιβιώσει της μεγάλης  νομισματικής   συστολής που έρχεται με το τέλος μιας περιόδου  παγκοσμιοποίησης.[σημ.: "παγκοσμιοποίηση" =  διεθνοποίηση του   κεφαλαίου. Εννοείται πως η σημερινή "παγκοσμιοποίηση"  δεν είναι η πρώτη   στην ιστορία] Η Λατινική Νομισματική Ένωση του  19ου αιώνα και η   Σκανδιναβική Νομισματική Ένωση, είναι τα πιο προφανή  παραδείγματα,   θεωρούνταν και οι δύο κάποτε μεγάλες επιτυχίες, αλλά  αναγκάστηκαν σε   υποχώρηση/διάλυση όταν οι παγκόσμιες νομισματικές  συνθήκες έγιναν   άσχημες.

Πότε λοιπόν θα έχουμε αποχωρήσεις από τις χώρες του   ευρώ; Ο Έρνεστ  Χέμινγουεϊ περιέγραψε κάποτε τη διαδικασία της   χρεωκοπίας ως εξής:  "Αρχικά αργά. Μετά, κατευθείαν." Αυτό δεν είναι   πολύ ακριβής  περιγραφή, το ξέρω, αλλά μαντεύω ότι η υποστήριξη για το   ευρώ θα  διαβρωθεί πολύ αργά έως ότου ξαφνικά γίνει αναπόφευκτο και τότε   η  διαδικασία θα γίνει τόσο γρήγορα που θα κόβει την ανάσα.

2.   This is the big one (Αυτή η κρίση είναι «το μεγάλο κραχ»)

Ένας   από τους μύθους που συχνά ακούμε είναι ότι οι επαναλαμβανόμενες    οικονομικές κρίσεις σημειώνονται με αυξημένη συχνότητα κατά τις    προηγούμενες μία ή δύο δεκαετίες. Νομίζω ότι το πιστεύουμε αυτό, γιατί    θυμόμαστε μόνο τις μεγάλες κρίσεις του παρελθόντος, οι οποίες φαίνεται    να γίνονται κάθε είκοσι με τριάντα χρόνια, και στη συνέχεια να βλέπουμε    όλες τις κρίσεις των τελευταίων δύο δεκαετιών - Μεξικό το 1994, στην    Ανατολική Ασία το 1997, LTCM και της Ρωσίας το 1998, στη Βραζιλία το    1999, το η φούσκα του .net το 2000, η subprime (στεγαστική) κρίση το    2007, και στην Ελλάδα το 2010 - και καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι    υπάρχουν πάρα πολύ περισσότερες κρίσεις στις μέρες μας.

Αλλά στο   βιβλίο μου, The Volatility Machine, φρόντισα να γίνει διάκριση  μεταξύ   των βραχυπρόθεσμων κρίσεων ρευστότητας που εμφανίζονται μέσα σε  κύκλους   της παγκοσμιοποίησης, που είναι πολλές και φαίνεται να γίνονται  κάθε   δύο ή τρία χρόνια, και των μακροπρόθεσμων συστολών ρευστότητας που    σημάνουν το τέλος κάθε ενός από τους μείζονες κύκλους της    παγκοσμιοποίησης. Το πρώτο είδος μπορεί να είναι σκληρό, αλλά είναι    συνήθως μικρής διάρκειας και η συνολική αγορά ανακάμπτει πολύ γρήγορα.

Έτσι,   για παράδειγμα, αν και οι περισσότεροι από εμάς γνωρίζουμε ότι ο    κόσμος γνώρισε μια βαθιά και μακροχρόνια κρίση το 1873, η οποία ξεκίνησε    από μια μακρά περίοδο συστολής του διεθνούς εμπορίου, τη μείωση των    ροών κεφαλαίων, και τις μαζικές πτωχεύσεις των εταιρειών υψηλής    τεχνολογίας της περιόδου , συμπεριλαμβανομένων κυρίως των σιδηροδρόμων,    πολύ λίγοι άνθρωποι φαίνεται να γνωρίζουν για την κρίση Overend Gurney    του 1866, η οποία φαινόταν αρκετά τρομακτικά τη στιγμή εκείνη, αλλά από    την οποία οι αγορές ανέκαμψαν αρκετά γρήγορα. Ομοίως, της μεγάλης και    γνωστής κρίσης χρέους των LDC που αρχίζει το 1982 προηγήθηκαν αρκετές    μικρότερες κρίσεις, η πιο σημαντική νομίζω το 1976 με την κρίση του    μεξικανικό πέσο, την οποία δύο χρόνια αργότερα είχαν όλοι όμως ξεχάσει.

Κατά   τη γνώμη μου, το τρέχον σύνολο των κρίσεων, αρχίζοντας με τη    sub-prime κρίση στις ΗΠΑ και εξαπλώνεται σε ολόκληρο τον κόσμο, δεν    είναι μια βραχυπρόθεσμη κρίση ρευστότητας, όπως LTCM, ή η ασιατική    κρίση, ή η μεξικανική κρίση του 1994. Νομίζω ότι αυτή είναι πιθανό να    είναι ένα από αυτά τα μεγάλα γεγονότα, που σηματοδοτούν μια σημαντική    αναπροσαρμογή στον κόσμο. Στη διάρκεια τέτοιων γεγονότων, οι μαζικές    ανισορροπίες που είχαν δημιουργηθεί κατά τη διάρκεια του μεγάλου κύκλου    της παγκοσμιοποίησης, που ξεκίνησε στα τέλη της δεκαετίας του 1980 και    στις αρχές της δεκαετίας του 1990 θα «λυθούν».

Με άλλα   λόγια, όχι μόνο η Ελλάδα θα χειροτερεύσει, αλλά δεν θα είναι  καθόλου το   τέλος της κρίσης. Πολύ περισσότερες χώρες της Νότιας Ευρώπης,  της   Λατινικής Αμερικής και της Ασίας πρόκειται να παγιδευτούν σε αυτή   (την   κρίση) πριν από τη λήξη της.



συνέχεια κάτω:

[La Flic]

3. Η ευρωπαϊκή κρίση θα   συνοδεύεται από μια εμπορική λαίλαπα.

Στις   αρχές της   δεκαετίας του 1980 οι χώρες της Λατινικής Αμερικής,    άρχισαν ξαφνικά να   αποκόβονται από το διαθνή δανεισμό, κατά τη   διάρκεια  αυτό που στη   συνέχεια ονομάζεται Κρίση Χρέους των LDC, ή   χαμένη  δεκαετία. Οι χώρες   αυτές είχαν μεγάλα ελλείμματα τρεχουσών   συναλλαγών,  και φυσικά τα   ελλείμματα τρεχουσών συναλλαγών απαιτούν   πλεονάσματα του  ισοζυγίου   κεφαλαίων. Αυτά τα πλεονάσματα   χρηματοδοτήθηκαν από την  τεράστια   ανακύκλωση πετροδολλαριών της   δεκαετίας του 1970, όταν οι  εμπορικές   τράπεζες σε όλο τον κόσμο   δίνουν απίστευτα μεγάλα δάνεια σε  πολλές   αναπτυσσόμενες χώρες.

Φυσικά   μετά το 1981-1982 κατέστη σαφές ότι   τα δάνεια υπερβαίνουν την    ικανότητα αποπληρωμής των χωρών που τα πήραν,   και ξαφνικά η    χρηματοδότηση στέρεψε - σχεδόν εν μία νυκτί. Το   χειρότερο είναι ότι   της  κρίση του χρέους είχε ήδη προηγηθεί η μεγάλη   φυγή κεφαλαίων στο    εξωτερικό, έτσι, ώστε όταν χρηματοδότηση στέρεψε,   ένα πλεόνασμα του    ισοζυγίου κεφαλαίου μετατράπηκε  γρήγορα σε ένα   έλλειμμα λογαριασμού    κεφαλαίου. Φυσικά, από τη στιγμή που η Λατινική   Αμερική άρχισε να    αντιμετωπίζει εκροές κεφαλαίων, το εμπορικό έλλειμμα   της κατ 'ανάγκην    έπρεπε να γίνει ένα εμπορικό πλεόνασμα. Αυτό είναι   ακριβώς που   συνέβη.

Οι ελλειμματικές χώρες της Ευρώπης, των   οποίων τα   συνδυασμένα εμπορικά  ελλείμματα είναι σχεδόν τα δύο τρίτα του     μεγέθους του εμπορικού  ελλείμματος των ΗΠΑ, θα οδηγηθούν σε ταχεία     συρρίκνωση των εμπορικών  ελλειμμάτων τους για τους ίδιους ακριβώς     λόγους - ότι πρόκειται να  δυσκολευτούν πολύ ακόμα και για την απλή     αναχρηματοδότηση τους, πόσο  μάλλον για να λαμβάνουν καθαρές εισροές     κεφαλαίων. Χωρίς όμως ένα  πλεόνασμα κεφαλαίων, απλά δεν μπορούν να     συνεχίσουν να έχουν τα  ελλείμματα τρεχουσών συναλλαγών. Αυτή η     συρρίκνωση θα πρέπει, με το ένα ή  τον άλλο τρόπο, να απορροφηθεί από     τον απρόθυμο υπόλοιπο κόσμο.

4. Η οικονομική ανάκαμψη   στις   χώρες που επλήγησαν από την κρίση δεν  θα ξεκινήσει μέχρι να     αναγνωριστούν ως χρεωκοπημένα και λάβουν άφεση του  χρέους από τους     πιστωτές τους.

Πριν από κάθε κήρυξη πτώχευσης   υπάρχει η   ψευδαίσθηση ότι η πιστώτρια  χώρα αντιμετωπίζει απλώς ένα   βραχυπρόθεσμο   πρόβλημα χρηματοδότησης,  καθώς και ότι με πολλή   πειθαρχία και λίγη καλή   θέληση θα είναι σε θέση  να συνεχίσει την   πορεία της από την κρίση.   Κατά τη διάρκεια αυτής της  περιόδου πολλές   «λύσεις» αναδιάρθρωσης του   χρέους προτείνονται - οι  οποίες   συνεπάγονται την αύξηση του χρέους, και   συχνά με τον πιο  οικονομικά   αποσταθεροποιητικό τρόπο - που καθιστούν   αναπόφευκτα την  τελική   επίλυση της κρίσης πολύ πιο δύσκολη και οι   οποίες αυξάνουν  σημαντικά   τα ασφάλιστρα για την περίπτωση χρεωκοπίας.   Το πιο  διαβόητο   πρόσφατο παράδειγμα των τρομερών αυτών «λύσεων» ήταν   το χρέος  της   Αργεντινής το 2001, με την οποία ναδιάρθρωση του οποίου   αυξήθηκε    δραματικά το σύνολο των υποχρεώσεων της χώρας ενώ απεγνωσμένα      προσπαθούσε να διατηρήσει την ψευδαίσθηση ότι κάπως θα μπορούσε να έχει      ανάπτυξη και έτσι να αποπληρώσει το χρέος της.

Η   Ελλάδα, και   ίσως δύο ή τρεις άλλες χώρες, απλά δεν μπορούν να    επιστρέψουν ποσά που   χρωστάνε. Τελικά πρόκειται να   χρεωκοπήσουν, και  στη συνέχεια, στη   διαδικασία αναδιάρθρωσης, θα   λάβουν επαρκή μείωση του  χρέους που θα   τους επιτρέπει να επιστρέψουν   σε μια υγιή βάση και με μια  εύλογο   προοπτική αποπληρωμής. Αλλά για   όσο διάστημα διατηρούν το  πρόσχημα ότι   μπορούν και θα επιστρέψουν το   πλήρες οφειλόμενο ποσό, οι  προκύπτουσες   στρεβλώσεις στην οικονομία θα   σημαίνουν ότι οι επιχειρήσεις  θα   από-επενδύουν και η χώρα   δεν θα έχει ανάπτυξη.

Το   ιστορικό προηγούμενο   καθιστά σαφές ότι, όσο το κράτο-δανειολήπτης  είναι   αναγκασμένο να   αποπληρώνει ένα μη-αποπληρώσιμο χρέος, δεν θα έχει    ανάπτυξη. Τελικά,   όπως έχει συμβεί σχεδόν σε κάθε προηγούμενη παρόμοια    περίπτωση, οι   πιστωτές και οι οφειλέτες θα αναγνωρίσουν την    πραγματικότητα και θα   βρουν ένα ένα σχέδιο για haircut του χρέους που θα    επιτρέψει στην   οικονομία να επιστρέψει στην ανάπτυξη. Μέχρι τότε,    αναμένουμε χαμηλή   ανάπτυξη, υψηλή ανεργία, και συνεχείς μάχες για το    χρέος.

Πόσο   καιρό θα χρειαστεί για τον κόσμο να το πάρει   απόφαση ότι είναι    αναπόφευκτο; Αυτό μας οδηγεί στο πέμπτο πράγμα   που μπορούμε   να  μάθουμε από τα ιστορικά προηγούμενα.

5. Η   χρεωκοπία   της Ελλάδας δεν θα αναγνωριστεί επίσημα για  πολλά   χρόνια.

Όταν   οι περισσότερες από τις υποχρεώσεις του   χρεωκοπημένου κράτους  ήταν   κατανεμημένες σε μια ευρεία ποικιλία   ομολογιούχων, οι δυνάμεις της    αγοράς ενεργούσαν αρκετά γρήγορα για να   αναγκάσουν άφεση (haircut)    χρέους. Ανεξόφλητα ομόλογα λαμβάνουν   μεγάλες εκπτώσεις, και   είναι  πολύ πιο εύκολο για κάποιον που αγόρασε το   χρέος στο 1/3 της   ονομαστική  αξία του να συμφωνήσει με  50% άφεση του   χρέους από ό, τι   για κάποιον  που έκανε το αρχικό δάνειο.

Αλλά   τα   πράγματα είναι διαφορετικά με την τρέχουσα κατανομή των χρεών  των     χρεωκοπημένων ευρωπαϊκών κρατών, όπως ήταν και με τα κρατικά δάνεια  της     δεκαετίας του 1970. Είναι συγκεντρωμένα στο εσωτερικό του      τραπεζικού συστήματος, και οι τράπεζες δεν μπορούν να αντέξουν      τις απώλειες χωρίς οι ίδιες να καταρρεύσουν σε χρεοκοπία.

Αυτό     δεν μπορεί να επιτραπεί να συμβεί. Η κρίση του χρέους των    ΛΑΧ της   δεκαετίας του 1980 μαινόταν για σχεδόν μια ολόκληρη δεκαετία -    μια   δεκαετία παύσης πληρωμών, φυγής κεφαλαίων, και έντονα χαμηλής    ανάπτυξης   - πριν οι πιστωτές επισήμως αναγνώρισαν ότι οι περισσότεροι      αγωνιζόμενοι δανειολήπτες δεν θα μπορούσαν να εξοφλήσουν το χρέος   τους    και χρειάζονταν μερική άφεση χρέους. Η πρώτη επίσημη αναγνώριση   της    διαγραφής χρεών συνέβη με το σχέδιο αναδιάρθρωσης του Μεξικού   Brady το    1990. Η ανάπτυξη επέστρεψε στις περισσότερες χώρες   μόνο αφότου    κατέστη σαφές ότι θα λάβουν άφεση χρέους.

συνέχεια κάτω: